Απ' τη χρειά του ήχου θα καταλάβω εγώ αμέσως αν πρόκειται να φέρεις γεγονότα. Να μην αναπηδήσει.
Έτσι θα 'μαι σίγουρος ότι ήθελες να μπεις στην περιοχή μου μέσα, εκεί που αφήνω λιγοστούς.
Μετά θα σε αφήσω να απλώσεις θέματα και ερωτήματα. Σα λεκές στο άσπρο, αλλά πιό ωραία. Θα σε αφήσω να με ανασχηματίσεις. Σαν αίμα που έσταξε στο βρεμένο νιπτήρα, να απλωθείς, να σκύψω να σε σκουπίσω, λιγάκι να κιοτέψω, μετά να πάρω τα πάνω μου ξανά και να σε γευτώ. Έτσι να γίνει θέλω.
Κι άμα γευτώ το αίμα σου μια στάλα, ύστερα θα θέλω όλα σου να τα γευτώ. Δε γίνεται αμέσως, όχι. Πρέπει αρχικά να ματώσεις, μάτια μου.
Σα ρίξεις βότσαλο στη θάλασσά μου που κοιμάται, ρίξτο καλά, γεμάτα. Γιατί θα ήθελα να ξέρω πως δεν είσαι παιδί. Θα ήθελα να βεβαιωθώ ότι δε προσδοκάς το αδύνατο, μια πέτρα που βαδίζει στο νερό χοροπηδώντας... ποιός μας έχει βάλει τέτοιες ανοησίες στο μυαλό. Εγώ θέλω να ξεύρω πως ωρίμασες και θέλεις να πέσεις απάνω μου γερά. Με όλη σου τη δύναμη να τα πετάξεις. Και το βότσαλο και τη στάλα το αίμα.
Ύστερα, όσο σκοτεινιάζει κι ανατέλει η σιωπή, εγώ θα σου χαρίσω μερικές σκέψεις. Θα σε αναδομήσω απ' τα τεκμήρια, από αυτά που έκανες για να στοιχειώσεις την απελπισιά μου. Ο παφλασμός θα ηρεμήσει, η θάλασσά μου θα γαληνέψει και θα μείνει μονάχα το άρωμα της συνάντησής μας. Θα πλέει, θα λικνίζεται και θα προσκαλεί το πρωϊνό να το πλανέψει . Ακαθόριστο, μαγευτικό και ασαφές.
Σα κουνημένη φωτογραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;