μουσαφιραίοι με γλυκίσματα

 

     Έχω καιρό να ασχοληθώ με τον τίτλο αυτού του ιστότοπου που εξ' αρχής ονόμασα με σοβαρό λόγο :

"μείνε στη γλύκα των πραγμάτων"

        Οι πενιές μας με τον Νίκο χθες με πότισαν με μια γαλήνη που επηρρέασε τον ύπνο μου. Έτσι, όταν πρωτοκοίταξα το ρολογάκι του κομοδίνου ήτανε 9:30 και ο ήλιος είχε θρονιαστεί στο στερέωμα. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι οι γάτες μου απ' όξω θα είχανε γίνει έξαλλες ( οι γάτες, κι όχι μόνο, εκμεταλεύονται τους ενοχικούς άντρες ). Κι έτσι, έριξα κάτι πάνω μου, ποτέ δεν αδιαφορώ πως θα με αντικρύσουν πρωί πρωί και έσπευσα με την τροφή τους στην αυλή . Εκεί ήτανε, καθόλου έξαλλες και πολύ συνεργάσιμες.

    Με τις πρώτες βαθειές αναπνοές μου ξεφύγανε, αναστεναγμοί. Ξαναγέμισα το στέρνο μου αέρα, το ξαναγέμισα και μετά, το ξαναγέμισα. Θυμήθηκα στις εκπνοές την Στέλλα * και γέλασα πλατιά. Μου πείραξε την προσέγγιση που είχα στη λειτουργία της ανάσας. Η Τοπαλίδου ανέπνεε με τη "δομή" που έχει ένα συμφωνικό έργο : Εισπνοή , με το κύριο "θέμα" της σύνθεσης, εκπνοή με διαρκείς παραλλαγές πάνω στην ίδια κλίμακα, επόμενη εισπνοή με πρωταγωνιστή τον βιρτουόζο, εκπνοή με επανάληψη του κύριου μουσικού θέματος και σειρά ήχων θριαμβικών που σου έδιναν την άδεια να απολαύσεις ένα φινάλε απρόσμενο ... Ένα χασμουρητό πολύ ευγνώμονος πλάσματος και πάρτην κάτω ανάσκελα !  ( είχαμε στρωματάκια ) . Ήταν η πρώτη φορά που ορέχτηκα γυναίκα όχι επειδή είμαι μερακλής αλλά έτσι, να την είχα να την ακούω να εκπνέει, να χασμουριέται και να πέφτει για έναν ύπνο με χαμόγελο. Θα την άφηνα να κοιμάται σαν τις γάτες.

   Πληρότητα λοιπόν, εκεί το πρωί στην αυλή μετά από ένα διήμερο καταιγίδων, ο ήλιος ζέστανε το κορμί μου και δεν ήθελα να κουνήσω ρούπι. Ήξερα ότι δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού.  Ήταν μια απόλυτη εμφάνιση της γλύκας των πραγμάτων .

    Είναι λιγάκι αμήχανο να κοντοστέκεσαι στις στιγμές αυτές και να μην κάνεις τίποτε απολύτως. Όσο έτρεχα την επιχείρηση μου, ήταν αδιανόητο. Το έκανα μονάχα σαν είχα μουσαφιραίους με γλυκά. Είμαι γλυκατζούρης εξ απαλών ονύχων. Είναι πάντα αμήχανο να αφιερώνεις σ αυτές τις στιγμές τον χρόνο που χρειάζονται για να σε γεμίσουν ενέργεια. Να πάρεις ας πούμε το κουτί με τις πάστες, να κοιτάξεις γύρω πού θα αράξεις, να το αφήσεις στο τραπεζάκι δίπλα, να βολέψεις τα μαξιλάρια στην πλάτη και να σηκώσεις τα ποδαράκια σου σταυροπόδι, να φέρεις στην αγκαλιά σου το αντικείμενο των πόθων, να σώσεις με τρόπο την κορδέλα που ήδη ξέρεις σε ποιό σταμνί ταιριάζει φιόγκος, να μυρίσεις το κουτί κλειστό, να το μισανοίξεις και να το μυρίσεις μισάνοιχτο, μετά να αφήσεις τα μάτια σου να χορτάσουν εκείνο το θέαμα, να χορτάσουν εκείνο το θέαμα που ανοίχτηκε και να περιμένεις μέχρι να νιώσεις μές στο στόμα σου τον απόλυτο πόθο. Η αναμονή, η αναμονή, ανήκει δικαιωμάτικά στη μικρή οικογένεια των πραγμάτων που έχουν αστείρευτη γλύκα. 

   Εγώ, αφού με ξέρετε πλέον, πάντοτε το σεξ ( ΠΕΡΙ ) γράφω.  😏

* Η ανύποπτη κυρία Στέλλα Τοπαλίδου είναι εκπαιδεύτρια της μεθόδου Feldenkrais στη Θεσσαλονίκη .

  

τα αστεία επίπεδα της ερωτικής εμπλοκής

1. 
   
   1. Πρώτο στάδιο  :  Ιδιοτελής περιέργεια : γιατί δε τους αντέχω ζευγαρωμένους κι εγώ νάάάάάάά  μην έέέέέέέχω . 
      

   2.  Επιστράτευση προβολών : πέσ' μου κι όλα ότι μαγειρεύει θεϊκά ;
   

   3.  Αποφυλάκιση φαντασιώσεων : λες να είναι "διεξοδικό" το κρεβάτι ;
   

   4.  Εφαρμογή στρατηγικής : άκου, εγώ είμαι ok με τη μοναχικότητά μου...
   

   5.  Κέρδη στο πεδίο : με κάλεσε στην βιβλιοέκθεση, εμ που θα με καλούσε !
   

   6.  Αυτάρεσκη ανιδιοτέλεια : θα πληρώνω για όλα τα love novels νοτιοαμερικάνων .
   

   7.  Επικράτηση στο πεδίο : απίστευτο ;  μου 'δωσε κλειδί από το σπίτι !
   

   8.  Ειδωλολατρική προσήλωση : καλά ...όλη μέρα σήμερα, από το πρωί, με πήρε ένα τηλέφωνο ;
   

   
   
   
   

ψωνίζουμε σύντροφους που δεν κομίζουν ασιδέρωτα

  Γνωρίζεις ένα άτομο και κάθεστε στο πρώτο ελκυστικό τραπεζάκι για τα δέοντα . Τι ρωτάς ;

  - Λοιπόν φίλε μου, σε ποιούς τομείς είσαι παρανοϊκός ;

  Αυτή θα ήταν η ενδεδειγμένη διερευνητική ερώτηση κάθε ανθρώπου που επιχειρεί να σχετιστεί, αναζητώντας ένα βαθύτερο επίπεδο οικειότητας με κάποιον που, του φαίνεται, υποσχόμενη γνωριμία . Στο μέλλον θα μας τα δείχνει το κινητό , θα δείτε ...... 

ΔΟΝΗΣΗ ΤΖΖΖΖΖ. [ βρίσκεστε κοντύτερα από 10 μέτρα σε άτομο φρικαρισμένο με τις μέλισσες ] δόνηση ΤΖΖΖ.

      Σε μια σημερινή πρώτη συνάντηση ωστόσο, μια τέτοια ευθεία ερώτηση θα δείξει ανήκουστη. Παρ' όλο που θα αποτρέψει, αν απαντηθεί νέτα σκέτα, την εμπλοκή μας σε μια δέσμευση που, εκ των υστέρων, θα φέρει όλες τις εκπλήξεις με την αργή εξέλιξη ενός μαρτυρίου της σταγόνας. Αλλά ποιός είναι τόσο λεβέντης/ντισσα να την απαντήσει ; 

       Έτσι κι αλλιώς έχουμε όλοι εξειδικευθεί : δεν αποζητούμε την αρμονία, ούτε μια "ροή στο σχετίζεσθαι" ... εμείς θέλουμε έναν διαθέσιμο παρόντα κατ' επίκληση σύντροφο, προτιθέμενο* να μας απογοητεύει με καθησυχαστικά οικείους τρόπους ! Χαστούκιζε η μάνα μου, να με χαστουκίζει και η γυναίκα μου. Απλά τα πράγματα. 

      Ιδιαιτέρως, όταν ο εκ της συνθήκης σύντροφός μας βρεθεί σε κάποιο αδιέξοδο ή κρασσάρισμα στο οποίο βέβαια να μην έχουμε εμείς συμβάλλει, ούτε κατά την δική μας ούτε κατά την δική του αποτίμηση, τότε αρχίζουμε να λατρεύουμε την ασημαντότητα που μπορεί να φανερώσει τούτος ο έως πριν υγιής & εύρρωστος άνθρωπος. Σαν πολλά μας τα έλεγε... έτσι... να φάει και κανένα κουλούρι.

    Εαν έχουμε συμβάλλει , στο κρασσάρισμά του λέω, είναι ολοφάνερο ότι έχει ΕΚΕΙΝΟΣ πρόβλημα ..ο άνθρωπος ! Είναι δυνατόν, ΕΜΕΙΣ, να έχουμε συμβάλλει στο κρασσάρισμα ...οποιουδήποτε ; ΟΧΙ .

    Έτσι που βλέπω το νερό ίσια κάτω, σε γενικές γραμμές ο γιαλός δεν είναι στραβός. 😟

    Αρμενίζουμε ως εξής :

    Εξ απορρήτων συντροφιές και φυσικά όλα τα ζευγάρια έχουν εγκαταλείψει την ουσιαστική προσπάθεια επικοινωνίας. Αντί αυτής έχουν κωδικοποιήσει συμπεριφορές ρουτίνας ώστε να μπαίνουν και να βγαίνουν ατσαλάκωτοι στις αλληλεπιδράσεις τους. Είναι η εποχή της κατάργησης του σιδερώματος. Λογικό είναι η τακτική από τα σεντόνια να περάσει και πάνω μας. Ψωνίζουμε συντρόφους που δεν κομίζουν ασιδέρωτα.

  

τα όμορφα λόγια που δε ακούσαμε

 

  ...είναι χειρότερη απώλεια, από τα άσχημα που ήρθανε στο στόχο . 

    Όμορφα λόγια που τα έχει ο καθένας μας επιμεληθεί, τα έχει αφήσει να γονιμοποιηθούν από μνήμες και να ωριμάσουν και στη χειρότερη συγκυρία η αποκομιδή ματαιώθηκε από μια κακοκαιρία στο μυαλό .

    Υπάρχει ένα άγραφο πρωτόκολλο και στον έρωτα. Δεν μπορεί να παραβιαστεί κατάφωρα. Μπορεί να αγνοηθεί ελαφρώς πάντα με το ανάλογο ρίσκο, αλλά να το καταργήσει κανείς δεν είναι σοφή επιλογή.

    Τα βλέμματα είναι ιχνηλάτες. Ρίχνεις μια ματιά και ξέρεις. Έλξη, θαυμασμός και κάποια αισιοδοξία σκουπίζουν κάθε κυνική προδιάθεση και φρεσκάρουν το πεδίο. Αυτό γίνεται ασυναίσθητα.

    Έπειτα ακολουθεί η επιθυμία. Η επιθυμία σε πηγαίνει μέχρι την επόμενη ορεξάτη επικοινωνία. Μέχρι εδώ όλα είναι αθώα σαν παιδικό παιχνίδι.

    Και μετά αν προλάβει καταφθάνει το μεγαλείο :

    Το μεγαλείο είναι κάτι που ελοχεύει στη καρδιά, δύσκολα ορατό, σπανίως ξοδεμένο και πάντοτε για σοβαρό λόγο. Εκφράζεται με ώριμα λόγια και μάτια που κοιτάζουν πλέον απλά για να επισημοποιούν.

   Βιαζόμαστε αφόρητα για τα αντίδωρα όλοι μας. Διαπράττουμε συναισθηματικούς αυτοχειριασμούς. Αρχειοθετούμε υποθέσεις που δεν εκδικάστηκαν. Δεν δίνουμε σημασία στην ομορφιά της εκκρεμοδικίας των συναισθημάτων. Απαγγέλουμε μάλιστα ποινή στον εαυτό μας που αφέθηκε μπόσικος να νιώσει !

   Με την πρεμούρα μας να ταιριάξουμε στην εποχή, που διαφημίζει προϊόντα για χαμογελαστούς νικητές εμείς περνάμε στην κατάσταση της ετοιμόγεννης δεκαμηνίτικης μητέρας στο άψε σβήσε. 

   Μετά έρχεται η έκβαση που εκ βιάσαμε : η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος στην πρώτη ατυχή στιγμή ενός έργου που δε θα παιχτεί ποτέ. Και τι μένει ;  Μένει μια αρχειοθετημένη ζωγραφιά μονάχα με κανά δυό προσχέδια ! Ούτε όγκοι, ούτε ορατές μορφές και , φυσικά, ούτε χρώματα . 

   Ο καθένας φεύγει με ένα βάρος. Δεν είναι που έχασε το τραίνο. Να... έρχεται από το βάθος το επόμενο. Είναι ότι πρέπει να αφήσει να σαπίσουν κάπου μέσα του τα φρούτα που είχε ετοιμάσει να τρατάρει. 

  Δεν έχει καταφέρει ακόμη να πει σε εκείνον που το βλέμμα του στάθηκε για δεύτερα επίμονα, για πιο λόγο αισθάνθηκε την έλξη, τον θαυμασμό και την αισιοδοξία. 

  Και ακόμη ένα πλάσμα δεν έχει αντέξει να ακούσει , ότι βρέθηκε τόσο κοντά σε μια ευκαιρία χαράς & θεραπείας , τόσο κοντά , που πλέον ... θα του άξιζε !

το αγαπημένο μας εργαλείο άφεσης αμαρτιών

  Μια δημοφιλής πρακτική άσκηση των ψυχαναλυτών
 είναι η δοκιμασία της ησυχίας . Για τον ψυχικά ασθενή που κάθεται στην απέναντι πολυθρόνα είναι πρωτόγνωρη μην πω αβάσταχτη. Θέλει να μιλάει !

  Ωστόσο , κι έξω, κανένας δεν αντέχει την ησυχία .

  Έχω πολλάκις αποτελέσει το "ακροατήριο" εκείνων που δε βάζουν μέσα γλώσσα. Δεν ξέρω αν βρίσκονται σε κάποια φάση αγχώδους διαταραχής αλλά οι ίδιοι είναι απολύτως βέβαιοι ότι για κανένα ζήτημα δε θα χρειαστεί να μιλήσει άλλος. Απευθύνονται χωρίς να ενδιαφέρονται για οποιηδήποτε ανταπόκριση !

   Επίσης, ο τρόπος που περιγράφουμε την ρουτίνα μας είναι τουλάχιστον φουσκωμένος ... Είμαι κάθε μέρα μάρτυρας της άποψης "τρέχω και δε φτάνω". Και σε αυτή την περίπτωση οι φρενιασμένοι φίλοι μου είναι πάντα απολύτως βέβαιοι ότι "φαίνονται φυσιολογικοί". Αν ρωτήσεις : δηλαδή σήμερα τι έχεις να κάνεις , θα είναι μια σχετικά βαρετή ρουτίνα .

  Διαβάζοντας στο πανεπιστήμιο για την τεχνική του χρόνου είχα απολαύσει παραδείγματα ανθρώπων που είναι κάθιδροι και στρεσαρισμένοι ολόκληρο οκτάωρο μπροστά σε μια αναφορά και άλλων που τρέχουν πολυεθνικές και πάνε το απόγευμα για ψάρεμα. Δεν είναι μονάχα ζήτημα οργάνωσης, είναι πρωταρχικά θέμα προσέγγισης της ζωής που τρέχει. Ωστόσο όλα αυτά δεν με ενοχλούν όσο δε τα βιώνω . Αλλού θέλω να εστιάσω :

   Ο εκνευρισμός που μεταδίδει ασυναίσθητα ο εκάστοτε ..παπατρέχας στους ανθρώπους γύρω του είναι το δικό μου πρόβλημα. Πρόκειται για μια κοινωνική αδεξιότητα και δεν μακιγιάρεται αποκαλώντας τη απότοκκο stress , ΔΕΠΙ ή καλπάζουσα ευφυΐα ή όποια άλλη ιδιότητα επικαλεστούμε. Άν κανένας γύρω σου δε καταφέρνει να ολοκληρώσει τη φράση του είσαι απλά αγενής. Αν ετοιμάζεις την αγόρευσή σου την ώρα που κάποιος προσπαθεί κάτι να σου εκμυστηρευθεί είσαι απλά αναίσθητος. Η επίκληση ήπιων ασθενιών στις κοινωνίες μας έχει γίνει το αγαπημένο εργαλείο άφεσης αμαρτιών. Νισάφι πιά... Οι ψυχαναλυτές έχουν μπαφιάσει από παρακάλια δήθεν ασθενών να τους δικαιολογήσουν καμιά αδειούλα από τη ζωή τους... Απολύτως υγειείς άνθρωποι ψάχνουν μια ασθένεια να τους σκεπάσει να ζεσταθούνε !

  Μερικοί συμβουλεύουν να φεύγεις αυτομάτως από μια τοξική συνεύρεση. Δε γίνεται ! Ο πριμαντόνος ή η πριμαντόνα της ημέρας έχει δίπλα σύντροφο φίλο σου που θα πικράνεις, ο οικοδεσπότης που σκέφτηκε να σας μαζέψει θα αδικηθεί, κάποιοι αθώοι θα σκεφούν ότι φταίνε και ούτο καθ' εξής . Εκείνο που πρέπει να βρεις τη δύναμη να κάνεις είναι να πεις :

   Ένας από εμάς πρέπει να βάλει τη γαμημένη γλώσσα του στο στόμα για να κυλήσει η παρέα.