Η πληγή είναι το μέρος απ’ όπου μπαίνει το φως ! (J. Rumi)

Η πληγή είναι το μέρος απ’ όπου μπαίνει το φως ! (J. Rumi)  

     Στις περισσότερες φορές που νιώθουμε πληγωμένοι είναι που τους προβολείς δε τους ανάψαμε εμείς. Και καθώς η αφορμή έχει παρέλθει, το βρίσκουμε εξαιρετικά πολύπλοκο να καταφέρουμε να τους σβήσουμε ή τέλος πάντων να τους στρέψουμε προς τα έξω. Οι ψυχολόγοι έχουν αγοράσει κάμποσα κάμπριο χρεώνοντας ένα σεντς την κάθε ακτίνα φωτός μας που τιθασεύουν.  Μια εξοντωτικά φωτισμένη γωνιά μας που την θέλαμε ήσυχη, υποφωτισμένη, σιωπηλή, αυτό είναι μια πληγή. Πολλές μαζί είναι οδύνη. Και είναι εκείνο το είδος οδύνης που δε φέρνει πάντοτε τη γέννα. Άνιση μάχη. Είναι σα να έβαλε κάποιος όλα τα φώτα του δρόμου πάνω από τους κάδους των σκουπιδιών. Αν μπορείς, τράβηξε καλές φωτογραφίες.

    Μερικοί λένε ότι εκείνοι που σε αγαπούν ανάβουν τα φώτα. Όχι πάντα.. Όχι. Όχι στη σωστή στιγμή και όχι με την πλέον αποδοτική ένταση. Σε έναν καυγά από έρωτα για παράδειγμα, τα φώτα είναι τόσο άτσαλα και τραχιά αναμμένα που αποτεφρώνουν. Σε έναν καυγά καρδιακών φίλων πάλι, είναι στη σωστή ένταση αλλά υποκειμενικά στραμμένα. Πρέπει να κάνεις την πολύ δουλειά μόνος σου. Ο άλλος τα λέει και φεύγει. Κι όταν λέμε φεύγει, φεύγει… μένεις μόνος σου. Η επόμενη νύχτα και εσύ. 

     

     Η πληγή είναι το μέρος απ’ όπου μπαίνει το φως. Μείνε στο σκοτάδι και θα ‘σαι ευτυχέστερος. Σοφότερος, όχι. Ευτυχέστερος. Μη ξεχνάς ότι η κορυφαία στις μεσαίες ηλικίες αρετή είναι η βλακεία. Δεύτερη είναι η αναισθησία. Τρίτη η αποταμίευση... Αν είσαι εύστροφος και δεν αφήνεις παρατήρηση να πέσει κάτω, χωρίς να τη σηκώσεις, να τη στρέψεις στο φως και να την αξιολογήσεις τότε αδελφέ μου την έχεις πουτσίσει. Την έχεις πουτσίσει για τα καλά. Κι ο Θεός βοηθός.