Το χωνί

Η γιαγιά μου η Μαρίκα είχε ένα πάνινο χωνί για να σκαρώνει πυργάκια από μπεσαμέλ πάνω στα αλμυρά καναπεδάκια, τότε του αη-Δημήτρη που ήταν ο Άγιος του σπιτιού μας και ανοίγαμε το σαλόνι για το κοινό ! Όλο τον υπόλοιπο χρόνο ζούσαμε στη διαδρομή χωλ κουζίνα, το σαλόνι ήταν κλειδωμένο.

Λιγωνόμουν από τότε καθώς έβλεπα όλη αυτήν τη μπεσαμέλ στη μεγάλη γαβάθα αλλά όταν την δοκίμαζα στις μικρές μπουκίτσες η γεύση της ήταν ΟΚ.

Ό,τι πρέπει για νοστιμιά.

O Ρενέ, ο Φιλανδός που έχω από πάνω μου, ε...στον πέμπτο εννοώ, είναι ένας καλός ηχολήπτης και η παρουσία του εδώ είναι προσωρινή. Από το ‘98 το ίδιο λέει. Μέχρι να φύγει, θα είναι εδώ. Πιστεύω ότι μια μπάλλα μπεσαμέλ πάνω στο άνοστο μούτρο του θα τον έκανε πιο υποφερτό αλλά κι έτσι τον αγαπάω. Με διασκεδάζει. Κατεβαίνει χοροπηδώντας τις σκάλες 8 παρά 16 λεπτά κάθε πρωί και ‘γω έχω δοκιμάσει όλους τους τρόπους για να τον κάνω να αλλάξει ύφος για ένα δευτερόλεπτο. Έχει εκείνη την μάσκα πραότητας, ξέρετε ποια. Πολλές φορές, ακριβώς τη στιγμή που ακούω τα λουστρίνια του απ’ όξω, τρέχω και ορμάω ανοίγοντας την πόρτα και γκαρίζοντας « μόνο κρεμμύδια; ». Αυτή η φράση μου φαίνεται ότι θα ακούγεται …ξαφνική στα Φιλανδικά. Μάταιος κόπος. Δεν έχει δείξει σημεία τρομάρας ούτε μια φορά. Ούτε ένα αχ…

Ο Ρενέ είναι για μένα μια καθημερινή αναφορά στον δυτικοευρωπαϊκό τρόπο πολιτισμένης αντίδρασης στα πράγματα. Αυτόν που αποκαλώ εγώ το χωνί. Όση και να είναι η οργή σου, όση και να είναι η χαρά σου, όση και να είναι η ευτυχία σου , μην αφήσεις παρά ένα στίγμα, ένα ελάχιστο τεκμήριο αυτής πάνω σε κάθε σου συναπάντημα. Τόση που να μην ξαφνιάσει κανέναν. Τόση που να μην απαιτεί απαντήσεις. Βάζε το συναίσθημα μπουκιά μπουκιά. Όσο πρέπει για νοστιμιά.

Για έναν μάστορα της υπερβολής, έναν drama king, αυτό μπορεί να φαίνεται ο πλήρης συναισθηματικός ευνουχισμός, αλλά είναι μια συνταγή που έχει δοκιμαστεί και έχει πάει πολλές κοινωνίες, όχι, χώρες, όχι όχι... εχμ.. αγορές, πάει πολλές αγορές παρακάτω.

Θέλω να πω… ο κόσμος επιταχύνει διαρκώς, ο συντονισμός και η προσήλωση είναι το μυστικό των γραναζιών αυτών των τρομακτικών πυραμίδων της παραγωγής στις οποίες ο top καθαρίζει 65 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και ο κάτω κάτω στη βάση 8.5 χιλιάρικα μικτά. Είτε λέγονται Deimler Benz είτε Dusseldorf οι πόλεις πυραμίδες, αυτές οι καλοκουρδισμένες δυτικές μηχανές σε κρατούν με ασφάλεια μέσα στο παιχνίδι ακόμη και αν ξεσπάσει επισιτιστική κρίση  σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Ε ;

    Αλλά, μωρέ, πόση ευθιξία είναι ότι πρέπει για νοστιμιά ; Πόση αγάπη είναι ότι πρέπει για νοστιμιά ; Πόσος αυθορμητισμός ; Πόση πατρότητα ; Πόση ανταγωνιστικότητα ; Πόση χαρά ; Θέλω να πω, κατά τον οργασμό , αν το στόμα σου ανοιγοκλείνει σαν του ψαριού και δεν ακούγεται κιχ, είσαι νόστιμος ; Με το ένα πόδι κάτω από τη ρόδα απρόσεκτου που παρκάρει και την φράση -mister may I take this back ? είσαι νόστιμος ; Εμένα ο Rene με αγριεύει.  Είναι αυτός που αν του κόψουν τα δυό τρίτα του μισθού θα αφήσει μια μαύρη τουλίπα στο γραφείο του ως ένδειξη δυσφορίας. Και θα την κοιτάζει μια ώρα φεύγοντας για το Σαββατοκύριακό του, μήπως είναι πολύ πολύ θρασύς ο τρόπος που γέρνει προς το γκισέ του αφεντικού.

    Πρέπει να τον δείτε στις σκάλες. Κιτρινίζει ολάκερος από την τρομάρα, ιδιαίτερα τη στιγμή που προφέρω το «κρεμμύ» αλλά δεν αφήνει ούτε την άκρη του ρουθουνιού του να σαλέψει διαφορετικά. Μόνο μια φορά, που έπεσε και σωριάστηκε από τη σαστιμάρα του, γύρισε χαμογελαστός και μου ζήτησε συγγνώμη, μάλλον για την ατημέλητη εικόνα του, ξέρω γω ; Εγώ εκείνη την στιγμή τον λυπήθηκα και του είπα Οκ. Μετά μπήκα μέσα και ήμουν ακόμη πολύ θυμωμένος.

    Θυμωμένος με τον εαυτό μου γιατί, αν ο δυτικός τρόπος του προέρχεται από την μελέτη των αρχαίων προγόνων μου, όπως ο ίδιος διατείνεται όταν πίνει, κάτι πήγε στραβά με τους διαβιβαστές. Μια δουλειά είχαμε να κάνουμε και σε αυτή τα σκατώσαμε.  

Γεμίσαμε τα μουσεία τους επιτεύγματα χωρίς να δώσουμε προσοχή στα κίνητρα. Χωρίς να καταφέρουμε να μεταλαμπαδεύσουμε την ουσία της προόδου που είναι μια εμμονή στην ολοκληρωμένη έκφραση, μια απάντηση στην τελειότητα της φύσης, ένας ύμνος στο άτομο στεντόρεια τραγουδημένος, στο άτομο και το δικαίωμά του να ξεχωρίζει, να κερδίζει την εκτίμηση για την διαφορετικότητά του, να γίνεται μασκαράς διεκδικώντας τον έρωτα, να πλακώνεται στο ξύλο γιατί θίξανε τη μάνα του και να σηκώνει ψηλά στην αγκαλιά του και στον ουρανό αυτούς που ξεχωρίζει ότι πόνεσαν και μάτωσαν μαζί για μια ιδέα.

       Τώρα παρακολουθούμε ολάκερους λαούς να περνούν από το χωνί. Τα όνειρά τους κόβονται σε μερίδες ότι πρέπει για νοστιμιά. Η τέχνη τους μεταδίδεται σε μπουκιές ότι πρέπει για νοστιμιά. Οι ιδιαιτερότητές τους απασχολούν το σύγχρονο marketing σε ρανίδες, ότι πρέπει για νοστιμιά. Ψίχουλα από τις παραδόσεις τους διαβιβάζονται σε μονοσέλιδα φυλλάδια ότι πρέπει για νοστιμιά. Η κάλυψη των γεγονότων περνάει από ένα καλούπι για να χωράει ακριβώς στα 15 δευτερόλεπτα απόσπασης του αναγνώστη , να τον κεντρίσει χωρίς να τον ξεσηκώσει, ότι πρέπει για νοστιμιά. Ο Ινδός με τον Μεξικάνο αρχίζουν να μοιάζουν επικίνδυνα καθώς ξενυχτούν σε ένα ερευνητικό κέντρο της Ατλάντα , οι αγανακτισμένοι είναι με τον ίδιο στυλιστικό εξοπλισμό στην dawning street και στη Συρία, και εμένα δε μου το βγάζεις απ’ το μυαλό ότι για όλα φταίει το χωνί. Και εμείς, οι μικροί και σκόρπιοι, ολοένα και πιο πολύ φροντίζουμε οι αντιδράσεις μας να χωρούν να περάσουν από την τρύπα. Τόσο που στο τέλος , αν τύχει και δούμε μια σκηνή συναισθηματικού παραληρήματος να φωνάξουμε το 167. ( Είναι αυτό για τους τρελούς ).

     Έκανα το τεστ. Προχθές έκανα το τέστ. Πήγα στην παραλία και έβαλα δυό χωνιά στα μάτια μου για να δω τη θάλλασσα να νυχτώνει από τις δυό τρύπες. Όταν πείστηκα ότι το έργο τελείωσε και είναι ώρα να φύγω, έβγαλα τα χωνιά και έριξα μια ματιά. Και έμεινα να κοιτάζω την ομορφιά ακόμη μια ώρα. Γιατί δεν είχε πέσει σκοτάδι, έξω απ' το χωνί. όχι ακόμη. όχι παντού. 

   Ολοένα και περισσότεροι ξαφνιάζονται όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τη γαβάθα των αντιδράσεων ενός σύγχρονου εξπρεσιονιστή. Μερικοί μένουν άναυδοι σαν Ιάπωνες που τους χάλασε η ψηφιακή μπροστά στον Παρθενώνα. Μα δε φταίει ο Παρθενώνας. Ούτε η μπαταρία τους. Φταίει που φοβούνται να κοιτάξουν αν απέναντι το κάδρο είναι αχανές. Χρειάζονται frames. Έτσι έχουν γαλουχηθεί. ότι χωράει ένα κάδρο. ότι πρέπει για νοστιμιά. Αυτά.