το κλάσμα

10 Οκτώβρη 2020.. οδός Δασκαλογιάννη, Σπλάντζια.

Ακούγονται οι γείτονες να μαλώνουν παιχνιδιάρικα..

- εσύ κλείσε !

- όχι εσύ κλείσε !
- εσύύύύύ...

Πότε θα το σταματήσουν αυτό ;

Έχω μαζέψει τα πόδια μου στο ντιβάνι και διαβάζω τις διορθώσεις του Ιονάθαν.  Με τρελαίνουν τα 57χρονα πόδια μου, θα βρέξει πάλι, βρέχει κάθε πρωϊ στα Χανιά, σαλιγκάρια περπατάνε πάνω στα τζάμια, στα βάζα και στα ποτήρια του νερού μου. Νομίζω πως ένα περπατάει μέσα μου. Έχω καούρες. Εκείνο επιμένει.
Λαδώνει τα χαρτιά με τις προβλέψεις μου, θολώνει τις παρατηρήσεις και τα sos μου . Χαρτιά που ζαρώνουν και μουλιάζουν σε σάλιο σαλιγκαριού, πολύ μου τη δίνουν.

Σιχαίνομαι τις σαλιωμένες βαρύγδουπες σημειώσεις.  

Και πάλι ;

Όλες οι προβλέψεις μου ήταν για τα σκουπίδια. Κι εγώ βάσισα τις ρίξεις μου σε εκείνες τις προβλέψεις.

Τώρα πρέπει να γράψω τις διορθώσεις του 2021. Και πρέπει να πετάξω πράγματα .  Πόσο μισώ να πετάω πράγματα γαμώτο. 

Ένα δέμα με φρεσκοτυπωμένα βιβλία μου είναι δίπλα στην εξώπορτα. Κλειστό. Το πρώτο βιβλίο μου λέγεται «οι πτωχευμένοι». Ήμουν ανάμεσα σε μια νουβέλα και αυτό το τραγικό κοινωνικό μανιφέστο… Δεν έγραψα τη νουβέλα που θα με ξεφόρτωνε και συναισθηματικά , έγραψα αυτό το μανιφέστο για να γίνει best seller την επόμενη της ελληνικής χρεοκοπίας και ακόμη περιμένω… Τη χρεοκοπία ντε. Δε θυμάμαι πόσα χρόνια.

Πολλά χρόνια πριν φαινόμουν ικανός να προβλέπω τα πράματα…

Εντάξει, ήταν πριν από την καταστροφή της Γερμανίας από μετεωρίτη, πριν την δεύτερη Γαλλική επανάσταση, πριν βγουν τα i-hash , πριν την επικράτηση των ηλεκτρονικών συνόρων. Υπήρχε τότε μετανάστευση μεταξύ των ηπείρων με βάρκες, γαϊδούρια και με τα πόδια, δε μπορώ να πω ότι πρόβλεψα την επί τόπου εξόντωση των λαθρομεταναστών με δορυφορικά μέσα αλλά για τη Γαλλία θυμάμαι το λέγαμε και τη Γερμανία την είχε ευχαριστήσει για τη βοήθεια η Ντόρα, όλα ήταν σχετικώς αναμενόμενα. Εγώ ;

 Τότε το μόνο που ήθελα είναι να μη με πεθαίνουν τα πόδια μου κάθε πρωί. Τώρα θέλω κι άλλα για να είμαι χαρούμενος. Θέλω να τελειώνει αυτή η παραφιλολογία για επικείμενη πτώχευση, θέλω να ρωτάω τι κάνεις και να ακούω ξανά απαντήσεις θετικές, θέλω κάποιον να βάλει χέρι σε αυτή τη χώρα γιατί δε θα πάει μακριά έτσι. Δε θα πάει… 2020 … και πολύ άντεξε… Aς την αφήσουμε να πεθάνει, δεν είναι παρά μια μικρή και ασήμαντη χώρα, η μόνη που επιμένει στο ευρώ, τελευταία ! Κωλονόμισμα ! Το Σημίτη μου…

Βγαίνω Ιταλία και δε τα παίρνει κανείς.

Τι κάνω Ιταλία ; Εγώ ; Σκοτώνω την βαρεμάρα μου. Επιβιώνω. Βάζω το μυαλό μου να δουλέψει ξανά. Τι κάνω στη Κρήτη εγώ ;

Νιώθω τόσο μόνος. Εκείνη έφυγε πριν να νιώσει πλήξη.

Τα μάτια μου πέφτουν στη φωτογραφία της. Στάθηκε αντάξια η καλή μου. Είναι εκεί στο μέτωπο, μπροστά σε ένα λερό αντίσκηνο με το fredo και ένα χακί μαντήλι στο κεφάλι και με κοιτάζει με τα ονειροπολικά της μάτια. Θυμάμαι το τελευταίο της mail. Αύριο μπουκάρουμε και ότι θέλει ας γίνει. Απέναντι το φρούριο του zara έμοιαζε απόρθητο. Κι αυτή , χωρίς πιστωτικές, με ένα σουγιά του παππού της στο χέρι ήταν έτοιμη για όλα. Μπήκανε 28 Μαρτίου του 2013. Από την πόρτα του προσωπικού. Ήταν παγίδα. Αυτό που έμοιαζε θρίαμβος έγινε ολοκαύτωμα. Πάνω από 360 μικροαστές σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα στο πολυκατάστημα. Και δεν είχε τίποτα στο νούμερό της. Τίποτα. Τι ξεφτιλισμένο τέλος. Έμεινα μονάχος, με ένα τρόπο που δεν είχα υπολογίσει,  να εκτρέφω τα δυό μου ενήλικα και να περιμένω το τίποτα. Να περιμένω το τίποτα.

ΟΚ. Περιμένω κάποια για σεξ αλλά τι να το κάνεις… Δεν είναι το σεξ που μου λείπει, είναι η συντροφικότητα, είναι να έχεις πρωϊ βράδυ έναν αυτόπτη μάρτυρα για όσα κάνεις, είναι οι ματιές, άλλες καλές, άλλες κατανόησης, άλλες επιτιμητικές  αλλά πάντα ματιές ενός ανθρώπου που είναι ο δικός σου άνθρωπος. Εγώ ;

Τώρα τα λέω αυτά… τότε πρόβλεπα ότι ο γάμος θα με σκοτώσει.

Και έψαχνα τρόπους να τον ανατινάξω χωρίς να ανάψω σπίρτο.

Πάντα ήθελα να μείνω μόνος αλλά όχι να φύγει αυτή, έτσι... Σαν και τους άλλους ανθρώπους ! Να με πιάσει στα πράσα με τη καθαρίστρια, να μαλώνουμε για δυο χρόνια, να χρησιμοποιούμε δικηγόρους τους οποίους να παραπληροφορούμε και να μην πληρώνουμε, να τρομοκρατούμε τη μάνα της ότι θα χωρίσουμε όχι μόνο εμείς αλλά και όλα τα αδέλφια μας, να στέλνει θείες και παπάδες από το σπίτι να μας μιλήσουν,  τέτοια γούστα.

Κι εκείνη πήγε και έπεσε με τα στήθια της γυμνά πάνω στο καλύτερα οχυρωμένο κτίσμα του πλανήτη. Και με άφησε. Μου την πήρε το σύστημα ασφαλείας ενός πολυκαταστήματος. Φρίκη.

Εγώ ;

Εγώ ήθελα να την αφήσω. Θυμάμαι που παίζαμε. Αχ, θυμάμαι…

-Εσύ φύγε

- όχι, όχι, εσύ φύγε

- Εσύ φύγε ζουζούνι μου

- όχι εσύ

- εσύ

Άλλες εποχές…..

Τι ανατροπές έχει η ζωή.

Σκουπίζω ένα δάκρυ να μη μουλιάσει το βιβλίο του Φράντζεν. Το απιθώνω, σηκώνομαι και αποφασίζω να αψηφήσω τη βροχή.

Διαλέγω ομπρέλα, γαλότσες και βγαίνω για περπάτημα.

Τα Χανιά… αχ τα Χανιά… αν δεν τα είχα ονειρευτεί τόσο θα έφευγα. Είμαι εδώ κολλημένος για να δικαιώσω εκείνο το όνειρο.

Περπατώ στα Χανιά, στητός και καμαρωτός. Συλλέγω βλέμματα αποδοχής και χαιρετώ απαιτώντας ανταπόδωση. Αποφεύγω να κοιτάξω κάποιους στα μάτια. Περπατώ βαριά, κουνώ στο αριστερό ένα μπεγλέρι και αισθάνομαι ενταγμένος, επαρκής. Οι άντρες περνούν μπροστά μου, κρυφά τους διαβάζω… καίλας, αδελφή, τσατισμένος, κακοπληρωμένος, απήδηκτος, αντιρησίας, πότης, θύμα, τσόγλανος, χύμας, σπασικλάκι, αδελφές, κνίτης, γάβρος… πρέπει να το σταματήσω αυτό, θα με πάρουν χαμπάρι.

Πάντως τέτοιο ποσοστό από δαύτες στη Κρήτη δε θα το’ λεγα…

Βυθίζομαι πάλι στις διορθώσεις μου…. Η καούρα δυναμώνει…

Κολλημένος στα Χανιά… δε γίνεται να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη. Απλά, να, όχι ολοκληρωτικά ευτυχισμένος από την έκβαση. Σε πολλά είμαι ευτυχισμένος, δε λέω, αυτό εδώ το ντιβάνι είναι πιο άνετο από την πολυθρόνα που είχα στη Θεσσαλονίκη, και δε παύω να καμαρώνω τη ντουλάπα μου γεμάτη μαύρα πουκάμισα και κασκόλ αλλά πάλι, αυτά μπορούσα να τα έχω οπουδήποτε. Ακόμη και στη Γερμανία ! Θέλω να πω, έχει τέτοιες ευκαιρίες για φθηνή γη στην ηλιόλουστη κατεστραμένη Γερμανία, οι ντόπιοι δουλεύουν για μια κούπα λάδι, εκεί… εκεί… στο νέο Ελντοράντο,  αλλά εγώ εδώ. Να δικαιώσω την εμμονή μου να βρεθώ στα Χανιά.

Είναι να μη σου μπει η ιδέα τελικά. Και με φαγουρίζει και αυτό το μουστάκι και φταρνίζομαι πάνω στον κουραμπιέ της κυρα Νίτσας και λερώνω τα σεμέν της αδικοχαμένης και επιμένω. Σα μουλάρι. Καθαρόαιμος !

Κρητικός θέλω να πω…

Κάποτε ήθελα να γίνω κριτικός τέχνης.

Μετά παραγωγός τέχνης.

Μετά συλλέκτης.

Μετά έστω μεταπωλητής.

Ε, μέσα έπεσα. Κρητικός, ονείρων μεταπωλητής και ρέκτης.

Είμαι και στακάτος ακόμη, για την ηλικία μου. ( Τι φράση ).

Και σχεδιάζω. Ποτέ δε θα σταματήσω να σχεδιάζω εγώ. Σε εμένα κανείς δε θα ξαναπεί ότι έριξα όλες μου τις ζαριές. Φευγάτος. Μόνο τώρα τα σχέδιά μου δεν είναι τόσο μακροπρόθεσμα. Είναι πιο εντυπωσιακά και λιγότερο σύνθετα. Απλοποιημένα είναι.

Φτιάχνω σιγά σιγά το τέλειο σκηνικό για να φύγω ηρωϊκά .

Πάντα με απασχολούσε η έξοδος , θέλω να πω, όχι απλά η φυγή, μια έξοδος αξιομνημόνευτη, αν το αξιομνημόνευτος δεν απαιτεί ένα υποκείμενο υποδοχής της μνήμης, ένα φινάλε αντάξιο στον τελευταίο ρομαντικό με κυνική ιδιοσυγκρασία και συμπεριφορά νεορεαλιστή.

Ότι είχα τις ατυχίες μου τις είχα… Δεν τα έκανα και όλα λάθος ; Εγώ ; Εγώ ;

Όσο προχωράω ξυνίζω και ακριβαίνω σαν το κόκκινο κρασί.

Η ματαιοδοξία μου δουλεύει ακόμη, κάτι σαν mac αποδείχθηκε η ματαιοδοξία μου, στις μάχες με την αυτεπίγνωση βγαίνει πάντα άσσος. Το είχε γράψει ο Τολστόϊ για τους Σκορπιούς…

- Σαν κλάσμα είστε. Αριθμητής το σαρκίο σας και παρανομαστής αυτός που πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να είστε. Ανεξάρτητα από την τιμή του αριθμητή η τάση του παρανομαστή σε σας είναι το άπειρο, άρα η τάση του κλάσματος το μηδέν. Όσο περνάνε τα χρόνια υποκύπτετε στα μαθηματικά σας… υπερφίαλα όντα !

Σωστός…. Ένας αλλά λέων.

Η βροχή δυναμώνει. Η καούρα υποχωρεί. Το Johny Walker έρχεται…

To be…. continued