Αντιφάσεις...

Η Κατερίνα είναι μια σαραντάρα της στριφνής εποχής μας. Θέλω να πω, υπάρχουν στιγμές που το τσιγάρο ανάμεσα στα δυό δάκτυλά της τρέμει παραπάνω από το φυσιολογικό. Νομίζει πως πάει καλά, πως δικαιούται να ανεβοκατεβάζει τα κουμπιά στο καντράν της ζωής της, ξέρετε, εκείνα τα δέκα κουμπιά που έχουν οι κονσόλες μας και μονάχα μα μονάχα εμείς μπορούμε να τα παρκάρουμε και τα δέκα λάθος ! Γονείς, παιδί, έρωτας, καριέρα, συναισθηματική ολοκλήρωση, διανοητική εξέλιξη, φιλίες, υγεία, ασφάλεια, πεπρωμένο…. Δέκα : Πόσους συνδυασμούς βγάζουν δέκα μεταβλητές με δέκα πιθανές τιμές η καθεμιά ; Ακόμη και κατά τύχη κάποια στιγμή θα πετύχεις την αρμονία. Έτσι νομίζεις αν είσαι λιγάκι αφελής. Η Κατερίνα δεν έχει, όπως οι περισσότεροι από μας, μαθηματικό ταλέντο…και τα κίνητρά της βρίθουν αντιφάσεων, όπως όλων μας φυσικά.

------------------------------------------------------------------------

Έξι και κάτι το απόγευμα, εγκαταλειμμένος οικισμός Κισσός, έκταση με κουφάρια σπιτιών και βράχια, λίγοι θάμνοι, πολλοί ήχοι, η απόλυτη συναισθηματική κιβωτός για όποιον χρειάζεται μερικά λεπτά με κανέναν.Ένα ποδήλατο ξαπλωμένο σε κίτρινο χόρτο. Μια μέλισσα. Μια κοπέλα.
- Πρόκειται λοιπόν να συνεχίσω. Να συνεχίσω. Μάλλον αυτό ήταν το ζητούμενο, ε Κατερινιώ ; Πρόκειται να συνεχίσω. Για πόσο ακόμη δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο τρόμος της φυγής κρύβεται ξανά κάτω από ένα παχύ θαλπερό χαλί. Χρειάζομαι τώρα ένα τσιγάρο. Και δυό να σου πω… Τι κακό θα μου κάνουν ;
Η Κατερίνα κάθισε με μια σχετική νευρικότητα στην ύστατη άκρη του βράχου. Δεν τα μπορούσε τα ύψη. Απλώς ήθελε να παίξει απόψε με τα όριά της. Και χρειαζόταν μια αφ’ υψηλού ματιά. Τρεις ώρες είχαν περάσει από τα αποτελέσματα. Ο γιατρός, το τρέμουλο, το πάνιασμα του προσώπου, τα τύμπανα στην καρδιά, το χαμόγελό του. Όλα καλά. Καλοήθης. Κ α λ ο ή θ η ς… τι λέξη ! Πολύ μικρή, πολύ απλή αν θες να ξέρεις, πολύ απλή και μικρή για να περιμαζέψει όλη τη τρικυμία που προηγείται της εκφοράς της. Καλοήθης. Ας είναι.
- Τρέμουν τα χέρια σου Κάθριν. Θα το ανάψεις το ρημάδι ή θα πάρεις φωτιά ; Ένα τσιγάρο. Αν το ρουφήξω μέχρι μέσα μπορεί να νιώσω εκείνο το κάψιμο. Αν βγάλω τα παπούτσια μου μπορεί να κόψω εδώ και κει τα πόδια μου. Αν γλιστρήσω μπορεί και να γκρεμοτσακιστώ. Μα τώρα έχω τόσες επιλογές. Μάλλον αυτό ήταν το ζητούμενο, ε Κατερινιώ ; Πρόκειται ξανά να έχω επιλογές… Απόψε να πλύνω καλύτερα σκούρα, το παντελόνι της μικρής είναι για αύριο βράδυ.
Το χωριό πίσω της ένα γκρι κουφάρι. Για το χωριό αυτό κάποιος είχε αποφανθεί κακοήθες. Και τελείωσε όπως άρχισε. Σαν μια ακαριαία ιδέα. Δρόμοι χωρίς ροδιές. Αλέες χωρίς σκυλιά. Γήπεδα χωρίς καυγάδες. Και παράθυρα παντού, χωρίς κουρτίνες. Κανένας δεν επιδιώκει να κρύψει τη ζωή του από κανέναν. Ένας οικισμός φάντασμα. ΚΙΣΣΟΣ. Κρίμα. Ανέβηκε εδώ με μια βεβαιότητα ότι δε θα της πιάσει κουβέντα ο λάθος άνθρωπος. Μονάχα ο αέρας. Στο βουνό πάντα έχεις την ευκαιρία να αφεθείς στη θωπεία του αέρα χωρίς αυτόπτες μάρτυρες. Αν δακρύσεις μπορείς να το αποδώσεις στον αέρα. Αν λυγίσεις τα ρίχνεις στην ορμή του. Αν κοιμηθείς ο αέρας θα σε έχει νανουρίσει. Μα δε θα μείνεις χωρίς δικαιολογίες που να στέκουν. Αυτό είναι βέβαιο. Η Κατερίνα στράγγισε τα συναισθήματά της για να βγάλει το ζουμί τους. Ήθελε μια αναμέτρηση. Κατά πρόσωπο.
- Ποιες είστε ; Ποιες είστε οι επίμονες ; Ποιες είστε ; Φανερωθείτε τώρα εδώ μπροστά μου να κανονιστούμε. Φοβίες, τρόμοι, ανασφάλειες… Σας βαρέθηκα. Αν είναι να συνεχίσω και θα συνεχίσω όπως φαίνεται, διάολε, καλύτερα νομίζω να σας αντιμετωπίσω τώρα. Κατάματα. Βαρέθηκα να περπατάω βαστώντας ομπρέλα. Τ’ ακούτε καργιόλες ; Βαρέθηκα τον μουντό ουρανό. Να λοιπόν. Έμεινα οκτώ βράδια ξάγρυπνη με τη χειρότερη από σας. Ξάγρυπνη με το θάνατο. Δεν μπόρεσε να με νικήσει. Ποια άλλη έχει σειρά ; Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να υποστώ; Μετά απ’ το να μη ζω…βεβαίως. Να μην αισθάνομαι ; Να μην μπορώ πια να ανταποκριθώ στα ερεθίσματα των αισθήσεών μου ; Να μην έχω ανάγκες ; Να είμαι αυτάρκης, με την έννοια της αυτάρκειας που έχει μια βραχονησίδα ; Να είμαι εντελώς άφθαρτη ; Με την αναισθησία ενός σιδερένιου σκουριασμένου πλοίου; Να είμαι αντιθέτως ευάλωτη σε όλους ; Να μην έχω μηχανισμούς αντίστασης, απαντήσεις στις επιθέσεις ; Τι μπορεί να πάθω που δε θα το άντεχα ; Ένα ακόμη κακό γάμο; Μια κατακραυγή ; Τίποτε ; Μια ευθεία ζωή ; Τι στο διάολο είναι πιο οδυνηρό ;
Η Κατερίνα αγνάντεψε με όλη της τη δύναμη τη θέα του απογευματινού κάμπου. Τα μάτια της καρφώθηκαν σε ένα μικροσκοπικό χαρταετό, εκεί μακριά, ένα απόλυτο έρμαιο του ανέμου. Αυτή βέβαια ήλεγχε τόσα χρόνια προς τα πού πετούσε. Όχι, δε μπορείς να την πεις έρμαιο, αυτήν σίγουρα όχι…αλλά το χαρταετό, σίγουρα ναι.
- Πορεύτηκα χωρίς πολλές αστοχίες, φορούσα θαρρείς ένα ζωνάρι αγνότητας για τις παρορμήσεις. Αυτή που θα πάρει τα μέτρα της στη ζωή, αυτή θα επιβραβευτεί με όλα τα παράσημα. Προτεραιότητες. Προβλέψεις. Προαναγγελίες. Προγραμματισμοί. Προθέσεις. Προϋποθέσεις. Ναι ήταν Προδιαγεγραμμένη η μερική επιτυχία μου. Να μην είχαμε και αυτές τις μικρές περιπέτειες..
Και τώρα ; Τώρα που η κι αυτή η καταιγίδα στο μυαλό μου κοπάζει και μπορώ να μυρίσω την αυριανή λιακάδα, με ποιόν θέλω να μοιραστώ την εμπειρία ; Θα ήθελα να μου πιάσει αύριο κουβέντα ο κατάλληλος άνθρωπος. Υπάρχει ; Με ποιόν θέλω να συνομιλήσω ; Με τη Λουκία ; Με την Αλέκα ; Με τη μάνα μου ; Με εκείνον ; Όχι, όχι είναι καλύτερα που είμαι μονάχη απόψε εδώ. Και αύριο καλύτερα θα είναι να πιώ έναν απολαυστικό καφέ με κανέναν.Με κανέναν από όσους με συνοδεύουν στη μετριότητά μου. Με κανέναν. Το μόνο που θέλω είναι να πιάσω από τα μαλλιά τον εαυτό μου. Πρέπει να πω δυό κουβέντες με την Κατερίνα. Και ελπίζω να την τσατίσω λίγο...
Να βρεθείς μια ανάσα από το θάνατο, από την αγωνία, από την ολική φθορά σε κάνει έναν καινούργιο άνθρωπο. Ο καινούργιος άνθρωπος ξεκινάει μια παρθένα περιήγηση στις λογικές του. Τις επανακαθορίζει με κριτήρια πρωτόγνωρα. Και εκείνες καταρρέουν σαν πύργοι από άμμο.
-Τους έδωσα πολύ από μένα. Όλους τους. Ω, ναι. Τους έδωσα πολύ από μένα. Γιατί δεν είχα αμυντικούς μηχανισμούς ; Γιατί κοιμάμαι ξεσκέπαστη ; Τι επιδίωκα ζώντας με την πόρτα ξεκλείδωτη ; Να πετύχω την αποδοχή μάλλον. Ξέρω γω ; Να πετύχω καλούς απολογισμούς. Όχι ελλειμματικούς. Μάταια. Το μυαλό μου φταίει. Τα συναισθήματα τα εισέπραττα ακαθάριστα και προ φόρων, ενώ συνέχιζα να διατίθεμαι μετρητοίς. Πως διάολο να κάνεις θετικό ισοζύγιο ; Πως αλήθεια να συγχωρήσεις μετά την αφέλειά σου ; Οι μαλακοί και συγκαταβατικοί την τρώνε πάντα. Έπρεπε να έχω μερικά συρτάρια ερμητικά κλειστά. Ξύπνα κυρα Κατερίνα. Ξύπνα ! Πόσα πράγματα έχεις αναβάλει ; Για πότε καημένη ; Για πόσο αργότερα ;
Η μέλισσα την τριγυρνούσε μα όχι με κακό σκοπό. Πρέπει να ήταν βυθισμένη κι αυτή σε σκέψεις γιατί στα καλά καθούμενα τράκαρε στο βράχο ! ΖΖΖΖΖντούπ. Η Κατερίνα έσκασε το πρώτο χαμόγελο στη ζωή. Μετά τα καλά νέα εννοώ… Σκούντησε τη μέλισσα. Ζούσε...
- Και μετά σου πέφτει ένας βράχος στο κεφάλι. Έ κυρα μέλισσα ; Πρέπει να έχω παραπάνω από δέκα χρόνια να σηκωθώ χωρίς στενό πρόγραμμα. Ο κιμάς ξεπαγώνει, το σίδερο κλαίει η μπουμπού κατουριέται, η μαμά στο τηλέφωνο αισθάνεται άρρωστη. Ποιος είναι ο αδύνατος σε αυτήν την περίπτωση ; Αυτός που απαιτεί ή αυτός που τρέχει ολημερίς δω και κει ; Και ποιος είναι ο κερδισμένος ; Αυτός που μαζεύει τα κακά νέα μέσα του ή ο τελάλης της μιζέριας του ; Πόσο καλή ηθοποιός έγινες Κατερίνα, θα έπρεπε να το ‘χεις σπουδάσει, χρειάζονται πρωταγωνιστές για πικρές κωμωδίες οι αίθουσες. Όλα καλά. Τα καλά νέα είναι ευπρόσδεκτα από όλους. Όλα καλά.
Έπεσε μια περίεργη σιωπή. Τα τζιτζίκια σταμάτησαν το κουτσομπολιό σαν να χτύπησε κάποιος άγνωστος και ξαφνικός μουσαφίρης μια κλειδωμένη καιρό πόρτα. Η παντελής απουσία ερεθισμάτων προκαλεί το μυαλό. Σιωπή… σσσσσσστ. Κάτι σημαντικό μπορεί να γίνει οσονούπω. Υπάρχει προσμονή όταν επικρατεί ησυχία. Ενώ αν έχεις ολημερίς ανοικτή την τηλεόραση, τι μπορεί να σε διακόψει από τα γεγονότα ;
- Ησυχία. Αυτό χρειάζομαι. Κλειστά τηλέφωνα και τηλεοράσεις για να υποδέχομαι ως εξαιρετικά τα μικρά γεγονότα. Την άφιξη του αυτοκινήτου απέναντι, το τίναγμα της κουβέρτας της γιαγιάς, το καυγά δυό γάτων, τις καλημέρες των περαστικών, γιατί δεν έχω δοκιμάσει λίγη ησυχία ; Ίσως καταφέρω λίγο να σκεφτώ αν κάποτε σταματήσουν οι αποσπάσεις. Ποιος μου επέβαλε να ζω μέσα σε χιλιάδες ανόητες αποσπάσεις ; Πόσες διαφημίσεις έχω ακούσει στη ζωή μου ; Ποτέ δεν υπήρξε γαλήνη στα αυτιά μου. Σςςςςςςς Να σκεφτώ. Είναι καλύτερα να σκέφτεσαι ; Είναι ίσως καλύτερα να είσαι μια εντελώς ηλίθια ; Ησυχία ;
Μπαμ, μπαμ. Τινάχθηκε όλο το κορμί της. Πρέπει να ήταν κυνηγοί. Κάποιος με κάποιο ντουφέκι κυνηγούσε κοντά της. Κάποιος αφαιρούσε μια ζωή. Μεγάλη, μικρή, δεν έχει σημασία. Τινάχθηκε σαν να ξύπνησε από λήθαργο. Ξαναπέρασε φρέσκος αέρας από τα πνευμόνια της. Τότε μόνο αντιλήφθηκε ότι αναπνέει πλημμελώς. Αναπνέει όσο χρειάζεται για να μη σκάσει. Όχι όμως όσο χρειάζεται για να μένει σφριγηλό το μυαλό της. Όχι.
- Με ποια θα κάνω τώρα την πρώτη συνεδρία ; Θα φωνάξω τη Στέλλα. Όχι, η Στέλλα δεν είναι η πιο κολλητή μου. Τι μου ‘ρθε ; Η Στέλλα δεν είναι η φυσιολογική πρώτη σκέψη… Ίσως είναι η κατάλληλη για να ανακατέψω λίγο τις προτεραιότητές μου. Γιατί την έκαμα πέρα ; Δε θυμάμαι πιά. Πέρυσι έκανε μια προσπάθεια να κολλήσουμε.. Α, ναι. Ναι Κατερίνα… θυμάσαι. Η Στέλλα είναι μια παρέα τοξική για την υγεία της αυταπάτης σου. Η Στέλλα έχει ανεξάρτητο μυαλό. Είχε έναν πιο ντελικάτο και περπατημένο άντρα από σένα. Το παιδί της τα πάει καλύτερα στο σχολείο. Η Στέλλα είναι μια σειρά από δικές σου ήττες. Και ποιος θέλει να του τρίβουν τις ήττες του στα μούτρα ; Είναι πιο οικεία παρέα κάποια που τα έχει σκατώσει χειρότερα από σένανε. Είναι ανακουφιστικό να συναντάς τον εαυτό σου σε διάφορες ταπεινές εκδοχές. Τις ίδιες ανεπάρκειες, τις ίδιες ανασφάλειες, τις ίδιες μικρές ανακολουθίες, τις ίδιες όλο και πιο σπάνιες αναλαμπές. Έχω τις φίλες που μου αξίζουν. Συναντιόμαστε για να κολακεύουμε η μια τα παιδιά της άλλης. Μας ενώνουν μονάχα τα παιδιά μας… Πάντα υπάρχει συζήτηση αν υπάρχουν παιδιά…
Την έπιασε ένα σύγκρυο. Μάζεψε τα πόδια της κι άλλο, μέσα στην αγκαλιά των χεριών της. Δεν είχε πάρει ζακέτα. Ποτέ δεν έπαιρνε ζακέτα γενικώς. Μισόκλεισε τα βλέφαρα και άφησε το κορμί της να ακούσει τον κάμπο. Ανέβηκαν ψίθυροι. Και φωνές. Πάντα αναγνώριζε τις παιδικές φωνές. Δεν μπορούσε να πει αν είναι παιδιά που γελάνε ή παιδιά που τρομάζουν. Μα είχε μια βεβαιότητα ότι τον περισσότερο σαματά τον προκαλούσαν αυτά. Τα μικρά ζωντόβολα του κάμπου. Να ! Τσιρίδες….
- Λοιπόν πρέπει να είναι το αντίδοτο στον τρόμο της φθοράς αυτό που μας κινητοποιεί τελικά : η ουτοπία της υστεροφημίας. Ο λόγος που σπεύδουμε να κάνουμε παιδιά, ο λόγος που αφήνουμε να μας πατάνε όλοι τους μετά, γιατί ; μόνο και μόνο για να μην αντικρύσουμε μια κηλίδα ματαιότητας στο παιδικό τους βλέμμα. Ο λόγος που δεν αλλάζουμε τα αφόρητα και τα μάταια στη συμβίωση με έναν άγνωστο τελικά άνθρωπο, μόνο και μόνο για να μη τα ξεβολέψουμε στην προσπάθειά τους να περπατήσουν με τα δικά τους ποδαράκια. Λοιπόν πρέπει να είναι η ουτοπία της επιτυχίας. Έφερες παιδί σωστό στην κοινωνία. Δεν ακούγεται κακό, ε; Ιδιαιτέρως όταν στο πει η μαμάκα σου. Ναι, είναι μια αναγνώριση από αρμόδια χείλη. Η αρμοδιότητα είναι σημαντική. Καημένη ζουζούνα μου. Έπεσες εδώ από μια παρόρμηση...
Εγώ ήθελα να φέρω ένα παιδί σ’ αυτή την πραγματικότητα ; Εε; Ήθελα να αναπαράγω τα δικά μου αδιέξοδα σε νέες εκδόσεις ; Και εν πάσει περιπτώσει, ήταν το πρώτο που ήθελα να κάνω ; Γιατί τόση πρεμούρα ; Μη μείνει άπρακτη η ξεπαιδιασμένη η κυρά Λενιώ και τρέχει στους τρελογιατρούς ; Γιατί τόση πρεμούρα ; Ήμουν όμορφη και ελπιδοφόρα πιτσιρίκα. Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, εντάξει ; Όμορφη ήμουν…
Ο αέρας κόπασε. Ακούστηκαν κοφτές φράσεις από ένα άφαντο αηδόνι. Τα αηδόνια είναι μαγικά. Κάθε φράση και μια ιδέα. Ποτέ δυό φορές το ίδιο κελάϊδισμα στη σειρά. Τα αηδόνια είναι μαγικά γιατί δεν τα βλέπεις. Στοιχηματίζεις ότι είναι όμορφα. Δεν το ξέρεις. Μπορεί να είναι τα ασχημότερα πλάσματα του κόσμου. Μα αφήνεσαι να σε παρασύρουν στην ιδέα της ομορφιάς σαν να σε αφορά. Είναι ωραία όταν η φαντασία σου υπόσχεται ανώτερα απ’ ότι η ζωή σου έχει κληροδοτήσει.
- Αύριο να πάω να βάψω το μαλλί. Η ρίζα έφτασε απέναντι. Δεν είναι ωραίο να φτάνει τόσο γρήγορα η ρίζα σε δημόσια θέα. Γιατί σε αναγνωρίζουν με μια ματιά. Αποφασίζουν τι να προσδοκούν από του λόγου σου. Δεν μπορείς παρά να σκοτωθείς για να τους επιβεβαιώσεις. Μεγάλο βαρίδιο οι ρίζες. Έπρεπε να το είχα πάρει αλλιώς από μικρή. Τις μεγάλες ανατροπές τις αφήνουμε για πιο μετά. Έτσι λέμε στα 20. Τις μεγάλες ανατροπές τις αφήνουμε για όταν θα είναι ώριμες. Έτσι λέμε στα 30. Τις μεγάλες ανατροπές τις αφήνουμε για όταν θα μας πιέζει ο χρόνος. Έτσι λέμε στα 40. Ανάθεμά με αν θυμόμαστε στα πενήντα τι εννοούσαμε με την λέξη ανατροπές. Μα οι ρίζες είναι δύσκολο να μετακινηθούν. Ούτε τις άκρες τους δεν μπορείς να βρείς, κι ας σκάψεις με λύσσα. Είναι τα υπόκωφα και πονηρά τεκμήρια των δυνατοτήτων σου. Ποιος τις διέψευσε ; Όχι εγώ. Όχι η Νάντια. Όχι βέβαια η Λουκία. Ποιος ; Δεν ξέρω. Ίσως εκείνος που τις ξερίζωσε να μην βρεθεί ποτέ στο δρόμο μου. Ένας μέντορας. Αυτό ναι. Αυτό θα ήταν χρήσιμο σαν σηκώνεσαι από το πέσιμο. Ένας μέντορας. Πως στο διάολο ανακαλύπτεις έναν τέτοιο οδηγό ; Με συστάσεις ; Με διάβασμα ; Ζώντας ; Συζώντας ; Όχι, όχι. Δεν τον συνάντησα. Κάποιον που να μου πειράξει λίγο το μυαλό. Σαν ελιξίριο φρεσκάδας. Κάποιον να με διαπεράσει με άγνωστο άρωμα. Θα έδινα τα πάντα σε κάποιον που θα κατάφερνε να μετακινήσει ένα ρούπι τη βεβαιότητά μου για την ματαιότητα της συμβίωσης. Αυτή εδώ η συμβίωση δεν είναι παρά μια απλή διαχείρηση ατζέντας. Αχ ρε Τάσο...που 'σαι πάλι.. Ώρες ώρες ξαφνιάζομαι που μπαίνεις σπίτι ! Άλλες φορές κάθομαι μια στιγμή να σιγουρευτώ ότι θέλω να ανοίξω αυτήν την πόρτα, ότι θέλω να μπω στο ίδιο μου το σπίτι..Δυό αγρίμια σε μια φωλιά…
Ακούστηκε μια βοή και απέσπασε τη σκέψη της. Σαν να μπήκε κάποιο γκολ σε ένα από τα γήπεδα των ανδρών εκεί κάτω. Το ποδόσφαιρο ! Το ποδόσφαιρο εξηγεί εν μέρει στις γυναίκες γιατί αδυνατούν να χειριστούν τους άντρες. Για αυτούς υπάρχει μόνο το γκολ. Ένα να χαθεί και πέφτουν να πεθάνουν από απογοήτευση ! Το δοκάρι δεν είναι ζωή. Η ισοπαλία δεν είναι ζωή. Η χαμένη ευκαιρία δεν είναι ζωή. Η υπερπροσπάθεια δεν είναι ζωή. Το γκολ είναι ζωή. Ζωή μετρητοίς. Σε κάθε άλλη περίπτωση κάνουν σαν τα μωρά παιδιά. Εξυφαίνουν σενάρια αδικίας και συνομωσίας. Είναι γοερός ο θρήνος τους και ζεστά τα δάκρυά τους.
- Οι καργιόληδες. Το έχουν καλά δουλεμένο. Το ύφος του δαρμένου σκύλου ! Ναι, είναι η βαριά τους βιομηχανία. Και μεις τρέχουμε από πίσω τους να αναστηλώσουμε οι ηλίθιες την ανδροπρέπειά τους. Γιατί χρειαζόμαστε ένα ανδρείκελο για να αναφερόμαστε σ’ αυτό όταν μιλάμε για ιστορίες επιτυχίας. Οι θρίαμβοι είναι αρσενικού γένους. Οι ήττες είναι θηλυκού. Εμείς διδαχθήκαμε να βαδίζουμε αγκαλιά με ωδίνες. Ο δικός μας ο ανδρισμός είναι η συμφιλίωση με τον πόνο. Στο αμόνι τους οι ψυχές μας είναι η πρώτη ύλη για ωμούς ακατανόητους και προσβλητικούς πειραματισμούς. Χτυπάνε με λύσσα τη μάζα μας για να νιώσουν ζωντανοί. Ακόμη και ο πιο καημένος άνδρας έχει έστω μια ψυχή να κακοποιεί. Για να νιώθει Θεός. Κυρίαρχος..Και μεις, αδυνατίζουμε, τραβιόμαστε, ντυνόμαστε, βαφόμαστε και χαμογελάμε, αυτό είναι το χειρότερο, χαμογελάμε για να πρωταγωνιστήσουμε στην παραμυθούπολη των ορμών τους. Πρέπει πάντα εκεί γύρω να αφήνει τη σκιά του ένας κυρίαρχος. Για να γίνει το όχημα που θα μας μεταφέρει στην ουτοπία μας με ασφάλεια. Τι χαμένος καιρός. Τι χαμένος ιδρώτας. Τι χαμένος ύπνος. Τι χαμένος κόπος ενώ θα έπρεπε να χτίζουμε μονάχες μας κάτι. Μια καλύβα. Μια αιώρα. Μια ζωή.
Η Κατερίνα σηκώθηκε για να ξεμουδιάσει. Ο ουρανός άρχισε να δακρύζει δειλινό. Πέρασαν σμάρια με πουλιά και αναμνήσεις. Τις απόδιωξε. Δεν ήθελε να βυθιστεί στο χθες. Κάθε φορά που ορμούσε με το μυαλό στο παρελθόν της έχανε την συγκρότησή της. Ήταν ένας μάταιος δρόμος. Ήθελε να πάρει αποφάσεις για σήμερα. Όχι αύριο. Σήμερα.
- Λοιπόν θα κατέβω εκεί κάτω και θα ψάξω έναν χαζό. Έναν σφριγηλό νεαρό με ελάχιστη εσωτερικότητα. Θα του δίνω το κορμί μου να το μελανιάζει. Γρήγορα, βίαια, σαν αρπακτικό. Σίγουρα θα πέφτει σαν ξερός στον ύπνο μετά από τέτοιο σεξ. Και μόλις ξυπνάει, μόλις ανοίγει τα μάτια του, θα ντύνει τον θρίαμβό του με διάφορα υπέροχα αυτάρεσκα χαμόγελα μέχρι τα αυτιά. Ούτε ερωτήσεις, ούτε υποσχέσεις. Να τη χέσω τη θλίψη των ψαγμένων. Ήταν και για σένα καλά; Θα ξαναβρεθούμε ; Θα μπορέσεις να… ; Αισθάνθηκες και συ μια στιγμή βαθειάς επικοινωνίας ; Πότε να σε πάρω τηλέφωνο ; … Αει στα κομμάτια βλαμμένοι ! Άει στα κομμάτια. Και σεις και τα τεράστια βράχια της ανασφάλειάς σας. Έναν μποξέρ μπορώ να βρώ ; Έναν οδηγό φαγάνας. Έναν… έναν..
Η Κατερίνα έπιασε να γελάει τρανταχτά. Και το γέλιο της, αναδιέταξε το κορμί της. Και έτσι ήσυχα εξελίχθηκε σε λυγμό. Συντονίστηκε συθέμελα με το τράνταγμα του γέλιου και ελευθέρωσε σε δάκρυα μια τεράστια εγκλωβισμένη ποσότητα συναισθηματικής ύλης. Ώριμης να ελευθερωθεί. Πρέπει να έκλαψε πάνω από 20 λεπτά. Η ποσότητα των δακρύων ήταν αφοπλιστικά επλιδοφόρα. Όταν στέγνωσε της έλλειπαν 50 κιλά.
- Θα μπορούσα να γίνω καλή οδηγός φαγάνας. Έχω αυτήν την έμφυτη ορμή να πάρω αμπάριζα όλα μπροστά μου και να τους τα κάνω αγνώριστα. Να σαρώσω με τέρμα τα γκάζια το τοπίο τους… Μια φαγάνα θα ήταν η λύση. Και με ισοπεδωμένο πίσω μου το χωράφι να κάνω ένα τσιγάρο και να σκεφτώ. Ελεύθερα. Κάθε όγκος που αφήσανε οι προηγούμενοι μπορεί να χρησιμοποιηθεί με δημιουργικό τρόπο, αν έχεις μια τεράστια φαγάνα και λίγη δημιουργικότητα. Όχι, όχι απαραίτητα οργή. Δημιουργικότητα.Γιατί δεν αφήνουν αυτόν τον πλανήτη σε γυναικεία χέρια ; Δεν θα γινόταν καλύτερος με λίγη στοργή και δημιουργικότητα; Κοίταξε πως τον κατάντησαν με την οργή τους. Και τι τους φταίει ; Είναι που δεν δικαιολογούνται να κάνουν πλημμελή καριέρα, αυτοί, οι κυρίαρχοι. Ενώ εμείς, μπορούμε να σφηνώσουμε μια δουλίτσα στο πρόγραμμά μας, αφού τελειώσουμε το πλυντήριο. Όχι ρε γαμώτο. Δε πάτησα την πλύση πάλι. Όχι ρε γαμώτο. Βρακί δε θα ’χω αύριο το πρωί. Αχ, ρε Κατερίνα. Καριέρα. Μάλιστα. Φύτεψε σήμερα για να θερίσεις του αγίου ποτέ μια υπέροχη σειρά από πούτσες μπλέ. Καριέρα. Αυτό που το βάνεις…
Περπάτησε προς το ανυπόμονο ποδήλατό της. Ήταν όμορφο ποδήλατο. Εδώ μες τα χόρτα δε θύμιζε τη ζωή της. Πόσο πηδάλι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος αρκεί να έχει στο μυαλό του ότι κάπου θα φτάσει ;
- Ώρα να κατεβαίνω. Ηρέμησα λίγο. Ήθελα κάπου να τα πω, κι αυτός εδώ ο κάμπος έχει αποθέματα κι υπομονή να ακούει. Θα ήθελα να φωνάξω μια υπόσχεση. ΑΚΟΥΤΕ ! όυτε, ούτε, ούτε. ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ίνα, ίνα, ίνα…. ΝΑΙ αιαιαιαι. Ουάουουου σιγά, θα τσακιστείς ρε Κάθριν Ζέτα Τζ...
Πετάλισε και έπιασε να κυλάει στην κατηφόρα. Για μια στιγμή η σέλα ανάμεσα στα σκέλια της βρυχήθηκε σαν το ζώο. Για δυό στιγμές ο άνεμος που καθάριζε τα δάκρυα τη χάϊδεψε σαν φίλος. Για τρεις στιγμές ο στενός δρόμος που κατηφόριζε απότομα της σφύριξε το σκοπό της. Δεν ήταν σίγουρη βέβαια, μα νόμισε πως άκουσε να της σφυρίζει κάτι. Για τις επόμενες λίγες στιγμές το σύνολο των μορίων της την γοήτευσε με ζωή μετρητοίς. Ήταν χαρούμενη με την έκβαση των γεγονότων. Τα μαλλιά της ανέμιζαν. Δεν σκεφτόταν πιά. Της αρκούσε που τα είπε για μια φορά στον εαυτό της χωρίς αποσπάσεις. Μόνη της με την Κατερίνα. Τα μυαλά της ανέμιζαν.. Ναι..
________________________________________________________
Από αύριο θα γίνει μια άλλη Κατερίνα ; Ούτε μια στο εκατομμύριο. Γιατί, εσύ θα γινόσουν ;