Τι είναι το πάθος ρε παιδιά, ρώτησε η Σοφία...

Ούτε εμμονή, ούτε παθογένεια, ούτε μένος, ούτε λάθος. Ακούστε. Με λένε πάθος.
Ας κάνουμε τώρα τους χαζούς και ας συστηθώ λες και δε με ξέρετε. Είμαι συστατικό της ζωής. Η όψη μου είναι ανώτερη από τα κόκκινα παντζάρια του Τομ Ρόμπινς αλλά σίγουρα κατώτερη από το decolte της Monica … είμαι κάτι σαν ένα φρέσκο λουλούδι μια ώρα μετά την ανατολή του ήλιου.
Όσοι με έχετε μυρίσει, πρόσφατα λέμε, με αντέξατε και με απορρίπτετε προτιμώντας μια πιο νηφάλια αναμέτρηση με τον προορισμό σας, όσοι φτάσατε στο level ΙΙΙ , γλιτώνετε απόψε το διαγώνισμα. Μπορείτε να βγείτε στην αυλή με μια μπάλα.
Οι υπόλοιποι όμως, εσείς που δεν είστε μικροί Βούδες, ρωτάτε.
Και επειδή με ξαναρωτήσατε, θα σας τα πω λίγο πιο δεικτικά. Ακούστε τι προκαλώ , από πρώτο χέρι, για να μη ψάχνετε μετά τους Μπαμπινιώτηδες :

Είμαι το καύσιμο εκείνων των ανθρώπων που ξέρουν ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ...τόσο ωραίοι ! Είναι οι κηπουροί το Coelho… Είναι αυτοί που όταν βαλτώσουν, είναι διατεθειμένοι να προξενήσουν φθορά στον εαυτό τους επιδιώκοντας μια πιθανή βελτίωση.
Μια βελτίωση είναι ένα βήμα προς την ολοκλήρωση. Έχει ρίσκο. Είναι πορεία προς κάτι που δεν έχεις ακόμη γνωρίσει. Την πιστεύεις χωρίς να τη ψηλαφείς.. μικρέ Θωμά.
Φθορά ξέρουμε τι είναι. Έχει να κάνει με τα όρια. Φθορά είναι η λανθασμένη τοποθέτηση του μυαλού και του κορμιού σας. Έξω από τη βολή. Η φθορά είναι μετρήσιμη. Αν νομίζετε ότι έχετε ανεξάντλητη ενέργεια, με γεια σας με χαρά σας. Αλλά όχι. Δεν έχετε.
Τα όρια είναι αντικειμενικά, ε; Τα όρια είναι εκείνο το σημείο πέραν του οποίου το κορμί και το μυαλό σας, το σκεύος, αρχίζει να δημιουργεί ενοχλήματα.
Μα τα όρια είναι και υποκειμενικά, έτσι; Κανένας υποτίθεται ότι δε θα έτρεχε τα 100 μέτρα πιο γρήγορα από το puma… Τα ενοχλήματα είναι λοιπόν ρεαλιστικά και μη. Υπάρχει περίπτωση να καείς ακουμπώντας πάγο, αν όλοι σου λεν ότι ο πάγος καίει.
Ας πούμε ότι κυνηγώντας μια βελτίωση με πάθος υποφέρεις.
Όταν έρχονται τα ενοχλήματα, είναι πιο …ενοχλητικό το πόσος κόσμος πέφτει πάνω σας για να σας τα « εξηγήσει ». Γιατί ;
Τα ενοχλήματα είναι το εργαλείο και τελικά η δικαίωση της ηθικής. Και εγώ, το πάθος, δεν έχω αντιμετωπίσει χειρότερη εμμονή από την ηθικολογία.
Έτσι φτάσαμε απλά στο αντίδοτο της ζωτικής μου ύλης.
Στην ηθική σας.( Αυτή ακυρώνει μέχρι και τη λογική σας )
Η ηθική είναι η συνηθισμένη αντί ΔΡΑΣΗ της μάζας στο ...εξοργιστικό θέαμα ενός παθιασμένου ανθρώπου.
Να λοιπόν τι συμβαίνει με μένα (το πάθος) και με τους θεατές (το πλήθος…).
Η ενδεχόμενη απουσία ενοχλημάτων, τη στιγμή που εσείς μεταλαμβάνετε τα μυστικά και τις παρενέργειές μου, ενοχλεί πολύ τους υπόλοιπους. Τους μουρλαίνει.
Το καταλάβατε;
Ξεβολεύω τρομερά τους ανθρώπους. Τους ξεβολεύω. Τους κάνω να αναρωτιούνται γιατί είναι τόσο μικροί και ανεπαρκείς εμπρός στις καταστάσεις. Και θυμώνουν γι αυτό. Πολύ.
Ένας θυμωμένος άνθρωπος είναι το χειρότερο θηρίο. Τον κυριεύει μένος. Καταφέρεται κατά δικαίων και αδίκων. Δεν έχει τελειωμό το ντόμινο των πληγών που δημιουργεί.
Ένας θυμωμένος άνθρωπος είναι διατεθειμένος να προξενήσει φθορά στους άλλους για να πετύχει μια δοκιμασμένη βελτίωση : Να υποβιβάσει το σύνολο στο επίπεδό του ώστε να αισθανθεί ότι δεν είναι τελικά και τόσο μίζερη η ζωή του.
Τι γίνεται όμως με έναν που φτάνει στον προορισμό του ; Τι γίνεται με αυτόν που δοκιμάζει, για μια στιγμή, α glimpse of happiness ; Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που έχουν ολικά βαπτισθεί στο πάθος και εκείνοι που έχουν παρασυρθεί. Όσοι έχουν παρασυρθεί επιδιώκουν να καταστείλουν τις επιπτώσεις της ευτυχίας στην τακτοποιημένη ζωούλα τους. Αυτοί είναι που με ονομάζουν αμέσως λάθος…
Οι άλλοι, οι μύστες, με επιβεβαιωμένη την κοσμοθεωρία τους ανεβάζουν κι άλλο τον πήχη. Και σε λίγο καιρό απλώς ξεμακραίνουν...
Γύρω από ένα σμάρι απλούς ανθρώπους , αν παρατηρήσετε τις κοινωνίες, υπάρχει μια κρούστα. Είναι όπως στο φρέσκο ψωμί. Η κρούστα είναι που προστατεύει το εσωτερικό από τη φθορά. Οι παθιασμένοι άνθρωποι φτάνουν νωρίτερα σε κάθε μέτωπο. Αν αντέξουν στον πόλεμο οδηγούν τις μάζες ένα βήμα παραπάνω. Πολλοί, πολλοί δυστυχώς λυγίζουν. Ωστόσο αυτοί που τελικά απομένουν παλεύουν για τρεις ο καθείς. Έτσι υπάρχει ένας τόπος γαλήνης παραμέσα στον οποίο ευδοκιμούν τα λάχανα και οι βολεμένοι. Αυτοί οι τελευταίοι είναι για φτύσιμο και όχι τα λάχανα που δεν αναστέλλουν και την πρόοδο κανενός, ε;
Πίσω από κάθε άνθρωπο που εμφορείται από ένα πάθος, υπάρχουν και δυο τρεις φίλοι και σύντροφοι, παιδιά και γονείς και άλλοι τυχεροί. Εμπνέονται και ψηλαφούν τα όριά τους, κατά κάποιο τρόπο μπολιάζονται και αν είναι καλές οι ρίζες τους κάνουν και κανέναν ιδιαίτερο καρπό. Έτσι μεταδίδομαι. Όχι με το φτάρνισμα ούτε με το sex. Μεταδίδομαι με μπολιάσματα.
Δεν θέλω να με μπερδεύετε με το λάθος. Δεν είναι ούτε παιδί μου ούτε φίλος μου. Δεν έχει το ίδιο DNA. Είναι απλώς ένα από τα ξαδέλφια μου. Σε όμορφα δέντρα υπάρχουν κακοί καρποί.
Είμαι το πάθος.
Αν πιστεύετε ότι συνήθως στη ζωή "η πρόβλεψη νικά και ο μπαμπάς χαμογελά" που λέει ο ρεμπέτης, τότε…
Παρακαλώ, φτάνει με αναλύετε. Απλώς καθίστε βολικά στην άκρη του δρόμου. Και απολαύστε με να περνώ. Ως ένα θέαμα…