Η τελευταία Πασχαλιά του Πασχάλη.

Είμαι ο Πασχάλης. Είμαι 12 αλλά φαίνομαι μεγαλύτερος. Έχω πιεί δυό μπύρες σε μπαρ, χωρίς το μπαμπά μου εννοείται. Αααα,και ξέρω καλά πως δεν γίνονται τα παιδιά αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Τώρα τελευταία έχω λίγο μειώσει το ποτό. Νομίζω πως είμαι έτοιμος και για να ψηφίσω αλλά ο μπαμπάς διαφωνεί.
Φέτος το Πάσχα πλησιάζει γοργότερα από συνήθως και αυτό στο σπίτι μας έχει προκαλέσει ένα μικρό πανικό. Η μάνα μου συνήθως ετοιμάζεται δυό τρείς μήνες για τις οικογενειακές συγκεντρώσεις και ο μπαμπάς συνήθως τραβάει όλο το μπλέξιμο. Η αδελφή μου συνήθως κλείνεται στο δωμάτιο και βάζει metal οπότε εγώ πρέπει να ζήσω μέσα σε ένα βόμβο γκρίνιας και καυγάδων με διπεταλιές και γκαρίδες. Και είμαι και ο μόνος που ακούει τηλέφωνο και κουδούνια οπότε νομίζω πως ξέρω τι θα γίνω άμα μεγαλώσω. Κυνικός μπάτλερ ή οργισμένος ψυχίατρος.
Η λέξη συνήθως είναι το κουμπί για να ενταχθείτε στην οικογένειά μας. Είμαστε ένα σπίτι αφοσιωμένο στην αποτροπή των εκπλήξεων. Και τα πάμε καλά σ' αυτό. Είμαστε πρωταθλητές της πρόβλεψης εις μήκος.
Δεν θέλω να σας μεταφέρω όλο το κλίμα της προετοιμασίας. Έλληνες είστε και απ' ότι βλέπω γύρω μου όλοι στο ίδιο καζάνι βράζετε. Η φετινή ιστορία με λίγα λόγια θα εκτιλυχθεί περίπου έτσι...
Στα μισά του Γενάρη φέτος η μάνα μου θα έχει πιέσει τους πάντες να δεσμευτούν για το Πασχαλινό τραπέζι . 19 άτομα. Μάλιστα. Όλη η οικογένεια του θείου Μήτσου θα λείπει. Δεν θέλω να σας μεταφέρω τις μπηχτές που θα του ρίξει στο τηλέφωνο. Οι υπόλοιποι που θα έλθουν θα είναι μάλλον 19. Έτσι η μάνα μπορεί να ξεκινήσει νωρίς νωρίς όλες τις απαραίτητες δοκιμαστικές μαγειρικές και τελετουργίες σε ρεαλιστικές συνθήκες. Τα μεσημέρια εγώ θα κάθομαι σε μια παλιά ξύλινη καρέκλα γιατί στην κανονική θα κάτσει το Πάσχα μια χοντρή θειά μου και πάντα σχολιάζει τις ταπετσαρίες των καθισμάτων του σαλονιού. Έτσι της φυλάμε μια καρέκλα ακάθιστη.
- Ανέστη ! ακόμη να φέρεις γωνίτσες για το κάθισμα της Πινίκας. Θα έλθει η ώρα και θα σωριαστεί η χοντρή και θα μου χαλάσεις τη γιορτή.
- Έλα ρε Τασία, άσε να γίνει λίγο τζέρτζελο να γελάσουμε…
- Ανέστηηηηηη !
- Αστειεύομαι ρε γυναίκα. Όλα θα γίνουν. Γενάρη έχουμε.
- Και σύ μικρέ, σήκω από τη καρέκλα της θείας Πινίκας τώρα !
Τέτοιοι διάλογοι είναι η καθημερινότητά μου. Μέχρι να έλθει η ώρα να δοκιμάσω το ψητό της Πασχαλιάς μου βγαίνει απ' τη μύτη. Γιατί το ψητό σε μας δεν είναι αυτό που ξαπλώνει αβοήθητο στη πιατέλα εκείνο το μεσημέρι. Το ψητό είναι οι κουβέντες. Έχουμε μια διαδικασία στους γιορτινούς διαλόγους μας που αν δεν είσαι στουρνάρι μπορείς να την αποστηθίσεις από τα 7. Κι εγώ είμαι 12 plus.
Όλα ξεκινάνε στην πόρτα. Γύρω στη μια παρά είκοσι το μεσημέρι χτυπάει δυνατά και μακρόσυρτα το κουδούνι και η μαμά φωνάζει…
- Ήρθε πάλι νωρίτερα ο αργόσχολος. Κάθε χρόνο μου το κάνει. Αχ ρε Ευθύμη κάθε χρόνο τα ίδια, αχ, Ανέέέέέστηηηηη, πόρτα ! Ελάτε όλοι βοηθήστε δεν…
- Άκουσα , και να μην άκουγα ξέρω ποιος είναι. Μία παρά είκοσι !
- Πασχάλη βάλε παντόφλες τώρα !
Όταν ακούω τη μάνα μου να φωνάζει τώρα ξέρω ότι είναι σοβαρά τα πράγματα. Και τρέχω να ειδοποιήσω την εξαφανισμένη.
- Βούλα, η μάνα λέει να κλείσεις τη metal και να ντυθείς τώρα.
- “Τώρα”, κάτσε λίγο να ακούσεις αυτό… γκαγκαν γκαγκαν γκαγκαν
- Ανέστη πόρταααα, πας ; Βούούούούλαααα θα σε τσακίσω !
- Σσσσστ σκάστε λίγο, ανοίγω….

- Καλώώώώώώς τουουουους ! Ά ρε Ευθύμιε, κοτσανάτος και κομψός όπως σε γνώρισα προ αμνημονεύτων χρόνων..
- Ε, όχι αμνημονεύτων, προ μερικών να λες. Ήρθαμε ολίγον νωρίς ;
- Όχι, όχι, σας περιμέναμε με ανυπομονησία. Έλα Πινίκα, δώσε το παλτό, θα το πάω μέσα μη πέσει απ’ τον καλόγερο…
- Έ δεν είναι και τόσο τεράστιο ρε Ανέστη.. αδυνάτισα.
- Περιμένουμε πολλούς, δεν είπα και τίποτε, ας αφήσουμε χώρο. Ελάτε καθήστε, καθήστε, όχι εκεί Πινίκα, στο βάθος να βλέπεις και έξω τη βεράντα. Έρχεται κι η Τασία, όλα έτοιμα είναι, αν και παρά είκοσι ακόμη έχουμε χρόνο...
- Δεν νομίζω να σας βάλαμε σε μεγάλες προετοιμασίες. Τι ωραίο αυτό το ύφασμα στη καρέκλα, το είχατε πέρυσι ; Φέρε ένα ψαλιδάκι, κρέμεται ένα κρόσι, θα ΄ρθει κόσμος να το κόψω ένα λεπτό. Τι μαγειρεύει καλέ η δικιά σου ;
- Η Τασούλα την Πασχαλιά, την ξέρεις δα, δίνει τα ρέστα της, απ’ αυτά ζει. Αλλά δεν έχει σημασία το φαγητό. Η παρέα μετράει. Να περάσουμε καλά…Τασία, ήρθαν οι συμπέθεροιοιοιοιοι.
- Καλώώώώώώς τους. Για να σας δω. Κούκλοι, μουτς ματς… Βούούούούλα, η θειά σου !
Αυτός είναι ο πρώτος διάλογος κάθε Πάσχα μεσημέρι στο σπίτι μας. Ανοίγει την αυλαία μιας απολαυστικής παράστασης. Κάθεστε αναπαυτικά ; Πάμε στο ψητό...

συνεχίζεται ...