κάθε υπέρμετρη αντίδραση , μια χαμένη ευκαιρία

   ...είναι τόσο κρίμα , όταν, μετά από μακρύ κλείσιμο στον εαυτό σου και υπακούοντας σε ένα εσωτερικό υλικό που ουρλιάζει σαν ζώο της ζούγκλας σε κλουβί, αποφασίσεις να εξωτερικεύσεις εκείνο που σε οργώνει, και το μόνο που πετυχαίνεις είναι να γκρεμίσεις κάθε επικοινωνία ! ...είναι τόσο κρίμα να χάσει η φωνή σου ή το γραπτό σου, όλο το μεδούλι τους λόγω ανάρμοστου "ύφους".   
     Δεν μπορούν, οι συνομιλητές σου, να εισπράξουν αυτό που τους απευθύνεις, εαν δεν μετρήσεις με προσοχή το ύφος με το οποίο θα τους το απευθύνεις. Πόσο παιδικά είναι τα λάθη που κάνουμε Θεέ μου. Μιλάμε σε πληγωμένους ανθρώπους με σκληρές λέξεις, μιλάμε σε ερωτευμένους ανθρώπους με τετράγωνες λέξεις, μιλάμε σε ηλικιωμένους ανθρώπους με υπερφίαλες λέξεις, μιλάμε σε παιδιά με εξεζητημένες και σε άρρωστους με χαρωπές. Απευθυνόμαστε με ηλίθιο τρόπο, σε όρους συναισθηματικής νοημοσύνης , για να μεταφέρουμε ουσιώδες και ευαίσθητο υλικό.
    Είναι σαν να ψιθυρίζουμε λέξεις λατρείας από την μέση ενός κατάμεστου γηπέδου προς την αγαπημένη μας που κάθεται στην βοερή κερκίδα. Τι περιμένουμε να φτάσει εκεί πάνω ; Η γλώσσα των χειλιών ;
    Ο συνομιλητής μας, τούτη την εποχή, είναι από πλευράς αλληλεπίδρασης με τους γύρω του ένας κατά συρροήν βιασμένος άνθρωπος. Το πρώτο που χρειάζεται για να μπορέσει να εισπράξει , είναι να μην διακρίνει στο ύφος μας έναν ακόμα βιασμό που πλησιάζει.
    Πότε θα το εμπεδώσω αυτό, γαμώτο, εκατό χρονών άνθρωπος ; Πότε θα μάθω να είμαι γραμμικός στο ύφος και ενεξέλεγκτος στα εκφραστικά μέσα αντί για το αντίθετο ;
    Πόσο πιο εύφορος θα γίνει ο μικρόκοσμος μέσα στον οποίο ανυπομονώ να ανθίσω ;