ο ( ΑΧ ) αμνός

   Είμαι τόσο όμορφος να ζω μες το κελί ! Να μην μπορεί κανένας να με δει. Θα βγω !  Δεν έχει άλλη περίπτωση.  Θα κάνω έτσι τα χέρια, σα φτερά, και θα σκυλιάσω. Θα τα κτυπώ ώσπου τα νεύρα τους να σπάσω. Και θα μ' ανοίξουν. Ή θα με λιώσουν ή θα τους ...πετάξω. Μέσα δε μένω. Είμαι αετός σε σχήμα πεταλούδας. Εγώ μες στη βολή δε θα αράξω...
   Και πάλι διάολε...
   Είμαι τόσο δα μικρός. Τόσο κοντός για να κοιτάξω από το παραθύρι. Τόσο αδύναμος να σκάψω τα τσιμέντα. Τόσο περήφανος για να παραδεχθώ ότι ποτέ ηθικά δε θα ψηλώσω. Τόσο κοντόφθαλμος για να αντιληφθώ ότι ο χρόνος τρέχει,  δουλεύει εναντίον μου. Κι έτσι ίσως τελικά να βολευτώ. Όπως και όλοι σας , μικροί μου αμνοί . Θα κάθομαι τη μοίρα μου να κλαίω.
    Αμήχανος, πιστός, σεμνός αμνός. Εις κι αχαμνός. 
Αλλιώς τι να 'μουνα ;   Θεός ;
   Δε θα ΄ταν ύβρις ;