είμαι ένας όμορφος μπόμπιρας 5 ετών, στην Τεχεράνη

 

    Το πρωί η μαμά θα μου πάρει μια καινούργια τσάντα για το σχολείο. Την έχω σταμπάρει, ελάτε να σας τη δείξω, είναι μια στο γαλάζιο του ουρανού πάνω πάνω αριστερά, εκεί στο βάθος . Τώρα τα μαγαζιά είναι κλειστά .  

    Ο μπαμπάς άφησε τα χρήματα και μας φίλησε κάπως πιο δυνατά από άλλες φορές.  Μετά έφυγε και ο ουρανός δεν ήταν γαλάζιος γιατί ήταν μαύρος , πάνω πάνω αριστερά εκεί στο βάθος . Τώρα τα σπίτια είναι κλειστά . 

   Δεν έχω πολλά τετράδια και αυτά που έχω είναι γραμμένα γεμάτα λέξεις που έχουν εμπρός το "θα". Προσεύχομαι τώρα για ένα όμορφο ξημέρωμα . Ένα ξημέρωμα που θα έχει τα χρώματα που αγαπούν τα παιδιά, κυρίως πράσινο. Το κρεβάτι μου είναι στρωμένο πολύχρωμο και μετά θα κοιμηθώ. Πρώτα ο Θεός θα ξυπνήσω μέσα στα σεντόνια μου που δεν θα είναι κόκκινα . Τώρα τα όνειρα είναι κλειστά . 

   Είμαι ένας μπόμπιρας 5 ετών. Η μαμά με κοιτάζει με λατρεία και απελπισία κι εγώ σκέφτομαι τι έχω κάνει πάλι λάθος. Εκείνη λέει τίποτα μωρό μου. Αλλά της φεύγουν δάκρυα που δεν έχουν χρώματα και κυλάνε στα μάγουλά της που είναι τα πιο όμορφα μάγουλα στον κόσμο. Συνήθως μου διαβάζει ένα τελευταίο παραμύθι αλλά απόψε λέει ότι δεν θέλει να μου διαβάσει τίποτε τελευταίο. Τώρα τα βιβλία μου είναι κλειστά. 

   Με πήρε ο ύπνος μάλλον. Παρ΄όλο που ακούω ακόμα πράγματα δεν πιάνω και δεν νιώθω πράγματα. Η μαμά δεν φαίνεται πουθενά. Την φωνάζω και δεν βγαίνει ήχος. Τώρα τα μάτια μου είναι κλειστά.  

νέο ξεκίνημα ;

      Η έκφραση "κάνω ένα νέο ξεκίνημα" έχει γίνει κλισέ. Την ακούω δεξιά αριστερά σαν να πρόκειται να παρκάρει κανείς αλλού το αμάξι.

     Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει τέτοια συνθήκη :                

 Ποτέ δεν ξαναξεκινάμε . 

 Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τέτοια συνθήκη . Είναι απλά μια "δήλωση" που κάνουμε, μια συμφωνία με το σώμα μας και μια υπόσχεση για μια άλλη στάση απέναντι στα πράγματα που θα πέσουν στα πόδια μας. Επανεκκίνηση στο μυαλό είναι σχεδόν ανέφικτη . 

   Ποτέ δεν ξαναξεκινάμε . Θα το θέλαμε . Αλλάζουμε τόπο . Αλλάζουμε σύντροφο . Αλλάζουμε κύκλο ανθρώπων. Αλλάζουμε εμφάνιση . Αλλάζουμε την καθημερινή ρουτίνα . Όλα τούτα είναι κρίσιμα γιατι οι αλλαγές γίνονται πάντα για κάποιο λόγο . Αλλά δεν είναι καθοριστικά τελικά ! Μέσα στο νου μας και σε όλο το σκεύος μας, το κορμί που θυμάται,  κουβαλάμε όλο το καταστάλαγμα από τον πρότερο βίο μας , σαν γαϊδουράκια φορτωμένα στην πλάτη με τα ξύλα της επόμενης εβδομάδας , ξύλα που θα καούν με τον δικό τους τρόπο καπνίζοντας το αύριό μας με τα τεκμήρια του παρελθόντος μας . 

   Ποτέ δεν ξαναξεκινάμε . Ευκαιρίες μας δίνονται Θεού θέλοντος και σαρκίου επιτρέποντος. Ευκαιρίες να κάνουμε τις κινήσεις μας σοφότερα. Εκείνο που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι δυστυχώς ποτέ δεν ξημερώνουμε χωρίς φορτίο στην πλάτη. Και ο βίος είναι ένας και βραχύς . 

   Θα έρχονται λοιπόν μέρες που το φορτίο των βιωμάτων μας θα ξεχύνεται πάνω στην νέα μας συνθήκη και θα την παίρνει παραμάζωμα γιατί η νέα μας συνθήκη δεν έχει ούτε ρίζες βαθειές ούτε ειδικό βάρος αντίστοιχο με τα βιώματα όλου του πρότερου βίου.

   Εκείνος που θα καταφέρει να ελέγξει την σφοδρότητα του χαρακτήρα του που ελοχεύει είναι κι εκείνος που θα μπορέσει να απολαύσει μια νέα συνθήκη με όλα τα υπέροχα δώρα της.  

   

οι κατάλληλες λέξεις

     Οι λέξεις δεν πρέπει να εκστομίζονται με βιασύνη. Είναι καλύτερα να έχεις την ψυχραιμία να σιωπήσεις.

     Από την ώρα που απευθύνεις λόγο και οι λέξεις που χρησιμοποίησες φτάσουν στον παραλήπτη δεν υπάρχει επιστροφή. Το γεγονός καταγράφηκε.

    Φυσικά εσύ μπορείς να ισχυριστείς ότι το ξέχασες ήδη, εαν αμαυρώνει την εικόνα σου αλλά το μόνο που έχει σημασία είναι εαν και πότε θα το ξεχάσει εκείνος ή εκείνη που "την άκουσε". 

     Οι λέξεις δεν πρέπει να εκστομίζονται με βιασύνη. Εκτός των άλλων επιπτώσεων, δείχνουν και τον πραγματικό σου χαρακτήρα. Δείχνουν την ένταση του καλού και του κακού που ελοχεύει μέσα σου. Την πρεμούρα σου να φανείς σοφότερος. Την υπερφίαλη βεβαιότητά σου ότι εσένα κάτι δεν σε αγγίζει. 

   Άκουσα μια ατάκα σε κινηματογραφική ταινία :  Σφοδρότητα , οι λέξεις σου είχαν μια σφοδρότητα ! 

   Υπάρχει ένα μέτρο για τις λέξεις : η θερμοκρασία τους. Εαν αγαπάς και μισείς σε υψηλές θερμοκρασίες εαν ευεργετείς και μέμφεσαι σε υψηλές θερμοκρασίες, εαν καλωσορίζεις αλλά και αποπέμπεις σε υψηλές θερμοκρασίες, δεν συγκροτείς μια προσωπικότητα που μπορεί να συμμετέχει ισορροπημένα σε σχέσεις. 

   Εαν αποκαλείς έναν άνθρωπο Δευτέρα με τη λέξη αδελφέ μου και Τρίτη δεικτικά με το επίθετό του οι θερμοκρασία είναι λάθος και τις δυό μέρες. Καλύτερα να τον φωνάζεις πάντα με το μικρό του όνομα. 

   Σε αντίθετη περίπτωση δεν μπορείς να περιμένεις, παρά να εξελιχθεί και η σχέση με εξάρσεις, όπως και ο λόγος που απευθύνει ο ένας στον άλλον. Όχι αργά, εδραιωμένα και ενσυνείδητα. Άναρχα, ρηχά και περιστασιακά.

    Οι λέξεις δεν πρέπει να εκστομίζονται με βιασύνη. Και πρέπει πάσει θυσία να έχουν την αρμόζουσα θερμοκρασία. Το γραμμικό είναι ο μόνος τρόπος για να στηθούν γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων που έχουν πάντοτε πίσω τους μια αξιοσέβαστη ιστορία. Η ιστορία τους δείχνει το έδαφος πάνω στο οποίο θα καλλιεργήσετε το μαζί. Ο λόγος, οι λέξεις που θα εκστομιστούν εκατέρωθεν, είναι οι σπόροι που θα φυτευτούν. Οι κατάλληλες λέξεις με τις κατάλληλες αποστάσεις θα γίνουν το φυτώριο των θαυμάτων.

    Οι λέξεις δεν πρέπει να εκστομίζονται με βιασύνη. Πρέπει να εκστομίζονται μετά λόγου γνώσης .

    Εαν ο στόχος είναι ένας όμορφος κήπος.  

    

η απώλεια του βάθους

           Πόσα πίξελς μπορούν να αποθηκεύσουν σωστά ένα παλιό γιοφύρι σε ρέμα στο δάσος ; 

     Τι τις κάνεις, έπειτα ; όχι τις αναμνήσεις , τις φωτογραφίες . Μπορείς να τις ανακαλέσεις την στιγμή που η μνήμη σου τις χρειαστεί ; Ή απλά έχεις την ασαφή βεβαιότητα ότι κάπου ίσως σε περιμένουν, ώστε κάποτε να ανατρέξεις ; 

    Τι τις κάνεις, έπειτα ; όχι τις φωτογραφίες , τις αναμνήσεις . Τις ανακαλείς ασυναίσθητα με κάθε ευκαιρία ή αφορμή και ξαναβιώνεις όλο το πακέτο με τα συναισθήματα που διεγείρουν. Γίνεται αυτόματα, απλά, η συγκίνηση που σου προκαλούν, είναι ανάλογη με όσα είχες αποτυπώσει όταν βίωσες εκείνες τις στιγμές . Εαν ρούφηξες όλη την γλύκα των πραγμάτων εντάξει. Η ουσία της ζωής είναι ο βιωμένος χρόνος κι όχι οι αποθηκευμένες πιθανότητες πληροφοριών.  

   Είναι λοιπόν προτεραιότητα να φροντίζεις τη στιγμή που οι αισθήσεις σου μένουν άναυδες από την ομορφιά των πραγμάτων, να ρουφήξεις πρώτα όλη τους την ομορφιά , live , εκείνη την στιγμή που συμβαίνει , με όλη σου την προσήλωση και με την απόλαυση που σου προσφέρουν τα μάτια σου, η μύτη σου, τα αυτιά σου και τα χέρια σου τα έτοιμα να αγγίξουν μια και δεν κρατάς κάποια συσκευή. Να αγγίξεις τα κάγκελα της γέφυρας στο δάσος, να μυρίσεις τη μούχλα του ξύλου , να ακούσεις το ρέμα χωρίς κλικ και γκλίν , να πιάσεις τις αδιόρατες συλλαβές που σου απευθύνονται από τα ξερόφυλλα, τα πουλιά και τα δέντρα , να μείνεις ακίνητος για να μην διαταράξεις τη στιγμή . 

    Τα περισσότερα πράγματα που φέρνουν συγκίνηση είναι απρόσμενα, σε πιάνουν εξ απίνης με μια ταχύτητα που ήδη ξέρεις ότι δεν θα κάνει παύση μέχρι να ανασύρεις το smartphone και να δεις πως θα παρακάμψεις την δική του επικαιρότητα για να φωτογραφίσεις ό,τι και όσα προλάβεις. Πιθανότατα μάλιστα, θα δεις μια αναπάντητη και δυό ειδοποιήσεις που θα σε αποσπάσουν, θα παρασύρουν το μυαλό από την διαδικασία της συγκίνησης στη διαδικασία μιας υπενθύμισης, μετά της προτεραιοποίησης, της εκλογίκευσης, επανόδου στα τρέχοντα.  

   Περνάμε πολλά χρόνια με την βεβαιότητα ότι όσα μας προσφέρονται απρόσμενα θα μας ξαναπροσφερθούν, μέχρι που ανακαλύπτουμε ότι ίσως πλέον δεν μας αρκεί ο χρόνος. Δεν μας απομένουν τόσα χρόνια με δυνατές τις αισθήσεις μας για να βιώνουμε σαν νεαρά άτομα την χαρά της εκπληκτικής αποτύπωσης με την οποία μας έχει προικίσει ο Δημιουργός και την ξοδεύουμε αλόγιστα. Στην αρχαιότητα θα λογίζονταν ύβρις . Θέλω να πω, φαντάσου να σου απευθύνει τον λόγο ο Σωκράτης κι εσύ να του ζητήσεις να σταθεί μουγγός για μια σέλφι... ε ;    

____________________________________________ 

 ...περπατούσαμε χέρι χέρι, πέρασε ένας άντρας που " τον θυμάμαι καθαρά σαν να τον είχα φωτογραφίσει , ενδεχομένως πιο καθαρά, επειδή ακριβώς δεν τον φωτογράφησα . Αυτό έγινε μια μέρα στα τέλη του Φθινοπώρου ...  [ σ. 147 ] Η απώλεια του βάθους [ κεφ 3 ] από το βιβλίο του Τζ.Μπάρνς ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2013 

the combs item - η συναίνεσή μας στην αντιπαλότητα

 

    Έχουμε εν κιβωτιστεί !  Εγώ, εσύ, η σύντροφός μου, ο κουμπάρος σου, ο πατέρας μου, όλοι μας. Έχουμε τοποθετηθεί σε διαφορετικά κιβώτια και δεν μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια και να ανταλλάξουμε ιδέες και συμβουλές : είμαστε σε άλλο κιβώτιο και τα τοιχώματά του είναι αδιαπέραστα. Το κτίσαμε από απρο - ανοησία μόνοι μας. Δεν αναγνωρίζουμε πλέον ο ένας τον άλλον . Γιατί κάθε μας μικρή συζήτηση απορρίπτεται από την βεβαιότητα που έχουμε ότι είμαστε απολύτως ενημερωμένοι. Με τη διαφορά ότι δεν είμαστε. Ενημερωμένοι. Είμαστε απλά πληροφορημένοι ! Ο καθένας από άλλη πηγή και μάλιστα τόσο αφελώς γρήγορα επιπόλαια επιλεγμένη που ούτε ξέρουμε ποιόν έχει από πίσω ! Κάποια στιγμή, ένα κλικ, μας εν κιβωτίζει σε μια κάμαρα ειδήσεων και περνάμε χρόνια με τα ίδια βρώμικα χνώτα ώσπου με μια παρόρμηση και ένα άλλο κλικ ρίξουμε τον εαυτό μας απλά στην παραδίπλα κάμαρα !  

      Ενισχυμένο από την τεχνητή νοημοσύνη , ένα παλιό ζήτημα , αυτό της προβληματικής επικοινωνίας μεταξύ των κοινωνικών ομάδων , επιδεινώνεται πλέον ραγδαία , δημιουργώντας προσκόματα στους ήδη διερηγμένους μας κοινωνικούς δεσμούς . Φαίνεται ότι ανήκουμε πλέον όλοι, χωρίς την συγκατάθεσή μας, σε πυραμίδες διαφορετικών αλλά αποστηρωμένων αναλύσεων των γεγονότων , σε combs καταιγιστικής προπαγάνδας και με την συνδρομή της φτωχής εξατομικευμένης μας καθημερινής ενημέρωσης , τι κάνουμε ; Απομακρυνόμαστε τόσο πολύ ιδεολογικά από τους ανθρώπους που αγαπάμε ώστε να γίνεται κάθε απόπειρα ιδεολογικής ή φιλοσοφικής συζήτησης "μια συνάντηση κωφών" .

    Να το πω απλούστερα : Ό,τι θέμα και να ανοίξω τελευταία σε παρέες, ο καθένας έχει άλλη ενημέρωση αλλά τόσο τσιμεντωμένη, που ούτε καν ακούει την ανάλυσή μου. Περιμένει τη σειρά του να πει με θυμό την ατάκα που βλέπει κάθε μέρα γραμμένη στο κινητό του από συγκεκριμένο κέντρο ειδήσεων χωρίς να του περνάει από το μυαλό να κάνει μια μικρή έρευνα για ποιό λόγο οι περισσότερες από τις ειδήσεις που του σερβίρει ο "καθημερινός του μέντορας" διαψεύδονται από τις εξελίξεις σαν πύργοι από τράπουλα. 

   Η διαφορά εδώ είναι ότι έχουμε ατόφια, ο καθένας μας, όλη την ευθύνη για αυτό που μας συμβαίνει. Με τη δικαιολογία ότι είναι χαώδης και κοπιαστική η αναζήτηση της αλήθειας, αναθέσαμε ελαφρά τη καρδία σε όποιο site χαϊδεύει τα αυτιά μας, να είναι η αποκλειστική πηγή της σύνδεσής μας με τις εξελίξεις. 

  Τι είναι γεγονός ; Τι είναι είδηση ; Και τι είναι άποψη ; Τι είναι σχολιασμός και τι είναι αδιαμφισβήτητο ; Αυτές τις λίγες ερωτήσεις δεν μπορούμε να μη τις κάνουμε ενήλικες άνθρωποι μια φορά το χρόνο εμπρός στον καθρέφτη μας. Όπως δεν αφήναμε την κουτσομπόλα της γειτονιάς να μας ενημερώνει κάθε πρωί τι θα απογίνουνε τα αδέλφια και τα ξαδέλφια μας στο χωριό, έτσι πρέπει να φιλτράρουμε αυτό που περιμένει κάθε πρωί σαν η δήθεν ανάλυση των γεγονότων στην οθόνη. 

   Αν υποθέσουμε ότι καταλήγουμε να μην μπορούμε να κουβεντιάσουμε για τίποτε σε βαθος, αντιθέτως οι άνθρωποι που ως χθες σεβόμασταν μας φαίνονται ότι εκφράζουν πλέον ενεκδιήγητες γνώμες κι απλά κλείνουμε τα αυτιά μας σε όλους, ποιός βγαίνει κερδισμένος ; Ποιός θέλει τον κοινωνικό ιστό σε τέτοια διάλυση ώστε να περιφέρεται ζαλισμένος σαν ένα κοπάδι σκόρπια γίδια ; Εκείνος που δεν θα ήθελε την οργανωμένη κοινωνία να τον παρακολουθεί, να εγείρει αντιρήσεις και να διεκδικεί κάποια εκλογίκευση πολιτικής προς το δημόσιο συμφέρον. 

  Πόσο σε νοιάζει όλο αυτό ; Το ξέρω ότι βιάζεσαι, τρέχεις και δε φτάνεις. Πόσο σε πειράζει που κάποιος όχι εξυπνότερος από σένα, σου σερβίρει κάθε πρωί μια παπαριά με την οποία θυμώνεις, εξοικειώνεσαι και τελικά υιοθετείς σαν δική σου γνώμη και την διαδίδεις αβασάνιστα ; Τι χρειάζεται να κάνεις ; Να κλείσεις το γαμημένο το μαραφέτι από το οποίο ενημερώνεσαι συνοπτικά και να παροτρύνεις την παρέα σου ώστε να ψάξει τις σημαίνουσες, ουσιώδεις, κρίσιμες ειδήσεις από πολλά μέσα, από πολλές πηγές, από παλιές αξιόλογες εφημερίδες στο διαδίκτυο μια φορά στις δεκαπέντε μέρες. Θέλει κόπο. Αλλά είναι στο χέρι σου. Εαν η γειτόνισσά σου σου έλεγε ότι η μητέρα σου έχει γκόμενο θα το έψαχνες από δέκα μέρη. Εαν το smart κάθε πρωί σου λέει ότι ο γείτονάς σου είναι ο εχθρός , γιατί δεν το ψάχνεις λιγάκι παραπάνω ; 

  Είναι βολικά να μαζευόμαστε μονάχα για να βρίσει ο καθένας τον καινούργιο του αντίπαλο με μάτια που πετάνε φωτιές. Ξεχαρμανιάζουμε. Ξεφουσκώνουμε. Αλλά είμαστε καλύτερα την άλλη μέρα το πρωί ; 

  Κοίταξέ μας ! Εδώ... στη φωτογραφία παρακάτω... Είμαστε μια κοινωνία κατηγορηματικών, βέβαιων ότι όλοι έχουμε τη σωστή είδηση στα χέρια μας και σχεδιάζει ο καθένας μονάχος την αντίδρασή του σε κάτι που τις περισσότερες φορές ούτε καν υπάρχει ... εκείνο που θα κρίνει τη ζωή μας ωστόσο, ακόμη κι αν ο ένας από την παρέα μας το πάρει είδηση, δεν θα μπορέσει να μας το σφυρίξει στο αυτί . Γιατί δεν ακούμε. Και το πιο αστείο είναι ότι ο καθένας μας δείχνει χαρούμενος στην κάμαρά του, ανύποπτα βολεμένος.

 

 

 

    

λίγο πριν την τελειότητα , ένα βήμα πίσω, στην ουσία

 

    Η ουσία στις εικόνες είναι ότι πρόκειται απλώς για δυό δέντρα , έχουν ρίζες, κλαδιά και φυλλωσιά . -

     Ζούμε σε καιρούς με απρόβλεπτες καθημερινές εξελίξεις. Ο σχεδιασμός της ζωής καθίσταται πλέον ευάλωτος σε ανατροπές που μπορεί να λάβουν χώρα στην άλλη άκρη του πλανήτη... Το φυσιολογικό θα ήταν να είμαστε πιο επιεικείς με τους πάντες, πόσο μάλλον με εκείνους που ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε...

   Ένα βήμα πίσω, μια δεύτερη ματιά στον συνάνθρωπό μας θα μας βοηθούσε πάντοτε να τον φέρουμε δίπλα μας χωρίς αστερίσκους. Η ταχύτητα όμως έχει ανέβει σε όλα , και στις ετυμηγορίες μας φυσικά !  Βγάζουμε αποτέλεσμα σε 3, 2 , 1 ... τέλος.

     Στην κοινωνία των δαχτυλοδεικτούμενων επαρκών, δε χωρούν ανεπάρκειες. Πρέπει να διορθώνονται με συνοπτικές παρεμβάσεις. Εγώ είμαι κάθε μέρα και πιο τέλειος. Γιατί δηλαδή εσύ αρνείσαι να γίνεις ; Και το πιο επικίνδυνο, στην κοινωνία των επαρκών δεν χωρούν .. διαφορετικότητες ...  φυσικά ! Αλλά... ας γυρίσουμε στην γέννηση αυτού του κατα-κριτικού πνεύματος από το οποίο εμφορούμαστε όλοι μας. 

      Σύμφωνα με τους καθηγητές Πολ Χιούϊτ και Γκόρντον Φλέτ η τελειομανία πηγάζει από τρείς πηγές : Την εσωτερική, δική μας, λόγω κατασκευής, που στρέφεται προς τον εαυτό μας και μας τρώει τα σωθικά, την κοινωνικά επιβαλλόμενη που οφείλεται στο αυστηρό τιμωρητικό τυπικό περιβάλλον* και τέλος την από εμάς προς τα έξω απευθυνόμενη προς τους γύρω μας, καθώς προβάλουμε τις προσδοκίες μας για τη δική μας τελειότητα σε εκείνους ώστε να γίνουν ακόμη καλύτεροι. Καμία δεν είναι υγιής ή φυσιολογική !

     Παθητικοεπιθετικές συμπεριφορές μας προς τον σύντροφό μας, το παιδί μας, τον καρδιακό και καλά φίλο μας ή τον πλησίον μας, οφείλλονται σε τούτο : τον θέλουμε ακόμη ανώτερο από αυτό που μπορεί να γίνει . Αφού δηλαδή τον διαλέξουμε για αυτό που είναι, θέλουμε να τον ανεβάσουμε επίπεδα πιέζοντάς τον μέχρι να δυστυχήσει ... 

     Ο μύθος του πετυχημένου τελειομανούς είναι το βασικό μας αφήγημα και δεν είναι παρά μια απάτη ! Εστιάζουμε σε κάποιον δακτυλοδεικτούμενο επιτυχημένο που υπήρξε τελειομανής, π.χ. Ελένη Αρβελέρ ή Νίκο Γκάλη ή Γιώργο Νταλάρα που λόγω του θριάμβου τους τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας και δεν στοχαζόμαστε αμέτρητους άλλους που με την ίδια προσπάθεια δεν κατάφεραν παρά να συντριβούν ! 

    Ο Κάραν μας προτρέπει να λάβουμε υπ' όψιν την φθαρτότητά μας και να θεωρήσουμε εαυτόν σαν μέλη πληρώματος ενός ιστιοφόρου : εκείνο που θα καθορίσει πόσο δύσκολα και σε πόσες μέρες θα φτάσουμε στον δικό μας προορισμό δεν είναι μόνον η προσπάθειά μας αλλά και δεκάδες τυχαίες περιστάσεις ! Ένας το ίδιο άξιος με εμάς που θα ξεκινήσει τρείς μέρες νωρίτερα μπορεί να κάνει το μισό χρόνο από εμάς ή να μην ξανακούσουμε νέα του, να ναυαγήσει. Θα πρέπει να τον κρίνουμε ανελέητα ή να τον θεοποιήσουμε ; 

   Υπάρχουν ηγέτες, σε κάθε οικογένεια , μια μητέρα λέαινα ή ένας πατέρας καπετάνιος που θέτουν τους στόχους της οικογένειας με μεγάλη σαφήνεια και με αδυσώπητη σκληρότητα, τους ίδιους στόχους και για τα τέσσερα παιδιά τους και για τα δώδεκα εγγόνια τους. Εκεί κτίζεται η γκιλοτίνα στην οποία θα χάσουν την αθωότητα και την ευρρωστία τους πολλά από τα νεαρά βλαστάρια κάθε οικογενειακού δέντρου και θα οδηγηθούν στην μυστική αίθουσα δικαστηρίου όπου ισοβίως θα δικάζονται από τους προγόνους τους. 

   Μερικά από τα βλαστάρια αυτά θα καταλήξουν ναρκομανείς ( πολλά παιδιά αγέρωχων αξιωματικών ) , πιο λίγα από αυτά θα καταλήξουν αυτόχειρες ( πολλά παιδιά διάσημων και πάμπλουτων ) και πότε πότε θα γράφουν οι εφημερίδες για κάποια γυναίκα μητροκτόνο ή άντρα πατροκτόνο τους οποίους όλοι μας θα σκεφτόμαστε ως διασαλεμένους που τους αξίζει η αγχόνη. Αυτοί είναι που έχουν βιώσει το παράλογο και ξέρουν από που προέρχεται. Αλλά δεν θα ασχοληθεί κανείς να τους ρωτήσει κι ούτε θέλουν να εξηγήσουν σε κανέναν τίποτε γιατί κάποιος που αφαιρεί τη ζωή του γοννιού του την ίδια στιγμή τελειώνει τη δική του. Είναι πάντοτε το κύκνειο διάβημα. Έχετε δει πατροκτόνο να προσπαθεί για οτιδήποτε ; Είναι τύποις ήδη νεκρός. Πριν συμβεί το μοιραίο, δεκάδες μάτια παρακολουθούν το άρρωστο που συμβαίνει. Ξέρετε γιατί δεν παρεμβαίνουμε ; Γιατί εμπρός σε μια κατάφωρη αδικία που δεν ακουμπάει δικά μας συμφέροντα δεν έχουμε ανοιχτά τα μάτια τα αυτιά και τη λογική μας. Κι έτσι διαλέγουμε άλλον φίλο να βοηθήσουμε, εκείνον που δεν προφταίνει να μαζέψει τα κεράσια του και είναι και ευχάριστος τύπος.   

  Δεν ασχολούμαστε ως κοινωνία με τους αποτυχημένους. Πολύ περισσότερο δε, δεν ασχολούμαστε με τους αποτυχημένους που έχουν μικρές δυνατότητες από τη φύση τους. Αυτός είναι ο χειρότερος από όλους τους ρατσισμούς. Η περιφρόνησή μας για τον αδύναμο τον οποίο πλησιάζουν στο κατόπιν οι οργανώσεις σωτήρων κατ' επάγγελμα, κι από τους οποίους οι αδύναμοι δεν μπορούν να αποκομίσουν πραγματικό συναισθηματικό βοήθημα παρά να γίνουν οι βολικοί καημένοι του συστήματος. Ήθελες ποτέ εσύ να σε βλέπουν σαν καημένο ; Γιατί να θέλει ο Παλαιστίνιος ;

  Τα μεγάλα κεφάλια στους γιατρούς χωρίς σύνορα , στις κατά τόπους αποστολές ανθρωπιστικής δράσης και στις νεοφυείς αρχιεπισκοπές σε χώρες "απολίτιστων και αγράμματων πληθυσμών" πετυχαίνουν να ανταλλάξουν την αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεση χιλιάδων ψυχών για μια επιτυχία : να παρουσιάσουν στα αφεντικά τους ένα ακόμη στράτευμα χωρίς ικανότητα σκέψης το οποίο είναι έτοιμο να δεχτεί οδηγίες από τον ευεργέτη του & κάθε είδους εντολές, μέχρι να γίνουν κατάλληλοι ως το επόμενο κρέας που χρειάζεται η πιο μεγάλη μηχανή κιμά του πλανήτη : το καταναλωτικό δυτικό μοντέλο της ασταμάτητης οικονομικής μεγένθυνσης το οποίο εσχάτως βαπτίστηκε τρομάρα μας βιώσιμη ανάπτυξη !  Το μέτρο της επιτυχίας των επαγγελματιών αμοιβόμενων σωτήρων είναι πόσες φωτογραφίες τριαντάρηδων με γραβάτα θα αντλήσουν από ένα ολάκερο ανύποπτο ξυπόλυτο πόπολο. Το μέτρο του εγκλήματος που διαπράττουν είναι το πόσες θρηνούσες μητέρες θα προκαλέσουν με την κατά τη γνώμη τους θεάρεστη δράση τους. 

     Η κινητήρια δύναμη για όλο αυτό τον παραλογισμό είναι ένα συμπέρασμα που βγάζουμε αβίαστα ως άτομα και ως λαοί : ότι ο συνάνθρωπός μας στην Αϊτή ή την Πολυνησία είναι για λύπηση . Αμέσως μετά έρχεται το έργο ζωής ξεκάθαρο εμπρός στη ματαιοδοξία μας ως πολιτισμένων : Ζητούνται σωτήρες. Και φυσικά ζητούνται διατεθειμένοι να προσευχηθούν για την σωτηρία των αδυνάμων. Ώ, πόσο βολικό να προσεύχεσαι για να σωθεί από την απόγνωση ένας γκέϋ ! ένας άπιστος ! ένας όχι πετυχημένος κοινωνικά, ένας συναισθηματικά απόκληρος , ένας διαφορετικός από εκείνο που θές εσύ να ήταν, άτομα που βάζεις στο ίδιο μπλέντερ της λύπησης σαν να είναι η επιλογή τους άσχετη με το σώμα τους και η θλίψη τους άσχετη με την ολική απόρριψη που έχουν βιώσει από τους οικείους των. Πόσο ανώτερος καταλήγεις , ε ;

   Τι καλά που θα ήταν να αποδεχόμασταν μια μέρα, κάτω από μια ξαφνική φώτιση τον παρακάτω απλό έστω και ουτοπικό συλλογισμό : κανείς, όσο ανώφελη κι αν φαντάζει η ζωή του στα μάτια μας, δεν παρακαλεί εμάς να πάμε να τον συνδράμουμε παρά μονάχα εαν μας ζητήσει εκείνος κατά πρόσωπο κάτι συγκεκριμένο ! Θέλω να με κεράσεις ένα ποτήρι κρασί . - Αλλά όχι, εμείς θα του βάλουμε στη τσέπη και μια τυρόπιτα γιατί μισή δουλειά μισή και η υπεροψία μας. Θέλω να με ανεβάσεις στο πεζοδρόμιο με το καροτσάκι μου .- Αλλά όχι, εμείς θα ρωτήσουμε, στο ΑΤΜ θα τα καταφέρεις μοναχός ; Και τότε εκείνος μετανιώνει που σου απευθύνθηκε : Τα πόδια μου πάσχουνε, δεν είμαι χαζός !

  * Το τιμωρητικό περιβάλλον φυσικά στήνεται από αυτόβουλους εισαγγελείς οι οποίοι αρνούνται μετά βδελυγμίας την ιδιότητα του κατηγόρου ονομάζοντας εαυτούς κήρυκες συστημάτων αξιών και κανόνων. Η παρακαταθήκη πρέπει να διαιωνιστεί. Οι φύλακες, ποτέ δεν εκλέγονται από το λαό. Ανακηρύσσουν εαυτόν σωτήρα του διπλανού τους και έτσι λύνουν όλα τους τα υπαρξιακά αδιέξοδα. ( ο νοών νοείτω )  

__________________________________________

   ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ (από το the books journal του Απριλίου) :  

   "Ουσιοκρατία" του Γκρέγκ Μακ Κίον από τις εκδ. Ψυχογιός 2013

   " Το κυνήγι της τελειότητας " του Τόμας Κάραν, καθηγητή ψυχολογίας από τις εκδ. Μεταίχμιο 2023 

ο θρόνος του Φιλοκτήτη..

φωτογραφία της Ευθυμίας 

   ..λέγεται ότι είναι ένας βράχος πάνω από την Βελίκα που "επιτηρεί" μια θαλάσσια επικράτεια από το Στόμιο μέχρι τα ριζά του Πηλίου. 

       Στον τόπο που γεννήθηκα την Φλώρινα, τέτοιες τοποθεσίες τις ονοματίζαμε : " η Βίγλα ". Ανέβηκα σε ξενάγηση της Σταυρούλας * και κάθησα εκεί πάνω, δε μου έκανε διαφορά η βίγλα με τη θέα από το κασταναριό του φίλου μου του Χρήστου. Το αγνάντεμα από υψόμετρο είναι τέλειο όταν η ώρα σημάνει μέσα σου να δεις τα πράματα από λιγάκι πιο ψηλά.

     Ο Κ. Χατζής ήθελε να βλέπει τα πράγματα απ' ένα αεροπλάνο 😉.

   Ο θρόνος του καθενός μας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ούτε η κορυφή του Ολύμπου , ούτε η Ακροναυπλία είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στις προσευχές των απλών ανθρώπων. 

     Πιο κοντά είναι τούτη η φωτογραφία στο θρόνο της ευχής μου, πιο κοντά είναι το σημείο που ξαποσταίνει ο διαβάτης κάτω από μια Ιτιά, πιο κοντά είναι η πόρτα από ένα ξωκλήσσι που ανοίγει με δυσφορία τρίζοντας, πιο κοντά είναι η σχεδόν σπασμένη καρέκλα ενός κλειστού καφενείου του έρημου χωριού στο οποίο γεννήθηκε η μάνα. 

    Για τους θαλασσοδαρμένους, θρόνος είναι το πρώτο κομμάτι γη που δε το φτάνει το κύμα. Θρόνος είναι. Επειδή σε εκείνο το σημείο, φτάνοντας με τις τελευταίες ικμάδες των αντοχών σου, μπόρεσες να πετάξεις στη γη το φορτίο με τις βαριές ανάσες σου, τα κιλά με τις έγνοιες σου, τα μουσκεμένα ρούχα που πονούσανε το αλατισμένο κορμί και να αφήσεις τα χέρια να κρεμάσουν από τους ώμους για λίγες στιγμές όσες ακριβώς χρειάζεται ένας άνθρωπος για να αρθρώσει τρεις λέξεις βγαλμένες από την καρδιά του : 

   Θεέ μου, ευχαριστώ. 

  

*Σταυρούλια Σδρόλια link

ο πολίτης που θα περιέγραφα ως μια ξεμοναχιασμένη ψυχή

   Διαβάζω , ξαναδιαβάζω Μαρκούζε τούτη την περίοδο, όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν προβλεφθεί .

    Κάποτε, η ανθρωπότητα βάδιζε πιο αργά προς την πρόοδο. Ωστόσο η πρόοδος δεν ήταν τεχνολογική, ήταν εστιασμένη σε λογικές ανάγκες. 

    Πέρασαν πολλές δεκαετίες με την ανθρωπότητα σε μια διαδικασία εκπτώσεων ως προς την προτεραιότητα να αξιολογεί και να αντιδρά με βάση την λογική. Τα τελευταία χρόνια αμφισβητήθηκε και η αρχή της οικουμενικότητας, άλλος πυλώνας ισορροπίας στον σχεδιασμό των κοινωνιών. ( βλ δυτικά, ιδεολογία M.A.G.A ) . Οπότε μοιραία τελικά επιβλήθηκε «νέο αφεντικό στα πράγματα» : Η τεχνολογική πρόοδος ανέλαβε την εργολαβία να εξελίξει κοινωνίες ικανές να "αναπτύξουν τις λανθάνουσες τεράστιες δυνατότητές τους" (sic) βασισμένες στην έλλειψη άγχους ( ! ) για την επάρκεια των βασικών υλικών αγαθών.

   Έβαλαν το χεράκι τους και οι σύγχρονοι πολιτικοί ..αναλυτές της μεσαίας τάξης και καταλήξαμε στην θεοποίηση του μοντέλου ενός πολίτη που θα περιέγραφα ως μια ξεμοναχιασμένη ψυχή…

   Οι αντιθέσεις στην εμπεδωμένη νέα ηθική του τεχνοκρατικού ορθολογισμού, όταν εκδηλώνονται, δεν μπορούν να μαζικοποιηθούν και γι αυτό αποτυγχάνουν να επιτελέσουν το διαβρωτικό τους έργο. Τα εκκολαπτήρια ιδεών έχουν αντικατασταθεί από εκκολαπτήρια στρατιωτών των αγελέων ιδεολογιών και θρησκειών. Υπάρχουν στρατοί, μέντορες και ευαγγέλια μίσους όπου και να στρέψεις τα μάτια σου.

  Νεώτεροι στοχαστές ( Τσόμσκι ) επανα-κατέφυγαν στο μικρό κοινωνικό κύτταρο ως μια ελπιδοφόρο διαφυλαγμένη ρίζα.. αναφορά στον ανθρωπισμό και στον υπαρξισμό. Αλλά κάθε κούκος δε φέρνει άλλη μια Άνοιξη. Ναι, ορισμένοι αξιόλογοι άνθρωποι έχουν έξυπνα αποτραβηχτεί αλλά δεν ενοχλούν κανέναν.

  Είμαστε απομονωμένοι, χωρίς ευήκοα ώτα, ανισόρροποι και αποκαρδιωμένοι, τόσο πολύ, που καταρρέει και το αρχέγονο πρότυπο της διαβίωσης σε εστίες και σε ζεύγη, πόσο μάλλον σε παραγωγικές παρέες και ισορροπημένες μικροκοινωνίες.

Τώρα αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες μιας μη αναστρέψιμης πραγματικότητας. Το ανθρώπινο είδος, ο homo ecomomicus,  φυσικά κι εγώ, έχω τα ακόλουθα διαμορφωμένα πρόδηλα χαρακτηριστικά :

·      Είμαι βαθύτατα θυμωμένος, σε μια εσωτερική τρικυμία, την οποία οι λειτουργοί ή έμποροι της αργόσυρτης ψυχανάλυσης απλά ανακατευθύνουν, συχνά με τραγικά αποτελέσματα, αφού όσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι το τελεσίδικο των εδιεξόδων μου τόσο πιο απονευρωμένος συναισθηματικά καταλήγω. Οι κοινωνικές μου δεξιότητες καρατομούνται...

·      Είμαι τραγικά ανελεύθερος ώστε να επιφέρω αλλαγές στην καρδιά του προβλήματος, καθώς οι όροι συμμετοχής μου στο κοινωνικό πλαίσιο δεσμεύουν όλους τους σωματικούς και νοητικούς μου πόρους.

·      Είμαι φοβικός. Όχι μόνο απέναντι σε παγκόσμιες και αδύνατον να προβλεφθούν εξελίξεις αλλά και σε μικρές για άλλες εποχές απόπειρες να κάνω παρέμβαση στα προσωπικά μου δεδομένα, είμαι άτολμος, καθηλωμένος.  

    Αυτό το είδος ανθρώπου το απόλυτα δυστυχές και ταυτόχρονα ανίσχυρο για ρήξεις είναι η τέλεια βορά στους θηρευτές και ταγούς των σύγχρονων εποχών, με αποτέλεσμα ακόμη και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί να έχουν γίνει τόσο προβλέψιμοι ώστε οι «εξεγέρσεις» να σχεδιάζονται μια δεκαετία πριν και τελικά να χειραγωγούνται. Κινήματα προετοιμασμένα σε εργαστηριακές συνθήκες των πολιτικών επιστημών ( Αραβική Άνοιξη, woke ατζέντα, οικολογικός ακτιβισμός κ.α. ) ρίχνονται ως ρυθμιστές στο μπλέντερ την κατάλληλη στιγμή ( άκαιρα ) για να τραφεί πρόσφορα και πάντα με χαμηλές βιταμίνες η πείνα των λαών και ως συνέπεια των ατόμων για τις άλλες ( καίριες ) ρήξεις.

   Το αποκομμένο πνεύμα κάθε στοχαστή, παρακολουθεί και αποκαλύπτεται από τις δυνατότητες που έκρυβε το ανθρώπινο είδος, όχι για να προοδεύσει αλλά για να αυτο-υπονομευθεί !

  Ας υποθέσουμε ότι ένας σύγχρονος Κορνήλιος Καστοριάδης θα αναδύονταν από αυτή την άβυσσο και θα του αναθέταμε την ανατρεπτική διαδικασία της απαναφοράς της λογικής στη θέση ισχύος που είχε πριν την τεχνολογική επέλαση.  Θα τον ακολουθούσε κανείς ; Θα ξεχώριζε η νέα γενιά, μέσα στην περίοδο χάριτος της εκπαιδευτικής περιόδου που όλοι μας πετάξαμε σε διάφορους κάδους αχρήστων, θα ξεχώριζε η σημερινή νέα γενιά που είναι απολιτίκ τα διαμάντια στο λόγο του ; Πως θα έφτανε η συλλογιστική του να επιφέρει ρωγμές στην κατάσταση «ισορροπίας» της νέας αστικής κοινωνίας ;

  Με τη σημερινή πολιτική και κοινωνική διάταξη η φιλοσοφία είναι καταδικασμένη στον άχαρο ρόλο μιας ιστορικής τήρησης του ιστορικού αρχείου που αφορά την κάθοδο του σύγχρονου πολιτισμού στο επέκεινα του ανθρωπισμού.   

  Συναντάμε λοιπόν ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Και τι περιμέναμε ; Συζούμε με ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τους προσφέρουμε έστω και πρόσκαιρη γαλήνη ; Συνδιαλεγόμαστε με ανθρώπους που μέσα τους βράζουν ; Μας διοικούν τέτοιοι άνθρωποι ως αφεντικά μας ή ως εκπρόσωποι της πολιτείας ; Δεν υπάρχουν διαφορετικοί !!!  Δεν υπάρχουν πλέον άλλοι άνθρωποι. Οι άνθρωποι βράζουμε μέσα μας, όλοι .

   Το μόνο επίδικο είναι να καθυστερήσει η επιστροφή στην κοινωνία της ανθρωποφαγίας, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Είναι απλά ζήτημα χρόνου. Μια ακόμη επιλογή πρωτεϊνης που θα μας φανεί φυσιολογική. Όπως φάνηκε σε όσους είχαν καταπέσει και επιζήσει αεροπορικής τραγωδίας και απλά η βοήθεια από έξω άργησε να αφιχθεί ( στο δημοφιλές κινηματογραφικό σενάριο εργασίας ) .

   Σε εκείνη την ομάδα ανθρωποειδών ασφαλώς μπορούσες να διακρίνεις διαφορετικότητες… άτομα με πίστη στην ουράνια βασιλεία, στην ανθρώπινη δημοκρατία, στον φιλελευθερισμό, στην διαφύλαξη των πόρων του οικοσυστήματος. Απλά την ώρα του γεύματος, φάνταζαν όλοι τους ιδανικά εναρμονισμένοι. 

  Εγώ βράζω. Εσύ βράζεις ; Εμείς βράζουμε ; 

  Σε ποιό ζουμί ;  

 

πηγαίνουν κι ανθίζουν , όπου να 'ναι !

     Η είσοδος του έρωτα ποτέ δεν είναι διακριτική . Είναι αναιδής, θορυβώδης, ενοχλητική !  Αν θέλεις την ησυχία σου ; Με τίποτα ! 

    Είναι πιο βολικό να παρακολουθείς άλλους να ερωτεύονται. Το λέω μετά λόγου γνώσεως . Μέσα στο δικό σου κάδρο, άμα τρυπώσει αυτό το αναρχικό συναίσθημα τα παίρνει όλα παραμάζωμα . Χάνεται όλη η αυτάρεσκη μεθοδικότητα που δείχνεις συνήθως, πάει περίπατους η αυτοκυριαρχία σου, σχολάνε τα προγράμματα που έχεις καταστρώσει και όλη μέρα ψάχνεις να πιαστείς από κάτι σταθερό για να ξαναγίνεις επαρκής και να εξυπηρετήσεις ελαφρώς την ρουτίνα σου. 

   Η είσοδος του έρωτα ποτέ δεν είναι σχεδιασμένη. Αλλού την περιμένεις κι απ' αλλού μπαίνει. Κακός ηθοποιός, κάθε μέρα διαφορετική παράσταση. Κι ο θίασος κουρέλι !

   Είναι πιο βολικό να τον αφήσεις απ' έξω. Το επιλέγουμε εξάλλου οι περισσότεροι με μια αποφασιστικότητα που κρεμάμε στη γλώσσα του σώματός μας, μια πινακίδα που λέει ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ και την έχουμε τόσο συνηθίσει ώστε ξεχνάμε την παρουσία της. Φευ.. είναι τόσο εμφανές το αρνητικό μήνυμα που περνάμε στους περαστικούς από τη μέρα μας... διαβάζουν σε όλο μας το κορμί... ότι δεν είμαστε για πολλά πολλά , και σιωπούν απογοητευμένοι.

   Η είσοδος του έρωτα έρχεται ωστόσο μετά από μια πρόσκληση. Όσο κι αν το αρνηθείς, αν σε βρήκε "μπόσικο" και θρονιάστηκε μέσα στο μυαλό σου, είναι γιατί τον προσκάλεσες ! Θα χτυπιέσαι τώρα και θα λες, εγώ ούτε που σκέφτηκα να κάνω κάτι... αλλά δεν είναι από κείνα που τα προετοιμάζεις σαν βαλίτσα, σαν οικογενειακή συγκέντρωση, σαν τα γεννέθλια του παιδιού σου, για εβδομάδες και συνειδητά. Γι αυτό σαστίζεις. Γιατί το προσκλητήριο προς τον έρωτα το στέλνεις ασυναίσθητα. Έχεις απλά παραδοθεί , έχεις κατεβάσει μολύβια, σκέψεις, στρατηγικές και ευχές προς πεφταστέρια και η παραίτηση που διαμορφώνεις είναι το χαρτί στο οποίο γράφεται από μόνη της η πρόσκληση. Έρωτα ; Τώρα είμαι μια κενή φωλιά. Στείλε τα αποδημητικά σου να τη γεμίσουν. 

   Κι έρχονται. Και δεν είναι χελιδόνια, ερωδιοί και χήνες. Δεν έρχονται οργανωμένα ούτε στη συγκεκριμένη εποχή. Έρχονται σαν το ανοιξιάτικο χιόνι, σαν τη χειμωνιάτικη ζεστή λιακάδα. Μοιάζουν απρόσκλητα αλλά έχουν πάρει διαπίστευση. Και μπουκάρουν στη φωλιά σου.

  Και τότε αισθάνεσαι όμορφα κατοικημένος. Γόνιμος. Χρήσιμος. Αισιόδοξος, Υποσχώμενος. 

  Η είσοδος του έρωτα ποτέ δεν είναι άκαιρη. Ο έρωτας έρχεται ακριβώς στην ώρα του. Απλά έχει τα δικά του ρολόγια.