το κουσούρι

   Τραβώ ένα κολλαριστό Α4 από το συρτάρι του εκτυπωτή. Τη στιγμή που πάω να γράψω την πρώτη λέξη, ένα σημάδι μέσα στο άλικο λευκό τραβάει το μάτι μου. Πλησιάζω το δάχτυλο, να το ξύσω να φύγει. Με το απρόσεχτο μανίκι μου τσαλακώνω λίγο τη σελίδα, κάτω δεξιά. Τώρα έχω μια σελίδα με ένα σημάδι και μια ζάρα. Δεν έχω πλέον καμία όρεξη να γράψω οτιδήποτε. Πάντα μου την δίνει κάτι που ξεκινάει με κουσούρια… Τώρα θέλω απλώς να πετάξω το χαρτί. Αλλά κωλώνω. Δεν είναι σωστό να πετάς τα χαρτιά σου άγραφα. Πάω να γράψω τις πρώτες αράδες. Καταπιεσμένος. Το μάτι μου στο τσαλάκωμα. Ένα απλό Α4 και μου έχει κάνει τα νεύρα τσατάλια. Ένα απλό λευκό χαρτί και δεν είναι ίδιο με κανένα άλλο. Το διπλώνω. Δυό και τρείς. Το κάνω καραβάκι όπως μου έδειχνε τότες ο παππούς. Το τσαλάκωμα φαίνεται πάνω στην πρύμνη. Το σημάδι που τα προκάλεσε όλα είναι κρυμμένο. Βλέπω το αποτέλεσμα με αποτροπιασμό. Ένα λευκό καραβάκι τσαλακωμένο σα να έπεσε πάνω στα βράχια. Πρέπει να προκάλεσε τον πνιγμό πολλών ανθρώπων. Μου προκαλεί όλο και μεγαλύτερη θλίψη. Πηγαίνω και το βάζω στη μπανιέρα. Ανοίγω το νερό. Γυρίζω στο ντουζ και το κάνω μια μουσκεμένη σαβούρα. Τώρα κανένας δε θα μπορεί να το περιγράψει σαν ένα τσαλακωμένο Α4. Από εδώ και μπρος είναι μια άλλη ιστορία.

   End of the story.