πηγαίνουν κι ανθίζουν , όπου να 'ναι ! τα καθάρματα

 

πάρε μια λυπημένη λέξη και κάνε την καλύτερη

   Hey Jude the Beatles ( take a sad word and make it better ) τι όμορφη και πόσο απαιτητική διαδικασία !

   Πρωί πρωί, το στόμα ενός αγγέλου, μου διάβασε αράδες Αντιγόνης, άλλης Αντιγόνης, αράδες δυνατές, διαδοχικούς αφορισμούς με εκλεπτισμένο σαρκασμό και πυροδότησε την αντίστασή μου στην παραίτηση. Ζω μια τραγωδία ; Ή απλά επιλέγω να ζω " μέσα σε μια τραγωδία " ;  Γιατί, ασφαλώς.... η τραγωδία είναι μια καταφυγή, έχει ένα επερχόμενο κακό που μας επιτρέπει να μυρηκάζουμε το αναπότρεπτο ως λύση.

  Το δράμα όμως ; Το δράμα δεν διαθέτει το προνόμιο της τραγικής έκβασης, υπαινίσσεται ότι πάντοτε, μα πάντοτε υπάρχει μια σχισμή διαφυγής. Δεν είναι μια πύλη εξόδου, έτσι λιλιπούτια όπως δείχνει στην αρχή.. Αλλά είναι μια σχισμή, μια πρώτη ελπίδα.

    Πάντα πίστευα στις σχισμές, το νερό τις βρίσκει στο βράχο και τις μετατρέπει σ' ολάκερα σπήλαια, ο ήλιος πάντοτε εξασφαλίζει για το φως του ένα κάποιο πέρασμα από την συννεφιά, κι εμείς κατόπιν την ονοματίζουμε αχτίδα και μας φτάνει , μας φτάνει μια για να νιώσουμε το ξημέρωμα έξω μας ... Μέσα ;  

    Μέσα στο σώμα μας , στην πλάτη καθενός από όλους εμάς, υπάρχουν διπλωμένα, τυλιγμένα σφιχτά για να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα, δυό δυνατά απολύτως λειτουργικά φτερά ! Κι όπως στις ξαφνικές μας μεγάλες λύπες, είναι τρείς οι φάσεις της διανοητικής επεξεργασίας μας ( άρνηση, θυμός, αποδοχή ) έτσι ακριβώς και στην ελπίδα που χτυπά την πόρτα μας ένα τυχαίο πρωί, είναι τρεις οι φάσεις ενός ..καθώς πρέπει καλωσορίσματος ... Μισάνοιγμα της πόρτας ( καχυποψία ) , ανταλλαγή συνθηματικών λέξεων ( ξύπνημα ενός οράματος ) και η καταλαγή των αντιστάσεων ( ορίστε να σας τρατάρω γλυκό του κουταλιού ) * . Κατόπιν αν είναι γερό το έμβρυο, γίνεται παιδί... το σώμα μας ξέρει και το παίρνει πάνω του.

   Και τότε γιατί προτιμάμε τη συνθήκη του θεατή μιας τραγωδίας από την αναμέτρηση με το δράμα ; Δε το ξέρουμε ότι πλαστήκαμε με φτερά, γι αυτό... Δε το ξέρουμε ότι η υπέρβαση είναι εν υπνώσει μέσα μας. Στην πλάτη δεν κοιτάζουμε ποτές ... Μάθαμε να κοιτάζουμε πίσω από την πλάτη μας , με μια βεβαιότητα ότι τα βήματα που ζυγώνουν κουβαλούν μια λυπημένη είδηση. Κι όπου να 'ναι ένα χέρι θα μας χτυπήσει ελαφρά τον ώμο για να στραφούμε για να αντικρύσουμε έναν άγγελο συμφοράς. Ποτέ μιας χαρμόσυνης είδησης.

   Μια φορά στις τόσες , ή απλά μια φορά σε όλη μας τη ζωή, σε τούτο τον σύντομο κύκλο αγωνίας που αναλογεί σε κάθε άνθρωπο, μας ακουμπάει στην πλάτη ένας άγγελος. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να στραφούμε, αντί να επιταχύνουμε το βάδισμά μας από τρόμο. Αλλά πρέπει να στρεφόμαστε πάντα, έχοντας την προσμονή, την προσ-ευχή, ότι κάποτες ο άγγελος θα είναι ενός καλού. 

     Θα μας πει μια φράση : 

    - Είναι (τ)ώρα για σένα, πλάσμα του Θεού... πάρε μια λυπημένη λέξη και κάντηνε καλύτερη. Κάντηνε χαρμόσυνη... 

     Δεν θα'ναι κρίμα, μια φορά στη ζωή μας, ένας τέτοιος άγγελος να μη μας προλάβει , και να γυρίσει να φύγει αποκαρδιωμένος ; Δεν θα'ναι ...μια τραγωδία ;

              _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

  *  Οι φτέρες στο δάσος περνούν από αυτές τις τρείς σύντομες διεργασίες αναγέννησης μέσα σε ένα πρωϊνό ! Ξετιλύγονται τεντώνονται κι απλώνουν υπέροχα σε τρεις ώρες. Έχεις δει το θαύμα ; Θέλω να πω, έχεις δείξει υπομονή να περιμένεις τρεις ώρες εμπρός σε μια διπλωμένη φτέρη ;

    

  

   

   

   

πατημασιές στην άμμο

 

  εσύ θα βηματίζεις , εικόνες για να κτίζεις

     κι εγώ θα τους μιλάω, θα τα παρακαλάω

να μη περάσουν άλλο από τα σχήματά σου

   μη και χαθούν ματάκια μου, τ' όμορφα βήματά σου 

τι τα κάνει να ανοίγουν ;

     

 

 

 

 

 

    Τι ψιθυρίζει ο ήλιος σε τούτες τις τόσο ευάλωτες ανεμώνες ; Τι τους ψιθυρίζει κι απαντούν με μια τέτοια αγκαλιά ;   

    Τι ψιθυρίζει ο Θεός σε ένα κατάκωπο γαϊδουράκι με το χάδι του αγέρα και το κάνει να τινάξει τη ράχη & να πιεί νερό ;

   Τι ψιθυρίζει στ' αυτί της αγαπημένης του ο εραστής της, που της επιτρέπει να πάρει μια βαθειά ανάσα και να απλώσει πίσω χαλαρά τα χεράκια της ;  

    Τι ψιθυρίζει το στερνό της μέρας, βραδιάτικο κύμα στο βότσαλο, καθώς αποσύρεται για μια γαλήνια νυχτιά ; Δεν είναι υπόσχεση.. Δεν είναι κάτι σαν.. περίμενέ με , θα ξανάρθω... όχι...

    Τι ψιθυρίζει ένας γιός στο αυτί του υπέργηρου πατέρα του, μια μάνα στο βλαστάρι της που το ψήνει ένας πυρετός και μια γιαγιά στο ζυμάρι που ξεκουράζεται κάτω από την καρώ πετσέτα... Δεν είναι συμβουλή... Δεν είναι παραμύθι .. δεν είναι κάτι ομιχλώδες κι απροσδιόριστο.

   Είναι μια προτροπή , είναι η πιο τρυφερή διαταγή που εκφέρεται από κάπου ανώτερα και είναι το πιο συγκεκριμένο που είναι δυνατόν ποτέ να ειπωθεί :

         Πάρε το δικαίωμά σου στην χαρά . - 

   Πάρε δικαίωμα ! Τώρα... πάρε μια στιγμή ολόδική σου.. Κάνε ένα διάλειμμα ! Πάρε μια ανάσα μέσα κι ολοκλήρωσε μετά μια βαθειά γαλήνια εκπνοή. Σταμάτα να κρατάς δυνάμεις για αύριο. Πάρε δικαίωμα ... ( take a break ) , πάρε την μια σου ευκαιρία... εκείνη που δε περίμενες πια ότι θα σου τη δώσουν !

   Και τότε το ζυμάρι μαλακώνει κι επιστρέφει πρόθυμο , το μικρό άρρωστο παιδί πιστεύει στις δυναμεις του, η κοπέλλα αφήνει να χυθεί το σώμα της σε μια στάση απόλυτης εμπιστοσύνης, το γαϊδουράκι ίσως και να γκαρίζει και οι ανεμώνες ξεδιπλώνουν σαν παγώνια όλα τους τα μέλη σε μια αγκαλιά... να τον υποδεχτούν. 

   Γιατί έχουν τόσα χρόνια να ακούσουν κάποιον, οποιονδήποτε, χωρίς συμφέρον και ιδιοτέλεια, να τους ψιθυρίσει στο αυτί... - Κάνε ψυχή μου ένα διάλειμμα ... το δικαιούσαι , το κέρδισες , πάρε τώρα ανάσα. 

  Εισπνοή, άπλωμα χεριών, πέταλων, βλέμματος, διάστασης, μια διαστολή που ξεκινάει από ένα κόμπο κάπου μέσα στο σώμα και γίνεται λιβάδι ολάκερο να κυλιχθείς. 

  - Πάρε το δικαίωμά σου στη χαρά . 

  Ο ήλιος για όλους κάποια μέρα βγαίνει, ψυχή μου .

Υ.Γ.  Κάποια λουλούδια δεν ανθίζουν μέσα στις ωραίες λιακάδες, τους έμελλε να είναι Χειμερινά κι οι λιακάδες τος μετρημένες, εκείνα όμως είναι τα λουλούδια που ξέρουν την αξία του ήλιου .  Κι έτσι.. αν με ρωτήσεις, ποιά λουλούδια είναι τυχερά και ποιά αδικημένα, ποιά σοφά και ποιά αφελή ...

      "δεν ξεύρω να σου δώκω την απάντηση ενός γέροντα .. ακόμα στίβω την κούτρα μου με το ρώτημα τούτο" .

  

η ευχή

     Πάντα πρόσεχα τι ακριβώς εύχομαι , φοβόμουν τους Κινέζους ! Καλύτερα να προσέχεις τι εύχεσαι ... κι άλλες τέτοιες σοφ(ιστ)ίες εξ ανατολών, υπήρχανε ολόγυρα παντού γραμμένες σε τσιτάτα και τοίχους οπότε, ναι, όταν εξέπεμπα την προσευχή μου για Την Άφιξη,  ήμουν συνειδητά κι ολόψυχα εκεί. Συγκεκριμένος, προσεχτικός, αληθινός.

    Όταν προσεύχεσαι , ποιός ακούει ;  Είναι πολλές φορές που, αποκαρδιωμένοι, θεωρούμε ότι κανείς ! 

    Πιστεύω ότι η προσευχή δεν είναι παρά, μια μεταφυσική λειτουργία, δεν εντάσσεται στις λογικές και διαδικαστικές εγκεφαλικές μας ρουτίνες, παράγεται από πρώτες ύλες ανώτερες και εκπέμπεται από κάτι εσώτερο του μυαλού. Περιέχει φυσικά διανοητικές επεξεργασίες, προβολές αναγκών, χαρτογραφήσεις πληγών και παλαιών απογοητεύσεων, αλλά δεν είναι εκεί η κινητήριος δύναμη. Η δύναμη της προσευχής είναι στην πίστη. Στην αισιοδοξία. Στην ανάθεση του "ελέγχου των πραγμάτων" σε κάτι ανώτερο. Και όσο πιο δυνατά κορυφώνεται η ευχή σου, όσο πιο οξύς είναι ο πόνος που την χτίζει, τόσο πιο απόλυτα εστιασμένη γίνεται και η προσευχή. Και τότε ΕΙΣ ακούγεται !

   Υπάρχει μια τάξη στο σύμπαν και ο καθένας μας εκφέρει με βεβαιότητα την άποψή του για το ποιός είναι ο Δημιουργός. Ωστόσο σπάνια εξετάζουμε με ηρεμία τα στοιχεία αυτής της ευταξίας, επειδή σαν αδύναμα όντα, δίνουμε προτεραιότητα στις αταξίες που μας ενοχλούν. Έχουμε ένα ολόκληρο σώμα που λειτουργεί νύχτα μέρα αλλά δεν εξετάζουμε αυτό το θαύμα, μένουμε στον στομαχόπονο εκείνης της στιγμής. Την επόμενη μέρα αντί να θρέψουμε με φροντίδες το όλον μας, το κορμί που σφύζει από υγεία και άπειρες υπέροχες λειτουργίες, ασχολούμαστε μονάχα με τον στομαχόπονο ! Εν τω μεταξύ σχεδόν πάντα, έχουμε την αποκλειστική ευθύνη με μια σαχλαμάρα που φάγαμε και τον προκαλέσαμε, αλλά δεν έχουμε την υπομονή, το σώμα μας το ίδιο, να επικεντρωθεί λίγες ώρες εκεί και να τον εξαλείψει. 

  Η τάξη στο σύμπαν είναι συγκεκριμένης δομής. Όλα σταθεροποιούνται σε σχέση με ... Οι μαργαρίτες μαζεύονται λίγο πιο εκεί από τη σκιά της καρυδιάς στην οποία βολεύονται τα μανιτάρια όταν το έδαφος είναι υπερποτισμένο από τις βροχές που έφεραν οι προηγούμενες ζεστασιές... Καταλαβαίνουμε.. όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι η τάξη στο σύμπαν δεν είναι ατάκτως ερριμένα τυχαία γεγονότα. Και η τάξη μέσα μας, εκείνη η κατάσταση που μας προστατεύει από το να σαλέψουμε, είναι σε σχέση με... υπάρχει ο φίλος μας που την κατάλληλη στιγμή μας έσπρωξε να βγούμε, υπάρχει το μονοπάτι που στρίψαμε από ένστικτο όταν βγήκαμε και ο άλλος περιπατητής που είχε στρίψει με την ίδια αφέλεια για να βρεθεί ξαφνικά μόνος του απέναντί μας και να κοιταχτούμε για λίγα δεύτερα στα μάτια. 

  Η διανοητική μας δύναμη είναι τεράστια και ελάχιστα αξιοποιημένη. Η διανοητική μας δύναμη γίνεται αντιληπτή από όλους όσους στρέφουν τα μάτια τους όταν ανοίγει μια πόρτα και μπαίνουμε σε έναν χώρο. Από τα τριάντα ζευγάρια μάτια που ρίχνουν μια ματιά στην είσοδο και επιστρέφουν στη δουλειά τους, ένα ζευγάρι μάτια μένει καρφωμένο στην Αφιξη. Και εκείνη την στιγμή είναι αιχμάλωτα από το μήνυμα της προσευχής μας. 

   Μήπως είσαι εσύ που με άκουσες ; 

                ( συνεχίζεται η ακρόαση, ελπίζω , και η καταγραφή , υπόσχομαι .. )

 

  

κάθε γάμος σε λευκά σεντόνια έχει τους όρκους στα μανταλάκια του

         θησαυρέ μου, είναι αυτό που ξεχείλισε πρώτο πρώτο με το που είδα τα πληκτράκια μου τα πρωϊνα συντροφάκια μου εδώ στον καινούργιο μου παράδεισο :

μια τόσο παλιά φωτό... της εποχής των ευχών

  Θα ακούω . Θα ακούω θησαυρέ μου, κι όταν θα δυσκολεύεσαι να βρεις τις λέξεις, σου υπόσχομαι να μένω σιωπηλός, να αφουγκράζομαι την αναμέτρησή σου με τα συναισθήματα, να αγγίζω πάρα πολύ απαλά τα μαλλιά σου και να περιμένω το στοματάκι σου να αραδιάσει τις επόμενες, λέξεις, εκπνοές, λέξεις, εκπνοές, με εκείνη την λαχτάρα που κάνει το κορμάκι σου να τρέμει μέσα στα χέρια μου, χέρια που τώρα θα είναι κισοί που λατρεύουν το δέντρο, θρέφονται από την υγρασία σου, αρπάζονται στις εσοχές σου για να ξανανέβουν, να φτάσουν πιο ψηλά, πιο πολύ στο φως, να κοιτάξουν τα πράγματα από εκεί που τα μικρά δεν τραυματίζουν το τοπίο και τα πραγματικά μεγάλα φαίνονται με όλο το σχήμα τους.

 Θα οσμίζομαι . Θα οσμίζομαι θησαυρέ μου τη μελαγχολία και την γαλήνη και τη λαχτάρα και την λύπη και το φόβο και την γλυκιά αναμονή και το λίκνισμα των ατέρμονων σκέψεων που από ταλαιπωρίες είθε να γίνουν και στους δυό μας ρότες για μικρά άσημα νησιά. Θα οσμίζομαι το μαλακτικό που έβαλε ο Θεός στην επιδερμίδα σου και ήταν τόσο δυνατό που άντεξε μέχρι να φτάσει η στιγμή μας.

 Θα γεύομαι . Θα γεύομαι τα χείλια σου θησαυρέ μου . Και θα μένω με αυτή τη γεύση όλη μέρα. Και θα την αποζητώ το βράδυ σαν την αλληλογραφία του μετανάστη, που ο ταχυδρόμος με ποδήλατο την φέρνει στο σπίτι στο χωριό και έχει μονοπάτια κακοτράχαλα να διασχίσει και , θα είναι ετέλειωτες οι μέρες, από αυτή την άποψη, από την σκοπιά κάποιου που μόνο ανυπομονεί και μόνο τσεκάρει μήπως τα ρολόγια του χάνουνε. Γιατί κάθε σούρουπο θα φεύγει ο ήλιος και θα φτάνει το ποδήλατο με τον ταχυδρόμο.

  Θα αγγίζω . Θα αγγίζω με ό,τι έχει αφή. Με όλα μου τα μέλη . Θα αγγίζω αχόρταγα όπως αγγίζει το μωρό το βυζί της μάνας του, πεινάει δε πεινάει, όπως αγγίζουν τα γατιά μου την μάνα τους, με όλο το πλαϊνό του κορμιού τους καθώς έχουν ορμήσει στη γαβάθα σαν ένα τρίο μπελκάντο και πίνουν. Πίνουν αλλά δε παραλείπουν να ακουμπούν, την στοργή σε ένα μάτσο πορτοκαλί τριχούλες.

  Θα κοιτάζω . Θα κοιτάζω  . Θα κοιτάζω :  τα μάτια σου . Τα μάτια σου θησαυρέ μου . Θα τα κοιτάζω.

  Καλως ήρθες στη ζωή μου ..ευθυμία της ψυχής μου .  

  Τώρα ξέρεις... γιατί ήταν άδειο ... 

όλα , αργούν να φτάσουν

 

   φταίει η βραδύτητα του φωτός ... η εικόνα του κορμιού σου έρχεται στα μάτια μου σε μεριδούλες , πρώτα ένα μικρό δαχτυλάκι από την κάτω σελίδα της αριστερής σου πατουσίτσας, ένα έτος φωτός, μετά το διπλανό ζηλιάρικο, κι άλλο έτος φωτός και πάει λέγ... εχμ.. βαδίζοντας.

   φταίει η τεμπελιά του ήχου ... οι ανάσες βγαίνουν από το στήθος σου κι έρχονται σε θροϊσματα, πρώτα η ανάσα ιχνηλάτης, ένα τέρμινο, μετά η ανάσα σκαπανέας, κι άλλο τέρμινο, μετά η ανάσα αξιωματικός και πάει λέγ... εχμ.. ψελίζοντας.

  φταίει η αλλοφρωσύνη της οσμής .. οι μυρωδιές σου εκπέμπονται από το κορμί σου σε πέπλα, πρώτα η ευωδιά της λατρείας, ένα δίσεκτο, δίπλα της η εκπνοή της καρδιάς σου, κι άλλο δίσεκτο, κι έπειτα σμάρια κυκλάμινων κι ανεμώνων σε μικροσκοπικά μπουκαλάκια με τεράστια στόμια , σαν του γραμοφώνου το χωνί, να στέλνουν, να στέλνουν να στέλνουν μέχρι να πονέσει το στήθος όλων των ανύποπτων θνητών.

     Φταίει η περιορισμένη δυνατότητα του αγγίγματος... πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι πόσο περιορισμένο ταλέντο έχουν τα ακροδάχτυλά μου... 

το ψίχουλο

 

     Το ψίχουλο είναι ένα έρμαιο. Είναι επίσης,  εεεε.. νοχλητικό. Χαλάει την ευταξία των πραγμάτων. Μερικές φορές το ψίχουλο φέρνει μια γεύση στο στόμα, έτσι που το παρατηρείς. Μερικές φορές δεν είναι ενοχλητικό. Της λαγάνας. Του κουκουτσιού της ελιάς. Συμβάλλει στην Ευθυμία των πραγμάτων. Το ψίχουλο εμπρός από ένα χαμόγελο. Σε ένα στόμα με μικρά μικρά πλην όμως κοφτερά δόντια. Ένα στόμα της που εκβάλλει  όμορφες κουβέντες στην ακτή μου. Δάχτυλα που χωρίζουν την κόρα από την ψίχα των πραγμάτων. Κι άλλα ψίχουλα που περισυλλέγουν απαλά τα ακροδάχτυλα, ο τρόπος που πλησιάζουν τα χείλη για να τους παραδώσουν τη λεία. Πάντα απομένει κάτι ¨πάνω στο τραπέζι¨. Έτσι για τη συζήτηση. Ψίχουλα σκέψεων ; Ένα προαίσθημα ; Μια υπόσχεση ; Μια κλεφτή ματιά στο σκοτάδι και μια απαλή με τα βλέφαρα σμιχτά, στο φως ; Πολλές φορές , πράγματα μικρά, ασήμαντα στην πρώτη ματιά.  

     Η αύρα της. Η σιγουριά που νιώθει η δική μου αύρα. Η βιασύνη της να μην βιαστούμε, η υπομονή μου να δικαιωθεί η αβάσταχτη προσμονή. Μια ζωή με αμοιβή ¨ψίχουλα¨. Ταξίδια. Έρμαιο. Πρέπει να δείχνεις λίγο τα δόντια σου. Κι άλλα χιλιόμετρα. Κι άλλα ψίχουλα  αμοιβή στο τέλος. Ενοχλητικά χιλιόμετρα. Μετά μερικά χιλιόμετρα που δεν αποδείχθηκαν, ενοχλητικά. Μια λαγάνα. Ένα ψίχουλο, χάδι στη ψυχούλα  μας. Ένα από τα δώρα.

     Το ψίχουλο είναι ένα έρμαιο. Μερικές φορές προσκαλεί μικρό πουλί , ένα σπουργίτι, ένα χελιδόνι, έναν δρυοκολάπτη. Το παίρνει για μια πτήση. Το ψίχουλο βλέπει τα πράγματα από πιο ψηλά. Το σπουργίτι κρατάει τη γεύση και αφήνει σε άλλο τόπο να του πέσει το υπόλοιπο , μικρότερο ψίχουλο. Η ιστορία κάνει κύκλους με άλλα πλάσματα θεατές. Άλλο πουλί θα πάρει το μικρότερο ψίχουλο. Να το πάει σε έναν τόπο ξεκινήματος. Αλλού. 

    Κι εδώ ; Τι μπορεί να προκύψει ;

     Άγκυρες θεόρατες να σηκωθούν από μέσα μας. Να σαλπάρουμε. 

     Ένα κάποιο τέλος, φέρνει μία κάποια αρχή.

*    [ Το τέλος, κατατρύχει τη ζωή το τέλος της σχέσης, το τέλος της μέρας, το τέλος του ποιήματος κ.λ.π. κ.λ.π.. Το τέλος μπορεί ενίοτε να σώσει και την αρχή, όταν αυτή εμφανίζεται αμήχανη, άτολμη... ]

    Κάθε αρχή είναι μικρή, όσο κι ένα ψίχουλο. Όπως η ουσία των πραγμάτων.  Μερικές φορές όπως όλη η γλύκα των πραγμάτων. 

    Τι είναι το ψίχουλο.. το ψίχουλο είναι ένα έρμαιο. 

    Δεν θα βγεί να διεκδικήσει τις δάφνες.

  * ( στην αγκύλη μια φράση της βιβλιοκριτικού Μαρίας Λαϊνά )