Μη ξεχάσεις το λαμπατέρ

Αγάπη μου. Ακόμη δεν έμαθες τι κάνουν με τους άντρες ! Και δεν είσαι και οχτώ χρονών.

Τι να κάνεις και συ. Μπλεγμένη από τα lifestyle περιοδικά που δείχνουν υπέροχα λερωμένα με άμμο και γόπες, μέσα σε τόνους άχρηστων υποχρεωτικών σκέψεων, για CDS, τσόκαρα, πάνες, δίδακτρα, ενοχές, λίστες απορρυπαντικών, σουξεδάκια, συμπλέγματα και υποδόριες μαχαιριές κολλητών φιλενάδων.
Τι να κάνεις και συ. Κυνηγημένη από τη κοσμοθεωρία σου και τον υποτιθέμενο προορισμό σου, κυνηγημένη και από τις υποσχέσεις σου προς το εγώ σου, κρυμμένη μέσα στη φωλιά σου, άσπρη, χλωμή, σχεδόν άσπιλη συναισθηματικά, με όσο συμφορά μπορεί να γίνει το να ζήσεις άσπιλος, μόνος.
Τι να κάνεις και συ. Γιατί να δοκιμάσεις ; Τόσα ποτά σε πότισαν οι προηγούμενοι, με υποσχέσεις για ευδαιμονία, μα ξύπναγες με στόμα στυφό, σα να ‘χουν φτύσει οχτροί σου με-σα κι έπειτα, έπειτα έβριζες με βίαιο τρόπο στο καθρέφτη.
Τι να κάνεις και συ. Γιατί διάολε να ξοδευτείς για δαύτον, που ούτε να τον επιδείξεις δε θα το καταδεχτείς, εκεί που πρέπει να τον επιδείξεις, που είναι λιγουλάκι πιο φτωχός, όχι σε τρόπους, λιγουλάκι πιο κοντός, όχι σε ύψος, που είναι λιγουλάκι πιο ρηχός, όχι σε μέλλον, λιγουλάκι πιο απλός μα όχι σε θάρρος, από εκείνον που έχεις στο νου σου ζωγραφίσει.
Τι να κάνεις και συ. Λουσμένη στις Revlonες, παραχωμένη βιολογικά ελιξίρια, φτιασιδωμένη σα μουρλή με μαλακίες, για να κατατροπώσεις έστω και μια στο απέναντι γραφείο, για να νικήσεις έστω μια μέρα έστω μια νεαρή που σε πληγώνει η καργιόλα, για να διαψεύσεις έστω μια σκιά στο ηθικό σου, ξεχνάς να εξηγήσεις τη φαγούρα που σου στέλνουνε τα μέλη του κορμιού σου.
Τι να κάνεις και συ. Που βγαίνεις για περίπατο στον ήλιο και σφίγγεις τις γροθιές σου, διορθώνοντας τα τείχη, μη ποτέ συμβεί και σε κοιτάξουν παραμέσα, μη ποτέ συμβεί και σε λερώσουν με ερωτήματα που δε ξέρεις να απαντήσεις, και μη ποτέ αφήσεις κανά ερώτημα επάνω στο τραπέζι στο σαλόνι, το σκουπισμένο αλύπητα, κάθε πρωί νωρίς πριν κοιμηθείς.
Τι να κάνεις και συ. Που έμαθες συρτάρια παστρικά να τα ανοίγεις, μια δυό φορές το χρόνο, βιαστικά, μόνο για να το δεις μη πάλιωσε η ναφθαλίνη, μόνο για να βεβαιωθείς ότι κανείς δεν έβαλε το χέρι, όχι για να πάρει, μα για να δει, να ακουμπήσει και ακόμη πιο τρομερό, για να μυρίσει !
Τι να κάνεις και συ. Που ούτε σου περνάει απ’ το μυαλό πως όταν βγείς, αν βγεις, εκεί όξω για κυνήγι, άντρας να γίνεις, πάλι δε θα μπορέσεις το απλό, το φυσιολογικό να το διαχειριστείς, γιατί δεν έμαθες. Δεν έμαθες ότι όλες οι πετονιές δε πιάνουν ψάρια, κάθε μέρα, δεν έμαθες να γυρίζεις στο σπιτικό σου τις μισές φορές χωρίς πραμάτεια, δεν έμαθες εσύ γυναίκα, πως, για να προκαλέσεις μια αναμέτρηση πρέπει να μη σε νοιάζει κι αν φορές θα χάσεις.
Κι ύστερα κτίζεις γύρω σου όλα αυτά, με τις βεβαιότητες θρησκείας, ανάγκα πείθοντας τον εαυτό σου ότι δε θα βρεθεί άλλο νόημα από τις διαπιστώσεις ότι δε θα βρεθεί άλλο νόημα από την εν κατακλείδι αποδοχή ότι δε θα βρεθεί άλλο νόημα στο γεγονός ότι τα μάτια σου συναντιούνται ενίοτε με κάποια άλλα μάτια, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν τον ηλεκτρισμό.
Τι να κάνεις και συ. Τι να κάνεις για να θυμηθείς ότι το έζησες μια στάλα, παλιά, πολύ παλιά, όταν τα πράγματα ήταν απλά, όταν δεν ήταν η μαμά στο σπίτι, ούτε ο μεγάλος σου ο αδελφός, όταν τον έφερνες κρυφά τον ατζαμή το φιλαράκο για να δείτε γραμματόσημα και φυτολόγια στο κρεβάτι, όταν του διόρθωνες τις τούφες το μαλλί που απ’ τον ιδρώτα και το πόθο γίνονταν στραβές σα ζωντανές φτερούγες και σας ταξίδευαν ψηλά, απ’ όπου όλα φαίνονταν απλά και στοιχειώδη.


Καληνύχτα κι απόψε αγάπη μου. Μη ξεχάσεις να κλείσεις το λαμπατέρ.