Από μια άποψη το να περιφέρεις το τραύμα σου μέχρι να το ταιριάξεις με κάποιου άλλου είναι λογικό. Από μια άλλη το πιό λογικό θα ήταν να γίνεις πρώτα καλά και μετά να βγείς κυνήγι.
Θέλω να πω, δε χρειάζεται να ψάχνουμε όλοι να τα φτιάξουμε με παθολόγο. Μπορεί να αδικήσουμε τους κηπουρούς, τους ποιητές, τους αρχιτέκτονες και τους οδηγούς ανεμοπλάνων. Εκείνοι δε χρειάζονται ταίρι δηλαδή ; Εεεεέ ;
Είμαι τόσο κουρασμένος να συναναστρέφομαι πλάσματα που οι σάρκες τους κρέμονται μέχρι το χώμα. Μερικές φορές νομίζω πως οι πληγές τους είναι αποτέλεσμα καλλιτεχνικού μεϊκ απ.
Εκείνο που μου έχει λείψει είναι να με πλησιάσει κάποια χωρίς τη δυστυχία της στα δυό της χέρια. Να μου δείξει το κορμί της ακέραιο και να μου ζητήσει να το κάνω να βγάλει μουσική ξανά. Να βγάλει μουσική ξανά. Καταλαβαίνετε ; Σκέτη μουσική χωρίς τις γάζες και τα Betadin που βρωμάνε. Η χειρότερή μου είναι να σκύβω πάνω σε μουνί και να με χτυπάει η μυρωδιά του Betadin. Μουσική. Μουσική είναι κάτι που τα απολαμβάνεις με ελεύθερες τις αισθήσεις σου και αφοσιωμένος στα κεντρίσματα που σου προξενεί. Όπως και το γαμήσι.
Τι, δεν έχετε ακούσει κορμί να βγάζει μουσική ; Μήπως έχετε λιγουλάκι επιλεκτική μνήμη ; Όλα τα κορμιά μπορούν να βγάλουν μουσική, μικρά χαζά πλάσματα που κατουράτε καθισμένα. Όλα τα κορμιά που δεν περνούν τις μέρες τους παρακολουθώντας στα σήριαλ - καμουφλαριμένα ριάλιτι μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει η δυστυχία της διπλανής, όλα τα κορμιά που δεν ανεμογαμιούνται στις μηχανές κοινωνικής διαδικτίωσης φτιασιδώνοντας το προφίλ τους μέχρι να μοιάζει με της διπλανής, όλα τα κορμιά που δεν επιλέγουν ερωτικό fuckin' FM για να θυμηθούν ότι ο έρωτας καραδοκεί εκεί που δεν τον περιμένεις, κι όχι στα αποκαϊδια της διπλανής. Όλα τα κορμιά που δεν διασκεδάζουν σε εξάδες ομοσέξουαλ πληγωμένων γαζέλων πάνω σε υπερβολικά τακούνια αφιερώνοντας χλεύη στον υποτιθέμενο πρόσφατο μαλάκα. Όλα τα κορμιά που δεν είναι χαμένα.
Τι, έχετε πέσει σε πολλούς μαλάκες τελευταία ; Είναι που κοιτάτε να ταιριάξετε το τραύμα σας. Και άμα ψάχνεις τραύμα, μπορεί να είναι παντού. Ακόμη και στον εγκέφαλο.
Πολύ θυμωμένο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν διάβασα τη συνέντευξη της ηθοποιού (που από ότι φαίνεται ήταν η αφορμή), αλλά ίσως και καλύτερα.
Πάντως σοβαρά υπάρχει άνθρωπος (άνδρας ή γυναίκα) χωρίς τραύματα; Και είναι τόσο κακό να κουβαλάς πληγές;
Άλλοτε ανοιχτές πληγές που απωθούν και είναι αποκρουστικές,
και άλλοτε εσωτερικές, βαθειά θαμένες, καλά κρυμένες. Άλλοτε πάλι άσχημες ουλές από τραύματα που κλείσανε αλλά πονάνε όταν τα αγγίζεις. Όλες αυτές οι πληγές και οι ουλές που μας συνοδεύουν δεν είναι τα ιδιαίτερα προσωπικά σημάδια που μας χαρακτηρίζουν;
Ερωτεύεσαι... το όλο του άλλου. Το υγιές και το άρρωστο. Το όμορφο και το άσχημο. Το δυνατό και το ευάλωτο. Τότε μόνο μπορείς να ελπίζεις ότι θα ακούσεις μουσική... αληθινή.
Εξαιρετικό το επιμύθιό σου. Ερωτεύεσαι ... το όλο του άλλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως κι εσείς να έχετε κουραστεί να συναναστρέφεστε τσιτωμένους !
Θα ασχοληθώ με τον θυμό μου λοιπόν που είναι ...προφανής και με αφορμές πολύπλοκες. Σε ευχαριστώ για το σοφό σχόλιο Μαρία