πόσο "αγρίμι" μπορείς να γίνεις ;

 

    Τελικά,  πολύ . Εντελώς.  Είναι όλα ζήτημα ορίων. Εαν έλθει η στιγμή που η ( συναισθηματική ) σου επιβίωση είναι απέναντι στην συναισθηματική επιβίωση του απέναντι, ο άλλος έχει πει το ποίημα : Θα τον κατασπαράξεις για να μείνεις ( ψυχικά ) όρθιος.

    Οι πάντες σε δοκιμάζουν. Ας σε δοκιμάζουν. Εσύ αντιδράς στην αρχή με επιείκια και μετά, όσο πληγώνεσαι και χάνεις αίμα, με πιο ουσιαστική ένσταση. Στο τέλος μαθαίνεις την αλήθεια... Οτι όλοι, όλοι ανεξαιρέτως, ακόμη κι η μάνα σου , θέλουν να περάσουν πάνω σου για να μείνουν όρθιοι. Ότι έχουν πλέξει σαν αράχνες ένα πλέγμα επιδιώξεων για το οποίο είναι διατεθειμένοι να σκοτώσουν συναισθηματικά ώστε να μην ξηλωθεί ούτε μια του κλωστή.

    Και τότε γίνεται το κακό : το κύκνειο χάσμα... Δεν θέλεις πια να έλθεις σε επαφή με κανέναν. Και επιλέγεις τη μοναχικότητα.

     Είναι ο ορισμός της λέξης αγρίμι. Ο μοναχικός από τελειωτικό κυνισμό, δεν έχει τίποτε στη ψυχούλα του παρά μονάχα τα αρχέγοννα ένστικτα. Την πείνα, τον φόβο, την επιφυλλακτικότητα, αντικοινωνική συμπεριφορά και οργή για ό,ποιο πλάσμα πατάει την προσωπική του επικράτεια. 

    Είναι ένα πλάσμα με εγκατεστημένη θανατηφόρο θωράκιση... Σαν της φωτογραφίας.

     

παρακολουθήστε την πορεία του δέματός σας εισάγοντας serial n...

     serial number ##wannabeinlove2alone1smaller## unsafecourier   

     Έγινε κάποτες ένα αντάμωμα κόντρα στις πιθανότητες. Εκείνος της άνοιξε την πόρτα και εκείνη κάθισε κολακευμένη στο κάθισμα του συνοδηγού για μια πρώτη διαδρομή. Διαλέχτηκε ένα μπαράκι, επιλέχθηκε ένα γωνιακό τραπεζάκι, επιμελήθηκαν σειρές από λέξεις, υπονοήθηκαν ευχές, ομολογήθηκαν εμπόδια και δόθηκαν αμοιβαίες υποσχέσεις να εδραιωθεί κατ΄αρχήν μια ελπίδα. Έτσι δεν είναι όμορφα ;

     Εκείνος ένιωσε απόλυτα καθαρά ότι πρέπει να πάψει να εξωραϊζει ό,τι του πρόσφεραν και να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία. Είχε ένα τρεμόπαιγμα στο στομάχι, ένα στο νεφρό, ένα στο λαιμό του, ένα μικρό προσεισμό στον πούτσο του κι ένα φιόγκο στο μυαλό του γύρω από μια προσεχή σειρά προσεχτικά διαλεγμένα τριαντάφυλλα. Θα τα πρόσφερε ένα ένα για να δίνουν εκείνη την ντελικάτη πινελιά στα ξεκάθαρα αισθήματά του. Ήθελε να ζήσει με ένα τέτοιο πλάσμα. Ποτέ , ποτέ δεν θέλεις να ζήσεις μονάχα με το συγκεκριμένο, δοκιμάζεις ωστόσο όταν αισθανθείς ότι οι δυνατότητες είναι ανώτερες σε δύναμη από τις άμυνες που έχεις μάθει να συμβουλεύεσαι.

    Εκείνη , άκουσε ένα σενάριο από έναν "φυσιολογικό" άνθρωπο. Του περιέγραψε τις δικές της στέρεες προϋποθέσεις όπως κάνει πάντα εκείνος που είναι "πάνω στο άλογο". Του είπε ( φυσικά ) ότι βασικά είναι εντάξει και με την πιθανότητα να μην συντροφευθεί ποτέ ξανά στη ζωή της. Είχε ωστόσο ένα ξεσηκωτικό ερωτηματικό στο στομάχι της, ένα στο στήθος, ένα στο περίεργο γυναικείο μυαλό της κι ένα μέσα στο εσώρουχό της. Εφόσον η πρόταση ερχόταν από έναν "φυσιολογικό" άνθρωπο θα ήταν αυτοκτονικό να πει κατευθείαν όχι. Πάμε και βλέπουμε.

     Πέρασε καιρός και μετά ξαναπέρασε καιρός. Το σενάριο επαληθεύτηκε με τον θετικότερο τρόπο που θα μπορούσε ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον κόσμο να ονειρευθεί. Ήταν μια απίθανη σχέση. Είχε τον σεβασμό και τη σοφία της ηλικίας των, είχε άφθονα τριαντάφυλλα προσεχτικά διαλεγμένα και χωρίς την φθίνουσα ποιότητα που δείχνει διαχειριστική νοοτροπία, είχε τις ευλογίες όλων των αγαπημένων τους προσώπων που παρακολουθούσαν και την αποδοχή των παιδιών που είχαν και οι δυό από ένα 1ο γάμο. Εκείνος άρχισε να αγχώνεται από την έλλειψη εξέλιξης κι εκείνη από την απειλή μιας εξέλιξης.  

     Πέρασε καιρός και μετά ξαναπέρασε καιρός. Το ζήτημα έχασκε κάτω από τα πόδια τους σαν ρήγμα οριοθετημένο έτσι ώστε να μην πέσεις κατά λάθος. Υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι δε θα προξενήσει σεισμό αλλά μικρές ακολουθίες από τριξίματα κάτω του 1.5 ρίχτερ. Μια μέρα, από τις απλές που ξημερώνουν συνεχώς ήρθε το βουητό, η κυρίως δόνηση και η ανεπανόρθωτη βλάβη , όλα σε λίγες στιγμές. Ο χρόνος είναι ένα πολύ ακαθόριστο μέγεθος. Ένα λεπτό δεν είναι το ίδιο με το επόμενο, θέλω να πω ως βίωμα.  

     Εκείνος ένιωσε απόλυτα καθαρά ότι πρέπει να πάψει να εξωραϊζει ό,τι του προσφέρονταν, ότι δεν είχε περιθώρια να ξετυλίγει αλλεπάλληλα σελοφάν και αλουμινόχαρτα πριν την κατανάλωση συναισθημάτων που στη βάση τους είναι απλά, αρχέγοννα αποθηκευμένα σε κάθε πλάσμα και άμεσα διαθέσιμα. Ήταν σα να ήξερες την απάντηση και αντί να την έχεις στην άκρη της γλώσσας σου να πρέπει να βάζεις καθετήρα και να την τραβολογάς έξω, από τα βάθη του οισοφάγου. Είχε βαρεθεί να προθερμαίνει για νύχτες και νύχτες από την βαθειά τους κατάψυξη ερωτικές πρωτεϊνες ή απλά να λέει δε γαμιέται και να αρπάζει μια χούφτα παγάκια για τους κροτάφους του. Ήθελε την απλότητα που σου προσφέρει μια δροσερή μπύρα μέσα από την πόρτα του ψυγείου. Αρπάζεις, ένα τσαφ, πλησιάζεις το στόμα, έχεις ήδη αφρό στα χείλη. 

  Εκείνη ένιωθε έναν κόμπο στο στομάχι, έναν στο νεφρό, έναν στο λαιμό, έναν στο αιδείο κι έναν φιόγκο από κόκκινη κορδέλλα γεμάτη ίχνη από κακοτυπωμένες καρδούλες στο ιλουστρασιόν κουτί δώρου, μέσα στο οποίο αισθανόταν παντελώς απαραβίαστο τον προσωπικό της χώρο. Κάθε νύξη για πρόοδο στη σχέση τους ήταν σαν ένα λάθος τριχωτό χέρι που τραβολογούσε να ανοίξει τη συσκευασία. Θεωρούσε ωστόσο ότι είναι απολύτως αγενές να μην αναγνωρίζει κανείς τη χαρά του να κρατάει στα χέρια του στα καλά του καθημένου ένα τόσο εντυπωσιακό κουτί. Το μόνο που θα έπρεπε να νιώθει κανείς, θα ήταν, την απόλυτη μαγεία που απλώς είναι καθ' οδόν. Πάμε και βλέπουμε.

  Εκείνος κι εκείνη συνεταιρίστηκαν για να καλύψουν τις τρέχουσες συναισθηματικές απαιτήσεις τους για ένα τόσο μακρύ και ταυτόχρονα τόσο βραχύ διάστημα, που επέτρεπε στον καθένα από τους δυό να έχει μια γραμμή υπεράσπισης για τα πεπραγμένα του. Για εκείνον έμοιασε αιώνας και για εκείνη ένα δίμηνο. Η αλήθεια ήταν ότι σχετίστηκαν για λιγότερο από τέσσερα χρόνια. Ύστερα εκείνος αποχώρησε σιωπηλά. 

  Και τι να έκαμνε ; 

 

  

γμτ το 2ο μου μέσα γμτ

     Ένας συνθέτης σήμερα πρωί πρωί είπε στο 2ο πρόγραμμα το εξής :  το τραγούδι το φαντάστηκα να το ερμηνεύει μια ώριμη γυναίκα , από εκείνες που ισορροπούν ανάμεσα στο πάθος και τη σοφία, που να μπορούν ( δύνανται ) να παρατηρούν τον έρωτα από έξω και να τον βιώνουν από μέσα όταν επισυμβεί ! 

    Αυτό το δεύτερο, πολύ μου τη δίνει ώρες ώρες ...

μουσαφιραίοι με γλυκίσματα

 

     Έχω καιρό να ασχοληθώ με τον τίτλο αυτού του ιστότοπου που εξ' αρχής ονόμασα με σοβαρό λόγο :

"μείνε στη γλύκα των πραγμάτων"

        Οι πενιές μας με τον Νίκο χθες με πότισαν με μια γαλήνη που επηρρέασε τον ύπνο μου. Έτσι, όταν πρωτοκοίταξα το ρολογάκι του κομοδίνου ήτανε 9:30 και ο ήλιος είχε θρονιαστεί στο στερέωμα. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι οι γάτες μου απ' όξω θα είχανε γίνει έξαλλες ( οι γάτες, κι όχι μόνο, εκμεταλεύονται τους ενοχικούς άντρες ). Κι έτσι, έριξα κάτι πάνω μου, ποτέ δεν αδιαφορώ πως θα με αντικρύσουν πρωί πρωί και έσπευσα με την τροφή τους στην αυλή . Εκεί ήτανε, καθόλου έξαλλες και πολύ συνεργάσιμες.

    Με τις πρώτες βαθειές αναπνοές μου ξεφύγανε, αναστεναγμοί. Ξαναγέμισα το στέρνο μου αέρα, το ξαναγέμισα και μετά, το ξαναγέμισα. Θυμήθηκα στις εκπνοές την Στέλλα * και γέλασα πλατιά. Μου πείραξε την προσέγγιση που είχα στη λειτουργία της ανάσας. Η Τοπαλίδου ανέπνεε με τη "δομή" που έχει ένα συμφωνικό έργο : Εισπνοή , με το κύριο "θέμα" της σύνθεσης, εκπνοή με διαρκείς παραλλαγές πάνω στην ίδια κλίμακα, επόμενη εισπνοή με πρωταγωνιστή τον βιρτουόζο, εκπνοή με επανάληψη του κύριου μουσικού θέματος και σειρά ήχων θριαμβικών που σου έδιναν την άδεια να απολαύσεις ένα φινάλε απρόσμενο ... Ένα χασμουρητό πολύ ευγνώμονος πλάσματος και πάρτην κάτω ανάσκελα !  ( είχαμε στρωματάκια ) . Ήταν η πρώτη φορά που ορέχτηκα γυναίκα όχι επειδή είμαι μερακλής αλλά έτσι, να την είχα να την ακούω να εκπνέει, να χασμουριέται και να πέφτει για έναν ύπνο με χαμόγελο. Θα την άφηνα να κοιμάται σαν τις γάτες.

   Πληρότητα λοιπόν, εκεί το πρωί στην αυλή μετά από ένα διήμερο καταιγίδων, ο ήλιος ζέστανε το κορμί μου και δεν ήθελα να κουνήσω ρούπι. Ήξερα ότι δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού.  Ήταν μια απόλυτη εμφάνιση της γλύκας των πραγμάτων .

    Είναι λιγάκι αμήχανο να κοντοστέκεσαι στις στιγμές αυτές και να μην κάνεις τίποτε απολύτως. Όσο έτρεχα την επιχείρηση μου, ήταν αδιανόητο. Το έκανα μονάχα σαν είχα μουσαφιραίους με γλυκά. Είμαι γλυκατζούρης εξ απαλών ονύχων. Είναι πάντα αμήχανο να αφιερώνεις σ αυτές τις στιγμές τον χρόνο που χρειάζονται για να σε γεμίσουν ενέργεια. Να πάρεις ας πούμε το κουτί με τις πάστες, να κοιτάξεις γύρω πού θα αράξεις, να το αφήσεις στο τραπεζάκι δίπλα, να βολέψεις τα μαξιλάρια στην πλάτη και να σηκώσεις τα ποδαράκια σου σταυροπόδι, να φέρεις στην αγκαλιά σου το αντικείμενο των πόθων, να σώσεις με τρόπο την κορδέλα που ήδη ξέρεις σε ποιό σταμνί ταιριάζει φιόγκος, να μυρίσεις το κουτί κλειστό, να το μισανοίξεις και να το μυρίσεις μισάνοιχτο, μετά να αφήσεις τα μάτια σου να χορτάσουν εκείνο το θέαμα, να χορτάσουν εκείνο το θέαμα που ανοίχτηκε και να περιμένεις μέχρι να νιώσεις μές στο στόμα σου τον απόλυτο πόθο. Η αναμονή, η αναμονή, ανήκει δικαιωμάτικά στη μικρή οικογένεια των πραγμάτων που έχουν αστείρευτη γλύκα. 

   Εγώ, αφού με ξέρετε πλέον, πάντοτε το σεξ ( ΠΕΡΙ ) γράφω.  😏

* Η ανύποπτη κυρία Στέλλα Τοπαλίδου είναι εκπαιδεύτρια της μεθόδου Feldenkrais στη Θεσσαλονίκη .

  

ψωνίζουμε σύντροφους που δεν κομίζουν ασιδέρωτα

  Γνωρίζεις ένα άτομο και κάθεστε στο πρώτο ελκυστικό τραπεζάκι για τα δέοντα . Τι ρωτάς ;

  - Λοιπόν φίλε μου, σε ποιούς τομείς είσαι παρανοϊκός ;

  Αυτή θα ήταν η ενδεδειγμένη διερευνητική ερώτηση κάθε ανθρώπου που επιχειρεί να σχετιστεί, αναζητώντας ένα βαθύτερο επίπεδο οικειότητας με κάποιον που, του φαίνεται, υποσχόμενη γνωριμία . Στο μέλλον θα μας τα δείχνει το κινητό , θα δείτε ...... 

ΔΟΝΗΣΗ ΤΖΖΖΖΖ. [ βρίσκεστε κοντύτερα από 10 μέτρα σε άτομο φρικαρισμένο με τις μέλισσες ] δόνηση ΤΖΖΖ.

      Σε μια σημερινή πρώτη συνάντηση ωστόσο, μια τέτοια ευθεία ερώτηση θα δείξει ανήκουστη. Παρ' όλο που θα αποτρέψει, αν απαντηθεί νέτα σκέτα, την εμπλοκή μας σε μια δέσμευση που, εκ των υστέρων, θα φέρει όλες τις εκπλήξεις με την αργή εξέλιξη ενός μαρτυρίου της σταγόνας. Αλλά ποιός είναι τόσο λεβέντης/ντισσα να την απαντήσει ; 

       Έτσι κι αλλιώς έχουμε όλοι εξειδικευθεί : δεν αποζητούμε την αρμονία, ούτε μια "ροή στο σχετίζεσθαι" ... εμείς θέλουμε έναν διαθέσιμο παρόντα κατ' επίκληση σύντροφο, προτιθέμενο* να μας απογοητεύει με καθησυχαστικά οικείους τρόπους ! Χαστούκιζε η μάνα μου, να με χαστουκίζει και η γυναίκα μου. Απλά τα πράγματα. 

      Ιδιαιτέρως, όταν ο εκ της συνθήκης σύντροφός μας βρεθεί σε κάποιο αδιέξοδο ή κρασσάρισμα στο οποίο βέβαια να μην έχουμε εμείς συμβάλλει, ούτε κατά την δική μας ούτε κατά την δική του αποτίμηση, τότε αρχίζουμε να λατρεύουμε την ασημαντότητα που μπορεί να φανερώσει τούτος ο έως πριν υγιής & εύρρωστος άνθρωπος. Σαν πολλά μας τα έλεγε... έτσι... να φάει και κανένα κουλούρι.

    Εαν έχουμε συμβάλλει , στο κρασσάρισμά του λέω, είναι ολοφάνερο ότι έχει ΕΚΕΙΝΟΣ πρόβλημα ..ο άνθρωπος ! Είναι δυνατόν, ΕΜΕΙΣ, να έχουμε συμβάλλει στο κρασσάρισμα ...οποιουδήποτε ; ΟΧΙ .

    Έτσι που βλέπω το νερό ίσια κάτω, σε γενικές γραμμές ο γιαλός δεν είναι στραβός. 😟

    Αρμενίζουμε ως εξής :

    Εξ απορρήτων συντροφιές και φυσικά όλα τα ζευγάρια έχουν εγκαταλείψει την ουσιαστική προσπάθεια επικοινωνίας. Αντί αυτής έχουν κωδικοποιήσει συμπεριφορές ρουτίνας ώστε να μπαίνουν και να βγαίνουν ατσαλάκωτοι στις αλληλεπιδράσεις τους. Είναι η εποχή της κατάργησης του σιδερώματος. Λογικό είναι η τακτική από τα σεντόνια να περάσει και πάνω μας. Ψωνίζουμε συντρόφους που δεν κομίζουν ασιδέρωτα.

  

τα όμορφα λόγια που δε ακούσαμε

 

  ...είναι χειρότερη απώλεια, από τα άσχημα που ήρθανε στο στόχο . 

    Όμορφα λόγια που τα έχει ο καθένας μας επιμεληθεί, τα έχει αφήσει να γονιμοποιηθούν από μνήμες και να ωριμάσουν και στη χειρότερη συγκυρία η αποκομιδή ματαιώθηκε από μια κακοκαιρία στο μυαλό .

    Υπάρχει ένα άγραφο πρωτόκολλο και στον έρωτα. Δεν μπορεί να παραβιαστεί κατάφωρα. Μπορεί να αγνοηθεί ελαφρώς πάντα με το ανάλογο ρίσκο, αλλά να το καταργήσει κανείς δεν είναι σοφή επιλογή.

    Τα βλέμματα είναι ιχνηλάτες. Ρίχνεις μια ματιά και ξέρεις. Έλξη, θαυμασμός και κάποια αισιοδοξία σκουπίζουν κάθε κυνική προδιάθεση και φρεσκάρουν το πεδίο. Αυτό γίνεται ασυναίσθητα.

    Έπειτα ακολουθεί η επιθυμία. Η επιθυμία σε πηγαίνει μέχρι την επόμενη ορεξάτη επικοινωνία. Μέχρι εδώ όλα είναι αθώα σαν παιδικό παιχνίδι.

    Και μετά αν προλάβει καταφθάνει το μεγαλείο :

    Το μεγαλείο είναι κάτι που ελοχεύει στη καρδιά, δύσκολα ορατό, σπανίως ξοδεμένο και πάντοτε για σοβαρό λόγο. Εκφράζεται με ώριμα λόγια και μάτια που κοιτάζουν πλέον απλά για να επισημοποιούν.

   Βιαζόμαστε αφόρητα για τα αντίδωρα όλοι μας. Διαπράττουμε συναισθηματικούς αυτοχειριασμούς. Αρχειοθετούμε υποθέσεις που δεν εκδικάστηκαν. Δεν δίνουμε σημασία στην ομορφιά της εκκρεμοδικίας των συναισθημάτων. Απαγγέλουμε μάλιστα ποινή στον εαυτό μας που αφέθηκε μπόσικος να νιώσει !

   Με την πρεμούρα μας να ταιριάξουμε στην εποχή, που διαφημίζει προϊόντα για χαμογελαστούς νικητές εμείς περνάμε στην κατάσταση της ετοιμόγεννης δεκαμηνίτικης μητέρας στο άψε σβήσε. 

   Μετά έρχεται η έκβαση που εκ βιάσαμε : η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος στην πρώτη ατυχή στιγμή ενός έργου που δε θα παιχτεί ποτέ. Και τι μένει ;  Μένει μια αρχειοθετημένη ζωγραφιά μονάχα με κανά δυό προσχέδια ! Ούτε όγκοι, ούτε ορατές μορφές και , φυσικά, ούτε χρώματα . 

   Ο καθένας φεύγει με ένα βάρος. Δεν είναι που έχασε το τραίνο. Να... έρχεται από το βάθος το επόμενο. Είναι ότι πρέπει να αφήσει να σαπίσουν κάπου μέσα του τα φρούτα που είχε ετοιμάσει να τρατάρει. 

  Δεν έχει καταφέρει ακόμη να πει σε εκείνον που το βλέμμα του στάθηκε για δεύτερα επίμονα, για πιο λόγο αισθάνθηκε την έλξη, τον θαυμασμό και την αισιοδοξία. 

  Και ακόμη ένα πλάσμα δεν έχει αντέξει να ακούσει , ότι βρέθηκε τόσο κοντά σε μια ευκαιρία χαράς & θεραπείας , τόσο κοντά , που πλέον ... θα του άξιζε !

το αγαπημένο μας εργαλείο άφεσης αμαρτιών

  Μια δημοφιλής πρακτική άσκηση των ψυχαναλυτών
 είναι η δοκιμασία της ησυχίας . Για τον ψυχικά ασθενή που κάθεται στην απέναντι πολυθρόνα είναι πρωτόγνωρη μην πω αβάσταχτη. Θέλει να μιλάει !

  Ωστόσο , κι έξω, κανένας δεν αντέχει την ησυχία .

  Έχω πολλάκις αποτελέσει το "ακροατήριο" εκείνων που δε βάζουν μέσα γλώσσα. Δεν ξέρω αν βρίσκονται σε κάποια φάση αγχώδους διαταραχής αλλά οι ίδιοι είναι απολύτως βέβαιοι ότι για κανένα ζήτημα δε θα χρειαστεί να μιλήσει άλλος. Απευθύνονται χωρίς να ενδιαφέρονται για οποιηδήποτε ανταπόκριση !

   Επίσης, ο τρόπος που περιγράφουμε την ρουτίνα μας είναι τουλάχιστον φουσκωμένος ... Είμαι κάθε μέρα μάρτυρας της άποψης "τρέχω και δε φτάνω". Και σε αυτή την περίπτωση οι φρενιασμένοι φίλοι μου είναι πάντα απολύτως βέβαιοι ότι "φαίνονται φυσιολογικοί". Αν ρωτήσεις : δηλαδή σήμερα τι έχεις να κάνεις , θα είναι μια σχετικά βαρετή ρουτίνα .

  Διαβάζοντας στο πανεπιστήμιο για την τεχνική του χρόνου είχα απολαύσει παραδείγματα ανθρώπων που είναι κάθιδροι και στρεσαρισμένοι ολόκληρο οκτάωρο μπροστά σε μια αναφορά και άλλων που τρέχουν πολυεθνικές και πάνε το απόγευμα για ψάρεμα. Δεν είναι μονάχα ζήτημα οργάνωσης, είναι πρωταρχικά θέμα προσέγγισης της ζωής που τρέχει. Ωστόσο όλα αυτά δεν με ενοχλούν όσο δε τα βιώνω . Αλλού θέλω να εστιάσω :

   Ο εκνευρισμός που μεταδίδει ασυναίσθητα ο εκάστοτε ..παπατρέχας στους ανθρώπους γύρω του είναι το δικό μου πρόβλημα. Πρόκειται για μια κοινωνική αδεξιότητα και δεν μακιγιάρεται αποκαλώντας τη απότοκκο stress , ΔΕΠΙ ή καλπάζουσα ευφυΐα ή όποια άλλη ιδιότητα επικαλεστούμε. Άν κανένας γύρω σου δε καταφέρνει να ολοκληρώσει τη φράση του είσαι απλά αγενής. Αν ετοιμάζεις την αγόρευσή σου την ώρα που κάποιος προσπαθεί κάτι να σου εκμυστηρευθεί είσαι απλά αναίσθητος. Η επίκληση ήπιων ασθενιών στις κοινωνίες μας έχει γίνει το αγαπημένο εργαλείο άφεσης αμαρτιών. Νισάφι πιά... Οι ψυχαναλυτές έχουν μπαφιάσει από παρακάλια δήθεν ασθενών να τους δικαιολογήσουν καμιά αδειούλα από τη ζωή τους... Απολύτως υγειείς άνθρωποι ψάχνουν μια ασθένεια να τους σκεπάσει να ζεσταθούνε !

  Μερικοί συμβουλεύουν να φεύγεις αυτομάτως από μια τοξική συνεύρεση. Δε γίνεται ! Ο πριμαντόνος ή η πριμαντόνα της ημέρας έχει δίπλα σύντροφο φίλο σου που θα πικράνεις, ο οικοδεσπότης που σκέφτηκε να σας μαζέψει θα αδικηθεί, κάποιοι αθώοι θα σκεφούν ότι φταίνε και ούτο καθ' εξής . Εκείνο που πρέπει να βρεις τη δύναμη να κάνεις είναι να πεις :

   Ένας από εμάς πρέπει να βάλει τη γαμημένη γλώσσα του στο στόμα για να κυλήσει η παρέα.