Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, το μυαλό μας παλεύει να βρει ένα λάθος για να αποδώσει ευθύνη. Όμως, για να βρεθεί ένα λάθος, πρέπει να υπάρχουν συμφωνημένοι κανόνες, με τους ανθρώπους μας και εν γέννει με τη ζωή. Δεν υπάρχει ....κάποιο τέτοιο πλαίσιο. Οι άνθρωποι κι η ζωή εξελίσσονται άναρχα κι εμείς βρισκόμαστε διαρκώς προ εκπλήξεων. Οπότε μέσα μας και μέσα από την συγκυρία μας πρέπει να περάσουμε, για να βγούμε από τα πράγματα που δεν πάνε καλά. Ψάχνοντας το μεγάλο λάθος, σπαταλάμε χρόνο που σαν πλάσματα δεν έχουμε απεριόριστο.
ΕΔΩ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΛΗΞΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.
Όλο το παρακάτω είναι οι σκέψεις πίσω απ' αυτό...
Αγαπημένο παράδειγμα θεραπευτών είναι το μπαλάκι του πινκ πογκ μέσα σε μια γαβάθα. Εαν το σπρώξεις κάνει μερικές στροφές και καταλήγει πάλι ακίνητο κάτω στο βάθος. Εαν το σπρώξεις δυνατότερα πλησιάζει το χείλος αλλά σταδιακά σε κάθε γύρο τείνει προς την ίδια τελική θέση. Απαιτείται μια αρκετά ισχυρή ώθηση, για να βγεί έξω και να κινηθεί προς μια άλλη θέση ισσοροπίας.
Η ακινησία είναι αποτέλεσμα της απουσίας ικανού κινήτρου. Ή της παρουσίας μικροκινήτρων. Το ερώτημα είναι ένα : Θα μπορούσες να ζήσεις συμβιβασμένος ; Υπάρχει μια αριστουργηματική Γαλλική κωμεντί με τον τίτλο " αυτά που κάνουμε κι αυτά που λέμε " . Είναι του Εμμανουέλ Μιουρέ ( 2020 ). Η απόφαση ενός ανθρώπου να ζήσει συμβιβασμένος, πρέπει πάντοτε να αντιμετωπίζεται σαν απολύτως ηρωϊκή και αξιοσέβαστη. Κανείς δεν έχει την αρμοδιότητα να αποφασίζει τι αντέχει ένας συνάνθρωπος.
Σε όσο αφορά λοιπόν εμάς και μόνο, το ερώτημα πάλι είναι ένα : Έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου ;
Συνήθως την ώθηση στον εαυτό μας για να βγούμε από κάτι ατελέσφορο, τη δίνουμε όταν πια δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Όταν βρούμε πάτο. Εκεί είναι φανερό ότι υπάρχει ρήξη μέσα μας. Αυτό που είμαστε εκείνη τη στιγμή, σε καμία περίπτωση δε το αγαπάμε.
Παραγωγικότερο θα ήτανε να δίναμε τακτικότερα μια ικανή ώθηση στον εαυτό μας. Είναι κάτι που καμαρώνουμε στους άλλους, καταλαβαίνουμε την αξία του, διστάζουμε ωστόσο να εφαρμόσουμε. Μας πιάνει ένα μούδιασμα στα πόδια λίγο πριν το άλμα. Μετά επικαλούμαστε τις συνθήκες. Κόντρα άνεμο. Νομίζω ότι, όταν δεν επιχειρούμε ένα άλμα με πιθανότητες, μέσα μας δεν έχουμε αποφασίσει να βγούμε από το ατελέσφορο. Είναι και δυό τρείς τεχνικές που μας βοηθούν τότε να αγαπήσουμε την παθητικότητά μας : Μετατοπίζουμε τις ευθύνες για το ατελέσφορο στον απέναντι, μοιράζουμε τύψεις και βάρη λίγο εδώ και λίγο εκεί, επικαλούμαστε ασθένειες τις οποίες βιώνουμε, αλλά εξ αιτίας της αναποφασιστικότητάς μας ! ( τα ψυχοσωματικά ). Το ζήτημα είναι ότι νομιμοποιούμε την αδράνεια με κάθε μέσο. Και πάλι το ερώτημα είναι ένα : Τι σκοπό έχεις ; ..Να διορθώσεις το ατελέσφορο ή να απελευθερωθείς ;
Οι άλτες του μήκους , καταλαβαίνουν εγκαίρως ότι σε μια προσπάθεια θα πατήσουν άκυρο, τη γραμμή. Ωστόσο ολοκληρώνουν την προσπάθεια, έτσι, για την υπόλοιπη εξάσκηση τεχνικής, και μια αρμονική προσγείωση. Αφού θα πηδήξουν που θα πηδήξουν ... Είναι τόσο αστείο όταν μερικοί αποφασίζουν να περάσουν την άμμο τρέχοντας όρθιοι. Και επικίνδυνο. Είναι το λεγόμενο "ευτυχώς δε πάθαμε & τίποτα". Τα παπούτσια τους, άμα τα δεις, έχουν πάλι γεμίσει άμμο. Και τα πόδια τους είναι βαρύτερα. Ωστόσο οι άλτες του μήκους ξέρουν καλύτερα από εμάς αυτό : Έχουν πάρει φόρα, μπροστά είναι ένα σκάμα, δεν υπάρχει επιλογή μεταστροφής, εκείνη τη στιγμή είναι βέβαιο ότι όρθιοι ή με τον κώλο θα περάσουν από μέσα.
Δεν είναι καλά τα νέα , φίλοι μου.
Ο μόνος τρόπος να περάσουμε είναι, από μέσα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;