όλα κι όλα

  Είναι τρεις τη νύχτα , εγώ κι άλλοι δυο. Αλλάζουμε βάρδιες στα φώτα μας για να 'χει γούστο, αυτό το πηχτό σκότος .Εγώ είμαι ο Σώτος. Μένω πρώτο εμπρός. Ανάβω πορτατίφ και σβήνω τα μεγάλα. Η Κάντις τότε ανάβει τηλεόραση και σβήνει το πορτατίφ της. Είναι από Γερμανία. Όχι η ΤV , ούτε το πορτατίφ, η κοπέλα. Ο Μπάκ παίζει κιθάρα. Τη παίζει με αναμμένα κεριά. Έχει και στο μπάνιο ανοιχτό ένα σποτ γιατί πίνει μπύρες συνεχώς και συνεπώς κατουριέται. Αλλά σιχαίνεται να σβήνει το φως αμέσως μετά το κατούρημα. Σκέφτεται ότι τον πιάνει και πριν πάει να φάει , τον ίδιο διακόπτη που σβήνει το φως στο μπάνιο. Ο Μπακ δεν είναι Μπάκ. Είναι παρατσούκλι από το Μπάμπης και το black, δικό μου, γιατί είναι τύπος της νύχτας και μένει στο πίσω στον ακάλυπτο. Μπακ... έχω ταλέντο στα λογοπαίγνια, ε ; Η Κάντις πάλι είναι η Κάντις. Δε συμφωνώ με αυτά τα ονόματα αλλά γείτονες στην πόλη δε διαλέγεις. Όλα κι όλα.  

      Τρεις κι ο κούκος. Πότε καθιερώθηκε αυτό το πράμα ως εξυπνάδα δε ξέρω αλλά στη πρασιά της πολυκατοικίας μας έχει αράξει κι ένας κούκος. Εμένα δε μου κάνει κούκου με τη Κάντις αλλά την παρακολουθώ διακριτικά από "αντρική" διαστροφή. Τι, να μου βγάλει κανά όνομα ; Όλα κι όλα. Ο κούκος αρχίζει το πρωί , τέτοια ώρα το κούκισμα, όπως ονομάζεται η εμμονή να φέρεις την άνοιξη. Ο Μπάκ πάλι όμως τρελαίνεται. Πετάει φιστίκια, κουτάκια από μπύρα, μπωλ,  άλλα πράματα που δε φαίνονται τι είναι, για να τον ανακόψει. Μερικές φορές πιάνει το κόλπο, άλλες όχι. Πάντως κανείς δε μαζεύει αυτά τα αυτά από κάτω την άλλη μέρα. Πρέπει να είναι ένας από τους λόγους που ο ακάλυπτος έχει γίνει Χ.Υ.Τ.Α. από πέρσι. Αλλά στην πόλη τα σκουπίδια που σκουντάς δε τα διαλέγεις. Όλα κι όλα.    

     Η Κάντις. Γιατί είναι εδώ ; Γερμανίδα. Έχει μια χαρά χώρα για να ζήσει και μια χαρά νησιά να πάει μια εβδομάδα για μπάνιο και εμετό. Στις 40 εκκλησιές τι γυρεύει ; Θεολόγα είναι ; τσουκ. Αρχαιολόγα ; ούτε. Μοντέλλα, δε την παίρνει.  Εμένα μου κάνει για χύμα κουλτούρα άτομο που έπρεπε να ζει στο Βερολίνο, ανατολικά με γκρί καναπέ και σπαράγγι στο παράθυρο να μη θέλει ούτε φως ούτε νερό. Εδώ τι γυρεύει να ψήνεται το καλοκαίρι και να τρέμει το χειμώνα είναι μυστήριο. Φέτος δεν θα ανάψουμε καλοριφέρ γιατί χρωστάμε το περυσινό. Εγώ βέβαια χρωστάω μόνο τρία. Ο από πάνω τέσσερα. Αλλά θα κρυώνουμε εξ αιτίας του όλοι. Αυτά είναι. Στη πόλη τη θερμοκρασία στο σπίτι σου δε τη διαλέγεις.; Όλα κι όλα.

     Άρα, τι κάνει αυτή η τσιμπλιάρα εδώ ; Έχει αερόθερμο ; Έχει κανέναν να τη ζεσταίνει ; .. αν το πιάνετε το υπονοούμενο μου...αν είχε δε θα άκουγα και ήχους ;

Το βράδυ χθες πηδιόντουσαν κάτω δυό τρεις, τέσσερις γάτες. Δε ξέρω με τι τρόπους. Μαύρες ήσαν. Αυτές, που λές, έχουν αρχίσει να πηδιούνται μουλωχτά γιατί εντάξει... ποιός θέλει να φάει το τασάκι του Μπάμπη στο κεφάλι την ώρα που χύνει. Παρ΄όλα αυτά τις ακούς... πως δεν τις ακούς. Ενω την Κάντις δε την ακούς ποτέ. Γερμανικό σύστημα, θα σε γελάσω... να σε πηδάνε και να μη κάνεις κιχ.... Εγω λέω, αν την πηδούσαν και της άρεζε αλλά και αν την πηδούσαν και πονούσε, σε κάθε περίπτωση κάτι θα άκουγα. Τώρα βέβαια περνάνε και αεροπλάνα. Υπάρχουν αποσπάσεις. Δε μπορείς να συγκεντρωθείς να ακούσεις αυτό που θες... στη πόλη τους ήχους δε τους διαλέγεις.Όλα κι όλα.

     Απόψε πάλι ιδρώνω. Τώρα τελευταία όλο το καλοκαίρι φυσάει λίβας, σα να έχεις αερόθερμο ξεχασμένο απ' το Γενάρη ένα πράμα. Αλλά είναι Αύγουστος. Δε κοιμάμαι όλη νύχτα, δεν έχει καμιά μπάλα ή καμιά τσόντα της προκοπής, το της προκοπής το αναφέρω ως σχόλιο για το σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο, στις τσόντες ότι να 'χει το βλέπω. Αλλά να την παίρνει ο Καραγκούνης και να σκύβει και να χτυπιέται και να βογκάει και να μην τον σώζει κανείς, αυτή η τσόντα δε βλέπεται ούτε από άρρωστο. Μια και δεν έχει λοιπόν τίποτες η TV καταλήγω να τα πίνω στο μπαλκόνι μέχρι να γίνομαι ένα ιδρωμένο υποκείμενο χειρότερο από τον Μπάκ. Αυτός τουλάχιστον είναι μουσικός. Εγώ ως φιλόλογος, δε δικαιολογούμαι. Ιστορικό ψυχολογικό. Μάλιστα. Από τόσες σπουδές αντικειμενικά μου έχει μείνει ότι έχει να κάνει με τη δεύτερη λέξη. Έχω τικ στο αριστερό μάτι, με πιάνει φοβία στο ασανσέρ, έχω απέχθεια για τους γύφτους με το ένα πόδι μισό σε λερωμένο επίδεσμο και γενικά αδυναμία να ανταποκριθώ στην διέλευση αστικού τοπίου, αν το περιγράφω σωστά. Είμαι επίσης τελειομανής, ...μανής γενικότερα δηλαδή και αυτοκαταστροφικός. Ένας ιδρωμένος με τα παραπάνω χαρακτηριστικά και με δυό μέρες απλυσιά από τις διακοπές νερού δε διαφέρει από serial killer του Γαλλικού Κινηματόγραφου. Αλλά από ότι φαίνεται αυτό το πακέτο δεν ενοχλεί τους φίλους μου. Τον Ιβάν τον περιπτερά, το Ναπολέων τον υδραυλικές εργασίες-αποφράξεις, τη Σουζάνα στη γωνιά με τα λουκάνικα και όλους αυτούς που μου κάνουν πίστωση. Θα μου πεις, είναι φίλοι αυτοί ; Ε... καλά. Φίλοι είναι αυτοί που καταφεύγεις για να ζητήσεις δανεικά και παρηγοριά, άρα.. φίλοι είναι και αν θες να ξες... στην τελική , στην πόλη τους φίλους σου δε τους διαλέγεις. Όλα κι όλα.
     Καθώς ξημερώνει αργά, βασανιστικά, ακούω το καζανάκι να γεμίζει μέσα, πράμα που εδώ είναι η ένδειξη ότι ήρθε το νερό. Ορμάμε όλοι μαζί προς τα μπάνια μας, η Κάντις, εγώ, ο Μπάμπης χωρίς να καταλαβαίνει πολύ το λόγο, οι γάτες, είναι ένας μαζικός συναγερμός που συμβαίνει με εντολή της ΕΥΑΘ τα ξημερώματα στη πόλη. Πλενόμαστε με ότι τρέχει, όσο ακόμη τρέχει, και πέφτουμε για μια ωρίτσα ύπνο μέχρι την άφιξη της σκουπιδιάρας Νο 47. Αυτό το τάνκερ κάνει αρκετό θόρυβο για να σου γίνει ανυπόφορη η παραμονή στο κρεβάτι στις 6.25 κάθε πρωί. Είναι το ομαδικό μας 

εμβατήριο, το κάλεσμα της νέας μέρας. Και την αγαπάμε κατά βάθος αυτή τη σακάτικη σκουπιδιάρα γιατί χωρίς αυτή θα είχαμε φάει πόδι από τη δουλειά όλοι μας. Θα μου πεις τι δουλειά... φιλόλογος τηλεφωνητής στις πληροφορίες του ΟΤΕ ... ε, το μεροκάματο να βγαίνει. Άκου. Είναι δύσκολα χρόνια. Στην πόλη τη δουλειά δε τη διαλέγεις. Όλα κι όλα. 

      Aύριο βράδυ είναι πανσέληνος. Δε θα κάτσω σπίτι, είναι Αυγουστιάτικο φεγγάρι και θα έχει πολύ κόσμο κάτω στην παραλία, στο λιμάνι, στον πύργο, στο Φάληρο, στα κάστρα, ακόμη και στη Ναυαρίνου θα μπορείς να την δεις να κλαίει μαζί σου αυτή την θλιμμένη σελήνη. Να κλαίει και να σε ζητά ξανά να της γράψεις, ένα στίχο, ένα ραβασάκι, ένα τραγούδι και να της το πας. Θα διαλέξω ένα απόμερο στέκι και θα κάτσω να της γράψω το όνειρό μου για εμένα και .. εκείνη. Όλοι έχουμε ένα όνειρο. Και όλοι έχουμε μια διεύθυνση για να το απευθύνουμε. Η μοίρα κάνει τα λοιπά, διεξοδικά, παστρικά και ανεξέλεγκτα. Δεν είναι για να σκας. Το μόνο που έχει σημασία εδώ, όταν έχει φεγγαράδα, είναι που έχεις το δικαίωμα να οργανώσεις ένα σκηνικό, αποκλειστικό, ιδιαίτερο, στα μέτρα σου και να κάτσεις να κοιτάξεις. Γιατί στην πόλη, από που θα δεις τη σελήνη, το διαλέγεις. Όλα κι όλα. Το διαλέγεις. Δικαίωμα.
        Αυτά.