Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θα πέσει, που να πέσει ;

Πέμπτη ξημέρωμα, παλιά έπαυλη, περίχωρα Μπρίζ, Βέλγιο :
Ακόμη και στις κάτω χώρες υπάρχουν νύχτες που οι φοιτητές χάνουν το μέτρο διασκεδάζοντας. Το νεαρό αγόρι πάρκαρε άτσαλα μπροστά στο πρώτο σπίτι που του φάνηκε οικείο, πήγε καρφί στο μπάνιο για κατούρημα και αποκοιμήθηκε στον καναπέ φορώντας ακόμα το παντελόνι και το ένα παπούτσι και κρατώντας τη μισή μπανάνα στο δεξί χέρι. Με δυσκολία θα τον έλεγες τριτοετή της οδοντιατρικής, θα τον έλεγες ευκολότερα ρεμάλι... Είχε ένα ύφος πληρότητας που το συναντάς μονάχα σε αρμεγμένες αγελάδες και σε αγγέλους του Σάντρο Μποτιτσέλι . Ο ευτραφής πενηντάρης βγήκε από τη κρεβατοκάμαρά του σέρνοντας τις γούνινες καφέ παντόφλες μέχρι το νεροχύτη της κουζίνας. Άφησε τη βρύση να τρέξει ένα, όχι, μισό λεπτό, γέμισε ένα καθαρό ποτήρι ως πάνω και έκανε να πιει. Μα το χέρι του έμεινε μετέωρο δίπλα στο στόμα καθώς το βλέμμα του καρφώθηκε στο καναπέ. Ένα βλέμμα αμείλικτο στην πορεία του οποίου δε θα μπορούσες να παρεμβάλεις ούτε μια λεπίδα αμφιβολίας. Η εικόνα που ανέδυε ο γιος του ήταν εντελώς αποκρουστική για το status ενός αντιπροέδρου της οδοντιατρικής εταιρίας της Μπριζ. Ακόμη και για μιας άλλης άσημης βελγικής κωμόπολης, αλλά για της Μπριζ, ένας λόγος παραπάνω. Ο Goert βούλιαξε σε μια εσωτερική θαλασσοταραχή, το πάθαινε όλο και συχνότερα τελευταία :
Γιέ μου κοιμάσαι πάλι καημένε ; Όρθιος ή ξάπλα το ίδιο κοιμησμένος… Μα γιατί να μη κοιμάσαι ; Χαίρομαι για σένα. Χαίρομαι που αισθάνεσαι επαρκής. Βγήκες λιγάκι κατώτερος από μένα βεβαίως, αλλά δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα, έτσι ; Ξέρεις γιατί είσαι κατώτερός μου ε; Όλοι είναι τελικά κατώτεροί μου. Έχω μέσα μου ένα γονίδιο μοναδικότητας. Τα κάνω όλα τέλεια, μέχρι βλακείας… Κανείς δεν πρέπει και δε θα γίνει ποτέ ανώτερός μου, όσο ζω και αντιλαμβάνομαι ορθός τα πράγματα. Ορθός, ναι. Όταν πέσω, μετά από χρόνια, καθώς τα πόδια μου δε θα βαστούν τον μύθο μου, καθώς οι ρίζες όλων αυτών των ανασφαλειών που έχω θάψει ή κατατροπώσει θα σκάσουν μύτη στο βρεγμένο χώμα, ίσως τότε να σου επιτρέψω τη σκέψη ότι είσαι εφάμιλλος. Και ακόμη πιο αργά, καθώς θα κλείνω τα μάτια μου, θα ψελίσσω στο αυτί σου ένα συμβιβαστικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα που θα λέει ότι ήσουν τελικώς ο καλύτερος γόνος, ήσουν ίσος και στα στιβαρά σου χέρια μπορώ να εμπιστευτώ τη συνέχεια του ονείρου μου. Επαρκής, εφάμιλλος, ίσος. Αυτή θα είναι η πορεία που θα κάνεις όσο υπάρχω. Μετά ;
Μετά θα φτύσεις επιτέλους στο μνήμα μου και θα μπορέσεις να καταστρώσεις ένα σχέδιο για να γίνεις ανώτερος από μένα. Πολύ ανώτερος μεγάλε μου, σίίίιιιγουρα.. Ανώτερος από μένα, ανώτερος από όλους και φυσικά ανώτερος από το δικό σου γιό. Θα φτύσεις πάνω στα μετάλλια, θα φτύσεις πάνω στις αξίες μας, μπορεί να φτύσεις πάνω στη σημαία μας και θα αναλάβεις μια ..επανίδρυση του Βελγικού φρονήματος. Τα παιδιά σου θα παίζουν στο πάρκο με τα Τουρκάκια. Στην τηλεόραση θα μπορείς να επιλέγεις Πακιστανικά. Υπάρχει ασφαλώς το ενδεχόμενο ως τότε, να έχεις ρίξει αρκετές λάθος ζαριές για να καθηλωθείς από τις επιπτώσεις.. Υπάρχει περίπτωση να μην μπορείς πια να κάνεις ρηξικέλευθες αλλαγές. Ίσως είσαι ήδη για τα καλά στη δαγκάνα.. Αλλά γιέ μου, μήπως νομίζεις ότι η ζωή μου φέρθηκε εμένα καλύτερα ; Όχι βέβαια, διάολε ! Ανθρωπάκια….Ιδεαλιστές στην κορυφή ενός λόφου που μαζεύει την παγκόσμια θετική ενέργεια. Και μετά... όλα αυτά τα ανθρωπάκια στη σειρά, να κατεβαίνουμε τη πλαγιά για να συναντηθούμε με το πεπρωμένο μας, εκείνο που κανείς δε θα αποφύγει… Αυτό είμαστε ..μιά στρατιά χεσμένη… από το φόβο της προσαρμογής, εθισμένη στη θαλπωρή του πεπατημένου δρόμου, αδιάθετη από τα συμπτώματα της φθοράς και ασθενική από την μόνιμη επιδημία της κινδυνολογίας.. σιγά μη ξεφύγεις εσύ..γαμώτι, διψάω…
Σαν να ξύπνησε από τις σκέψεις του ο πατέρας έκανε να πιεί δυό γουλιές. Μούτρωσε :
- Διάολε, το νερό της Μπρίζ γίνεται όλο και πικρότερο…
ΤΙΡΙΤΙΤ !
Ο Goert τινάχτηκε από τον ήχο του κινητού του μικρού. Και αφού βεβαιώθηκε ότι η αναγγελία του μηνύματος δε θα διέκοπτε καμία ονείρωξη του ξανθού μικρού πλησίασε με τρόπο πίνοντας αργά το νερό του. Το μήνυμα δεν είχε κανένα στοιχείο αστυνομικού ενδιαφέροντος. Έγραφε με λάθος σύνταξη τη φράση « θέλω άλλα 200, δικέ μου καίγομαι λέμε ». Ο Goert απομακρύνθηκε με ελεγχόμενη αηδία. Κατόπιν διάλεξε τρία πενηντάρικα, τα πιο κολλαριστά για να αποδεικνύουν το μεγαλείο της πατρικής χορηγίας, τα άφησε στο τραπεζάκι απλωμένα εντέχνως για να μην τα μπερδεύεις με δύο και έβαλε από πάνω το κινητό για να τα ονοματίσει ως το καθιερωμένο βδομαδιάτικο επίδομα του ρέμπελου γιου του. Άρπαξε τη μπεζ καμπαρντίνα του, σφύριξε γεια στην Elke και ξεκίνησε για το ιατρείο του στο κέντρο της παλιάς πόλης. Όλα σχετικώς εντάξει. Μια ήσυχη μέρα.

Πίσω από τον Goert σηκώθηκε φουριόζα η Elke. Περπάτησε το σπίτι ένα γύρω και άναψε όλες τις τηλεοράσεις. Γρήγορα βρήκε αυτό που ήπλιζε. Υπήρχαν στιγμιότυπα από τη χθεσινή δεξίωση στο Star. Πήρε το κινητό της και άρχισε να διώχνει μυνήματα. «Βάλε Star. Είμαστε κούκλες. Τώρα.» Σε δυό τρία λεπτά άρχισαν τα τηλέφωνα. Ήταν οι κολλητές της από το σύλλογο «πράσινο τσάϊ».
- Ναι καλή μου. Όχι αστεία. Έλαμπες. Σ’ αυτόν να τα λες που λυπόταν τα φράγκα για τα botox. Άκου. Νομίζω θα κάνω και εγώ. Και που’σαι μεταξύ μας ε ; Μη του ‘ρθει κόλπος…
- Ναι, Jirianna μουουουου ! Ναι, ευχαριστώ. Και συ κουκλάρα ήσουν. Τι να κάνω. Έχω τον πόνο μου… Εδώ είναι δε μπορώ να πω πολλά , καμιά φορά κάνει πως κοιμάται. Κοριτσάρα είχε χθες ο δικός σου στο κουπέ. Πέρασαν και έλαμψε ο τόπος. Αχ, νομίζω ότι το κάνει επίτηδες ο πούστης, ωχ, με συγχωρείς ο κερατάς, όχι ούτε κερατάς… Αχ θα με πεθάνει. Δε ξέρω πώς να αποκαλώ τον ίδιο μου το γιό. Alan ; Ξέχασέ το. Alan είναι αντρίκιο όνομα. Alaniari ; Τέλος πάντων… σε κλείνω θα με πάρει χαμπάρι..
Η Elke έβαλε καφέ φίλτρου στις 9 και βγήκε για τζόκινγκ στον αγροτικό δρόμο στις 9.30. Πέρασε ένα ένα τα σπίτια όλων των επώνυμων γειτόνων. Το μυαλό της έκανε πάρτυ… Εν δυό, εν δυό..
..ο κήπος των Van Themes … αυτοί κι αν είναι αδελφέ μου περίπτωση. Ούτε από έξω δεν έπρεπε να περνούν.. τέτοια σπιταρόνα… ας όψεται ο αδελφός του που έφυγε Αμερική… κι αντί να βάλει ένα κηπουρό τους παραχώρησε το οίκημα.. για να μου κοτσάρεται η κομμώτρια στο μπαλκόνι σα μεγαλοκυρία… η πουτανίτσα… καλά και δεν περνάει απ’ εδώ το πρωϊ ο Goert να τη βλέπει με τα νεγκλιζέ στα παρτέρια. Βυζιά και κολοκύθια ένα αχταρμά…. Εν, δυό, έν δυό,, αναπνοές… Ωωωω ήρθε ο λεγάμενός σας κυρία μου… που εξαφανίζεται αυτός ολόκληρα δίμηνα.. κανένας λαθρέμπορος θα είναι.. θου κύριε φυλακή το στόματί μου .. μα είναι κοτσανάτος, όπου πάει καλά θα περνάει. Γι αυτό δυσκολεύεται η Nancy να περάσει τις πόρτες τις χαμηλές, όχι, αντικειμενικά, είναι αυτό το παρτάλι για τέτοιον άντρακλα ; τέλος πάντων αλλού για αλλού ζευγάρια.. εν δυό εν δυό… Ααααααααα αυτή εδώ όμως είναι η κορυφαία στη γειτονιά…. Σας έφερα ένα κέϊκ… Σας έφερα λίγα μπισκοτάκια.. Μια πόρτα είμαστε… και ΝΑ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ… η καργιόλα, πλεύρισε και τη Jossuelle τάχα μου δήθεν Δυό μέρες να μου την αφήσετε, δε θα τη κουράσω, έφυγε η δικιά μου Μπαχάμες, σιγά μην έφυγε Νότια Αφρική για το μουντιάλ η αράπισσα, να της δώσω τη Jossy και να την ταράξει στην ανάκριση… Πουτάνα… που θα μου πείς εσύ..Τον χάρηκα προχθές το γιό σας με την κοπελλάρα, μπράβο μπράβο, ξεπετάχτηκε κι αυτός, Αει στο διάολο, όλες με το πικρό το μυαλό δε πάτε να χεστείτε… εν δυό, εν δυό, Τι να τους κάνω την Τρίτη τώρα. Ένα τσάϊ είναι, αλλά θα μ’ αρχίσει η μια η καργιόλα δε τρώω κουλουράκια, η άλλη δε τρώω βούτυρα, θα μου τα κάνουν κορδέλλες τα νεύρα γαμώ τη κοινωνικότητά μου γαμώ.. εν δυό, εν δυό…. Αχ τι ωραί που βγήκα λίγο να ξεπιαστώ… εντελλώς χαλάρωσα…. Εν… Μα τι στο διάολο… Τούρκικες πινακίδες ; Κι εδώ ; Κι εδώώώώώώ……;;;;;;

Με τα μάτια ακόμη πρησμένα ο Alan άκουσε τον αγαπημένο του ήχο στις 10. Ήταν η Josuelle που άλλαζε στο μικρό καμαράκι της υπηρεσίας. Τινάχτηκε και σύρθηκε σαν αίλουρος μέχρι την κλειδαρότρυπα. Το μελαχρινό μικρό ήταν ένα ποίημα… Φορούσε ξανά εκείνα τα στενά λευκά δαντελωτά σορτσάκια που έσφιγγαν τα μπούτια της σαν το κοτσάνι της πιο ζουμερής μελιτζάνας του κόσμου. Και από πάνω , τίποτα ! Η ελευθερία του κορμιού που δεν έχει επίγνωση του χρόνου. Τη στιγμή που σήκωσε τα χέρια της για να περάσει το φόρεμα της δουλειάς, εκείνος ο ύμνος των βυζιών της προς τον ουρανό τον έκανε να λιώσει σα το παγωτό πάνω σε καυτή μπράουνι σοκολατίνα. Η Josuelle άπλωσε το χέρι στο πόμολο της πόρτας αλλά μέχρι να βγεί ο μικρός μπαγάσας είχε ήδη φτάσει στο νεροχύτη.
- Γκύριου, άφησε Josuelle βάλει καφέ. Εσύ πρέπει ντυθείς.
- Josuelle έχει πολύ ωραίο φόρεμα σήμερα.
- Είναι τι ίδιο όλο γκαιρό γκύριου…
- Ναι αλλά σήμερα έχουν πρηστεί τα βυζάκια σου και είναι…
- Γκύριου, μη πειράζεις Josuelle, δεν έχει άντρα και ανάβει.
- Έλα λίγο να μετρηθούμε , έχεις πιο μακριά καπούλια ρε συ ;
- Γκύριου φύγε τώρα. Μη γκύριου. Όχι εδώ μέσα. Έλθει μαμά κάνει χαμός. Αφού γκύριου είναι γκέϊ γιατί κοιτάει Jossy ?
- Γιατί jusy Jossy καίει και για γκέυ, μωράκι μου. Άντε γειά…

Τα μάτια της μιγάδας καρφώθηκαν στη γυμνή πλάτη του μικρού μέχρι που εξαφανίστηκε στο μπάνιο με τη μισάνοιχτη πόρτα. Με δυό πλάγια βήματα και συνεχίζοντας να σφυρίζει κατάφερε να δεί τη στιγμή που ο πιτσιρικάς πέταξε τα υπόλοιπα ρούχα του και μπήκε στη ντουζιέρα. Η Josuelle κοκκίνησε στο λαιμό και χρειάστηκε όλη της τη συγκρότηση για να πιάσει δουλειά στο σπίτι.
- Αχ, όλοι γκέϊ έχουν ντέλειο ποπό, γκιατί θεέ μου ;
Λες πηντάει καλά το τσογκλάνι και κάνει σα το ψοφίμι εντώ μέσα. Μωρέ είναι ένας αυτός… ένας.. Γκυρία φύγκει αύριο όλη μέρα, θα φέρω άλλο φουστάνι ντεκολντέ πάθει μπλάκα γκύριου, ντούμε πλάκα να χει… Jossy πονάει μουνάκι από αχρηστία γκαμώτι…

Πέρασαν δυό ώρες χωρίς γεγονότα. Ο Alan κατέβηκε στο πανεπιστήμιο και έκανε τη πρώτη στάση στη καντίνα.
- Έχεις σκληρά Jeffer ;
- Απ’ όλα έχει ο μπαξές μάγκα μου. Και 2 Malboro ;
- Σωστός. Πιάσε και τρία τσαλακώ…
- Τρία φθαρμένα πενηντάρικα στο παλικάρι… δε με λες ; Θα το ξεπεράσεις αυτό με τα φράγκα ;
- Αφού βλέπω κολλαριστό χρήμα και τρελαίνομαι ρε Jeff ! Εγώ δε θέλω να περιφέρω κομμάτια του καθωσπρεπισμού του στη πιάτσα. Ασε με τώρα. Πάρτα τα κολλαριστά και ξυρίσου.
- Έγινεεεεεε…. 8 και 60, 1 και 40 ρέστα και τα τρία μου…
- Έφυγα. Είσαι αδιόρθωτος. Αλλά ωραίος μάγκας … Μπάϊιιιι
- Γειά σου,
και γαμώ τα λεφτά σου πλουσιόπαιδο του κερατά. Δε θα έλθει καμιά κρίση, δόντια και μαλακίες, ο κόσμος μόνο για κουλούρι και τσιγάρα θα έχει φράγκα, να σας δω που θα τα βάλετε τα ιατρεία σας πούστηδες…

Στο κυλικείο της οδοντιατρικής η Nantia περίμενε τον Alan κάνοντας το ένα τσιγάρο πίσω απ’ το άλλο. Υπήρχε συννεφιά !
- Έλα αγόρι μου… Νυχτώσαμε.. Τα παιδιά είναι κάτω. Έφερες και χρήμα ; Δεν έμειναν μέρες… πάμε, πάμε..
- Τρία νέα και τέσσερα από το κουμπαρά. Τρακό πενή. Τα πενήντα είναι της μάνας, να τα ξοδέψεις πιο sic προμήθειες...
- Σκάσε.. κυνικέ. Πάμε γρήγορα. Τα παιδιά είναι κάτω. Και δε θα το ξεχάσω αυτό. Ρε συ, χθες χάσαμε κι άλλον. Πρέπει να το φτιάξουμε και να τους μαζέψουμε όλους κάτω από μια σκεπή. Δεν είναι συνθήκες αυτές. Βροχές έρχονται.
- Δε ξέρω τι έχεις πάθει εσύ με τους Πακιστανούς αλλά όσα σου δίνω τόσο καιρό δεν είναι μόνο από ανθρωπιστικά κίνητρα. Μ’ αρέσει να αναδιανέμω τον πλούτο του άπληστου. Αν μπορούσα θα του έβαζα χέρι και στις πιστωτικές. Θα δούμε. Μα πες μου κι άλλα…
- Alan, ο Δήμαρχος μας έδωσε διορία μια εβδομάδα. Αν δε λειτουργήσει το άσυλο θα τους βάλουν σε ένα τραίνο για την Αμβέρσα και από κει ένας Θεός ξέρει σε πια θάλασσα θα τους πετάξουν στα ψάρια. Οι άνθρωποι είναι κάτω από τη βροχή 5 μήνες. Δυο έγκυες χάσαμε φέτος. Αντέχεις να δεις ;
- Πάμε και θα κάνω το καλύτερο μάτια μου. Αρκεί να σε βλέπω χαρούμενη.

Τα δυο παιδιά περπάτησαν το τετράγωνο μιλώντας με πάθος & αναψοκοκκινισμένα μάγουλα. Μπήκαν στο κτίριο κουφάρι που τους παρέδωσε το πανεπιστήμιο και αγωνίζονταν να το μονώσουν για να μπορέσουν να ξαπλώσουν μέσα τις 130 ψυχές. Ο Αlan πέταξε το μπουφάν και καταπιάστηκε αμέσως με καμιά δεκαριά παιδάκια που παίζανε μέσα στο γιαπί.
- Εσύ μικρέ… come here.. έχω μπισκότα…
- Me, me sir, me sir !
Ο Alan τώρα ήταν αποροφημμένος με την αποστολή του. Με τρυφερές κινήσεις έπιασε όλα τα παιδάκια των Πακιστανών και χωρίς να τα τρομάξει εξέτασε τρυφερά τα στόματά τους. Έδειξε ένα κοριτσάκι στην Else και μετά ακόμη ένα. Πριν σηκωθεί τους μοίρασε από ένα νόμισμα και ένα χάδι στα κεφαλάκια…
- Τα δυό αύριο στον έκτο στη κλινική, πριν τις δέκα. Δε θέλω να μας πιάσει ο επιμελητής. Πρέπει να τους βγάλω από ένα δόντι. Βρωμάνε τα στοματάκια τους. Θα έχουμε άλλα. Και πήγαινέ με τώρα στους γέρους. Άντε σήμερα κερνάω δωρεάν τσεκαπ σε πρόσφυγες. Άχ ρε Εlse. Τι μου κάνεις..

H κοπελιά τον κοίταξε με λατρεία. Δε μπόρεσε να κρατηθεί… Έσκυψε και έπιασε το κεφάλι του τρυφερά με τις δυό παλάμες και έχωσε τη γλώσσα της στο στόμα του ψάχνοντας την πηγή της γλύκας αυτού του αληθινά ευγενικού αγοριού. Ο Alan δε τάχασε. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και της ανταπέδωσε το φιλί με ένα μεγαλόπρεπο χούφτωμα. Μετά την κοίταξε στα μεγάλα μάτια της..
- Είναι καιρός να εξετάσω και τη δική σου στοματική και όχι μόνο κοιλότητα…
- Ελπίζω να το κάνεις το συντομότερο. Υπήρχε μια φημολογία για σένα ξέρεις, αγόρι, παράξενο αγόρι…
- Αχ, λες για το παραμύθι με τον γκέϊ…
- Παραμύθι ;
- Έπρεπε ξαταρχήν να ξεμπερδέψω με το μπαμπά. Είναι εντελώς εγκλωβισμένο συναισθηματικά άτομο. Είναι ένας δυστυχισμένος που έχει κρεμαστεί από τον άϋλο μύθο του και προσεύχεται μη σωριαστεί. Θα ήθελε να με καθοδηγήσει από το χέρι εντάσσοντάς με σε όλα τα κοινωνικά μορφώματα της Μπρίζ. Το μόνο που θα με γλύτωνε είναι να ντρέπεται να με παρουσιάσει. Αφήνω λοιπόν να υποψιάζεται διάφορες παραβατικότητες και τον στρώνω…Αλλά δε το κάνω κυρίως για αυτόν…ούτε για τον εαυτό μου…
- Αλλά για ποιόν τότε;
- Για την καημένη τη μάνα μου το κάνω… (που λένε οι Μεσόγειοι)
- Τι εννοείς ;
- Η μητέρα μου βιώνει τη ζωή αντικαθιστώντας την πλήξη της με μικρές ή μεγαλύτερες δυστυχίες και αδιέξοδα ! Η ηρεμία την αποσυντονίζει. Την έχεις δεί χωρίς τη μάσκα της αγωνίας ποτέ ;
- Α, το ξέρω αυτό… μάνα με γέννησε !
- Τίποτε δε ξερεις… Πριν της το σφυρίξω ότι πάω με αγόρια είχε αναλάβει να σώσει το γάμο της ξοδεύοντας χιλιάδες ώρες σε συμβούλους γάμου. Μας είχε κάνει ρεντίκολο… Από την ώρα που της ανέθεσα αυτό το δήθεν τεράστιο μυστικό, φροντίζει να μη το μάθει ο μπαμπάς μου και φρικάρει. Η ζωή της απέκτησε μια άγρια ομορφιά. Είναι κάτι σαν μυστικός πράκτορας. Έχει φτάσει να ψωνίζει μικρά στριγκάκια για να τα ρίχνει ανέμελα στο δωμάτιό μου πριν τις καθιερωμένες εφόδους του μεγάλου. Μετά τον κοιτάζει με νόημα καθώς αυτός της το μαρτυράει… -Ο μικρός, πάει καλά…- ΤΟ ΞΕΡΩ !
Άσε που μου αγοράζει ένα σωρό μόρτικα μπουφάν και σπορ χοντρές μπότες χωρίς να μου λέει ότι της τρώω το εισόδημα. Προχθές μου έφερε δυό περιοδικά με τσόντες, μα το θεό… Έχει γίνει η τέλεια μάνα. Και θα της κουτουπώσω και την υπηρέτρια και θα τραγουδάει Δόξα σει κύριε δόξα σει… Καταλαβαίνεις ;
- Είσαι θέατρο καλέ μου…Η Nantia έσκασε στα γέλια.
Όχι όμως και ο Alan. Για μια στιγμή αφαιρέθηκε ταξιδεύοντας μπροστά, πολύ μπροστά για να τον πιάσεις… Σούρουπο… κήπος.. το σπιτάκι με τα εργαλεία… η Jossuelle μπρούμυτα.. τα πόδια της δεμένα με σύρμα… αυτός καυλωμένος από πάνω να φωνάζει..
Ναι ρε πούστη, σκούρο μουνί τρελλό πήδημα, αραπίνες θεές γαμώ την Αφρική σας, καλά που ψοφάτε στη πείνα και έρχεστε εδώ να γαμάμε κανά πεινασμένο για sex μουνάκι, με τις δικές μας τις ανορεξικές, αραπίνες θεές του πισωκολλητού, ώρα να σας εξετάσω και τα δοντάκια με το εργαλείο… ο θείος Alan τιμωρεί, ο θείος είναι ανάλγητος και όσο πιο πολύ φωνάζεις, τόσο θα σφίγγω το σύρμα μαυριδερή πουτάνα μου… Jossuelle, Jossyuelle, Jossy, Jusy ….μμμμμμμμμμμμμ
- Αlan ;
- Με συγχωρείς καλή μου, σκεφτό_μουνα !
- Τι κάνουμε ;
- Θες να πάμε στο άλσος για τρέξιμο ; Ωραία θα ‘ναι..
- Μες την ερημιά ρε Alan ; Σκοτεινιάζει νωρίς. Καφέ ;
- Ο.Κ. Καφέ, σήμερα μικρή μου Nantia...

Δυό τετράγωνα παραπέρα στο ιατρείο του Goert η γραμματέας έμπαινε κουνιστή και λυγιστή να αναγγείλει το υπόλοιπο πρόγραμμα. Ο γιατρός, αναπολούσε τη φρεσκάδα των πρώτων του χρόνων. Ήταν η ώρα που ξεκινούσε κάθε πρωϊ τις σταγόνες από ρούμι στον καφέ του. Μάζεψε λίγο το μυαλό του…
- Τι έχουμε ;
- Τον κύριο DeBur για απονεύρωση και τον καθαρισμό στον χθεσινό Πολωνοεβραίο αν πιάνω καλά το όνομά του.
- Γαμώ την αποτυχία σου ρε Αδόλφε. Στείλε τον Εβραίο..
Ο Goert έριξε μια ματιά στο φοριαμό με τα μετάλλια. Τα μάτια του κοκκίνισαν από κόκκινες γραμμές σαν μικρές αστραπές. Το πρόσωπό του συσπάστηκε άθελά του.
Αυτό το πανηγύρι της μετανάστευσης πρέπει να σταματήσει. Αν είναι δυνατόν. Όποιος πικραμένος πεινάει, Αιγύπτιος, Ουγκαντιανός, Έλληνας μας κουβαλιέται στη κεντρική Ευρώπη. Αυτό δεν είναι Βέλγιο. Μπουρδέλλο έγινε. Θα σας κανονίσουμε καργιόληδες κανά βράδυ που μαζεύεστε και στα καλύτερα παμπ. Ακους εκεί… Στο πατάρι οι Lions και στο ισόγειο οι απόκληροι… Ξυπόλυτοι πολιτιστικά, γυμνοί και πεινασμένοι για τη δική μας μερίδα ποιότητας ζωής, που τη κτίζαμε δυό αιώνες με αίμα…
- Γιατρέ ;
- Περάστε, περάστε, με συγχωρείτε…
- Να καθήσω ;
- Εδώ και λιγάκι ακίνητος παρακαλώ , δυό σταγόνες εδώ..
- Μμμμμμμμμ
- Οκ, παίξτε τα χείλια σας να πάει το παντού, ξεκινάμε ..
- Γιατρέ πονάω λίγο κι εδώ, με το μαλακό.
- Λίγο υπομονούλα θέλω, θα τελειώσουμε γρήγ…
- ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩχ
- Λίγη αντοχούλα, μη κάνουμε σα κοριτσάκια ε ;
Αδελφές του κερατά. Ούτε τρόχισμα δεν αντέχετε και θέλετε να καθορίσετε τις τύχες μας. Θα πονέσεις… μεγάλε…
- ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩχχχχχχχχ

_________________________________________________________
« Ασφαλώς και δε μπορούμε να ελέγξουμε τις βιολογικές και κοινωνικές καταβολές μας. Δύσκολα θα συμφωνούσαμε με την θεωρία της απόλυτης ελευθερίας της βούλησης που επικαλείται ο Σαρτρ όταν υποστηρίζει ότι από εμάς εξαρτάται αν θα αναγνωρίσουμε ακόμη και τους γονείς που μας γέννησαν. Το στοίχημα της αυτονομίας μας, επιβάλλει συνεπώς μια κριτική αντιμετώπιση ακόμη και των πιο αυτονόητων πτυχών της ατομικότητάς μας. Εκεί ελλοχεύουν δυστυχώς οι πιο ύπουλες παγίδες για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς μας.» …ελεύθερη απόδοση από κομμάτι άρθρου του καθηγητή Στέλιου Βισβιδάκη σε ένθετο της εφημερίδας το Βήμα.