... απλή ή κατοστάρα μάστορα ;

    Εγώ αυτή και δυό ρακοπότηρα. Το καρώ μεσίστιο. Ψίχουλα από παξιμάδι τρέχουν στη φωλιά. Λαδιές.

    

     Στην αρχή είμαι ρελαντί. Μιλάει αυτή, εγώ απαντώ, σωπαίνω λίγο, κάνω πως σκέφτομαι πετώ μετά καμιά εξυπνάδα, κομπλέ. Βαδίζουμε.

     Ύστερα αδυνατώ να την παρακολουθώ. Την κοιτάω, δε λέω, προσχήματα κρατώ. Μέσα μου συμβαίνουνε όμως πράγματα που ... δε μας λαμβάνουν και πολύ υπ' όψη.  

    Λοιπόν όταν κατεβαίνει το γαμωποτό στο σύστημα είναι σα να παίρνει μπρός η δεύτερη μηχανή μου. Υβριδικός είμαι. Με τον ένα κινητήρα διεκπεραιώνω τα τρέχοντα. Με το δεύτερο όμως αρχίζουνε οι …επιδόσεις.   

    Εκείνη μου λέει κάτι για γκαρσονιέρα, φωλίτσα, ένα στρώμα στο πάτωμα, το δικό μας ίδιο κλειδί, δυό μπουκάλια κόκκινο και δυό θεόρατα τασάκια από αλουμίνιο, μια κούτα καπνό και τα ρέστα. Τα μάτια της είναι χαμηλά. Το μυαλό της φευγάτο.

    Δε την χάνω τελείως. Απλά της τρίβω το μπράτσο και τη κοιτώ με συγκατάβαση. Ήθελα να έβλεπα το χαμόγελό μου. Μέσα στο μηχάνημα, σε 'μένα λέω, η χημεία κάνει παπάδες. Τα όρια στην άμμο μου σβήνονται και χαράσσονται ολοένα και πιο έξω. Όσο περισσότερο καύσιμο κατεβάζω τόσο περισσότερο βρυχιέται ο κινητήρας. Ένστικτα διαλύουν το κουτί της Πανδώρας που έχω στη κούτρα μου και τα σενάρια γίνονται τερατώδη.  

     Και να… πετώ την παραίτησή μου στα μούτρα τους. Φεύγοντας βροντάω πίσω μου την πόρτα. Και να… χτίζω φωλιές σε διαλεχτούς παράδεισους. Τα μέρη παίρνουν χρώμα από την παρουσία μου. Και να… μια υπέροχη σύντροφος με κοιτάζει στα μάτια. Το μόνο που ζητά από μένα είναι ..να 'μαι ο εαυτός μου ! Και να.. εξαφανίζονται οι ύπουλοι από γύρω μου. Γεμίζει ο τόπος δικούς και ντόμπρους. Και να.. αποθεώνω το κορμί μου. Τα  φλου εναπομείναντα μαλλιά μου επαρκούν για αλογοουρά. Και να... εκλιπαρούν οι κάθιδρες θεότητες στο στρώμα μου από κάτω για ανακωχή. Ποιά ιδρωμένη τόσο έρωτα και τόσο βίαιο οργασμό μπορεί να αντέξει ; Και να … είναι κάθε βράδυ εκεί, για μένανε. Η αυτής μεγαλειότητα Η πανσέληνος. Είκοσι εννιά πανσέληνοι και μία έκλειψη το μήνα. 

   - Ο κόσμος.... με διακόπτει η δικιά μου...

     Γέρνει, ακουμπάει στον ώμο μου και μια τούφα από τα μαλλιά της μου πασπαλίζει τη μύτη.  Φτερνίζομαι και όλο το κατάστημα γυρίζει για να δει. Το μάτι κανενός δε στέκεται δυό τέρμινα στο σύνολό μου. Δεν είμαι αξιοπρόσεκτος ή το κριτήριό τους είναι πάτος ;  Το κριτήριό τους είναι πάτος. Άσπρος πάτος.

   Εκείνη μου γεμίζει το σφηνάκι με ρακί. Τα βλέπω. Άσπρο πάτο. Ύστερα πάω φίρδην μίγδην για κατούρημα. Εκείνη στρίβει. Κάτι βάζει μέσα στον καπνό της. Το πιάνει το μάτι μου αλλά δε μιλώ.

   Κάνω δυό έξι τέσσερα λεπτά και στρώνομαι. Μου ρίχνει μια ματιά απάνω κάτου. Το μάτι της γυαλίζει. Και μου λέει…

   -  Ο κόσμος όλος μια σταλιά. Απλώνει τα δυό χέρια και χαράζει μια περίμετρο δυό πήχες απ' τους κώλους μας :

   -  Ο κόσμος μια σταλιά αγόρι μου. Και όλα μέσα. Μέσα εδώ στη κούτρα μας. Σηκώνει το δάχτυλο να δείξει και το ακουμπάει στον κρόταφό μου. Με τσούζει η επαφή. Δε λέω. Ρουφάει άλλες δυο και συνεχίζει :

  -  Ο κόσμος μια σταλιά συνάμα και τεράστιος. Εμείς μυρμήγκια με δυο πούτσους ΝΑΑΑΑ. Θα τα γαμήσουμε τη μάνα όλα και ξανά θα τα διορθώσουμε.Γιατί όλα είναι εδώ. Μέσα στη κούτρα. Ακούς ;

    Κατεβάζω την κεφάλα μου επιδειχτικά με ένα χαμόγελο Βούδα. Στο καθρέφτη απέναντι βλέπω ένα χαμόγελο Βουδιού.

   Τη σηκώνω, την άλλη λέω, γιατί η πούτσα μου είναι λιάρδα, βγαίνουμε και περπατάμε παραλιακώς. Δεν έχει κρύσταλλα καθρέφται πουθενά. Εγώ αυτή και τα μυστήρια. Κάτι συνέχεια σιγομουρμουρίζει αλλά τώρα την έχω χάσει τελείως. Δε πειράζει και τόσο, γιατί όλο και καλύτερα μου τρίβει το κωλί. Είμαστε κομπλέ. Μονάχα εκεί… δυό βήματα, εκατό, διακόσια παρακάτω κοντοστέκομαι , σηκώνω το κεφάλι και της λέω…

    - Πότε κουβαλήσανε εδώ αυτό τον Πύργο ;

   Και με λες μετά… το καύσιμο δεν έχει σημασία ;