hullo and win .

  Είπα να κάνω ένα συνδυασμό της προκοπής. Βιογραφικά δε ρώταγα ! Έβλεπα και έβαζα. Μια γραία που χαμογελούσε λεύτερα, παρ’ όλη τη στραβή μασέλα κι έναν παλιατζή που είχε χαμηλά το ηχείο. Έναν που δεν έφτυνε στο δρόμο και μια πιτσιρίκα που δεν είχε μπλέ το νύχι. Τον γείτονά μου που δεν μου έχει κάνει παρατήρηση και τον περιπτερά που έχει την παγωμένη μπύρα. Μια μορφωμένη μα όχι δειχτικιά.  Κι έναν ψηλό με νου. Ένα λιγόλογο δημοσιογράφο που κάθησε κι άκουσε τι λέω και μια χοντρή μα ωραία ντυμένη. Και την ωραία κοιμωμένη. Και το Ζορρό. Τον τελευταίο απ’ το χορό στις καραγκούνες και την γυναίκα που σκουπίζει εμπρός στο σπίτι το πρωί. Τον βοηθό του ψάλτη που δεν έχει γένια. Κι ένα κοπρίτη. Έναν πλυμένο αλήτη.  

    Είπα να δώσω όνομα, γίναμε κώλος . Χωρίς όνομα! είπε ο γύφτος. Παραμύθι. Και το είπαμε το κόμμα : Κωλο..κύθι. Πρώτο στις πράξεις κι ύστερο στη λήθη. Η χοντρή η κομψή ζωγράφισε από ένα στα μπλουζάκια μας εμπρός.  Κι είπαμε εμπρός !  

    Είπα να φτιάξω ψηφοδέλτια και είπαν όχι. Τι να τα κάνουμε ; Εποχή για αποχή, αφού… Και λόγχη. Και πως θα τους λογχίσουμε ; Πρέπει να το οργανώσουμε το πράμα. Με δύναμη στα μούτρα θα τους φτύσουμε, είπε ο ψηλός. Καλώς.

   Είπα να κάνω και γραφεία. Γελάσανε. Δε θέλανε τα λούσα. Ωραιοπάθεια απούσα. Το λοιπόν το κάναμε φτυστική οργάνωση. Με γιάφκα και με απ’ όλα. Εκείνον που δεν έφτυνε στο δρόμο τον εκάναμε αρχηγό. Είχε ροχάλα μαζεμένη για εκατό. Όλοι οι υπόλοιποι τότε καθίσαμε και γράφαμε υποψήφιους. Για φτύσιμο. Έναν που είχε τη μάνα του σκοτώσει και μια που έβαζε για τέταρτη φορά η παρηκμασμένη. Έναν που ψήφιζε τον Παπανδρέο και μια που δεν τον μούτζωνε η μαλακισμένη. Τον έμπορα των ιδεών και το χαμάλη του. Ιδιαίτερα αυτόν. Μια κότα και τον κόκορα που την πηδούσε. Κι έναν που όλο έβλεπε και απορούσε.

   Είπα να δώσω ένα δελτίο τύπου, του τύπου απόψε φτύσαμε και αύριο πάλι μέρα θα ‘ναι. Με μάλωσαν. Που να το δώκεις το δελτίο, με είπαν. Θα το κολλήσουμε παντού να το ιδούν οι σκλάβοι. Μη σκάσει μύτι στις φυλλάδες το δικό μας κολοκύθι. Θα είναι ήττα, κουτορνίθι.

    Κι είπα να βρούμε έναν εχθρό. Έναν ανάδελφο κι έναν κακό. Τους βρήκαμε πατ κιούτ. Μες το λεπτό.

    Είπα να φύγω. Ήταν έτοιμοι. Έπρεπε τώρα να φτιαχτούν χιλιάδες. Κι έγινα ο διοργανωτής. Σε κάθε γειτονιά ένα κολοκύθι. Τους έφτιαχνα οργανώσεις κι έφευγα. Εμπρός μικροί μου Hulloween ! Τους έλεγα. Βγες τε και νικήστε. Hullo & win … Με όλη σας τη δύναμη, εμπρός και φτύστε.

    Κι έγινε η κοινωνία κενονία. Ο κόσμος έμαθε να φτύνει και να φχαριστιέται. Φτιάξανε ένα facebook ειδικό για τις ροχάλες. Αντί για like είχε spit. Φτιάξανε όπλα για ακρίβεια στο στόχο, σωλήνες φυσσοκάλαμα. Τίποτες δεν άκουγες παρά ένα φτού και βγαίνω. Όλη μέρα.

    Τότες κατάλαβα το λάθος μου. Μα ήταν αργά. Σαν άρχισαν κι εμένα να με φτύνουν. Αηδία !

 

     Είπα να το διορθώσω. Γύριζα όλο το ντουνιά και ρώταγα τι σχέδια έχουν κάνει. Με είχανε στο φτύσιμο. Είχανε μάθει μόνο αυτό. Γρήγορα μαθαίνουν οι λαοί στο απλό και στο κακό. Θα φτύνουμε μέχρι να φυτρώσει ολούθε η απαξίωση, είπε ο Zorro. Και φύτρωναν παντού, αλήθεια είναι,τα νέα φυτά. Καφέ και λιγδερά. Και όλη η χώρα έγινε ένα μπλιάχ πτυελοδοχείο. Μαύρη η ώρα που ξεκίνησα να κάνω χαβαλέ με την πολιτική. Βολεύτηκαν αυτοί κι ήρθε το τέλος.Μπήκαμε σα λαός στο αρχείο.

    Το λοιπόν, εχθρός η αποχή. Ας γίνει αρχή. Εμπρός. Νικήστε.