πολίτικη κου... βέντα

    Μια κότα είναι στην άκρη του δρόμου. Βλέπει και την πλησιάζει μια παλιά συμπαγής διπλή νταλίκα. Αντί να κάνει ένα βήμα αριστερά, προσπαθεί, όπως μόνον οι κότες απολαμβάνουν να περάσει κακαρίζοντας απέναντι δεξιά. Η νταλίκα σπανίως ασχολείται με κοτόπουλα και φυσικά παίρνει από κάτω όλη την αριστερή πλευρά του πουλιού. Η κότα παραπαίοντας γυρίζει στο κοτέτσι να διεκδικήσει τη θέση της στο καθημερινό γίγνεσθαι. Ο πληθυσμός τη κοιτάζει και αποστρέφει το βλέμμα.
- Ευτυχώς δε πάθαμε και τίποτε...κάνει τάχατες ψύχραιμα.
- Τι άλλο να πάθεις ; της απαντάνε... Καλύτερα να σε κάνουν ένα ταψί με ρύζι.

       Μια κότα είναι στην άκρη του δρόμου. Βλέπει και την πλησιάζει μια παλιά συμπαγής διπλή νταλίκα. Περιμένει να περάσει και η νταλίκα και ο κουρνιαχτός και μετά ροβολάει τη ρότα της σύμφωνα με το μέγεθός της. Οι άλλες κότες την κοιτούν με απορία.
- Πως κρατήθηκες και δεν πέρασες απέναντι, αφού αυτό είναι το ένστικτό μας ; ρωτούν.
- Έχω παππού γεράκι, εγώ, τους απαντάει. Και μυαλό αλεπούς. Είχα δεθεί αριστερά με ένα κορδόνι, πριν αρχίσουν το σουλατσάρισμα οι νταλίκες. Δε βγαίνω έτσι στο δρόμο, μόνο με τα ένστικτά μου. Κάνω και κανά κουμάντο με μολύβι και χαρτί.

      Υπάρχει κότα που να μην είναι ηλίθια ; Υπάρχει. Η κότα podemos.