η "καλλιέργεια" της ευαισθησίας

εργόχειρο του Γιάννη Ψαρά

       " Ποτέ δεν αποβιβαζόμαστε από τον εαυτό μας. Ποτέ δεν "βγαίνουμε" από τις ίδιες μας τις αισθήσεις. "  ( φράση του Γάλλου φιλόσοφου Étienne Bonnot de Condillac , 1714 - 1780 )  

     Η λογοτεχνία είναι ο μόνος τρόπος να επικοινωνηθούν οι εντυπώσεις μας από τα πράγματα. Κι έτσι εδώ, συχνά, προβαίνω στο αράδιασμα υποκειμενικώς κοινοποιήσιμων ή και μη κονοποιήσιμων σκέψεων. Έτσι κι αλλιώς ο τρόπος που πέον ζω είναι υπερβατικός. Είμαι σε ένα "κελί" ασυντρόφευτος και , επιτέλους , αφέντης του ελεύθερου χρόνου μου. Αντιμετωπίζω καθημερινά αυτό που στη δουλειά λέγαμε εισερχόμενα, τα οποία ανατρέπουν τα δεδομένα και αποζητούν επαν-επεξεργασία. Σε τούτη τη διαδικασία όπως τακτικά και καλοπροαίρετα μου υποδεικνύουν αγαπημένοι μου άνθρωποι λειτουργώ ενίοτε βουλιμικά ! Δίκαιο έχουν. Αναλύω διαρκώς την πραγματικότητά μου σαν να βρίσκομαι σε μία σπείρα.* Η διαφορά που πιστεύω ότι τώρα έχω από τον προηγούμενο εαυτό μου είναι ότι μετατρέπω τον διαλογισμό σε πρώτη ύλη δημιουργίας. Γραπτών, τέχνης, μουσικού πειραματισμού και τελικά αυτο διαμόρφωσης ! Σε δυό φάσεις αξιποιώ τα εισερχόμενα : Στην πρώτη τα βγάζω από μέσα μου με την τέχνη και αφού πλέον δε με βαραίνουν , ασυναίσθητα και σταδιακά με μπολιάζουν. Είναι πολύτιμη η ζωή που συμβαίνει, με τις μικρές και μεγαλύτερες καθημερινές εκπλήξεις της. Αν αφεθούν ανεπεξέργαστες, οι "αφίξεις" μου θα ήταν σπατάλημα νωπού πηλού,  λίθοι καί πλίνθοι καί ξύλα καί κέραμος ἀτάκτως ἐρριμμένα .

   Εκείνο που δουλεύω συστηματικά για να αμβλύνω είναι το αποτύπωμα των μικρών συναισθημάτων που δεν είναι ποτέ μικρά. Είμαι ευαίσθητος, ως δέκτης.  Ο ωριμότερος εν ζωή φίλος μου με ρωτά συχνάκις : Γιατί σε επηρρεάζει τόσο π.χ. μια δεικτική λέξη της εκάστοτε συντρόφου σου, μια απορριπτική κριτική ενός συνδαιτημόνα , μια τραχιά στιχομυθία με έναν τυχαίο στη διάβαση ; Γιατί έτσι ! Τι να κάνω δηλαδή ; Ο άλλος μπορεί να σε τσουβαλιάσει λεκτικά και να μην έχει συναίσθηση τι κάνει, σε μένα αυτά δεν μοιάζουν άκακα. Μια από τις "συνομιλήτριες" στο χώρο της γραφής απλά μου λέει ότι : της φαίνομαι ολοσχερώς εύφλεκτος 😅. Εγώ της απαντώ ότι αισθάνομαι, με μια αξιοσημείωτη συνέπεια, ολοσχερώς ευαίσθητος. Και για να πω τη μαύρη αλήθεια, ποιός ξέρει για έναν άλλον, εαν τελικά είναι ισοροπημένος στις αντιδράσεις του ή παρανοϊκός ; Από την περιστασιακή παρατήρηση κανένας. Αν μας κοιτάξεις όλους μαζί σαν κοινωνία, εμένα, εσένα, όλους αυτούς που μας θεωρούν σωστά ευαίσθητους και όλους αυτούς που μας θεωρούν ανισόροπους, με τι θα μοιάζαμε ; Με πλάσματα που κινούνται τρομαγμένα ασυνάρτητα, σα ζωύφια κάτω από μια πλακουτσή υγρή πέτρα που την ανασήκωσες (υπέροχη φράση του Φ. Πεσόα). 

   Πίσω σε μένα. Δεν το ελέγχω, δεν επιδιώκω να το καταστείλλω... Βιώνω με έναν ξεκαρδιστικό συγκλονισμό, πάρα πολλά από τα βασικά συναισθήματα (not a lot, too many of them ). Την απόλαυση, το βύθισμα, την ελπίδα, την απόρριψη, κ.α. Ξέρεις τώρα, μην αραδιάζω λέξεις. Έχω μικρύνει στην ηλικία ως προς το μέσα μου ..παράρτημα. Και αυτό προστίθεται στο δεδομένο ότι είμαι καρπός ενός γεννεαλογικού δέντρου με καλλιτεχνικές ρίζες**. Κινούμαι συνεπώς στο όριο της αντικειμενικότητας ( το όνομα που δίνουν οι πολλοί σε κάθε κατάσταση) και της άμεσης προβολής πιθανών μελλοντικών δυνατοτήτων ! Σαν να αγαπώ τη ζωγραφική και να μου χαρίζεις ένα σετ μπογιές κάθε πρωί, κάνω. Εμπνέομαι τη μουσική,  πριν τα πράγματα αποφασίσουν τον στίχο... Με την ίδια συχνότητα, οι φίλοιμου, μου καταδεικνύουν ότι οι άλλες μου δυό εγκεφαλικές μου διεργασίες, του θυμού και του φόβου της φθοράς, βρίσκονται κάποια άδεια άνευ αποδοχών ! Δεν έχω καμία αρνητική προδιάθεση όταν χτυπάνε στην πόρτα μου μουσαφιραίοι. 

       Άκου. Το διάβασα αυτές τις μέρες και μου φαίνεται διαφωτιστικό :

      Υπάρχει σε όλους μας η καλλιέργεια της κατανόησης που αποκαλούμε "κουλτούρα" και είναι ένας πυλώνας της κοινωνικής συνοχής και μια προϋπόθεση για να συντροφευόμαστε. Αλλά, υπάρχει και η καλλιέργεια της ευαισθησίας, που είναι άσχετη με τις εμπειρίες της ζωής μας.*  Πρόκειται για μια ασυναίσθητη δεξιότητα, μιας αέναης αναζήτησης του νοήματος που είναι η τρίτη μου επιδερμίδα, μέσα από τις άλλες δυό, τις πιο έξω😕. Την ασπίδα μου, πες εσύ όστρακο και την αισθητηριακή μου κουβέρτα, πες εσύ αφή όραση ακοή όσφρηση & γεύση. Έχω τρεις επιδερμίδες ! Εσύ ; Πόσες έχεις ;

    Όλα μου λοιπόν τα συναισθήματα γεννούν μέσα μου νωπό πηλό ! Και από τον πηλό βγαίνουν ψυχικά γλυπτά επειδή, τα διανοητικά ωάριά μας κι εγώ και πολλοί εκεί έξω που σας παρακολουθώ με αγάπη, τα γονιμοποιούμε.  Έτσι ζούμε. Μέσα σε μια συνεχή ροή ερεθισμάτων και παραγωγής. Ονειρευόμαστε σε πρόζα .

    Θα γράψω τέσσερα παραδείγματα συναισθημάτων και τρόπου που εγώ τα βιώνω, για την ευκολία .

 1. Αισθάνομαι μικροσκοπικός, όταν είμαι θυμωμένος. Ο θυμός είναι απ' τα συναισθήματα που συστέλουν την προσωπικότητά μου. Ο θυμός μάλιστα που, δεν εκφράζεται, είναι έλος μέσα μου. Το ξέρω, μου το έχουν διδάξει δεκάδες μελέτες, όμως η κοινωνικές μου δεσμεύσεις δεν μου επιτρέπουν να γίνω ευθύς. Κι έτσι συγκρατώ τον θυμό μέσα μου , όπως κάνουμε όλοι οι κοινωνικοποιημένοι άνθρωποι. Δεν τον απευθύνω. Με τις συβουλές που έχω κληρονομήσει από τον Σενέκα και τους Στωϊκούς σχετικά γρήγορα στρέφω το θυμό σε δημιουργικό καλλιτεχνικό έργο ή λογοτεχνικό κάτεργο. Και αυτό δουλεύει. Είναι ένα σφάλμα που το διαπράττω και το ανέχομαι επειδή προσθέτει ρεαλισμό στις "κατασκευές" μου.

  2. Αισθάνομαι ότι είμαι ξεχωριστός όταν είμαι καταφρονημένος. Ξεχωριστός όπως όλοι ! Όπως κάθε δέντρο ελιάς. Κανείς δεν με βοηθάει πιά, εδώ και λίγα χρόνια να νιώσω ξεχωριστός. Όλοι μπορούμε να γίνουμε ξεχωριστοί εαν μας κοιτάξουν τα σωστά μάτια. Πιθανώς να είμαι άτυχος σε τούτο, όχι όμως περισσότερο άτυχος από τους περισσότερους γύρω μου. Απευθύνουμε πολύ καταφρόνια όλοι μας μέσα από μια καταγγελτική καταιγίδα που βρίσκει τα κανάλια να διοχετευθεί πλέον ρηχά και ανέξοδα. Ετσι ; Μια φωτό με έναν κηπουρό που κλαδεύει απέναντι μπορεί να μαζέψει χίλια πεντακόσια ΕΛΕΟΣ τη μέρα. 

  3. Αισθάνομαι ότι ψεύδομαι στον καθρέφτη όταν ξυπνάω με την ανάγκη μιας επιβεβαίωσης. Επιδεικνύω στη ματιά που ρίχνω στα μούτρα μου μια επιμέλεια ανάρμοστη, σαν κάποιων κάποτες "διάσημων" που η "μπογιά τους έχει ξεφτίσει". Είναι μια άρνηση να αντικρύσω τις αποτυχίες μου σε όλο τους το μέγεθος. Είναι επίσης μια μεγένθυνση των κατακτήσεών μου. Η μνήμη δουλεύει υπέρ μας, μ' ένα φιλοδώρημα . Έτσι και με μένανε.

  4 . Αισθάνομαι συχνά παιδί όταν είμαι στα καλά μου !  Η αφέλεια που βάζω στο πρώτο ποτήρι χυμό με το πρωϊνό μου, δεν είναι χαρακτηριστική ενηλίκου ! Κι αυτό προέρχεται ίσως από τον γεννετικό κώδικα που παρέλαβα. Πιθανώς το οραματικό στοιχείο μέσα μου αρνείται να παραδώσει τα όπλα. Είμαι επίμονος και ολοκληρώνω κι εγώ όπως οι υπόλοιποι επίμονοι άνθρωποι, πολύ φιλόδοξους σχεδιασμούς. -Τι έκανες ρε άνθρωπε πάλι, μου λένε . -Τι έκανα, απλώς υπομονή μέχρι να τελειώσει , απαντάω.

     Λοιπόν, δε ξέρω τι ακριβώς να κάνω με όλα αυτά που τα αισθάνομαι σε τέτοια ένταση, είναι ένα μίγμα καταπραϋντικών και συνάμα διεγερτικών συμβουλών για να χαράζω τη ρότα μου. Φυσικά λειτουργώ προς το συμφέρον μου, αλλά ποιό ; Το βραχυπρόθεσμο ή το μακροπρόθεσμο ; Σε αυτό το σημείο ήταν που επέλεξα την συνδρομή της ψυχαναλυτικής διαδικασίας. Στο να εμπεδώσω τα εργαλεία ( όπλα ) που έχω, σε σχέση με τις προσδοκίες ( εχθρούς ) που τοποθετώ στο ημερολόγιό ( καλεντάρι ) μου. Βοηθήθηκα από τη Gestalt : κατέληξα σε μια συμβουλή η οποία μου φαίνεται στιβαρά αυτονόητη. Να λειτουργήσω για το μακροπρόθεσμο συμφέρον μου :  Να μην αναλύω όλες τις εξελίξεις. Ακόμη κι αν δείχνουν σημαντικές, να τις αφήνω να με μπολιάζουν ήρεμα. Και να υπερασπίζομαι ταυτόχρονα την χρησιμότητά τους. Γιατί , ιδιαιτέρως στις αρνητικές εξελίξεις, οι άνθρωποι βάζουμε προσκόμματα σε αυτή την γόνιμη διαδικασία. Το να μας μπολιάζουν ήρεμα... Προτιμάμε να τις σβήνουμε γρήγορα τάχατες γιατί δεν έχουμε άλλη λευκή κόλλα. Έχουμε. Δεκάδες. Ακόμα... Και κάτι τελευταίο ως προσωπική αρνητική κοινοποιήσιμη εμπειρία :  Δυστυχώς, επειδή δούλεψα με επιμέλεια, από την ψυχαναλυτική διαδικασία έγινα και ...σοφότερος 😔, ( not clever, wiser ) πράγμα που ενισχύει την χειρουργική ακρίβεια με την οποία επεξεργάζομαι πλέον τις καταστάσεις ! Αυτό ούτε το ήθελα ούτε το αιτήθηκα από τον/την ψυχολόγο μου. Θα ζητήσω να μου το πάρει πίσω και του/της χαρίζω τα πενηντάρικα. Όλα κι όλα. Έπρεπε να έχω ερωτηθεί ( βλ. Κλεμάν )*****

   ................................................................................

* Σπείρα είναι ένα φίδι χωρίς φίδι τυλιγμένο πάνω σε τίποτα ! ( Φ. Πεσόα ) απολαυστικός ... στο δοκίμιό του με τίτλο ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ (Αλεξάνδρεια ).

** Από τη φάρα της γιαγιάς ο θείος Ντίνος έζησε ως τενόρος κι έφτασε στη σκάλα του Milano κι από τη φάρα του παππού, ο πατέρας μου βιολί στην συμφωνική ορχήστρα της Θεσσαλονίκης. Έγινα πιανίστας,   έκανα γιό που ζει ως μουσικολόγος και κόρη που συντηρεί πέτρινα κτίρια και μωσαϊκά. Τι άλλο ;

*** Αντικειμενικότητα = μια επιλογή να λες τα πράγματα, όπως περιμένουν όλοι να τα ακούσουν...

**** Στο βιβλίο της "Οι Γιοί του Φρόϋντ Κουράστηκαν" η Κατρίν Κλεμάν ( Εκδόσεις Πύλη 1979 ) προτρέπει τους συναδέλφους αναλυτές να μην παραδίδουν τους εκάστοτε ασθενείς τους στην κοινωνία ως στοχαστές / αναλυτές αλλά απλά ως θεραπευμένους, ειδάλλως μπορεί να είναι συνένοχοι στην παραγωγή μιας δυστυχισμένης φουρνιάς ερασιτεχνών ψυχαναλυτών ! Σχετικά δε με τους "κόουτς ζωής" και άλλα σύγχρονα ζώα της αρπαχτής, θεωρεί ότι εγκληματούν. Είναι καθηγήτρια ψυχιατρικής η γυναίκα. Μια φτωχή κακοποιημένη και ανασφαλή γυναίκα, λέει η Κλεμάν, δώστης τα εργαλεία να σηκωθεί αλλά μη την φτάσεις από δική σου φιλοδοξία να ψυχαναλύει νυχθημερόν τα παιδιά της και τις φίλες της. Έτσι ;

...............................................

ΜΙΚΡΗ ΑΓΓΕΛΙΑ : Ζωύφιο, αρσενικό, με δυό ποδαράκια, ζητά σύντροφο με τον ίδιο βηματισμό. Όχι καλέ για την παρέλαση, για όνομα του Θεού, όχι για συγχρονισμό. καμία σχέση, απλά να χαίρεται να βαδίζει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση ! Δεν είναι επιλογή μου ο κοσμομοναχισμός, ήταν η "εμβάθυνση" στην στέρεα πλέον επίγνωση ότι θέλω να γονιμοποιούμαι και να γονιμοποιώ. 

ο κλώνος μου

        Κι εκεί που νόμιζα ότι τα έχω δει όλα, είδα έναν ίδιο στο ίδιο δωμάτιο. Έναν κλώνο μου. Είχε διαλέξει άλλα ρούχα μας και σκάλιζε το συρτάρι με τις κάλτσες. Αυτό είναι παράλογο, σκέφτηκα, από κάθε πλευρά, είμαι ήδη ένας με αβίωτο χαρακτήρα και τώρα είμαστε δυό. Με αβίωτο χαρακτήρα, υποθέτω. 

      - Μεγάλε ποιός είσαι ;

       Έστρεψε ελαφρά το κεφάλι και μουρμούρισε , μέσα από τα δόντια του :

     - Αυτές θα έπρεπε να μην είναι μαζί , οι λεπτές με τις μάλλινες.

       Έτσι άρχισε η ζωή μου με τον κλώνο μου. Θέλω να πω, σκεφτόμουν μέρες τώρα ότι τις λεπτές που δεν ζεσταίνουν τα πόδια μου μπορώ να τις φυλάξω στο παρακάτω συρτάρι και απλά το ανέβαλλα. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε μαζί, σκέφτηκα, και πλησίασα να βοηθήσω. 

    - Ανοιχτόχρωμες αριστερά . 

    - Σκούρες δεξιά, απάντησα .

      Έστρεψε ελαφρά το κεφάλι και μουρμούρισε, μέσα από τα δόντια του :

    - Λαμπρό μυαλό . 

      Από την ώρα που μπήκα στο χορό, τον αναγνώρισα θέλω να πω, τον άφησα να βάλει χέρι στη ντουλάπα μας, δεν γεννήθηκε ξανά ζήτημα. Είμασταν σύντροφοι . -

      ( συνεχίζεται ... ) 

    

the only way out, is through . -

     Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, το μυαλό μας παλεύει να βρει ένα λάθος για να αποδώσει ευθύνη. Όμως, για να βρεθεί ένα λάθος, πρέπει να υπάρχουν συμφωνημένοι κανόνες, με τους ανθρώπους μας και εν γέννει με τη ζωή. Δεν υπάρχει ....κάποιο τέτοιο πλαίσιο. Οι άνθρωποι κι η ζωή εξελίσσονται άναρχα κι εμείς βρισκόμαστε διαρκώς προ εκπλήξεων. Οπότε μέσα μας και μέσα από την συγκυρία μας πρέπει να περάσουμε, για να βγούμε από τα πράγματα που δεν πάνε καλά. Ψάχνοντας το μεγάλο λάθος, σπαταλάμε χρόνο που σαν πλάσματα δεν έχουμε απεριόριστο. 

     ΕΔΩ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΛΗΞΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.

Όλο το παρακάτω είναι οι σκέψεις πίσω απ' αυτό...

       Αγαπημένο παράδειγμα θεραπευτών είναι το μπαλάκι του πινκ πογκ μέσα σε μια γαβάθα. Εαν το σπρώξεις κάνει μερικές στροφές και καταλήγει πάλι ακίνητο κάτω στο βάθος. Εαν το σπρώξεις δυνατότερα πλησιάζει το χείλος αλλά σταδιακά σε κάθε γύρο τείνει προς την ίδια τελική θέση. Απαιτείται μια αρκετά ισχυρή ώθηση, για να βγεί έξω και να κινηθεί προς μια άλλη θέση ισσοροπίας.

     Η ακινησία είναι αποτέλεσμα της απουσίας ικανού κινήτρου. Ή της παρουσίας μικροκινήτρων. Το ερώτημα είναι ένα : Θα μπορούσες να ζήσεις συμβιβασμένος ; Υπάρχει μια αριστουργηματική Γαλλική κωμεντί με τον τίτλο " αυτά που κάνουμε κι αυτά που λέμε " . Είναι του Εμμανουέλ Μιουρέ ( 2020 ). Η απόφαση ενός ανθρώπου να ζήσει συμβιβασμένος, πρέπει πάντοτε να αντιμετωπίζεται σαν απολύτως ηρωϊκή και αξιοσέβαστη. Κανείς δεν έχει την αρμοδιότητα να αποφασίζει τι αντέχει ένας συνάνθρωπος.

  Σε όσο αφορά λοιπόν εμάς και μόνο, το ερώτημα πάλι είναι ένα : Έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου ;

     Συνήθως την ώθηση στον εαυτό μας για να βγούμε από κάτι ατελέσφορο, τη δίνουμε όταν πια δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Όταν βρούμε πάτο. Εκεί είναι φανερό ότι υπάρχει ρήξη μέσα μας. Αυτό που είμαστε εκείνη τη στιγμή, σε καμία περίπτωση δε το αγαπάμε.

    Παραγωγικότερο θα ήτανε να δίναμε τακτικότερα μια ικανή ώθηση στον εαυτό μας. Είναι κάτι που καμαρώνουμε στους άλλους, καταλαβαίνουμε την αξία του, διστάζουμε ωστόσο να εφαρμόσουμε. Μας πιάνει ένα μούδιασμα στα πόδια λίγο πριν το άλμα. Μετά επικαλούμαστε τις συνθήκες. Κόντρα άνεμο. Νομίζω ότι, όταν δεν επιχειρούμε ένα άλμα με πιθανότητες, μέσα μας δεν έχουμε αποφασίσει να βγούμε από το ατελέσφορο. Είναι και δυό τρείς τεχνικές που μας βοηθούν τότε να αγαπήσουμε την παθητικότητά μας : Μετατοπίζουμε τις ευθύνες για το ατελέσφορο στον απέναντι, μοιράζουμε τύψεις και βάρη λίγο εδώ και λίγο εκεί, επικαλούμαστε ασθένειες τις οποίες βιώνουμε, αλλά εξ αιτίας της αναποφασιστικότητάς μας ! ( τα ψυχοσωματικά ). Το ζήτημα είναι ότι νομιμοποιούμε την αδράνεια με κάθε μέσο. Και πάλι το ερώτημα είναι ένα : Τι σκοπό έχεις ; ..Να διορθώσεις το ατελέσφορο ή να απελευθερωθείς ; 

   Οι άλτες του μήκους , καταλαβαίνουν εγκαίρως ότι σε μια προσπάθεια θα πατήσουν άκυρο, τη γραμμή. Ωστόσο ολοκληρώνουν την προσπάθεια, έτσι, για την υπόλοιπη εξάσκηση τεχνικής, και μια αρμονική προσγείωση. Αφού θα πηδήξουν που θα πηδήξουν ... Είναι τόσο αστείο όταν μερικοί αποφασίζουν να περάσουν την άμμο τρέχοντας όρθιοι. Και επικίνδυνο. Είναι το λεγόμενο "ευτυχώς δε πάθαμε & τίποτα". Τα παπούτσια τους, άμα τα δεις, έχουν πάλι γεμίσει άμμο. Και τα πόδια τους είναι βαρύτερα. Ωστόσο οι άλτες του μήκους ξέρουν καλύτερα από εμάς αυτό : Έχουν πάρει φόρα, μπροστά είναι ένα σκάμα, δεν υπάρχει επιλογή μεταστροφής, εκείνη τη στιγμή είναι βέβαιο ότι όρθιοι ή με τον κώλο θα περάσουν από μέσα. 

   Δεν είναι καλά τα νέα , φίλοι μου.

   Ο μόνος τρόπος να περάσουμε είναι,  από μέσα . 

 

 

 

 

  

Κάθε μορφής "όστρακο" είναι από ευάλωτο ασβέστιο

   Είναι φορές που νομίζω ότι τα όστρακα των στρειδιών είναι από γρανίτη ! Τόσο ισχυρά μου φαίνονται τις ώρες που μένουν ερμητικά κλειστά. Και τα πλάσματα που προστατεύουν , φαντάζομαι, αισθάνονται μια απεριόριστη προστασία, όπως ένα έμβρυο στη μήτρα.

   Ο ταλαιπωρημένος από αγωνία Χένρυ Μίλλερ επαναπροσδιορίζει την τεμπελιά με τούτη τη φράση του δείχνοντας το δικό του κομμάτι της κυνικότητας που ο Νίτσε φύτεψε σε όλα τα εκλεκτά μυαλά από την εποχή του κι έπειτα. Τεμπελιά λέει, είναι να μένεις, με αρκετή προσπάθεια ομολογουμένως, σχολαστικά αποστασιοποιημένος από την μοίρα της ανθρώπινης παρουσίας γύρω σου. 

  Οι σύγχρονες φαρμακευτικές αγωγές με δραστική ουσία την παροξετίνη* αντικατέστησαν την "αντικοινωνική συμπεριφορά" των συνειδητοποιημένων ατόμων με μια ανεκτικότερη στάση της... κατά τα άλλα, εντελώς ( ἐντελῶς ) παράλογης ζωής τους. 

  Η ανάγκη ωστόσο, να αισθάνεσαι κατά περιόδους προστατευμένος, όπως μέσα σε μια μήτρα ουδόλλως καταπολεμήθηκε, μήτε πρόκειται ποτέ να περιορισθεί. Εαν παρατηρήσουμε τα ζώα γύρω μας, το πρώτο πράγμα που εξασφαλίζουν, πριν κι από το φαγητό, είναι ένα καταφύγιο. 

  Τα δικά μας καταφύγια είναι τεχνολογικά προηγμένα, έχουν οπλισμό για να αντέχουν σεισμό και ενεργειακά κουφώματα για να αντέχουν θεομηνίες αλλά ως προς την εξασφάλιση ψυχικής θαλπωρής είναι φτιαγμένα από ευάλωτο υλικό, από ασβέστιο. 

  Κάθε μορφής όστρακο είναι από ευάλωτο ασβέστιο. Το όστρακο που μας εξασφαλίζει μια κρύπτη, το όστρακο που μας εξασφαλίζει ανοσία, το όστρακο που μας εξασφαλίζει μόνωση από την κοινωνία, το όστρακο που μας εξασφαλίζει αποστασιοποίηση από τις επιθυμίες μας και αφ' υψηλού αδιαφορία για ερωτικές περιπλοκές. Θρυματίζεται με μια απλή πίεση.

 Αποδεικνύεται εξάλλου από τον λάγνο τρόπο που παρακολουθούμε στον κινηματογράφο, "άλλους ανθρώπους" , να βιώνουν εκείνα που ενδόμυχα ποθούμε και να συντρίβονται, ναι.. το προσέχουν αυτό οι εταιρίες, πάντα να συντρίβονται, εμπρός στα ευχαριστημένα μάτια της λογικής μας. Αφού...

  Δεν είναι για εμάς, όλα αυτά... 

_________________

Υ.Γ. Το Νιτσεϊκό έργο ήταν μια κραυγή μέσα στη βαθιά νύχτα των ανθρώπων. Ο ίδιος παρατηρούσε πως για να σε ακούσει κάποιος πρέπει να του σπάσεις τα αυτιά. Γι' αυτό άλλωστε και πολλές φορές βρίσκουμε στα έργα του έκδηλη την περιφρόνηση για πρόσωπα και πράγματα. Δεν ήταν κακία ή μικρότητα, αλλά μια φωνή που ήθελε σφόδρα να ακουστεί στα αυτιά και τις συνειδήσεις όλων.

 

 

 

 

*Η παροξετίνη χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής, της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, της διαταραχής μετατραυματικού στρες, της διαταραχής κοινωνικού άγχους, της διαταραχής πανικού. Θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για αγοραφοβία, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή

 

όλα είναι μια στροφή

 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ

     Το εφηβάκι κοιτάζει τα πρόσωπα της οικογένειας γύρω από το μαγκάλι. Δεν βλέπει βεβαιότητα για την απόφαση ούτε στα μάτια του πατέρα, ούτε στη γλώσσα του σώματος της μητέρας. Βλέπει φόβο, βλέπει εμμονή, βλέπει παραίτηση. Τώρα μένουν λίγες ώρες. Τα χρήματα έχουν αλλάξει χέρια και τα κάρβουνα είναι στα τελευταία τους. Τέτοια ώρα αύριο βράδυ, τίποτα σε αυτό το δωμάτιο δε θα θυμίζει εστία. Τα χάραμα πλησιάζει ανελέητα, όπως βαδίζει το βόδι προς μια μυρμηγκοφωλιά.

    Σηκώνονται, έχει πλέον χαραυγή. Αγκαλιάζονται. Σπεύδουν να μαζευτούν στο ντόκο. Προσταγές που εκτοξεύονται τσάμπα. Κοιτάζονται συνομωτικά, σιωπούν, διορθώνουν τα σωσίβια πάνω από τα μπουφάν. Τους αραδιάζουν. Μικρά και ανήμπορους στο αμπάρι . Αντράκια όξω. Το εφηβάκι κάθεται κοντά στη πρύμνη. Δεν μιλάει κανείς, εκτός από τους γλάρους. Ένας αμπντάλης δίνει μια στο καϊκι με ένα καδρόνι και φέρνει έξω το παλαμάρι. Στο πρώτο άνοιγμα αριστερά φαίνεται το τελευταίο κομμάτι στεριάς, ένα ακρωτήρι. Το εφηβάκι μετρά ανάσες. Ο αδελφός του του σφίγγει το χέρι και τα δάκρυα τρέχουν μέσα απ' το γιακά. Δεν έχει να του πει τίποτα. Εκείνος θα μείνει. Το εφηβάκι παίρνει μια βαθειά ανάσα και αφήνεται πίσω στο νερό. Σχεδόν χωρίς γδούπο. Κανένας δεν ειδοποιεί κανέναν. Όλοι κοιτάζουν τα πόδια τους. Η μάνα βάζει το χέρι στο στόμα και τα μάτια της ανοίγουν σαν δυό ηφαίστια. Πνίγει την κραυγή της και στρέφει το βλέμμα στο μεγάλο γιό. Εκείνος της γνέφει ότι τίποτε δε μπορεί τώρα να αλλάξει, σηκώνοντας ελάχιστα τους ώμους. Ο διακινητής στο τιμόνι καταλαβαίνει. Δεν τον ενδιαφέρει, το παραδάκι είναι στο σπίτι του.

   Όλα είναι μια στροφή. 

   Σε δέκα λεπτά το εφηβάκι στεγνώνει στο βραχάκι από έναν ανελέητα γνώριμο ήλιο, κάτω από τον οποίο δεν έχει μοίρα. Έχει όμως πόδια στη στεριά και στεγνά ρούχα. Σε τέσσερις ώρες ο καπετάνιος διακινητής επιβιβάζεται στην υπηρέτρια και βάζει πλώρη για πίσω. Το καϊκι μένει μεσοπέλαγα και όλοι πιάνουν ό,τι μπορεί να χρησιμεύσει για να τους δουν. Δυό βεγγαλικά εκτοξεύονται. Το Ιταλικό ξερονήσι φαίνεται στο βάθος. Τώρα πρέπει να φτάσουν. Κανένας δε κοιτάζει πίσω. Εξάλλου, πίσω, και να θες πλέον, δε μπορείς να δεις τίποτα. 

    Μόνο ένα ζευγάρι μάτια αρνούνται να κοιτάξουν εμπρός. Της μάνας. Είναι στραμμένα προς εκείνο το κομμάτι του κορμιού της που έμεινε πίσω. Δεν υπάρχουν λέξεις να.

  Από το βραχάκι στη Λιβύη δυό ώρες δρόμος προς την Ιταλία με τα μάτια γίνονται δυό λεπτά. Τα μάτια των εφήβων σπεύδουν όταν είναι να δουν τη μάνα. Από το καϊκι κοντά στη Λαμπεντούσα προς τη Λιβύη άλλες δυό ώρες δρόμος , μέχρι τα μισά, γίνονται με τα μάτια σε δυό δεύτερα. Τα μάτια της μάνας καλπάζουν όταν είναι να δουν το παιδί. Το βλέμμα της μάνας φτάνει πρώτο το λοιπόν, καταμεσίς στη Μεσόγειο και περιμένει για δυό λεπτά το βλέμμα του γιού να καταφτάσει. 

  Συναντιούνται. Συντεταγμένες 35°20′32″N 12°14′31″E / 35.50167°N 12.54528°E / 35.5167; 12.5728. Δε θα το λησμονήσουν ποτέ. Μια δίνη ταράζει τα σκοτεινά νερά. Μετά τίποτα. Μόνο μια εικόνα στην μνήμη. Το εφηβάκι τη στιγμή που αφήνεται πίσω να γλυστρίσει από το καϊκι στη θάλασσα. Μια εικόνα με την οποία μια μάνα πρέπει να συνεχίσει τη ζωή της. 

  Όλα είναι μια στροφή. 

  Ο καθένας την αποφασίζει μονάχος του.       

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ 

   ...κι αύριο μέρα είναι : _____________