φήμες

 
   Ένας λόφος δίχως δέντρα, μια αλμύρα δίχως ιδρώτα, ένα μελτέμι χωρίς θάλασσα, ένα πουλί, όχι γλάρος, κάτω μια πρόχειρη κατασκευή από ξύλα, ψηλή σαν Δούρειος Ίππος , εφήμερη σα σχεδία, κι εγώ, κι εγώ εφήμερος θέλω να πω, κάτοχος του πουλιού και ξαπλωμένος επάνω ανάσκελα, γυμνός και ανίκητος, ακίνητος σαν τα φύκια στην άμπωτη, δίπλα μια ισχνή σα φύκι κοπέλα, πόσο κάτωχρα όμορφη, σκυμμένη επάνω μου, να μου ακουμπάει τρυφερά ένα νόμισμα σε κάθε μάτι για το βαρκάρη του ονείρου, και να με φιλά, απαλά σα να με ξαποστέλνει, ανήσυχη για τη δική της τύχη, ανήμπορη να ρίξει τείχη . Το στήθος της σχεδόν να αγγίζει το δικό μου, οι φλόγες (μας) κοντεύουν να ανάψουν , αλλά εκείνη κρατιέται. Κυριολεκτικά. Εκείνο από το οποίο κρατιέται καταρρίπτει μια σύγχρονη φήμη. Οι Έλληνες τον έχουν μικρό.
        Το ένα μου μάτι κάτω από το τάλαρο κρυφά στοχεύει στο περίγραμμα του γυναικείου κορμιού, ακολουθεί τη γυναικεία πλάτη μέχρι κάτω, ώσπου ο υπέροχος σφιχτός δίδυμος λόφος, αυτός ο πισινός του ονείρου, διαλύει με το ανάστημά του μια όψιμη φήμη. Οι Ελληνίδες τον έχουν χαμηλό και πλαδαρό.  
        Η ιέρεια σκύβει και αφιερώνεται. Μαλάσει και καθοδηγεί, με λόγια μυστηρίου το πουλί για να του δώσει τέλεια μορφή, εκείνη που αρμόζει στο κορμί της. Oι δυνατότητες αποδεικνύομται πεπερασμένες. Το αντρικό όργανο είναι υποδεέστερο σε πλαστικότητα από τις φήμες. Υπομονή η κοπέλλα ωστόσο διαθέτει πλέρια, είναι θετικό άτομο κι ανασκευάζει με τούτη την προσήλωση μια φήμη περιχέουσα για ένα λαό που ιδρώτες ατελείωτους χύνει. Οι Έλληνες, τούτος ο κοντός λαός με έμβλημα την πρόχειρη κατασκευή, με σημαία τη σχεδία, ό,τι κάνουν το αφήνουν στη μέση.   
       Η όμορφη κόρη, παίρνει τότε ένα υπέροχο πορφυρό στα μάγουλα τα δυό χρώμα, και μέσα απ’ τις πτυχές της χλαμύδας της τραβά ένα εργαλείο πανάρχαιο, ένα μικρό μπουκάλι λάδι. Στάζει και απλώνει με τα χέρια της αυτό το φίλτρο του έρωτα πάνω στο διψασμένο δέρμα μου, με στοργή θαρρείς αλλά και κάποια προσμονή, με όμορφο δέος. Το σώμα λαμπυρίζει απ’ του Αττικού ουρανού το άγριο φως, αναδύονται υποσχέσεις, διαλύονται κι άλλες φήμες, που λένε για τους Έλληνες οι άσχετοι, ότι το λάδωμα είναι μόνο για να σπρώχνει τις δουλειές και να προωθεί ειδικές φιλίες.

       Έτσι είναι τα πράγματα στα όνειρα, έτσι και στην πράξη... 
       Οι φήμες στήνουν με επιμέλεια σκηνικά για να παιχτούνε παραστάσεις. Φήμες για οκνηρούς, φήμες για διεφθαρμένους, φήμες για πολυμήχανους, φήμες για επιούσιους, φήμες για ευλογημένους και κυνηγημένους, για ανάδελφους και για παγκόσμιους, για θαυματοποιούς και αχρηστεμένους. Φήμες για ευνουχισμένους. Φήμες για αγάδες και φήμες για τσολιάδες.
       Όσο απαγορεύεται μια αυτοψία, τόσο αναγορεύεται η φήμη σε τσολιά της αλήθειας. Η φήμη είναι βαριά. . Παρόλο που δεν είναι χοντρή, παρόλο που της αρκούν είκοσι λέξεις, ή μέχρι 140 χαρακτήρες, παρόλο που είναι τσάμπα σαν tweet. Είναι πολύ βαριά, η φήμη, βαριά σαν του τσολιά τη φουστανέλα. Εύκολα πολύ απλώνεται, ένας αέρας είναι αρκετός και δύσκολα ξαναμαζεύεται.... Αυτοί που ανασκευάζουν φήμες γκρί , λευκές φουστανέλες και γαλάζιες βεβαιότητες δικαίως αμείβονται αδρά.  Έχουν τεχνογνωσία να τις στήνουν και είναι ειδικοί να τις ξεστήνουν. Πολλοί νομίζουν ότι στο θέατρο τη δουλειά την κάνει η ντίβα. Μα είναι και το σκηνικό. Είναι βεβαίως και το σκηνικό σημαντικό. Ανελέητο. Καθοριστικό. Βαρύ και καταιγιστικό. Η ντίβα είναι ψηφίδα εμπρός του.
      Τώρα θα ρθούν ξανά τρόϊκες. Mε επίθετα τριών γραμμάτων. Με αγαπημένο νούμερο το τρία. Μα δε θα πάνε ούτε στα σκολειά ούτε στα ναυπηγεία. Δε θα πάνε στα νησιά, ούτε στα όρη επάνω, να δούνε τα χωριά και τους ανθρώπους. Δε θα μιλήσουνε με κόσμο απλό, δε θα ψωνίσουν από μαγαζιά της γειτονιάς, δε θα καθίσουν για ένα ούζο σε τραπέζια ξύλινα. Μόνο θα ανοίξουν δέκα i-pod γύρω από ξύλινα αναψυκτικά, θα γράψουν και θα σβήσουν νούμερα με πλήκτρα. Τα νούμερα που τους ενδιαφέρουν υπαγορεύονται από τις φήμες με τις οποίες είναι ποτισμένοι απ' τη κορφή ως τα νύχια. Θα τα ταιριάξουν τα νούμερα στις φήμες, κι αυτό είναι εφικτό , η στατιστική είναι μαγική τέχνη. Θα γράψουν για μεσοπρόθεσμες βεβαιότητες. Κάθε τους κλικ θα είναι πιστολιά σε μια οικογένεια. Κάθε τους enter θα είναι όπλο μαζικής καταστροφής. Κάθε τους save θα είναι άλλη μια σπαρμένη φήμη. Μα όταν πάρουν εκείνο που ζητούν, μια σύμβαση του γούστου τους, οι φήμες όλες θα ανακατασκευαστούν και τα πάντα θα επανεκκινήσουν. Τότε θα τους είναι βολικό ένα κλίμα ανάπτυξης. Παγκόσμια.
      Έρχονται λοιπόν...Σε τρεις ημέρες θα έχουν στήσει ένα σκηνικό για να παιχτούν οι τραγωδίες. Τι ειρωνεία. Οι τραγωδίες γράφτηκαν πρώτη φορά εδώ, κι αυτό δεν είναι μια φήμη.