και τότε διακρίνεις την ελπίδα

ένα ντουβάρι με τον Σάμουελ Μπέκετ

     Οι δρόμοι της πόλης μου έχουν κωμικές αναφορές σε συλλογικές αναμνήσεις και σε μαζικές ουτοπίες : Αντιστάσεως, Βιοπαλαιστών, Νεολαίας, Μικράς Ασίας, Αναγεννήσεως , Αναλήψεως, Ανθέων !  Άκου εκεί Ανθέων.. Της Αναλήψεως μονάχα, αυτής της επίκλησης εγώ το καταλαβαίνω το νόημα. 
     Οι "μικροί ήχοι" έχουν ανεπαρκές αποτύπωμα. Στα στενά σοκάκια όμως, όπου οι ήχοι έχουν την ένταση για να ανταγωνιστούν τη βοή,  οι αδέσποτοι λυγμοί καταμαρτυρούν τα ομαδικά μας πλημμελήματα. Ακούς τον λυγμό. Γέλια ; Μα φυσικά, ακούς και γέλια, πάλι αδέσποτα. Γέλια υπερβολικά από ταπεινά ερεθίσματα. Και από το άλλο είδος, εκείνα τα γέλια με τη χροιά που καταγγέλλει. 

   Οι άνθρωποι κυκλοφορούν με τους πιστούς τους φίλους. Τα τετράποδα. Με άψογα ταμπελάκια και ένα σακουλάκι στο χέρι. Όλα εν τάξει... Αντιθέτως,  στα συναισθήματα και στις ετυμηγορίες , δε διακρίνεις τον ιδιοκτήτη. Ούτε σινιέ μενταγιόν με όνομα και διεύθυνση. Απευθύνονται χυμαγδόν, σε τυχαίους απροετοίμαστους παραλήπτες από αφανείς κωλο στοχαστές. Μονάχα στους τοίχους, με φθηνά σπρέϋ , μπορείς να βασιστείς ότι θα δεις δυο λόγια που κάποιοι τα απευθύνουν σταθερά και μετά τα υπογράφουνε.

     Ακούγονται παραφουσκωμένες αφηγήσεις με αφορμή τα "γεγονότα". Σε κάθε επανα-διήγηση αλλοιώνεται ένα 10%.  Παρά το κωμικό του πράγματος όλοι επιμένουν να φωνασκούν. Η ένταση της φωνής κρύβει την αμηχανία για τις απανωτές ανακρίβειες. Οι πολίτες παίζουν αυτό το παιχνίδι, σαν παιδιά στον αυλόγυρο, δεκάδες πριμαντόνες σε στενό παλκοσένικο. Έχουν έντρομα μάτια και προκαταλαμβάνουν το “κρίσιμο της περίστασης”. Θαρρείς πως δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν οτιδήποτε. Τόσο παθιασμένοι δείχνουν. Μα , όχι…. Αρκεί να κτυπήσεις μια γερή φορά παλαμάκια και θα τιναχθούν όλοι. Δεν υπάρχουν μεταξύ τους δραστήριοι, δεσμευμένοι σε στόχους ή θετικώς παθιασμένοι. Είναι δήθεν απασχολημένοι. Ρώτησέ τους : Τι κάνεις ; Δε θα σε κοιτάξουνε στα μάτια. Θα ψελλίσουν κάτι, τρέχω, οκ, κομπλέ, την παλεύω, αλλά δε θα σε κοιτάξουν.

   Κάστες. Ω, υπάρχει μια κάποια οργάνωση, ναι. Σε κάστες.  Ευλογημένοι κάνουν παρέα με τους ευλογημένους. Ξένοι με ξένους. Τρύπιοι με τους τρύπιους. Παρίες μονάχα με παρίες. Ανέραστοι με ανέραστους και , εκεί καταντήσαμε… οι ξερακιανοί με τους ξερακιανούς και οι ευτραφείς με τους ευτραφείς. Δεν δοκιμάζει κανείς τίποτα, δεν εκτίθεται κανένας, κάθε υπέρβαση είναι ένας εχθρός της αναισθησίας. Ελλοχεύει αντιθέτως θυμός. Ω, πόσος θυμός ελλοχεύει… Αρκεί να κάνεις πως εισβάλεις στον προσωπικό τους χώρο και θα δεις την αντίδραση, δυσανάλογη της εκάστοτε αφορμής. Ηρεμιστικά και κοκτέϊλ. Μια γενικευμένη ηθική χαλαρότητα προστίθεται στις εκπνοές από το αλκοόλ. Πρωί, πρωί.

   Όλοι περπατούν νευρικά, γρήγορα, με το κεφάλι κάτω. Για να μη σκοντάψουν. Και επειδή κρυφοκοιτούν την οθόνη.  Δυό εκατομμύρια κόσμος με δυόμισι εκατομμύρια κινητά. Επι…κοινωνούν. Εγώ νομίζω ότι επι..καλύπτονται. Σώμα και αίμα πληροφορίας, ο κάθε δούλος βαφτισμένος  Χριστόδουλος , ανοίγει το στόμα και καταπίνει με βουλιμία. Το κουταλάκι σε pixels. Ένας αγγελιοφόρος του μεγάλου αδελφού στην παλάμη κάθε πρώην παιδιού που δύναται τώρα να κρατήσει στο αριστερό του χέρι κάτι. Με το δεξί μένει να διεκπεραιώσει τα υπόλοιπα. Να συντάξει sms, να ρίξει στον ζητιάνο κέρματα, να διεγείρει τον εραστή του ή να τραβήξει μαλακία, να ψηφίσει ή να μουτζώσει , να πουληθεί ή να πουλήσει. Με το δεξί χέρι απόμεινε ο πολίτης της πόλης μου.

   Τα σμάρια στις στάσεις ; Μονάδες. Καθένας με ένα άμεσο σχέδιο και ένα τουλάχιστον plan b. Η βοή και η μανία του Γουίλιαμ Φώκνερ έχει εγκατασταθεί εδώ. Μανία, δεν είναι υπερβολικός ο όρος. Μια μανία να προβλέψουν καλύτερα εκείνο το απροσδόκητο που θα συμβεί ενώ όλα είναι στην εντέλεια στρωμένα. Βουβαμάρα… στις στάσεις, στα ασανσέρ, στις ουρές, βουβαμάρα… Δεε μιλούν. Δεν έχουν να μοιραστούν τίποτα.

   Κι όμως η πόλη, ως σύνολο, έχει ήχο… Εκείνη την απόκοσμη βοή. Θα την ακούσεις εάν τη φιλτράρεις μέσα από κουφώματα νέας μόνωσης, μπαίνει φιλτραρισμένη αρκετά για να καταλήξει ανώνυμη. Θόρυβος.   

    Είναι και οι εκατοντάδες επαρχιώτες ! Εκείνοι που καταφτάνουν να καταγράψουν την αποφορά. Έρχονται και ξανάρχονται. Τους διεγείρει η κενότητα, επειδή,  είναι η ψηλότερη και καλύτερα κτισμένη που έχουν ποτέ δει. Θα την βάλουν σε σακούλες από ιλουστρασιόν χαρτόνι , από εκείνες τις σακούλες που μονάχα οι φίρμες τυπώνουν και θα φορτωθούν για να  μεταφέρουν όση πιο πολύ μπορούν πίσω στο χωριό τους, εκεί που η μανία της αγχώδους κατανάλωσης, σε δύο μέρες θα ψοφήσει. Μια ιδέα ήταν, θα πουν. Είχαμε βρακιά κι εδώ ! Η κενότητα δεν αντέχει στους τόπους που οι άνθρωποι έχουν μικρά ονόματα κοινοποιημένα. Είναι σαν τα ηλιοτρόπαια που τα βάζεις σε ποτηράκι. Είναι σαν τα τριαντάφυλλα του ψυγείου, όταν Εκείνη που περιμένεις αργήσει.

     Και αυτός καθαυτός ο έρωτας ; Ένα ψαλίδι. Ένα σωτήριο ψαλίδι στα χέρια ξαπλωμένων που κάποιοι τους τυλίγουν σε σάκους νεκροτομείου, γράφοντας με μαρκαδοράκι τη λανθασμένη διάγνωση ενός ξαφνικού θανάτου.  Λιπόθυμοι ακούν το φερμουάρ που ανεβαίνει. Αναστάσεις, σοβαρά τώρα, δεν υπάρχουν. Χρειάζεται ο καθένας από ένα ψαλίδι. Κάπως να ξαναβγεί. Και έτσι, ο έρωτας γίνεται από φυσιολογικότητα, "Η ανάσταση" , η απόδραση , το νέο εμβόλιο, μια επένδυση, η ασπίδα για κάθε απειλή.  Και τον παραφορτώνουν. Και τον ακούν που αγκομαχά αλλά συνεχίζουν. Και του κόβεται η ανάσα. Και πολύ σύντομα γίνεται το γαίδουράκι του Χότζα. Ο καημένος ο έρωτας… δεν είναι φτιαγμένος για όπλο.

     Οι δρόμοι της πόλης μου δεν είναι εντελώς αδιάφοροι…συχνάκις πυροδοτούν αργούς σφυγμούς και διεγείρουν ημιθανείς συνειδήσεις. Το βράδυ, όταν το φθηνιάρικο χύμα κρασί γεμίζει τα Jambo ποτηράκια των 90 cents στις μπάρες, μια απίστευτη ποσότητα επίγνωσης ξεχύνεται από τα στόματα και χρωματίζει τα λερά σεντόνια. Οι κατατονικοί μετατρέπονται σε ποιητές και οι κατατρεγμένοι σε ντίβες. Οι κάστες μολύνονται με απρόσκλητες προσελεύσεις και η συνοχή πηγαίνει περίπατο. Άγρια ομορφιά εγκαθίσταται μπροστά σε εμβρόντητα μάτια και στα αυτιά αρχίζουν να φτάνουν ψίθυροι αυτογνωσίας. 

     Και τότε, παρόλο το ημίφως και τη παραζάλη, διακρίνεις την ελπίδα.