η γάτα & η πεταλούδα

     Η κυρία Ζηνοβία ζύμωνε ζυμάρι με τις ζεστές πατουσίτσες την ώρα που ζύγωσε η Φρύδα.

    ΖΖζζζζζζζ... 

    - Τι θες κουνούπι ; είπε ενοχλημένη.

    - Και το φτωχότερο διανοητικά έντομο δε θα με περνούσε για κουνούπι, απάντησε η Φρύδα.

   - Εν πάσει περιπτώσει, είμαι απησχολημένη. Και το φτωχότερο διανοητικά αιλουροειδές θα το αντιλαμβανόταν. 

   - Δε θα σε καθυστερήσω ιδιαίτερα . 

   - Παράγεις ένα βόμβο, though.

- Βρίσκομαι σε διεθνή περιοχή FRYR , αντέτεινε η Φρύδα.

- F.I.R λέγεται, αν θες να ξέρεις, δήλωσε η κ. Ζοζώ και έστρεψε την προσοχή της στο ζυμάρι.

- ΖΖΖΖζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζΖΖΖΖΖΖζζζζζζζζζζζζζζζζ.

- Μου τη δίνεις ! 

- Είσαι εύκολος στόχος ...

- Εγώ είμαι γάτα, δεν υπάρχει πιο ευέλικτο και με περισσότερες ζωές πλάσμα στ...

- Είσαι ευάλωτη ! επέμεινε η πεταλούδα.

- Ευάλωτη εγώ ; Είμαι εντελλώς ελεύθερη και ανεξάρτητη και όπως βλέπεις πολύ ελκυστική.

- Έχεις πολλά, τόσο πολλά αφεντικά !

- Είπε, το ΚΟΥΝΟΥΠΙ ; έκανε η Ζηνοβία δεικτικά.

- Σε διαφεντεύουνε δεκάδες αφεντικά σου λέω. 

- Εμένα ; Υπήρξα βασίλισσα της Παλμύρας !

- Σε εκμεταλλεύεται πρωτίστως η ίδια σου η φύση ! 

- ??????????   η κα Ζηνοβία έστρεψε το κεφάλι προς τη Φρύδα ; 

- Είσαι ματαιόδοξη, φθονείς τις ελάχιστα ομορφότερες, απογοητεύεσαι μόλις λερωθεί λίγο η ουρά σου, επιχειρείς άλματα που είναι αδύνατο να επιτευχθούν, πέφτεις ανάποδα χτυπάς και παριστάνεις ότι δεν έπαθες και τίποτε, πονάς υπομονετικά κι ανομολόγητα, στήνεις καυγάδες για ψύλου πήδημα ....ξέρεις φαντάζομαι τι είναι ένας ψύλος ; 

- Δεν αφήνεις το χιουμοράκι, κουνούπι ; 

- Ναι καλά, ...επίσης γλύφεις τους πάντες για λίγη αποδοχή, τον ίδιο σου τον εαυτό για λίγη αυτοεκτίμηση και φοβάσαι τόσο πολύ κάθε ήχο και κάθε κίνηση που δεν μπορείς να μασήσεις με την ησυχία σου ούτε μπουκιά. 

- Ωωωω , πόσο σε ευχαριστώ, ένας άγγελος είσαι, ποτέ δε θα ευχόμουνα καλύτερη αγόρευση εναντίον μου μια υπέροχα ηλιόλουστη μέρα στο πρωϊνό μου ζύμωμα. Σάρκασε η κα Ζηνοβία.

- Επίσης , έχ..

- Άκου να σου πω !!!!!

- ΖΖΖζζζζζζουπ. Τι ; η Φρύδα κάθησε ακριβώς πάνω στη μύτη της γάτας. Η γάτα για να την κοιτάξει αλληθώρησε, σαν παιδί που δοκιμάζει με το δάχτυλο αλλήθωρες γκριμάτσες.

- Άκου να σου πω : ξέρεις ότι μια κίνηση της γλώσσας μου αρκεί για να σου μουσκέψει τα φτερά ; απείλησε τώρα η γάτα.

- Περί αυτού πρόκειται ! Είμαι ελεύθερη . Είναι τόσο απλό να αφαιρέσει κάποιος τη ζωή από μια πεταλούδα που εγώ ζω συμφιλιωμένη με την ( όχι 7 αλλά 1 ) ευάλωτη μοναδική ζωή μου.

- Και τι θα μου πρότεινες , σοφό κουνούπι ;

- Να επιδιώξεις κι εσύ την ελευθερία.

        Η κα Ζηνοβία, έδωσε μια με το ποδαράκι της στο μπαλλάκι από ζυμάρι και αυτή τη φορά στράφηκε να ακούσει τι έχουν να της πουν. Η λέξη ελευθερία είναι κεντρί. Κανείς δεν μπορεί να αδιαφορήσει για μια πιθανότητα να την αποκτήσει. Η λέξη ελευθερία είναι πιο δυνατή και από τη λέξη sex για τους αρσενικούς ανθρώπους.

- Για λέγε, σοφό κουνούπι ; 

- Πρέπει να λερωθείς ! 

- Δεν αρχίζεις καλά ... είπε η κα Ζηνοβία σηκώνοντας να κοιτάξει από κάτω τη μια πατούσα.

- Πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να λερωθεί. Το αφήγημα, η υστεροφημία, η δόξα σου και όλα αυτά που δεν θα σου χρησιμεύσουν, όταν επιστρέψεις στο χώμα, για να αποφασίσει η μητέρα φύση να σε ξανακάνει κάτι, ίσως κουνούπι, πρέπει να μην σε απασχολούν πλέον !

- Κι αν το κάνω ; Μπορώ μήπως να επιλέξω τι θα με κάνει η φύση στην 8η ζωή μου ;

- Μπορείς να ευχηθείς. Οι ευχές εισακούονται , εκτός αν είσαι κανένα ζώο σαν τον άνθρωπο.

- Εύχομαι, εύχομαι λοιπόν πεταλούδα.

- Χαίρομαι που δεν είπες κι εσύ αστακός.

 

 

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ  ΖΗΝΟΒΙΑ

Η Ζηνοβία (Zenobia, 240-275 μ.Χ.) ήταν βασίλισσα της Παλμύρας - Παλμύρα (αραβικά: Ταντμόρ), ρωμαϊκής αποικίας στη σημερινή Συρία, που βασίλευσε από το 267 ή 268 μέχρι το 272 μ.Χ. Το πλήρες όνομά της είναι Σεπτιμία Ζηνοβία (αραμαϊκά: Znwoya Bat Zabbai).Γεννημένη στην Παλμύρα, η Ζηνοβία ήταν μια μελαχρινή γυναίκα εκθαμβωτικής ομορφιάς, σαγηνευτική, ευφυής, θαρραλέα και υπέρμετρα φιλόδοξη, ένα πλάσμα ακαταμάχητα χαρισματικό. Ήταν μία από τις πιο μορφωμένες και γλωσσομαθείς γυναίκες της εποχής της - μιλούσε ελληνικά, λατινικά, αραμαϊκά, αιγυπτιακά και τις τοπικές διαλέκτους. Ήταν επιρρεπής στις απολαύσεις των αισθήσεων, αγαπούσε το θέατρο και παρακολουθούσε τα θεάματα στο ελληνικό θέατρο της πόλης.Η Ζηνοβία ονειρευόταν να κάνει την πρωτεύουσά της Παλμύρα όχι μόνο εμπορικό, αλλά και πνευματικό κέντρο. Στη διάρκεια της πεντάχρονης βασιλείας της (267-272 μ.Χ.), κατόρθωσε να μετατρέψει την υποτελή στη Ρώμη πολιτεία της σε ανεξάρτητο βασίλειο και την Παλμύρα σε μία από τις πλουσιότερες πόλεις της Ανατολής.Ο σύζυγος της Ζηνοβίας Οδαίναθος, κυβερνήτης της Παλμύρας και υποτελής στη Ρώμη, όπως και ο πρεσβύτερος γιος και διάδοχός του Ηρωδιανός, δολοφονήθηκαν το 267 ή 268 μ.Χ. και η χήρα του Ζηνοβία ανέλαβε την αντιβασιλεία για λογαριασμό του νεαρού γιου της Ουαμπαλάτ, που ονομαζόταν στα ελληνικά Αθηνόδωρος.Η Ζηνοβία, η οποία ισχυριζόταν ότι είχε την καταγωγή της από την Κλεοπάτρα της Αιγύπτου, κατέστησε τον εαυτό της βασίλισσα της Παλμύρας, παίρνοντας από μόνη της τον τίτλο της Αυγούστας. Αντίθετα με το δολοφονημένο σύζυγό της Οδαίναθο, η Ζηνοβία δεν ανεχόταν να παραμένει υποτελής στους Ρωμαίους. Το 269 μ.Χ. ξεκίνησε πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων, κατέλαβε πρώτα ολόκληρη τη Συρία και την Παλαιστίνη και στη συνέχεια την Αίγυπτο, κατόπιν κατέκτησε πολλές από τις ρωμαϊκές επαρχίες της Ανατολίας και ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Ρώμη.Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αυρηλιανός εξεστράτευσε εναντίον της Ζηνοβίας, νίκησε το 272 το στρατό της στην Αντιόχεια και στην Έμεσα (Συρία) και πολιόρκησε την Παλμύρα.Η Ζηνοβία και ο γιος της Ουαμπαλάτ προσπάθησαν να διαφύγουν από την πόλη, αιχμαλωτίστηκαν όμως κοντά στον ποταμό Ευφράτη και μεταφέρθηκαν στη Ρώμη το 272 μ.Χ. Κατά τη θριαμβευτική πομπή που έκανε ο Αυρηλιανός στη Ρώμη, η Ζηνοβία στολισμένη, κατά διαταγή του αυτοκράτορα, με τους πολύτιμους λίθους της και όλα τα κοσμήματά της, σύρθηκε δεμένη με χρυσές αλυσίδες πίσω από το άρμα του.Εντυπωσιασμένος όμως ο Αυρηλιανός από την εκθαμβωτική ομορφιά της Ζηνοβίας, αλλά και το θάρρος της να ορθώσει το ανάστημά της κατά της Αυτοκρατορίας της Ρώμης, πρόσφερε σ’ αυτή την ελευθερία της. Στη Ρώμη, η έκπτωτη «βασίλισσα της ερήμου» παντρεύτηκε ένα Ρωμαίο συγκλητικό και πέρασε την υπόλοιπη ζωή της μέσα σε ανέσεις και πολυτέλεια στη ρωμαϊκή έπαυλή του κοντά στο σημερινό Τίβολι της Ιταλίας.

Φ Ε Ρ Ν Α Ν Τ Ο Π Ε Σ Σ Ο Α

 Σήμερα δεν αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω. Διάβασα τούτο το εδάφιο από τη σελίδα 21 του Β.τ.Α.

 

 "Τι μπορεί να εξομολογηθεί κανείς, που να αξίζει τον κόπο ή που να είναι χρήσιμο ; Αυτό που μας έχει συμβεί, είτε συνέβη σε όλο τον κόσμο είτε μόνο σε εμάς. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχουμε τίποτα το καινούργιο να πούμε, στη δεύτερη κανείς δε μπορεί να το καταλάβει. Αν γράφω μερικά που αισθάνομαι είναι για να καταλαγιάσω τον πυρετό των αισθήσεών μου" .

       από  ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ  μετάφραση Άννυ Σπυράκου ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

ίλιγγος

 

    Πάντα οδηγούσα με τα δυό χέρια στο τιμόνι. Αυτό έμαθα αυτό έκανα. Ακόμη δεν τα έχω αφήσει, απλά δεν νιώθω ότι τα σφίγγω τόσο ώστε να ιδρώνουνε. Με πιο κρύα χέρια διατηρείς λίγο πιο δροσερό και το κεφάλι. Εν θερμώ αποφάσεις δεν περιλαμβάνονται στις έσχατες αντιδράσεις μου. Κι έτσι μειώνω τις κακοτοπιές .

   Ένας ίλλιγος ωστόσο επανέρχεται επίμονα κάθε φορά που ένας ουδέτερος παρατηρητής μου λέει ένα καλό λόγο για τις αποφάσεις που έλαβα ως ενήλικος. Αποφάσεις κομβικές που, ενώ για τον στενό μου συγγενικό κύκλο δείχνουν εξωφρενικά απονενοημένα διαβήματα, για μένα που, ήμουν καθ' ύλιν αρμόδιος να σταθμίσω ήταν απολύτως εύλογες. Ίσως να αποδειχθούν σωτήριες ! 

    Αρχίζω να αποκτώ συνείδηση ότι πριν, δεν είχα συνείδηση ! Βλέπω παντού όχι τα συνήθη προβλήματα αλλά τις διεξόδους. Κρατώ το σταυρόλεξο και είναι με τα κουτάκια τέλεια γραμμένα. Γυρίζω σελίδα. Το ίδιο. Κάθε τεύχος το ίδιο, μήνες τώρα αν δεν έχω χάσει και την αίσθηση του χρόνου, έρχεται στα χέρια μου ατσαλάκωτο αλλά με λυμένους τους γρίφους ! Ίσως στήθηκε μια συμπαιγνία εναντίον των απειλών που με κατήτρεχαν... Τι μου συμβαίνει ; Γιατί δεν είμαι σε μαύρο χάλι 😏 ;

    Εντάξει, μη τρελαθούμε...δεν είναι και κανένας περίπατος στη λιακάδα,  τουλάχιστον όχι, όσο το παρελθόν είναι κάτω από την επιδερμίδα. Ονειρεύομαι όμως την κυνική πρότερή μου πραγματικότητα και μετά, όταν ξυπνώ, βιώνω ξύπνιος τα καινούργια όνειρά μου. Έχω ίσως τόσο ισχυρά απωθήσει τα τραύματα που υπήρξαν οι πρώην εντολοδόχοι μου, ώστε όταν είμαι ξύπνιος είμαι σαν ο προηγούμενος εαυτός μου, αλλά θετικά υπνωτισμένος. Κοιτάζω τα χέρια μου και δεν έχουν αμυχές. Σηκώνω έπιπλα και δε νιώθω υπερβολικό βάρος. Βλέπω θύτες μου και δεν διακρίνω την δεδομένη τους επιθετικότητα. Σαν να έχει εγκατασταθεί μια επιείκια !

     Τελειώνει πάλι μια μέρα...Πέφτω για ύπνο καλά. Μετά ξυπνάω και ανακαλώ τα όνειρά μου. Είναι πάλι γεμάτα αμυχές, βάρη και εφόδους εναντίον μου. Το παρελθόν μου είχε τόσα τραύματα ; Ή ο επιμηκειμένος χρόνος μου επιτρέπει τώρα να μετρήσω το ψυχικό αποτύπωμά τους ;  Θέλω να πω, πόσο ξύλο άφησα να μου ρίξουν ; Δεν το σπούδασα ποτέ, το όνειρο θέλω να πω. Αυτά τα περί αιτίου/συμβάντος, αφύπνισης κάποιας εκλεκτικής μνήμης και ασυναίσθητης συνθετικής λειτουργίας του εγκεφάλου... Εγώ ξέρω ότι, αυτό που βιώνω ξύπνιος, είναι ειρηνικότερο από εκείνο που "βλέπω" όταν κοιμάμαι . Ξέρω ότι κινούμαι και μάλιστα ότι, σε αρκετά ζητήματα, έφτασα αρκετά παρακάτω. Ξέρω ακόμα ότι γύρω μου αρχίζω να συλλέγω τα τεκμήρια μιας νέας μαζικής αποδοχής : κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι έχω χαράξει τη ρότα για το λιμάνι κι αν πνιγώ δε θά 'ναι από λάθος ρότα αλλά χειρισμό. Άνθρωποι χαίρονται και μου λένε ότι δείχνω υγειέστερος και νεότερος. 

     Ποιοί χαίρονται ; Οι ουδέτεροι παρατηρητές. Κάποιοι των οποίων τη ζωή δεν επηρρεάζω και ούτε είναι δυστυχώς τόσο κοντά μου ώστε να πάρω τα ψυχικά κέρδη ενθάρρυνσης. Αυτοί αρχίζουν να με νιώθουν. Ομως, κανένας που να ανήκει στο πολύ στενό μου περιβάλλον δεν με "διαβάζει" ακόμη. Για τον άμεσο κύκλο μου, σημασία έχει να θυμούνται πότε τους ενόχλησαν οι αποφάσεις μου. Και επίσης να περιμένουν πότε θα επαληθευτεί η πρόβλεψή τους ότι θα πνιγώ, εξ αιτίας της ολέθρια σχεδιασμένης ρότας μου . Γι εκείνους πάω προς τα βράχια. Και όχι ότι δε με βλέπουν καλά, απλά έχουν ένα μούδιασμα. Και μου λένε ότι με βλέπουν καλά.. Και πάλι έχουν ένα μούδιασμα. Δεν πιστεύω ότι κλονίζω κανενός την κοσμοθεωρία. Είμαι σε ένα απομακρυσμένο μέρος, απομονωμένος και δεν τρίβω τίποτα στη μούρη κανενός.

   Αφού λοιπόν δεν μπορώ να κερδίσω ηθικά κάτι , αντικαθιστώ σταδιακά τον άμεσο κύκλο. Χτίζω άλλους γονείς, άλλα αδέλφια και άλλους κολλητούς. Και τι να έκανα ; ( Εδώ η λέξη χτίζω σημαίνει ότι βρίσκω αντίροπες ωφέλιμες συμμαχίες για να υποκαταστήσω την χαμένη θετική ενέργεια , δεν υιοθετώ μάνες & αδέλφια άλλων😊) . Αντιμετωπίζω φυσικά την εξής καινούργια άποψη για τις πράξεις μου : Πρόσεχε... πετάς έναν έναν όλους εκείνους στους οποίους μπορεί να χρειαστεί να βασιστείς . Μένεις ξυπόλυτος . Τώρα είσαι καλά. Σε λίγο θα καταλάβεις τι έκανες ...Περίμενε λίγο και θα δεις ! Ω, πόσο μου θυμίζει τον Δεσπότη αυτό ! Τον Αυγουστίνο Καντιώτη, που είχε την καλοσύνη να εποπτεύσει τα παιδικά μου χρόνια. 

     Αλλά ας αφήσω τα παιδικά. Μου το λένε. Το σκέφτομαι τούτο. Ενδεχομένως ασυναίσθητα και εγκλωβισμένος από κάποια ψυχοπαθολογική εμμονή, ίσως όντως "καίω δυνατά χαρτιά" . Κανένας μας δεν έχει πλήρη επίγνωση των εργαλείων άμυνας και τελικά επίθεσης που έχει αναπτύξει μέσα από τα τραύματά του. Πολλές φορές το παρελθόν υπαγορεύει τις πράξεις μας.

   Κάνω για αυτό το λόγο λογισμούς , εμπρός, πίσω, δεξιά, αριστερά, παιδεύομαι ... Και που καταλήγω ; Βιώνω μάλλον κάτι που δεν συνέβη σε όλους και είναι δύσκολα κατανοητό. Ναι .      Είμαι νομίζω έτοιμος να βάλω καθαρά μια σκέψη εδώ, την υποία θα υπογράψω με καλή σιγουριά... Δεν μπορεί να φεύγει κάποιος από κάπου όπου αισθάνεται ασφάλεια. Αν φεύγει , το κάνει επειδή το τίποτα απέναντι είναι πιθανόν να του προσφέρει περισσότερη και σταθερότερη συνθήκη ισορροπίας. Οι λόγοι που αισθάνθηκε μετέωρος, εκεί που βρισκόταν, δεν χρειάζεται να γίνονται κατανοητοί από όλο τον κόσμο. Αυτό είναι ουτοπία.-

   Είμαι σίγουρος ; Όχι. Όχι με τα μέτρα που λογάριαζα τη σιγουριά νεότερος. Δηλαδή... Με την παραδοσιακή λογική των ισορροπιών δεν είμαι σίγουρος. Με την ολιστική θεώρηση που εισάγουν οι θεραπείες εξ ανατολών, με όρους καταβύθησης στο εσώτερο είναι μας, είμαι πιο σίγουρος. Αισθάνομαι ότι ακούω το σύνολο του εγκεφάλου και του φορέα-σώματός μου του οποίου τα υπόλοιπα όργανα, διαμαρτύρονταν έντονα τα τελευταία χρόνια. Και τώρα τα νιώθω να έχουν ησυχάσει. Το στομάχι, τον αυχένα μου, το μέτωπό μου, τους ώμους μου, την αναπνοή μου, την καρδιά μου, το συκώτι μου, το πέος μου, τα δάχτυλα των χεριών μου, τα γόνατα και τα πέλματα των ποδιών μου. Ήταν έξυπνο να περάσω εξήντα χρόνια υπό τις οδηγίες του εγκεφάλου μου ;  

    Και που θές να ξέρω ;  

  

 " πιστεύω ότι ανάμεσα σε αυτό που μέσα μας είναι, πνεύμα μόνο, κι αυτό που είναι ..το πνεύμα του σώματος, υπάρχει μια σχέση συμβίωσης, στην οποία μπορεί να προκύψουν καυγάδες . Και όπως συνήθως συμβαίνει, το κατώτερο από τα δύο μέρη είναι αυτό που παρενοχλεί το άλλο "  

     ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΟΑ : Το Βιβλιο Της Ανησυχίας ( εκδόσεις Αλεξάνδρεια ) στη σελίδα 100 !

εντροπία -> ερωτική ανορεξία -> συναισθηματική ερημοποίηση

          Νομίζω ότι όλοι μπαίνουμε καλοπροαίρετα στις πρώτες μας σχέσεις με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν όσο είμαστε νεαρά πλάσματα. Υπάρχει ενέργεια για ξόδεμα και δεν μας πειράζει εαν ένα μέρος της δεν μετουσιωθεί σε χειροποιαστό αποτέλεσμα. Μπορούμε να ρίχνουμε καλό στο γυαλό.

        Σύντομα ανακαλύπτουμε τα όρια των προβολών μας και μια ουσιαστική πραγματικότητα : Ότι καθώς πασχίζουμε να αξιοποιήσουμε τα συναισθηματικά μας αποθέματα υπάρχει ένα ποσοστό που φαίνεται να μένει αχρησιμοποίητο. Κανένας δεν λαμβάνει το σύνολο της θετικής ενέργειας που του απευθύνουμε.

       Καθώς οι σχέσεις λαμβάνουν ένα τέλος και άλλες τις αντικαθιστούν, εμείς , ελαφρώς σοφότεροι, απευθύνουμε φθίνουσες ποσότητες όρεξης περιμένοντας να διαβάσουμε τι ποσοστά θα αξιοποιηθούν. Πολλές φορές , όταν οι συνθήκες δείχνουν ευνοϊκές , ξαναγινόμαστε παιδιά, δηλαδή αθωότεροι. 

      Με τον καιρό εμφανίζονται σημάδια φθοράς και όσο πυκνώνουν τόσο δυσχερέστερο είναι να μην τους δώσουμε τη δέουσα σημασία. Έτσι  πριν απευθύνουμε οποιαδήποτε θετική ποσότητα ενέργειας σε μια υφιστάμενη σχέση, πόσο μάλλον σε μια νέα που λίγο άργησε να φτάσει, μετράμε και ξαναμετράμε εαν έχουμε στην αποθήκη μας συναισθηματικά πυρομαχικά. Είναι ένα σημείο καμπή στη ζωή μας. 

     Εδώ χωρίζονται οι άνθρωποι σε δυό κατηγορίες αναλόγως του χειρισμού που θα κάνουν. 

      1η κατηγορία :  κατασταλάζουν στις γηραιότερες των υφιστάμενων σχέσεων και απευθύνουν στις γνωριμίες ανορεκτικά μονάχα την ανοχή με εκείνη την βεβαιότητα ότι εαν ρισκάρουν είναι πολύ αργά για να επιδιορθωθούν. Δυό τρία άτομα είναι το "σπίτι". Η εντροπία σε αυτή την περίπτωση σταματάει να έχει σημασία. Οι σχέσεις, συζυγικές και φιλικές, εαν αναλυθούν, τείνουν προς το χάος, αλλά με λίγο στραβά μάτια και δυο τρεις μισές αλήθειες μπορούν να θεωρούνται ένα πλαίσιο προκειμένου να εξασφαλίσουμε ότι ΔΕΝ θα πάμε σα το σκυλί. Όποιος πλησιάζει τέτοιους ανθρώπους καλείται να υπογράψει υποσχετικό μηδενικών προσδοκιών.

      2η κατηγορία :  αντιλαμβανόμενοι ότι δεν τους περιμένει κάτω εκεί στα ραδίκια μια δεύτερη ζωή, και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν ενέργεια, με επίγνωση της απαγορευτικού ύψους εντροπίας. Επενδύουν  στην ελπίδα ότι το νέο, κάτω από σοβαρή φροντίδα, ό,τι κι αν είναι, μπορεί να μην έχει γεύση σκατά. 

     Τρίτη κατηγορία δεν υπάρχει.

     Οι άνθρωποι που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν αποδέχονται τους απέναντι επειδή θεωρούν ότι η επιλογή τους να ξοδεύονται για μια ουτοπία είναι αφελής. Οι άνθρωποι που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία δεν σέβονται τους απέναντι επειδή θεωρούν ότι παίζουν όλη τη ζωή τους για την ισοπαλία. 

    Όλοι βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα, απλά, το να έχουμε τους μισούς από εμάς να απορρίπτουμε, μας δίνει την ικανοποίηση που έχει ένας Αμερικανός ότι στην κρίση εκείνος δε ψήφισε Ρεπουμπλικανούς. Δε θα κάτσει να σκάσει εαν οδηγεί στην απόγνωση κόσμο και κοσμάκη επειδή είναι βολεμένος στις ΗΠΑ.

   Οι "Ρεπουμπλικάνοι" των σχέσεων ξέρουν ότι το παράδειγμα συντηρητισμού που δίνουν στα παιδιά τους θα τα κάνει "Δημοκρατικούς" λόγω σιχαμάρας. Οι "Δημοκρατικοί" των σχέσεων ξέρουν ότι η εικόνα τους της ταλαιπωρίας που δείχνουν προς τα παιδιά τους θα τα κάνει "Ρεπουμπλικάνους" λόγω ρεαλισμού. Έτσι πάντα παραμένουμε μισοί μισοί και δεν υπάρχει κίνδυνος να ξεμείνουμε από εκείνους που δεν θα σεβόμαστε και θα τους χρησιμοποιούμε ως αντιπαράδειγμα. 

    Όλοι καταλήγουμε σε μια συναισθηματική έρημο στην οποία το μόνο παρήγορο είναι ότι ...δε φυσάει. Με το να μην φυσάει, μας επιτρέπει να βλέπουμε χιλιάδες πατημασιές προηγούμενων που πέθαναν από δίψα. Εμείς όμως "δεν ξέρουμε". Δεν τους βλέπουμε κάτω τεντωμένους. Βλέπουμε μονάχα πατημασιές που οδηγούν ίσια πέρα.

   Η ζωή είναι πολύ όμορφη μόνον όταν το μέγεθος της εντροπίας είναι ακόμη δυσδιάκριτο, αμελητέο. Η ζωή σκατώνει όταν με την πάροδο των ετών , όσο κι αν προσπαθήσεις , πετάς ρύζι σε τρύπιο ταψί. Η ζωή σκοτώνει όταν όλα είναι ένα χάος. Και τους αισιόδοξους και τους ρεαλιστές. Απλά οι μισοί την έχουν όλη ζήσει. Δεν είναι υπερβολική η άποψη. Τη ξαναγράφω : Οι άλλοι μισοί βρίσκονται ήδη σε θερμικό κώμα.

 _________________________________

Εντροπία είναι ό,τι χάνεται καθώς η ενέργεια μεταφέρεται, μετατρέπεται, απευθύνεται από εδώ προς εκεί δηλαδή το μη αξιοποιημένο ενεργειακό δυναμικό.

  _________________________ 

 S※  όλα τα φυσικά συστήματα [...] οδεύουν φυσιολογικά προς την αταξία και το χάος. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, η εντροπία θα αυξάνεται συνεχώς έως ότου κάποτε δεν θα υπάρχει πια άλλη ενέργεια για να μετατραπεί σε θερμότητα, η εντροπία θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της [...] οπότε θα επέλθει και ο λεγόμενος «Θερμικός Θάνατος» του Σύμπαντος

  (Σιμόπουλος, Διονύσης Π. Η άνοιξη του σύμπαντος. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2018

πόσο "αγρίμι" μπορείς να γίνεις ;

 

    Τελικά,  πολύ . Εντελώς.  Είναι όλα ζήτημα ορίων. Εαν έλθει η στιγμή που είναι η ( συναισθηματική ) σου επιβίωση απέναντι στην συναισθηματική επιβίωση του άλλου, ο άλλος έχει πει το ποίημα : Θα τον κατασπαράξεις για να μείνεις όρθιος.

    Οι πάντες σε δοκιμάζουν. Ας σε δοκιμάζουν. Εσύ αντιδράς στην αρχή με επιοίκεια και μετά όσο πληγώνεσαι και χάνεις αίμα με πιο ουσιαστική ένσταση. Στο τέλος μαθαίνεις την αλήθεια... Οτι όλοι, όλοι ανεξαιρέτως, ακόμη κι η μάνα σου , θέλουν να περάσουν πάνω σου για να μείνουν όρθιοι. 

    Και τότε γίνεται το κακό : το κύκνειο χάσμα... Δεν θέλεις πια να έλθεις σε επαφή με κανέναν. 

    Συνεχίζεται :

     

παρακολουθήστε την πορεία του δέματός σας εισάγοντας serial n...

     serial number ##wannabeinlove2alone1smaller## unsafecourier   

     Έγινε κάποτες ένα αντάμωμα κόντρα στις πιθανότητες. Εκείνος της άνοιξε την πόρτα και εκείνη κάθισε κολακευμένη στο κάθισμα του συνοδηγού για μια πρώτη διαδρομή. Διαλέχτηκε ένα μπαράκι, επιλέχθηκε ένα γωνιακό τραπεζάκι, επιμελήθηκαν σειρές από λέξεις, υπονοήθηκαν ευχές, ομολογήθηκαν εμπόδια και δόθηκαν αμοιβαίες υποσχέσεις να εδραιωθεί κατ΄αρχήν μια ελπίδα. Έτσι δεν είναι όμορφα ;

     Εκείνος ένιωσε απόλυτα καθαρά ότι πρέπει να πάψει να εξωραϊζει ό,τι του πρόσφεραν και να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία. Είχε ένα τρεμόπαιγμα στο στομάχι, ένα στο νεφρό, ένα στο λαιμό του, ένα μικρό προσεισμό στον πούτσο του κι ένα φιόγκο στο μυαλό του γύρω από μια προσεχή σειρά προσεχτικά διαλεγμένα τριαντάφυλλα. Θα τα πρόσφερε ένα ένα για να δίνουν εκείνη την ντελικάτη πινελιά στα ξεκάθαρα αισθήματά του. Ήθελε να ζήσει με ένα τέτοιο πλάσμα. Ποτέ , ποτέ δεν θέλεις να ζήσεις μονάχα με το συγκεκριμένο, δοκιμάζεις ωστόσο όταν αισθανθείς ότι οι δυνατότητες είναι ανώτερες σε δύναμη από τις άμυνες που έχεις μάθει να συμβουλεύεσαι.

    Εκείνη , άκουσε ένα σενάριο από έναν "φυσιολογικό" άνθρωπο. Του περιέγραψε τις δικές της στέρεες προϋποθέσεις όπως κάνει πάντα εκείνος που είναι "πάνω στο άλογο". Του είπε ( φυσικά ) ότι βασικά είναι εντάξει και με την πιθανότητα να μην συντροφευθεί ποτέ ξανά στη ζωή της. Είχε ωστόσο ένα ξεσηκωτικό ερωτηματικό στο στομάχι της, ένα στο στήθος, ένα στο περίεργο γυναικείο μυαλό της κι ένα μέσα στο εσώρουχό της. Εφόσον η πρόταση ερχόταν από έναν "φυσιολογικό" άνθρωπο θα ήταν αυτοκτονικό να πει κατευθείαν όχι. Πάμε και βλέπουμε.

     Πέρασε καιρός και μετά ξαναπέρασε καιρός. Το σενάριο επαληθεύτηκε με τον θετικότερο τρόπο που θα μπορούσε ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον κόσμο να ονειρευθεί. Ήταν μια απίθανη σχέση. Είχε τον σεβασμό και τη σοφία της ηλικίας των, είχε άφθονα τριαντάφυλλα προσεχτικά διαλεγμένα και χωρίς την φθίνουσα ποιότητα που δείχνει διαχειριστική νοοτροπία, είχε τις ευλογίες όλων των αγαπημένων τους προσώπων που παρακολουθούσαν και την αποδοχή των παιδιών που είχαν και οι δυό από ένα 1ο γάμο. Εκείνος άρχισε να αγχώνεται από την έλλειψη εξέλιξης κι εκείνη από την απειλή μιας εξέλιξης.  

     Πέρασε καιρός και μετά ξαναπέρασε καιρός. Το ζήτημα έχασκε κάτω από τα πόδια τους σαν ρήγμα οριοθετημένο έτσι ώστε να μην πέσεις κατά λάθος. Υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι δε θα προξενήσει σεισμό αλλά μικρές ακολουθίες από τριξίματα κάτω του 1.5 ρίχτερ. Μια μέρα, από τις απλές που ξημερώνουν συνεχώς ήρθε το βουητό, η κυρίως δόνηση και η ανεπανόρθωτη βλάβη , όλα σε λίγες στιγμές. Ο χρόνος είναι ένα πολύ ακαθόριστο μέγεθος. Ένα λεπτό δεν είναι το ίδιο με το επόμενο, θέλω να πω ως βίωμα.  

     Εκείνος ένιωσε απόλυτα καθαρά ότι πρέπει να πάψει να εξωραϊζει ό,τι του προσφέρονταν, ότι δεν είχε περιθώρια να ξετυλίγει αλλεπάλληλα σελοφάν και αλουμινόχαρτα πριν την κατανάλωση συναισθημάτων που στη βάση τους είναι απλά, αρχέγοννα αποθηκευμένα σε κάθε πλάσμα και άμεσα διαθέσιμα. Ήταν σα να ήξερες την απάντηση και αντί να την έχεις στην άκρη της γλώσσας σου να πρέπει να βάζεις καθετήρα και να την τραβολογάς έξω, από τα βάθη του οισοφάγου. Είχε βαρεθεί να προθερμαίνει για νύχτες και νύχτες από την βαθειά τους κατάψυξη ερωτικές πρωτεϊνες ή απλά να λέει δε γαμιέται και να αρπάζει μια χούφτα παγάκια για τους κροτάφους του. Ήθελε την απλότητα που σου προσφέρει μια δροσερή μπύρα μέσα από την πόρτα του ψυγείου. Αρπάζεις, ένα τσαφ, πλησιάζεις το στόμα, έχεις ήδη αφρό στα χείλη. 

  Εκείνη ένιωθε έναν κόμπο στο στομάχι, έναν στο νεφρό, έναν στο λαιμό, έναν στο αιδείο κι έναν φιόγκο από κόκκινη κορδέλλα γεμάτη ίχνη από κακοτυπωμένες καρδούλες στο ιλουστρασιόν κουτί δώρου, μέσα στο οποίο αισθανόταν παντελώς απαραβίαστο τον προσωπικό της χώρο. Κάθε νύξη για πρόοδο στη σχέση τους ήταν σαν ένα λάθος τριχωτό χέρι που τραβολογούσε να ανοίξει τη συσκευασία. Θεωρούσε ωστόσο ότι είναι απολύτως αγενές να μην αναγνωρίζει κανείς τη χαρά του να κρατάει στα χέρια του στα καλά του καθημένου ένα τόσο εντυπωσιακό κουτί. Το μόνο που θα έπρεπε να νιώθει κανείς, θα ήταν, την απόλυτη μαγεία που απλώς είναι καθ' οδόν. Πάμε και βλέπουμε.

  Εκείνος κι εκείνη συνεταιρίστηκαν για να καλύψουν τις τρέχουσες συναισθηματικές απαιτήσεις τους για ένα τόσο μακρύ και ταυτόχρονα τόσο βραχύ διάστημα, που επέτρεπε στον καθένα από τους δυό να έχει μια γραμμή υπεράσπισης για τα πεπραγμένα του. Για εκείνον έμοιασε αιώνας και για εκείνη ένα δίμηνο. Η αλήθεια ήταν ότι σχετίστηκαν για λιγότερο από τέσσερα χρόνια. Ύστερα εκείνος αποχώρησε σιωπηλά. 

  Και τι να έκαμνε ; 

 

  

γμτ το 2ο μου μέσα γμτ

     Ένας συνθέτης σήμερα πρωί πρωί είπε στο 2ο πρόγραμμα το εξής :  το τραγούδι το φαντάστηκα να το ερμηνεύει μια ώριμη γυναίκα , από εκείνες που ισορροπούν ανάμεσα στο πάθος και τη σοφία, που να μπορούν ( δύνανται ) να παρατηρούν τον έρωτα από έξω και να τον βιώνουν από μέσα όταν επισυμβεί ! 

    Αυτό το δεύτερο, πολύ μου τη δίνει ώρες ώρες ...

μουσαφιραίοι με γλυκίσματα

 

     Έχω καιρό να ασχοληθώ με τον τίτλο αυτού του ιστότοπου που εξ' αρχής ονόμασα με σοβαρό λόγο :

"μείνε στη γλύκα των πραγμάτων"

        Οι πενιές μας με τον Νίκο χθες με πότισαν με μια γαλήνη που επηρρέασε τον ύπνο μου. Έτσι, όταν πρωτοκοίταξα το ρολογάκι του κομοδίνου ήτανε 9:30 και ο ήλιος είχε θρονιαστεί στο στερέωμα. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι οι γάτες μου απ' όξω θα είχανε γίνει έξαλλες ( οι γάτες, κι όχι μόνο, εκμεταλεύονται τους ενοχικούς άντρες ). Κι έτσι, έριξα κάτι πάνω μου, ποτέ δεν αδιαφορώ πως θα με αντικρύσουν πρωί πρωί και έσπευσα με την τροφή τους στην αυλή . Εκεί ήτανε, καθόλου έξαλλες και πολύ συνεργάσιμες.

    Με τις πρώτες βαθειές αναπνοές μου ξεφύγανε, αναστεναγμοί. Ξαναγέμισα το στέρνο μου αέρα, το ξαναγέμισα και μετά, το ξαναγέμισα. Θυμήθηκα στις εκπνοές την Στέλλα * και γέλασα πλατιά. Μου πείραξε την προσέγγιση που είχα στη λειτουργία της ανάσας. Η Τοπαλίδου ανέπνεε με τη "δομή" που έχει ένα συμφωνικό έργο : Εισπνοή , με το κύριο "θέμα" της σύνθεσης, εκπνοή με διαρκείς παραλλαγές πάνω στην ίδια κλίμακα, επόμενη εισπνοή με πρωταγωνιστή τον βιρτουόζο, εκπνοή με επανάληψη του κύριου μουσικού θέματος και σειρά ήχων θριαμβικών που σου έδιναν την άδεια να απολαύσεις ένα φινάλε απρόσμενο ... Ένα χασμουρητό πολύ ευγνώμονος πλάσματος και πάρτην κάτω ανάσκελα !  ( είχαμε στρωματάκια ) . Ήταν η πρώτη φορά που ορέχτηκα γυναίκα όχι επειδή είμαι μερακλής αλλά έτσι, να την είχα να την ακούω να εκπνέει, να χασμουριέται και να πέφτει για έναν ύπνο με χαμόγελο. Θα την άφηνα να κοιμάται σαν τις γάτες.

   Πληρότητα λοιπόν, εκεί το πρωί στην αυλή μετά από ένα διήμερο καταιγίδων, ο ήλιος ζέστανε το κορμί μου και δεν ήθελα να κουνήσω ρούπι. Ήξερα ότι δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού.  Ήταν μια απόλυτη εμφάνιση της γλύκας των πραγμάτων .

    Είναι λιγάκι αμήχανο να κοντοστέκεσαι στις στιγμές αυτές και να μην κάνεις τίποτε απολύτως. Όσο έτρεχα την επιχείρηση μου, ήταν αδιανόητο. Το έκανα μονάχα σαν είχα μουσαφιραίους με γλυκά. Είμαι γλυκατζούρης εξ απαλών ονύχων. Είναι πάντα αμήχανο να αφιερώνεις σ αυτές τις στιγμές τον χρόνο που χρειάζονται για να σε γεμίσουν ενέργεια. Να πάρεις ας πούμε το κουτί με τις πάστες, να κοιτάξεις γύρω πού θα αράξεις, να το αφήσεις στο τραπεζάκι δίπλα, να βολέψεις τα μαξιλάρια στην πλάτη και να σηκώσεις τα ποδαράκια σου σταυροπόδι, να φέρεις στην αγκαλιά σου το αντικείμενο των πόθων, να σώσεις με τρόπο την κορδέλα που ήδη ξέρεις σε ποιό σταμνί ταιριάζει φιόγκος, να μυρίσεις το κουτί κλειστό, να το μισανοίξεις και να το μυρίσεις μισάνοιχτο, μετά να αφήσεις τα μάτια σου να χορτάσουν εκείνο το θέαμα, να χορτάσουν εκείνο το θέαμα που ανοίχτηκε και να περιμένεις μέχρι να νιώσεις μές στο στόμα σου τον απόλυτο πόθο. Η αναμονή, η αναμονή, ανήκει δικαιωμάτικά στη μικρή οικογένεια των πραγμάτων που έχουν αστείρευτη γλύκα. 

   Εγώ, αφού με ξέρετε πλέον, πάντοτε το σεξ ( ΠΕΡΙ ) γράφω.  😏

* Η ανύποπτη κυρία Στέλλα Τοπαλίδου είναι εκπαιδεύτρια της μεθόδου Feldenkrais στη Θεσσαλονίκη .

  

ψωνίζουμε σύντροφους που δεν κομίζουν ασιδέρωτα

  Γνωρίζεις ένα άτομο και κάθεστε στο πρώτο ελκυστικό τραπεζάκι για τα δέοντα . Τι ρωτάς ;

  - Λοιπόν φίλε μου, σε ποιούς τομείς είσαι παρανοϊκός ;

  Αυτή θα ήταν η ενδεδειγμένη διερευνητική ερώτηση κάθε ανθρώπου που επιχειρεί να σχετιστεί, αναζητώντας ένα βαθύτερο επίπεδο οικειότητας με κάποιον που, του φαίνεται, υποσχόμενη γνωριμία . Στο μέλλον θα μας τα δείχνει το κινητό , θα δείτε ...... 

ΔΟΝΗΣΗ ΤΖΖΖΖΖ. [ βρίσκεστε κοντύτερα από 10 μέτρα σε άτομο φρικαρισμένο με τις μέλισσες ] δόνηση ΤΖΖΖ.

      Σε μια σημερινή πρώτη συνάντηση ωστόσο, μια τέτοια ευθεία ερώτηση θα δείξει ανήκουστη. Παρ' όλο που θα αποτρέψει, αν απαντηθεί νέτα σκέτα, την εμπλοκή μας σε μια δέσμευση που, εκ των υστέρων, θα φέρει όλες τις εκπλήξεις με την αργή εξέλιξη ενός μαρτυρίου της σταγόνας. Αλλά ποιός είναι τόσο λεβέντης/ντισσα να την απαντήσει ; 

       Έτσι κι αλλιώς έχουμε όλοι εξειδικευθεί : δεν αποζητούμε την αρμονία, ούτε μια "ροή στο σχετίζεσθαι" ... εμείς θέλουμε έναν διαθέσιμο παρόντα κατ' επίκληση σύντροφο, προτιθέμενο* να μας απογοητεύει με καθησυχαστικά οικείους τρόπους ! Χαστούκιζε η μάνα μου, να με χαστουκίζει και η γυναίκα μου. Απλά τα πράγματα. 

      Ιδιαιτέρως, όταν ο εκ της συνθήκης σύντροφός μας βρεθεί σε κάποιο αδιέξοδο ή κρασσάρισμα στο οποίο βέβαια να μην έχουμε εμείς συμβάλλει, ούτε κατά την δική μας ούτε κατά την δική του αποτίμηση, τότε αρχίζουμε να λατρεύουμε την ασημαντότητα που μπορεί να φανερώσει τούτος ο έως πριν υγιής & εύρρωστος άνθρωπος. Σαν πολλά μας τα έλεγε... έτσι... να φάει και κανένα κουλούρι.

    Εαν έχουμε συμβάλλει , στο κρασσάρισμά του λέω, είναι ολοφάνερο ότι έχει ΕΚΕΙΝΟΣ πρόβλημα ..ο άνθρωπος ! Είναι δυνατόν, ΕΜΕΙΣ, να έχουμε συμβάλλει στο κρασσάρισμα ...οποιουδήποτε ; ΟΧΙ .

    Έτσι που βλέπω το νερό ίσια κάτω, σε γενικές γραμμές ο γιαλός δεν είναι στραβός. 😟

    Αρμενίζουμε ως εξής :

    Εξ απορρήτων συντροφιές και φυσικά όλα τα ζευγάρια έχουν εγκαταλείψει την ουσιαστική προσπάθεια επικοινωνίας. Αντί αυτής έχουν κωδικοποιήσει συμπεριφορές ρουτίνας ώστε να μπαίνουν και να βγαίνουν ατσαλάκωτοι στις αλληλεπιδράσεις τους. Είναι η εποχή της κατάργησης του σιδερώματος. Λογικό είναι η τακτική από τα σεντόνια να περάσει και πάνω μας. Ψωνίζουμε συντρόφους που δεν κομίζουν ασιδέρωτα.

  

τα όμορφα λόγια που δε ακούσαμε

 

  ...είναι χειρότερη απώλεια, από τα άσχημα που ήρθανε στο στόχο . 

    Όμορφα λόγια που τα έχει ο καθένας μας επιμεληθεί, τα έχει αφήσει να γονιμοποιηθούν από μνήμες και να ωριμάσουν και στη χειρότερη συγκυρία η αποκομιδή ματαιώθηκε από μια κακοκαιρία στο μυαλό .

    Υπάρχει ένα άγραφο πρωτόκολλο και στον έρωτα. Δεν μπορεί να παραβιαστεί κατάφωρα. Μπορεί να αγνοηθεί ελαφρώς πάντα με το ανάλογο ρίσκο, αλλά να το καταργήσει κανείς δεν είναι σοφή επιλογή.

    Τα βλέμματα είναι ιχνηλάτες. Ρίχνεις μια ματιά και ξέρεις. Έλξη, θαυμασμός και κάποια αισιοδοξία σκουπίζουν κάθε κυνική προδιάθεση και φρεσκάρουν το πεδίο. Αυτό γίνεται ασυναίσθητα.

    Έπειτα ακολουθεί η επιθυμία. Η επιθυμία σε πηγαίνει μέχρι την επόμενη ορεξάτη επικοινωνία. Μέχρι εδώ όλα είναι αθώα σαν παιδικό παιχνίδι.

    Και μετά αν προλάβει καταφθάνει το μεγαλείο :

    Το μεγαλείο είναι κάτι που ελοχεύει στη καρδιά, δύσκολα ορατό, σπανίως ξοδεμένο και πάντοτε για σοβαρό λόγο. Εκφράζεται με ώριμα λόγια και μάτια που κοιτάζουν πλέον απλά για να επισημοποιούν.

   Βιαζόμαστε αφόρητα για τα αντίδωρα όλοι μας. Διαπράττουμε συναισθηματικούς αυτοχειριασμούς. Αρχειοθετούμε υποθέσεις που δεν εκδικάστηκαν. Δεν δίνουμε σημασία στην ομορφιά της εκκρεμοδικίας των συναισθημάτων. Απαγγέλουμε μάλιστα ποινή στον εαυτό μας που αφέθηκε μπόσικος να νιώσει !

   Με την πρεμούρα μας να ταιριάξουμε στην εποχή, που διαφημίζει προϊόντα για χαμογελαστούς νικητές εμείς περνάμε στην κατάσταση της ετοιμόγεννης δεκαμηνίτικης μητέρας στο άψε σβήσε. 

   Μετά έρχεται η έκβαση που εκ βιάσαμε : η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος στην πρώτη ατυχή στιγμή ενός έργου που δε θα παιχτεί ποτέ. Και τι μένει ;  Μένει μια αρχειοθετημένη ζωγραφιά μονάχα με κανά δυό προσχέδια ! Ούτε όγκοι, ούτε ορατές μορφές και , φυσικά, ούτε χρώματα . 

   Ο καθένας φεύγει με ένα βάρος. Δεν είναι που έχασε το τραίνο. Να... έρχεται από το βάθος το επόμενο. Είναι ότι πρέπει να αφήσει να σαπίσουν κάπου μέσα του τα φρούτα που είχε ετοιμάσει να τρατάρει. 

  Δεν έχει καταφέρει ακόμη να πει σε εκείνον που το βλέμμα του στάθηκε για δεύτερα επίμονα, για πιο λόγο αισθάνθηκε την έλξη, τον θαυμασμό και την αισιοδοξία. 

  Και ακόμη ένα πλάσμα δεν έχει αντέξει να ακούσει , ότι βρέθηκε τόσο κοντά σε μια ευκαιρία χαράς & θεραπείας , τόσο κοντά , που πλέον ... θα του άξιζε !