ΜΙΡ_λα : η χώρα φάντασμα

    Πήγα να δω το MIR. Άφησε τα νερά της βόρειας θάλασσας κι έπιασε το λιμάνι. Δεμένο ήταν. Θα μου πεις αφού έπιασε λιμάνι τι θα ήταν. Θέλω να πω, σήμερα δεν είναι πια εκεί... Δεν είναι τούτα τα σκαριά για να τα βλέπεις δεμένα. Μέσα μου φτιάχτηκε ένα παράπονο σα βαρυστομαχιά. Σκέψεις, δάκρυα... Αναλογίστηκα καθώς κοιτούσα τους δόκιμους χυμένους στα καταστρώματα να σχολιάζουν ψιλοπιωμένοι τους ποδόγυρους των επισκεπτριών ότι τους βλέπω στα χειρότερά τους. Αυτοί οι ίδιοι οι δόκιμοι, θα κρέμονται μονόπαντα σαρράντα σαρράντα σε μια άλλη τους στιγμή, τραβώντας με λύσσα τα σχοινιά για να μη γύρει λίγο παραπάνω το σκαρί καταμεσίς στην παγωμένη θάλασσα...  Είναι , πως να το πω, καιροί με παγωμένες θάλασσες τώρα.
      Δεν είναι τούτες οι χώρες για να τις βλέπεις δεμένες. Θέλω να πω, τα σχοινιά είναι για πολλούς λόγους εκεί. Ικανά για το καλύτερο και το χειρότερο.Ο πιό βαρετός τους ρόλος είναι να κρατάνε σφιχτά τα μαζεμένα πανιά σα τα χαλιά το καλοκαίρι στα πατάρια. Η μυρωδιά της ναφθαλίνης είναι για κιλίμια, δεν αρμόζει σε χώρες και λαούς.
     Δεν είναι τούτα τα σκαριά για να τα βλέπεις δεμένα. Δέος !
Γύρισα και μέτρησα στα τρία καταστρώματα εκατόν πενήντα ναύτες. Τέσσερα κατάρτια πενήντα μέτρων που το καθένα μου μιλούσε, τρίζοντας με θυμό και ανυπομονησία. Λύστε ανόητοι τα σχοινιά, έχει βοριά και θέτε νότια να πάμε. Μέτρησα πάλι να σιγουρευτώ, Μου είχαν πει ότι οι δυνατότητες είναι λίγες. Κι όμως !  Δεκάξι τα μεγάλα τα πανιά χώρια τους φλώκους. Τετράγωνα, λευκά, γερά, επαρκή και άχρηστα μαζί, έτσι σφιχτοδεμένα. Θαρρείς και έχουν μέσα τους νεκρούς, απότοκους πολέμων, τυλιγμένους, φρίκη να μη δημιουργούν στο πλήθος. Και τι ; Και τι κι αν έχουνε νεκρούς. Καλύτερα να πέσουν ! Θα μάσουμε όση δύναμη, θα κάνουμε κηδείες & θα προχωρήσουμε ύστερα, όπου κι αν είναι να πάμε. Καλύτερα που περιμένουμε άπραγοι και κλαίμε τους χαμένους ;  Εκατόν πενήντα ναύτες, τέσσερα κατάρτια και είκοσι πανιά, όλα να κάθονται δεμένα, είναι κρίμα.
      Δεν είναι τούτες οι χώρες, σαν και τη δική μου, να τις βλέπεις δεμένες. Σου πιάνεται η καρδιά. Ελάτε να μιλήσουμε για ένα ταξίδι. Όχι για τους νεκρούς μας. Εκείνους ας τους έχει ο καθείς μας στη καρδιά. Τα μνημόσυνα περίσεψαν σε τούτο το καράβι. Όχι για τους νεκρούς μας. Αυτό είναι ακραία συμπεριφορά αν με ρωτάς, όχι δυό τρείς να δείρουν έναν, αλλά τρακόσιοι να μαζεύονται και να ξοδεύουν ώρες για να αλυσοδέσουν τα πανιά με χίλια πρέπει, καταχρηστικά διαλεγμένα, και να σκαρώνουν ευαγγέλια του πολέμου και του μίσους κλειστοφοβικά, λες και δεν έχουμε σκαρί για να ανοιχτούμε. Καθάρια ελληνική φυλή, ανόθευτο προλεταριάτο, ανίκητο δημόσιο μια γροθιά, καμιά απόλυση στο χαλυβουργείο, κανένας ξένος εργάτης σε ελληνικό κρουαζιερόπλοιο, κανένας αλβανός μην ακουμπήσει ελληνικό σταφύλλι, κανένας καταφρονεμένος μη στήσει πάγκο με σαβούρες για να φάει ψωμί εκτός αν είναι Ελλην, οι Έλληνες μόνον στα σισίτια, οι ξένοι μόνον στα κελιά, οι αχρείοι μόνον στις τηλεοράσεις, φάτε όλοι μαζί απ' το χειρότερο φαϊ, ελάτε να σας δείξουμε υστερία, ελάτε να σας δείξουμε μες στις ντουλάπες σκελετούς, ελάτε να χορτάσετε σαπίλα, ελάτε να αναπτύξουμε μαζί τα ζωώδη ένστικτά μας, ένας σκότωσε έναν σα σκυλί, και δυό θα τον σκοτώσουν σα γατί στο δρόμο, η δικαιοσύνη της αυτοδικίας, όλα είναι για τους ανθρώπους, ένας κλέφτης, δυό άρπαγες, χίλιοι μικροαπατεώνες με σημαία την εκδίκηση των μαζών, ελάτε να τους δείξουμε ποιός δέρνει πιο καλά, κόκκινες και μαύρες σημαίες πάνω στα ίδια στυλιάρια τυλιγμένες, σακατεμένα τα κορμιά, του ξένου το σακατεμένο από ξύλο το κορμάκι μάνα δε το κλαίει, ή αν θες το κλάμα της δε φτάνει ως εδώ. Του ξένου η μάνα , δεν είναι μάνα. Είναι μια ύπουλη γριά ντυμένη από το σύστημα Μαγδαληνή.
     Έκλεισα τα μάτια κι έλυσα εκείνα τα πανιά. Λύσαξε ο αγέρας να τα κάνει σκόρπια κι έρμαια μα δε το μπόρεσε.Βάλαμε όλοι μπράτσα. Συνταχθήκαμε κι βάλαμε το πλοίο στη ρότα. Και ήταν όλα μια χαρά. Τραβούσαμε για νότο, δυνατά, ντουγρού για τις γλυκιές τις ζέστες, όχι γιατί ψηφίσαμε και βγάλαμε λιμάνι νότιο, αλλά γιατί ο αέρας ήτανε βοριάς και εμείς για το ταξίδι γεννημένοι,κι όχι δεν είπαμε. Όχι δεν είπαμε . Δεν είναι τούτα τα σκαριά να τα έχεις αραγμένα. Κι αν τα ξεχάσεις έτσι,  καταλήγουν ρημαγμένα.Τραβούσαμε για νότο, τραγουδούσαμε, τα χέρια μας ματώνανε από μόχθο κι όχι από ξένο αίμα, ο ιδρώτας ήτανε δικός μας κι όχι πεταμένος από λυσαγμένα κίνητρα, ζεστός και αθώος, ο ιδρώτας μας, ήτανε πάλι μοσχοβολητός.
     Ήμουνα πάνω εκεί στο MIR. Ακόμη με κλειστά τα μάτια. Και τότε χτύπησε η καμπάνα. Μια μικρή χρυσή καμπάνα στο μεσαίο κατάστρωμα μπροστά μπροστά, που τέτοιον ήχο δεν της έκανες να βγάνει. Τινάχτηκα κι όρθωσα το σώμα. Ήμουν έτοιμος να τρέξω. όλοι καθόταν και γελούσαν. Ένα μικρός παιδί μου είπανε, δοκίμασε και χτύπησε να δει τι ήχο βγάζει. Λάθος ο συναγερμός.
    Καθώς κατέβαινα από το ιστορικό ιστιοφόρο, είδα δεκάδες να το βγάζουνε φωτογραφίες και selfies. Θα πλυμμηρίσουνε το βράδυ τα ηλεκτρονικά τα καφενεία. Δέστε και δέστε. Δέστε με πως ταιριάζω εκεί καμαρωτός εμπρός σε ένα σκαρί καθηλωμένο. Δέστε κι άλλο τα πανιά της χώρας. Χορτάστε θεωρίες συνομωσίας, κοινοποιήστε κατορθώματα του Κασιδιάρη και της καμαρίλας, φάτε στη μάπα τα γκομενιλίκια των Ευρωπαίων ηγετών, δέστε τι άπλυτα έχουν οι αντιπρόσωποί σας στη βουλή, οι αντιπρόσωποι που είναι σάρκα εκ της σαρκός σας, δέστε και φρίξτε και πάτε για ύπνο ήρεμοι. Το καθήκον του πολίτη πριν πέσει για ύπνο είναι να σιγουρευτεί ότι και άλλοι, κι άλλοι, οι πολλοί, είναι διατεθιμένοι να πέσουν κι απόψε για ύπνο. Δεν διακυβέυεται τίποτε αν είναι το σκαρί μες το λιμάνι.
     Θέλετε να μιλήσουμε για πολιτική ; Να μιλήσουμε για ταξίδια. Να μιλήσουμε για τα σχοινιά. Τέτοιο σκαρί, τέτοια πανιά, είναι για άλλες δουλειές περίτεχνα πλεγμένα. Θέλετε να ανέβουμε στο MIR ; Πρέπει να είστε έτοιμοι για ναύλο. Αν είναι ψιλοπιωμένοι να χαζέψουμε τους ποδόγυρους των επισκεπτριών καλύτερα να κάτσουμε στο σπίτι μας. Έχει Λαζόπουλο και ζέστη.