Στις θάλασσες μέσα μου

  Φωτογραφία του Λάζαρου Θεοδωρακίδη

 Στις θάλασσες που μου ‘ταξαν νησιά και νέες χώρες, δίνοντας νόημα στην εμμονή μου να ζήσω, βάζοντας χρώματα σε ότι εκπορεύεται από τη φιλοδοξία της ψυχής μου, σε τούτες τις θάλασσες αγγέλους πίνω μια ρακή.

      Στις θάλασσες που σβήνουν πίσω τις ρότες μου, κάνοντας αδύνατο ένα πισωγύρισμα, καθώς ματιές απόγνωσης και φόβου εγώ του απευθύνω, σε τούτες τις θάλασσες συντρόφους πίνω μια ρακή.

      Στις θάλασσες που με βούλιαξαν, πολλές φορές, μέχρι να μου κοπεί η ανάσα, να μπορέσω να ξανασκεφτώ, τι μπαίνει πρώτο και τι ύστερο, σε τούτες τις θάλασσες που ξέρουν ότι είμαι ικανός να επιπλεύσω, ότι είμαι δυνατός να κολυμπήσω, πίνω μια ρακή.

      Στις θάλασσες που έρχονται στην αμμουδιά μου για να σβήσουν τα ίχνη εκείνης. Και καθώς αποτραβιούνται πίσω, αφήνουν μια υποψία της πατημασιάς της, δυσδιάκριτη αλλά υπαρκτή, σε τούτες τις θάλασσες της διακριτικής παρεμβατικότητας πίνω μια ρακή.

      Στις θάλασσες που με ξυπνούν το βράδυ για να με πλύνουν, εκεί που δε φτάνω να πλυθώ, να με αποδώσουν άσπιλο στην επόμενη μέρα, ξεχυλίζοντας στα μάγουλά μου αφρούς από δάκρυα, εκείνες τις ώρες που επιτρέπεται να κλαίς, σε αυτές τις θάλασσες της εξομολόγησης πίνω μια ρακή.

     Στις θάλασσες που βρέχουν τα ξερά λιανά λιμάνια μου, φτιάχνοντας προορισμούς και ντύνοντάς τους Σειρήνες, βαφτίζοντας τα ξερονήσια πατρίδες και απάγγια, σε τούτες τις μαστόρισσες πίνω μια ρακή.

     Στις θάλασσες που με διδάξαν το απέραντο, την προοπτική, την ματιά υπεράνω, την ελπίδα και πλοηγός με βάλανε να δοκιμάσω, σε τούτες τις θάλασσες μάνες πίνω μια ρακή.

     Στις θάλασσες μέσα μου οφείλλω αυτό που είμαι. Ευτυχώς που δεν ‘ναι μαύρες .