Νομίζω ότι όλοι μπαίνουμε καλοπροαίρετα στις πρώτες μας σχέσεις με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν όσο είμαστε νεαρά πλάσματα. Υπάρχει ενέργεια για ξόδεμα και δεν μας πειράζει εαν ένα μέρος της δεν μετουσιωθεί σε χειροποιαστό αποτέλεσμα. Μπορούμε να ρίχνουμε καλό στο γυαλό.
Σύντομα ανακαλύπτουμε τα όρια των προβολών μας και μια ουσιαστική πραγματικότητα : Ότι καθώς πασχίζουμε να αξιοποιήσουμε τα συναισθηματικά μας αποθέματα υπάρχει ένα ποσοστό που φαίνεται να μένει αχρησιμοποίητο. Κανένας δεν λαμβάνει το σύνολο της θετικής ενέργειας που του απευθύνουμε.
Καθώς οι σχέσεις λαμβάνουν ένα τέλος και άλλες τις αντικαθιστούν, εμείς , ελαφρώς σοφότεροι, απευθύνουμε φθίνουσες ποσότητες όρεξης περιμένοντας να διαβάσουμε τι ποσοστά θα αξιοποιηθούν. Πολλές φορές , όταν οι συνθήκες δείχνουν ευνοϊκές , ξαναγινόμαστε παιδιά, δηλαδή αθωότεροι.
Με τον καιρό εμφανίζονται σημάδια φθοράς και όσο πυκνώνουν τόσο δυσχερέστερο είναι να μην τους δώσουμε τη δέουσα σημασία. Έτσι πριν απευθύνουμε οποιαδήποτε θετική ποσότητα ενέργειας σε μια υφιστάμενη σχέση, πόσο μάλλον σε μια νέα που λίγο άργησε να φτάσει, μετράμε και ξαναμετράμε εαν έχουμε στην αποθήκη μας συναισθηματικά πυρομαχικά. Είναι ένα σημείο καμπή στη ζωή μας.
Εδώ χωρίζονται οι άνθρωποι σε δυό κατηγορίες αναλόγως του χειρισμού που θα κάνουν.
1η κατηγορία : κατασταλάζουν στις γηραιότερες των υφιστάμενων σχέσεων και απευθύνουν στις γνωριμίες ανορεκτικά μονάχα την ανοχή με εκείνη την βεβαιότητα ότι εαν ρισκάρουν είναι πολύ αργά για να επιδιορθωθούν. Δυό τρία άτομα είναι το "σπίτι". Η εντροπία σε αυτή την περίπτωση σταματάει να έχει σημασία. Οι σχέσεις, συζυγικές και φιλικές, εαν αναλυθούν, τείνουν προς το χάος, αλλά με λίγο στραβά μάτια και δυο τρεις μισές αλήθειες μπορούν να θεωρούνται ένα πλαίσιο προκειμένου να εξασφαλίσουμε ότι ΔΕΝ θα πάμε σα το σκυλί. Όποιος πλησιάζει τέτοιους ανθρώπους καλείται να υπογράψει υποσχετικό μηδενικών προσδοκιών.
2η κατηγορία : αντιλαμβανόμενοι ότι δεν τους περιμένει κάτω εκεί στα ραδίκια μια δεύτερη ζωή, και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν ενέργεια, με επίγνωση της απαγορευτικού ύψους εντροπίας. Επενδύουν στην ελπίδα ότι το νέο, κάτω από σοβαρή φροντίδα, ό,τι κι αν είναι, μπορεί να μην έχει γεύση σκατά.
Τρίτη κατηγορία δεν υπάρχει.
Οι άνθρωποι που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν αποδέχονται τους απέναντι επειδή θεωρούν ότι η επιλογή τους να ξοδεύονται για μια ουτοπία είναι αφελής. Οι άνθρωποι που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία δεν σέβονται τους απέναντι επειδή θεωρούν ότι παίζουν όλη τη ζωή τους για την ισοπαλία.
Όλοι βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα, απλά, το να έχουμε τους μισούς από εμάς να απορρίπτουμε, μας δίνει την ικανοποίηση που έχει ένας Αμερικανός ότι στην κρίση εκείνος δε ψήφισε Ρεπουμπλικανούς. Δε θα κάτσει να σκάσει εαν οδηγεί στην απόγνωση κόσμο και κοσμάκη επειδή είναι βολεμένος στις ΗΠΑ.
Οι "Ρεπουμπλικάνοι" των σχέσεων ξέρουν ότι το παράδειγμα συντηρητισμού που δίνουν στα παιδιά τους θα τα κάνει "Δημοκρατικούς" λόγω σιχαμάρας. Οι "Δημοκρατικοί" των σχέσεων ξέρουν ότι η εικόνα τους της ταλαιπωρίας που δείχνουν προς τα παιδιά τους θα τα κάνει "Ρεπουμπλικάνους" λόγω ρεαλισμού. Έτσι πάντα παραμένουμε μισοί μισοί και δεν υπάρχει κίνδυνος να ξεμείνουμε από εκείνους που δεν θα σεβόμαστε και θα τους χρησιμοποιούμε ως αντιπαράδειγμα.
Όλοι καταλήγουμε σε μια συναισθηματική έρημο στην οποία το μόνο
παρήγορο είναι ότι ...δε φυσάει. Με το να μην φυσάει, μας επιτρέπει να
βλέπουμε χιλιάδες πατημασιές προηγούμενων που πέθαναν από δίψα. Εμείς
όμως "δεν ξέρουμε". Δεν τους βλέπουμε κάτω τεντωμένους. Βλέπουμε μονάχα
πατημασιές που οδηγούν ίσια πέρα.
Η ζωή είναι πολύ όμορφη μόνον όταν το μέγεθος της εντροπίας είναι ακόμη δυσδιάκριτο, αμελητέο. Η ζωή σκατώνει όταν με την πάροδο των ετών , όσο κι αν προσπαθήσεις , πετάς ρύζι σε τρύπιο ταψί. Η ζωή σκοτώνει όταν όλα είναι ένα χάος. Και τους αισιόδοξους και τους ρεαλιστές. Απλά οι μισοί την έχουν όλη ζήσει. Δεν είναι υπερβολική η άποψη. Τη ξαναγράφω : Οι άλλοι μισοί βρίσκονται ήδη σε θερμικό κώμα.
S※ όλα τα φυσικά συστήματα [...] οδεύουν φυσιολογικά προς την αταξία και το χάος. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, η εντροπία θα αυξάνεται συνεχώς έως ότου κάποτε δεν θα υπάρχει πια άλλη ενέργεια για να μετατραπεί σε θερμότητα, η εντροπία θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της [...] οπότε θα επέλθει και ο λεγόμενος «Θερμικός Θάνατος» του Σύμπαντος
(Σιμόπουλος, Διονύσης Π. Η άνοιξη του σύμπαντος. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;