Ο κύριος Μιχάλης κι ο κύριος... χμμμμ, οι ήρωές μου

    Ένα κανελί Λαμπραντόρ εισέβαλλε στο μαγαζί, Πέμπτη πρωί, μαζί με μια πελάτισσα. Εκείνη είπε ότι “απλώς την είχε πάρει από πίσω”.  Όταν έφυγε όλος ο κόσμος, ο σκύλος έμεινε να με κοιτάζει από την ανοιχτή πόρτα. Μισός να φύγει, μισός να μείνει.  Έσκυψα και του άγγιξα το λαιμό αφήνοντάς τον να με μυρίσει και να με εγκρίνει. Αντιλήφθηκα ότι είναι χωρίς λουρί και βραχιόλι, εγκαταλειμμένος και ανοιχτός σε προτάσεις... Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα ένα αποφασιστικό ΟΧΙ.  ΟΥΣΤ…Του έδωσα μια σπρωξιά να συνεχίσει τη βόλτα του και ανέβηκα στην αποθήκη μου για τροφοδοσίες. Όταν κατέβηκα και τακτοποίησα τα προϊόντα, μπήκα στο λογιστήριο να κάνω ένα δυο τηλεφωνήματα. Το Λαμπραντόρ ήταν ξαπλωμένο μια χαρά, κάτω από την καρέκλα του λογιστηρίου και έκανε το κοιμισμένο. Είχε τριγυρίσει το μαγαζί και είχε διαλέξει να αράξει στο σημείο που η μυρωδιά μου ήταν πιο έντονη. Δε το κουνούσε από ΄κει !  Τον είχα απλώς κοιτάξει με συμπόνια.

     Χρειάστηκε να διαταράξω όλη μου την συναισθηματική νηφαλιότητα για να το συνοδέψω μέχρι το πάρκο και να του δώσω να καταλάβει ότι δεν είμαι η καταφυγή του. Έχω ήδη ένα σκύλο 11 ετών, σκεφτόμουνα, δεν μπορεί να υιοθετώ ό,τι με μυρίζει. Ακόμη το μυαλό μου, τρείς μέρες μετά είναι στον ..Κανέλλο. Έτσι τον βάφτισα. Αυτός ο σκύλος δεν είχε αναστολές να εκφράσει την ανάγκη του για μια παρηγοριά. Ήρθε και μου τη ζήτησε ξεδιάντροπα και σταράτα. Ήθελα πολύ να τον πάρω. Δεν ξαναπέρασε. Ούτε τον έψαξα.

     Υπάρχουν πλάσματα που χρειάζονται παρηγοριά και δεν έχουν την αποφασιστικότητα να την αναζητήσουν. Μειονεκτικοί στην επικοινωνία και αφρόντιστοι από παραίτηση.  Γονείς που σκέφτονται ότι αν τηλεφωνήσουν στα παιδιά, θα τους γίνουνε τσιμπούρι. Μοναχικές γυναίκες που διστάζουν να καθίσουν ασυνόδευτες σε ένα μπαράκι. Περιπατητές που το βλέμμα τους δεν σηκώνεται εύκολα από κάτω. Άντρες που έχουν χάσει την σύντροφό τους και δεν εκτίθενται σε νέες γνωριμίες μην σχολιαστούν. Όχι τόσο όμορφα μικρά κορίτσια που δε τα κοιτάζουνε οι νέοι σαν περνούν, γι αυτό κι εκείνα βαδίζουν με τα μάτια τους δήθεν διαρκώς στο κινητό. Άτομα με ειδικές δεξιότητες που τρέμουν μην το βλέμμα που θα εισπράξουν είναι ανάρμοστα γλυκό. Αλλοδαποί που έχουνε την βεβαιότητα ότι η εμφάνισή τους διαλαλεί την εισβολή τους σε ξένια χώματα.  Απογοητευμένοι από προηγούμενες απόπειρες και κατά δήλωση αδιάφοροι για νέες προσεγγίσεις, δήθεν σιδερένιοι, υπέρμαχοι της στάσης καλύτερα μονάχος παρά υποψήφιος πληγωμένος.

    Από κοινωνική σκοπιά πρόκειται για μια συλλογική αποτυχία. Δεν είναι κανένα περίοπτο μυστικό. Θέλω να πω, η πλειοψηφία μας βιώνει μια συναισθηματική ζωή κατώτερη του πρέποντος. Κατώτερη των δυνατοτήτων του ανθρώπινου είδους.

    Θα έπρεπε να συντρίψουμε αυτά τα στεγανά με λίγο περισσότερο θάρρος. Όλοι μας. Η επαφή με αγνώστους, που δεν υποκινείται από σεξουαλικά κίνητρα, δεν είναι κατώτερη από την άλλη, την φυσιολογική κατά καιρούς αναζήτηση ερωτικού συντρόφου. Αφού η συνομιλία με έναν άγνωστο, καθώς βαδίζουμε αργά σε ένα χωριό που πρώτη φορά επισκεπτόμαστε, είναι για όλους μας μια φυσιολογική κι αγαπημένη συνήθεια. Γιατί δεν την κάνουμε αυτονόητη στάση και στην καθημερινότητά μας ; Γιατί δεν σηκώνουμε το τηλέφωνο για κάποιον που δεν είναι στην επάνω επάνω λίστα μας ; Γιατί δεν σχολιάζουμε τον καιρό με κάποιον που περπατάει στην παραλία ; Γιατί δεν ρωτάμε έναν άγνωστο που έχουμε ξαναδεί :  

    - Πως είσαι σήμερα ;

    Έχουμε τόσο συνηθίσει το ανώνυμο πλήθος που είναι πλέον αφύσικο να απευθυνθούμε σε αγνώστους για οτιδήποτε άλλο παρά για να ρωτήσουμε από πού να πάρουμε το λεωφορείο. Νομίζω ένα από τα μεγαλύτερα χτυπήματα σε τούτη την κοινωνική συντροφικότητα την έδωσαν οι νέες τεχνολογίες. Υπάρχει ένα cloud επαφών σε εγρήγορση σε κάθε τσέπη που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι έχεις ήδη αρκετά. Όμως δεν έχεις.  Είναι μια επίφαση ασφάλειας που μας αποτρέπει από το αναζητήσουμε την διεύρυνση του προσωπικού μας κύκλου.

     Είμαστε η πλειοψηφία. Είμαστε πιο πολλοί αυτοί που χρειαζόμαστε απρόοπτες ενέσεις παρηγοριάς από εκείνους που πατούν στα πόδια τους με μια εμφανή πληρότητα. Είμαστε πιο πολλοί αυτοί που θα δεχόμασταν ευχαρίστως μια νέα είσοδο στον προσωπικό μας χώρο από εκείνους που καμαρώνουν από μέσα τα ψηλά τους τείχη. Αλλιώς δεν θα γεμίζανε ασφυκτικά οι χώροι και τα event της μαζικής κοινωνικότητας από φροντισμένα ντυμένο κόσμο. Από συνεσταλμένους ανθρώπους που το να καθίσουν σπίτι τους είναι πλέον άγγελος κακών. Το καμπανάκι τους χτυπάει.  Απλά δεν ξέρουν πώς να ξεπεράσουν τείχη.

     Τα τελευταία χρόνια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και με ιδιαίτερη προτίμηση στα πολιτιστικά δρώμενα κυκλοφορούν δυο ηλικιωμένοι κύριοι που είναι αδέλφια. Χαμογελαστοί ανταλλάσσουν χειραψίες και μικρά σχόλια με τους περισσότερους στα φουαγιέ και τα καφενεία. Όλη τους η μέρα είναι μια συνεχής τροφοδοσία από …εισερχόμενα και είμαι βέβαιος ότι την νύχτα στο μυαλό τους γίνεται μια εκπληκτική διεργασία. Διαλέγουν το χαμόγελο της ημέρας, την ατάκα της ημέρας, το προσωπάκι της ημέρας, τον δύστροπο της μέρας και ούτω καθεξής.   

     Είναι τα ινδάλματά μας κατά βάθος. Γιατί αν μας ρωτήσουνε θα βιαστούμε να απαντήσουμε ότι είναι ελαφρώς φαιδροί. Δύσκολα θα τους παινέψουμε δημόσια… Είναι και τα σύνδρομά μας εδώ.

    Θα ήθελα να συμφωνούσαμε όλοι πως δεν είναι δα φαιδροί.  Και θα ήθελα να μου ‘λεγε σήμερα κάποιος από εσάς τα μικρά τους τα ονόματα. Αν τα θυμάστε. Για να τους δώσω το χέρι μου την επόμενη φορά και να τους διαβιβάσω και τα χαιρετίσματά σας.