Πόσο μπορείς να περιμένεις ;

Αλμπέρ Καμύ ( Παρίσι 1955 ):
" Για μερικούς ανθρώπους είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην αποκτούν αυτό που δεν ποθούν."



Μήπως έχεις δει την ταινία οι δρόμοι της επανάστασης ; Μήπως διάβασες το ομώνυμο βιβλίο ; Είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε σπίτι αυτού του κόσμου.
Πόσο μπορείς να περιμένεις ; Θέλω να πω, πραγματικά για αυτό που νομίζεις ότι σου αξίζει να βιώσεις, τι περιθώρια δίνεις στον εαυτό σου ;
Ξέρεις…. Αυτή την εποχή πολλά όνειρα παίρνουν μια μικρή ή μεγάλη αναβολή. Η απόκτηση σπιτιού, η σύνταξη, η τακτοποίηση εκκρεμοτήτων και η απόκτηση του περιβόητου πακέτου του αστού που λίγο ή πολύ έχει καθορίσει τις αγωνίες των ανθρώπων.
Ξέρεις έχει να κάνει με προτεραιότητες. Θέλω να πω, η δίψα για ευτυχία δεν είναι ίδια σε όλους τους ανθρώπους. Ξέρω ένα σωρό που δεν μπορούν να συνεχίσουν χωρίς να απλώνουν τις μικρές τους δυστυχίες σε ένα ευδιάκριτο σχοινί στο μπαλκόνι. Είναι οι ίδιοι που δεν κλαίνε στις χαρές γιατί όπως και στις συμφορές έχουν εκείνη την μόνιμη χαρμολύπη παρκαρισμένη μέσα από τα μάτια τους μέχρι τα βάθη του μυαλού τους.
Ξέρεις έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία. Θέλω να πω, έχει ανθρώπους που τρώνε φράουλες στο νεροχύτη από το κουπάκι πλένοντας πρόχειρα τις κόκκινες απολαύσεις ανάμεσα σε κούπες άπλυτες του καφέ και πεταμένα πιάτα. Έχει κι άλλους που όταν θέλουν φράουλες, τις ξεδιαλέγουν, τις καθαρίζουν, τις πλένουν και τις σερβίρουν στον εαυτό τους με πιρουνάκι, ψάχνοντας να κουρνιάσουν σε μια βαθειά αναπαυτική πολυθρόνα για τα καλά.
Ξέρεις έχει να κάνει με την αγωνία. Έχει ανθρώπους που για τίποτε στον κόσμο δεν μπορούν να φανταστούν τις καταστάσεις να τους ξεπερνούν. Έτσι βρίσκονται σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου για να τις προλάβουν. Κάθε πάθημα των υπόλοιπων που το αποδίδουν ασφαλώς σε έλλειμμα προετοιμασίας , επιβεβαιώνει την εξοντωτική τους θεωρία σχετικά με την αξία της πρόβλεψης.Μόνο, να, η επιβεβαίωση ότι τα πρόφτασες όλα δεν είναι ποτέ οριστική, κάθε φορά η ζωή συμβαίνει και ξεκινάς από την αρχή..
Ξέρεις έχει να κάνει με τα υλικά που συνθέτουν την ψυχή. Υπάρχουν πολλοί που διατηρούν τεράστια αποθέματα φρέσκου ρομαντισμού και άγριας νεανικότητας από την κατασκευή τους. Υπάρχουν άλλοι που αυτές τις λέξεις τις βλέπουν και γελούν. Δεν έχει την ίδια ψυχή ο έφορος που έχει κατακλέψει το κράτος με τον κυνισμό να ξεχειλίζει από τα σχιστά μισόκλειστα μάτια του, όχι δεν έχει την ίδια ψυχή με τον ορθοπεδικό χειρούργο γνωστού νοσοκομείου της πόλης μας που έχει κάνει πάνω από 1000 άρτιες επεμβάσεις σε φτωχαδάκια αρνούμενος να πάρει ένα δώρο. Αυτά είναι γεγονότα. Θέλεις ονόματα ;
Αλλά ας αποδεχτούμε για την ευκολία ότι δεν εμφορείσαι από ψυχικές δυσλειτουργίες και ότι έχεις ένα άρτιο όνειρο : θέλω να βιώσω τα εξής 1,2,3,4,5. – Ας αποδεχτούμε ότι είσαι ένα απλό πλάσμα από αυτά που δεν υπήρξαν παραδείγματα ακραίων συγκυριών.

Επανέρχεται το ερώτημα. Πόσο μπορείς να περιμένεις ;
Έχουμε δει μητέρες στα 50, έχουμε δει πτυχιούχους στα 60 και ναι έχουμε δει αρτίστες να ξεκινούν στα 70. Η δύναμη του ανθρώπου είναι μετρήσιμη ; Είναι αντικειμενικό μέγεθος σαν και το ύψος, το βάρος ή το μήκος του ανδρικού μορίου ;

Ξέρεις έχει να κάνει με το μυαλό. Μπορείς να περιμένεις μέχρι εκείνη τη στιγμή που τα ενοχλήματα και οι τύψεις σου για όσα αναβάλλεις ξεπερνούν την βολή σου από την απραξία.Είμαστε αδρανείς από γεννησιμιού μας. Με έναν τρόπο τόσο αποστομωτικό μπορεί κάποιος να μας βάλει στη θέση μας :
« Έι φιλαράκο, έχεις όλα αυτά που σου αξίζουν και δεν έχεις εκείνα για τα οποία δεν κατέβαλλες αρκετή προσπάθεια. »
Όλα τα υπόλοιπα είναι φλούδες πάνω από τον καρπό της αυτογνωσίας. Οι ανάγκες που δεν κάλυψες είναι εκείνες που ήθελαν ξεβόλεμα για να επιδιωχθούν. Όσες συνθήκες ήταν εναντίον σου ήταν μια ενορχήστρωση από βολικές δικαιολογίες, απόδειξη ότι γύρω σου προχωρούνε πάντα κάποιοι άλλοι. Ναι, το ξέρω ότι στραβομουτσούνιασες, συγγνώμη. Μα δεν τα λέω από κακία. Ξέρεις δεν θα έμπαινα στη θέση του ενοχλητικού τύπου αν δεν σε έβλεπα να πηγαινοέρχεσαι κατσουφιασμένος σαν ένα γέρικο μπουλντόκ. Αν δε σε έβλεπα να ψάχνεις αφορμή για να μας ορμήσεις, αν δεν σε έβλεπα να τρώγεσαι με τα ρούχα σου, αν δε σε έβλεπα να έχεις εξάρσεις αδικαιολόγητου μεγέθους βάσει των γεγονότων που τις εγείρουν. Αλλά σε βλέπω. Σε βλέπω σαν γκαντέμη να φτύνεις βρισιές μέσα από τα δόντια σου !

Είναι λοιπόν η ώρα να πάρεις ένα μέτρο και να αποτιμήσεις τις δυνατότητές σου. Να αποτιμήσεις τα κανονικά μεγέθη όσων απολαμβάνεις. Να αποτιμήσεις τις πνευματικές σου δυνάμεις. Να αποτιμήσεις τις αντοχές των ψευδαισθήσεων με τις οποίες τρέφεις το εγώ σου. Να αποτιμήσεις την ανταποδοτικότητα των επιδιώξεων που γεμίζουν την ατζέντα σου.
Σε εποχές αναθεωρήσεων των αξιών σαν και τούτη που ζούμε το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να εντοπίσεις ποια είναι τα πράγματα που αποκτάς από συνήθεια. Θέλω να πω, όταν σε ρωτούν πως πέρασες τη χρονιά σου, τι είναι το πρώτο που θυμάσαι ; Δεν θα παρασυρθώ στα κλισέ… Βάλε το δικό σου το μυαλό να το σκαλίσει. Αλλά το θέμα έχει πολύ ζουμί.
Είναι επίσης η ώρα να γυρίσεις πίσω στις νεανικές σου ορμές και δεξιότητες και να αναλογιστείς ποιες από εκείνες δικαίωσες. Στα όνειρα που κάναμε παιδιά κρύβονται δυό ειδών αποφάσεις που καθόρισαν το μέλλον μας. Αυτές που προήλθαν από το στενό μας περιβάλλον ως εξωτερικές επιβολές και εκείνες που λάβαμε ακολουθώντας τις εσωτερικές μας παρορμήσεις.
Τώρα νομίζω ότι θα ήταν καλό για την φιλία μας να κάνω μια παύση. Να σε αφήσω λίγο με τον εαυτό σου.



Αν δεν είχες περάσει τόσα χρόνια σε μια σιωπηλή απόγνωση θα μπορούσα να σε αναστήσω με μια… αρνητική επανάσταση. Θα ήταν εύκολο να σου απομυθοποιήσω όλα αυτά που έπαιρνες τόσα χρόνια από συνήθεια και να σε αποδώσω στο μέλλον ελεύθερο. Αλλά τα νέα φιλαράκο μου είναι άσχημα. Τώρα είναι δύσκολο να δεχθείς βοήθεια. Τώρα τα αυτιά σου και τα αισθητήριά σου είναι εντελώς καλυμμένα από τα φίλτρα μιας κίβδηλης κοσμοθεωρίας και πρέπει μοναχός σου να τα απελευθερώσεις.

Τι, δεν ξέρεις πως ;
Να, νάτο… ξαναδιάβασέ το, γράφτηκε πρίν 60 χρόνια.

«Κι έτσι καταλήγεις να αποκτάς συνήθειες . Φτάνεις κάποια μέρα σε κατάσταση να παίρνεις χωρίς να ποθείς πραγματικά. Πιστέψτε με, για μερικούς τουλάχιστον ανθρώπους, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να μην παίρνουν κάτι που δεν το ποθούν…»

..από το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ «Η πτώση»