..όλα μου τα πραξικοπήματα τα καταστέλλει ο θρίαμβος

  Στο πορτοκαλί δεν είχα συμβάντα. Θέλω να πω , δε πήγε το πόδι στο φρένο. Όταν κοκκίνισε το φανάρι ήταν πλέον αργά. Απ' τα αριστερά όρμισε κατά πάνω μου ένας όγκος. Ένα γκρί τέρας που μεγάλωνε. 'Ενα αίσθημα κενού στο στομάχι.'Ενα μούδιασμα στα πόδια και σε όλα τα κείμενα ανάμεσά τους. Μετά ένα σκοτείνιασμα στο μυαλό. Ανακλαστικές αντιδράσεις , ανάκατες με ένα δυνατό φρικτό προαίσθημα. Τέλος μια ...παραίτηση, πριν το μοιραίο. Δε τη λες φόβο, ο φόβος έρχεται εγκαίρως, παραίτηση ήταν. Έκλεισα τα μάτια, αυτό το θυμάμαι καλά.
    Τη γλύτωσα ! Παρά τρίχα ..Είναι ένας θρίαμβος η στιγμή που πιάνεις το κορμί σου και αποφαίνεσαι ότι είσαι ακόμη αρτιμελής. Δεν έχει σημασία πόσο πονάς. Εκείνη τη στιγμή μετράς τις προοπτικές. Επικαλείσαι μάλιστα ένα σωρό εντελλώς ανύποπτους αγίους.
     Εγώ τελευταία όλο παρά τρίχα γλυτώνω. Και όλο και πιο μεγάλη έξαψη μου προξενεί. Προκαλώ. Τα βάζω με ισχυρούς. Γκρεμίζω τα τουβλάκια μου. Χαλώ το ρολόϊ μου. Αφήνω ξεκλείδωτα παντού, δε κυνηγώ διορίες. Δεν λαμβάνω υπ' όψιν ενδείξεις.  Λέγω πιο συχνά όλο και πιο τερατώδη ψέματα. Στον εαυτό μου τα συνθετότερα ! Σε κείνους που με διαβάζουν στήνω αντιπερισπασμούς.  Στην αρχή λίγο ίδρωνε η μύτη μου, εκεί στο μουστάκι. Όχι, όχι το αυτί μου, δε ξέρω ποιός το καθιέρωσε αυτό.  Τώρα τίποτα. Δεν ιδρώνει τίποτα.  Λέγεται θράσσος, εγώ προτιμώ να το λέω πραξικόπημα.

    Όταν πρωτοάρχισαν, τα ατυχήματα που ακολουθούσαν τα τολμήματα, θεωρούσα ότι μου φταίνε οι πλανήτες. Μετά από δυό στη σειρά σκέφτηκα το ..ουκ ανδρός σοφού. Στα τρία ή τέσσερα στη σειρά, έμαθα πια ότι all about risk είναι ένα αίσθημα που σε κάνει νεότερο. Επικεφαλίδα = ζαριές. Συνήθης έκβαση = απώλειες. Ο πόνος, γιατί πάντα υπάρχει πόνος, είναι  ευθέως ανάλογος με το διακύβευμα. Άλλο να χάνεις ένα δάχτυλο, άλλο έναν έρωτα. Με τα δάχτυλα ξέρεις ότι έχεις άλλες δεκαεννιά ευκαιρίες. Με τον έρωτα δε ξέρεις τίποτα.

    Την τελευταία πάντως φορά που ...με ένοιαζε δε τη γλύτωσα! Επίτηδες δε γράφω δε τη πήδηξα. Η σύγκρουση ήρθε και ήταν σφοδρότατη. Δεν σκόπευα να τη χάσω. Σκόπευα μόνο να επωφεληθώ από την ανάγκη της για το πακέτο μου. Εκείνη σκόπευε με άλλο τουφέκι μάλλον, γιατί με πέτυχε στο δόξα πατρί. Με πυροβόλησε και με άφησε να ψυχοραγώ. Έχασα αίμα. Δε πέθανα κι όλας, αλλά... πως να το πω, μετά από μεγάλες αιμοραγίες οι μεταγγίσεις σε κάνουν άλλο (ζώ)ον.  Δεν έχεις τον έλεγχο του αποτελέσματος. Εξαρτάται από τους δότες που θα βρεθούν. Εξαρτάται επό τη δεκτικότητα του οργανισμού σου. Εξαρτάται από τις συγκυριακές επιμολύνσεις.. τι να λέμε τώρα. Εγώ, από ομάδα αίματος = Πανελευσινιακός. Μια κατηγορία μόνος μου. Τι ζωογόννες μεταγγίσεις να περιμένω ;

    Θα ευχόμουν τώρα εκ των υστέρων να είχε επικρατήσει ο φόβος ώστε να αποφευχθεί τούτη η επέλαση του θριάμβου επί πτωμάτων. Θέλω να πω, βλέπεις τις δυό καρέκλες στη θάλασσα ; Είναι ωραία μια φωτογραφία που βασίζεται στην αφαίρεση. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με την χαρά. Η χαρά θέλει μερίδες, μαχαίρι, μισά και τεταρτημόρια. Μοίρασμα. Μιά άδεια καρέκλα είναι προάγγελος για δυό άδειες καρέκλες που είναι προάγγελοι φθοράς. Τις περισσότερες φορές το πραξικόπημα πάει λίγο παρακάτω ωσότου μοιάζει πλέον με Βατερλώ. Οι σωστές μερίδες φόβου στις σωστές στιγμές είναι ένα είδος τέχνης.

    Πριν λίγες μέρες είδα τους φοβερότερους βράχους δίπλα στη θάλασσα. Το κύμα είχε κεντίσει πλεξούδες περίτεχνες, σα μαλλιά κοπέλλας κλεισμένης σε κάστρο. Και το κύμα και η κοπέλλες που είναι κλεισμένες σε κάστρα, έχουν σύμμαχο το χρόνο. Εμείς όχι.

     Ο θνητός άνθρωπος είναι κατασκευασμένος  με φθηνά υλικά. Νερό, ασβέστη και αλαζονεία.  Νομίζει αρχικά ότι είναι βράχος. Από την άλλη μεριά ποιός είναι άτρωτος ; Ο αθάνατος άνθρωπος είναι ο νεκρός. Δεν απασχολεί ποτέ πριν έλθει η ύστατη ώρα... Ανάμεσα στο θνητό και τον αθάνατο άνθρωπο μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημμα... μια σύντομη ευκαιρία για ευτυχία.