γαμώ τις

         Γαμώ τις μέρες που έφαγα να ελπίζω ότι θα αλλάξω έναν άνθρωπο άλλον από εμένα, να σκέφτομαι πως να φυτρώσω εκεί που δε με σπέρνουν, να φυτρώσω για να εισφέρω τα άνθη μου και ύστερα καρπούς, σε σπίτια που δε στρώνουν το τραπέζι γιορτινά, παρά μόνον τις απόκριες, για να μη μπορεί να τους καταλογίσει ουδένας την μομφή… τη μομφή για τη χαρά. Γαμώ τις μέρες.

        Γαμώ τις μέρες που έχασα να ζωγραφίζω τοίχους, μ’ αποφθέγματα, σοφίες που κατακτήθηκαν  με λάθη κι αγωνίες, λες και οι τοίχοι κάποιον θα τον πάνε παρακάτω, λες και τα μάτια που θα πέσουν πάνω τους είναι γόνιμα, γαμώ τα σπρέυ που ξόδεψα γαμώ. Τουλάχιστον θα είχαμε άσπρους τοίχους.

       Γαμώ τις μέρες που έζησα αναμένοντας σε οθόνες, mailbox και πόρτες και τηλέφωνα και παραθύρια, να περιμένω ότι έφτασε η ερώτηση και κάποιος θα απαντήσει, ότι έφτασε η έκκληση ή χειρότερα η απόγνωση, ότι θα κάνει κάποια εντύπωση η παράκλησή μου να μου δώσουν μια στιγμή απ’ τις στιγμές τους. Μάταιος πυρετός σε μάταιο σώμα, γαμώ τις ώρες που έφυγαν γαμώ.

        Γαμώ τις Κυριακές που ξύπνησα νωρίς, για να τις ζήσω ολάκερες, γιορτές κοντές και φρούδες , τόσο κατώτερες των περιστάσεων, τόσο μικρότερες από τις Τρίτες και τις Πέμπτες που ‘φεραν γιορτή, εκεί που δε την περιμένεις, γαμώ τις Κυριακές με τις μεγάλες υποσχέσεις τους γαμώ.

       Γαμώ τους δρόμους που περπάτησα για να σε συναντήσω, αεικίνητος και ζωηρός και φέρελπις και συ δε βγήκες, κάθησες στο σπίτι, γιατί δε πίστευες ότι έξω κόσμος περπατά για να σε συναντήσει, γαμώ την τύφλα σου γαμώ.

       Γαμώ τον χρόνο που θα φύγει άϋλος, ανούσιος και χλωμός, καθώς θα κάνω πάλι τα ίδια λάθη, με το κουσούρι μου μη θέλοντας να αναμετρηθώ, εγώ κι η αδυναμία μου ζευγάρι, αχώριστο, φοβούμενος ότι άμα πάψω να ξοδεύομαι θα πάψουν να με βλέπουν, τάχατες ίνδαλμα, τάχατες σύντροφο, τάχατες γονιό, τάχατες γιό και θα με αποκληρώσουν από της εκτίμησης την μάταιη περιουσία, λες και ανέβηκε κανείς βουνά ποτέ με δεκανίκια την εκτίμηση των άλλων. Γαμώ την ανοησία μου γαμώ.

       Γαμώ τις νύχτες που έφαγα για να σε περιμένω, ξημέρωμα ψυχής, ξημέρωμα λατρείας και  έκστασης, ήλιε, αστέρι και θεέ, γαμώ τις νύχτες που έφαγα για να σε περιμένω. Αφού είσαι μέσα μου. Τι ξόδεμα είναι αυτό. Και πότε θα αποσώσει ;