το ακκορντεόν

       περνώ βιαστικός, το αυτί μου κοντοστέκεται και τεντώνεται, κάθε φορά το ίδιο συμβαίνει... πρέπει να επιβληθώ στα αυτιά μου, ή να χαλαρώσω. Βαρέθηκα να μαλώνω. Με το παρελθόν μου, με τις θύμησες που πληγώνουν τον εγωϊσμό μου, με τις στροφές που έκαμα χωρίς σκέψη. Περνώ βιαστικός, το σώμα μου βγαίνει απ' τα παπούτσια και κοντοστέκεται για να αφουγραστεί, τον ήχο, το χρόνο, τη συγκίνηση .. δε ξέρω, δε ξέρω τι άλλο, γιατί εγώ το παρατώ εκεί και βιάζομαι να προσπεράσω. Όχι όχι μόνο το παλιό ακκορντεόν, αφήνω πίσω και το σώμα μου, αφήνω πίσω και το μυαλό μου. Βιάζομαι. Πολύ επικίνδυνο να κοντοστέκομαι όταν πρέπει να βιαστώ. Μα χωρίς να το θέλω. Αργοπορώ.
Έχει κάτι, για να με κάνει να κοντοστέκομαι έχει κάτι.. Τι έχει ; Μέσα στους ήχους του ακορντεόν  κατοικούν εκείνες που πέρασαν και άγγιξαν. Πλέκονται στα μαλλιά τους όλα τα στοιχειά που συνωμότησαν τότες. Και ανακατεύεται η λογική μου, χάλια γίνεται. Η λογική μου, αυτή η επίμονη η πουτάνα. Με τραβάει να βιαστώ.
Και γω το παίζω το παιχνίδι της. Ότι μου έφυγε η ώρα !
Τι λέτε ; Κοντοστεκόμαστε όλοι μαζί μια στιγμή ; Με μια συμφωνία που πρώτη φορά θα τηρήσουμε για να μην επωφεληθεί κανείς. Να μην επωφεληθεί κανείς : τι ηλίθια επιδίωξη !
Τα παίρνω ! Τα μηνύματά σας εννοώ. Από εκείνα πρέπει να περνώ βιαστικός έτσι ρηχά και άτσαλα πεταμένα στα μούτρα μου που είναι. Αλλά σε αυτά δε προσπερνώ. Μα τι μαλάκας ; Κοντοστέκομαι στις άχαρες κλισέ ατάκες σας, τις ξεπέτες της διανόησής σας που είναι σε χειμερία νάρκη η φουκαριάρα. Τι μαλακίες μου στέλνετε ; ε ; Και εγώ γιατί προσπαθώ να βγάλω συμπέρασμα για την ψυχή σας από ατάκες που ξερνάτε στην αστείρευτη πλήξη σας ; Γιατί δε σας χαστουκίζω να ξεκουνήσω το μυαλό σας ; Μα είναι απλό, μάλλον.. Με βολεύει που μοιάζουμε.
Το ακκορντεόν ξεμακραίνει αδυσώπητα. Και εγώ τρέχω μηχανικά με το κορμί και το μυαλό μου συγκροτημένα προς τη φθορά.