Πάντα οδηγούσα με τα δυό χέρια στο τιμόνι. Αυτό έμαθα αυτό έκανα. Ακόμη δεν τα έχω αφήσει, απλά δεν νιώθω ότι τα σφίγγω τόσο ώστε να ιδρώνουνε. Με πιο κρύα χέρια διατηρείς λίγο πιο δροσερό και το κεφάλι. Εν θερμώ αποφάσεις δεν περιλαμβάνονται στις έσχατες αντιδράσεις μου. Κι έτσι μειώνω τις κακοτοπιές .
Ένας ίλλιγος ωστόσο επανέρχεται επίμονα κάθε φορά που ένας ουδέτερος παρατηρητής μου λέει ένα καλό λόγο για τις αποφάσεις που έλαβα ως ενήλικος. Αποφάσεις κομβικές που, ενώ για τον στενό μου συγγενικό κύκλο δείχνουν εξωφρενικά απονενοημένα διαβήματα, για μένα που, ήμουν καθ' ύλιν αρμόδιος να σταθμίσω ήταν απολύτως εύλογες. Ίσως να αποδειχθούν σωτήριες !
Αρχίζω να αποκτώ συνείδηση ότι πριν, δεν είχα συνείδηση ! Βλέπω παντού όχι τα συνήθη προβλήματα αλλά τις διεξόδους. Κρατώ το σταυρόλεξο και είναι με τα κουτάκια τέλεια γραμμένα. Γυρίζω σελίδα. Το ίδιο. Κάθε τεύχος το ίδιο, μήνες τώρα αν δεν έχω χάσει και την αίσθηση του χρόνου, έρχεται στα χέρια μου ατσαλάκωτο αλλά με λυμένους τους γρίφους ! Ίσως στήθηκε μια συμπαιγνία εναντίον των απειλών που με κατήτρεχαν... Τι μου συμβαίνει ; Γιατί δεν είμαι σε μαύρο χάλι 😏 ;
Εντάξει, μη τρελαθούμε...δεν είναι και κανένας περίπατος στη λιακάδα, τουλάχιστον όχι, όσο το παρελθόν είναι κάτω από την επιδερμίδα. Ονειρεύομαι όμως την κυνική πρότερή μου πραγματικότητα και μετά, όταν ξυπνώ, βιώνω ξύπνιος τα καινούργια όνειρά μου. Έχω ίσως τόσο ισχυρά απωθήσει τα τραύματα που υπήρξαν οι πρώην εντολοδόχοι μου, ώστε όταν είμαι ξύπνιος είμαι σαν ο προηγούμενος εαυτός μου, αλλά θετικά υπνωτισμένος. Κοιτάζω τα χέρια μου και δεν έχουν αμυχές. Σηκώνω έπιπλα και δε νιώθω υπερβολικό βάρος. Βλέπω θύτες μου και δεν διακρίνω την δεδομένη τους επιθετικότητα. Σαν να έχει εγκατασταθεί μια επιείκια !
Τελειώνει πάλι μια μέρα...Πέφτω για ύπνο καλά. Μετά ξυπνάω και ανακαλώ τα όνειρά μου. Είναι πάλι γεμάτα αμυχές, βάρη και εφόδους εναντίον μου. Το παρελθόν μου είχε τόσα τραύματα ; Ή ο επιμηκειμένος χρόνος μου επιτρέπει τώρα να μετρήσω το ψυχικό αποτύπωμά τους ; Θέλω να πω, πόσο ξύλο άφησα να μου ρίξουν ; Δεν το σπούδασα ποτέ, το όνειρο θέλω να πω. Αυτά τα περί αιτίου/συμβάντος, αφύπνισης κάποιας εκλεκτικής μνήμης και ασυναίσθητης συνθετικής λειτουργίας του εγκεφάλου... Εγώ ξέρω ότι, αυτό που βιώνω ξύπνιος, είναι ειρηνικότερο από εκείνο που "βλέπω" όταν κοιμάμαι . Ξέρω ότι κινούμαι και μάλιστα ότι, σε αρκετά ζητήματα, έφτασα αρκετά παρακάτω. Ξέρω ακόμα ότι γύρω μου αρχίζω να συλλέγω τα τεκμήρια μιας νέας μαζικής αποδοχής : κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι έχω χαράξει τη ρότα για το λιμάνι κι αν πνιγώ δε θά 'ναι από λάθος ρότα αλλά χειρισμό. Άνθρωποι χαίρονται και μου λένε ότι δείχνω υγειέστερος και νεότερος.
Ποιοί χαίρονται ; Οι ουδέτεροι παρατηρητές. Κάποιοι των οποίων τη ζωή δεν επηρρεάζω και ούτε είναι δυστυχώς τόσο κοντά μου ώστε να πάρω τα ψυχικά κέρδη ενθάρρυνσης. Αυτοί αρχίζουν να με νιώθουν. Ομως, κανένας που να ανήκει στο πολύ στενό μου περιβάλλον δεν με "διαβάζει" ακόμη. Για τον άμεσο κύκλο μου, σημασία έχει να θυμούνται πότε τους ενόχλησαν οι αποφάσεις μου. Και επίσης να περιμένουν πότε θα επαληθευτεί η πρόβλεψή τους ότι θα πνιγώ, εξ αιτίας της ολέθρια σχεδιασμένης ρότας μου . Γι εκείνους πάω προς τα βράχια. Και όχι ότι δε με βλέπουν καλά, απλά έχουν ένα μούδιασμα. Και μου λένε ότι με βλέπουν καλά.. Και πάλι έχουν ένα μούδιασμα. Δεν πιστεύω ότι κλονίζω κανενός την κοσμοθεωρία. Είμαι σε ένα απομακρυσμένο μέρος, απομονωμένος και δεν τρίβω τίποτα στη μούρη κανενός.
Αφού λοιπόν δεν μπορώ να κερδίσω ηθικά κάτι , αντικαθιστώ σταδιακά τον άμεσο κύκλο. Χτίζω άλλους γονείς, άλλα αδέλφια και άλλους κολλητούς. Και τι να έκανα ; ( Εδώ η λέξη χτίζω σημαίνει ότι βρίσκω αντίροπες ωφέλιμες συμμαχίες για να υποκαταστήσω την χαμένη θετική ενέργεια , δεν υιοθετώ μάνες & αδέλφια άλλων😊) . Αντιμετωπίζω φυσικά την εξής καινούργια άποψη για τις πράξεις μου : Πρόσεχε... πετάς έναν έναν όλους εκείνους στους οποίους μπορεί να χρειαστεί να βασιστείς . Μένεις ξυπόλυτος . Τώρα είσαι καλά. Σε λίγο θα καταλάβεις τι έκανες ...Περίμενε λίγο και θα δεις ! Ω, πόσο μου θυμίζει τον Δεσπότη αυτό ! Τον Αυγουστίνο Καντιώτη, που είχε την καλοσύνη να εποπτεύσει τα παιδικά μου χρόνια.
Αλλά ας αφήσω τα παιδικά. Μου το λένε. Το σκέφτομαι τούτο. Ενδεχομένως ασυναίσθητα και εγκλωβισμένος από κάποια ψυχοπαθολογική εμμονή, ίσως όντως "καίω δυνατά χαρτιά" . Κανένας μας δεν έχει πλήρη επίγνωση των εργαλείων άμυνας και τελικά επίθεσης που έχει αναπτύξει μέσα από τα τραύματά του. Πολλές φορές το παρελθόν υπαγορεύει τις πράξεις μας.
Κάνω για αυτό το λόγο λογισμούς , εμπρός, πίσω, δεξιά, αριστερά, παιδεύομαι ... Και που καταλήγω ; Βιώνω μάλλον κάτι που δεν συνέβη σε όλους και είναι δύσκολα κατανοητό. Ναι . Είμαι νομίζω έτοιμος να βάλω καθαρά μια σκέψη εδώ, την υποία θα υπογράψω με καλή σιγουριά... Δεν μπορεί να φεύγει κάποιος από κάπου όπου αισθάνεται ασφάλεια. Αν φεύγει , το κάνει επειδή το τίποτα απέναντι είναι πιθανόν να του προσφέρει περισσότερη και σταθερότερη συνθήκη ισορροπίας. Οι λόγοι που αισθάνθηκε μετέωρος, εκεί που βρισκόταν, δεν χρειάζεται να γίνονται κατανοητοί από όλο τον κόσμο. Αυτό είναι ουτοπία.-
Είμαι σίγουρος ; Όχι. Όχι με τα μέτρα που λογάριαζα τη σιγουριά νεότερος. Δηλαδή... Με την παραδοσιακή λογική των ισορροπιών δεν είμαι σίγουρος. Με την ολιστική θεώρηση που εισάγουν οι θεραπείες εξ ανατολών, με όρους καταβύθησης στο εσώτερο είναι μας, είμαι πιο σίγουρος. Αισθάνομαι ότι ακούω το σύνολο του εγκεφάλου και του φορέα-σώματός μου του οποίου τα υπόλοιπα όργανα, διαμαρτύρονταν έντονα τα τελευταία χρόνια. Και τώρα τα νιώθω να έχουν ησυχάσει. Το στομάχι, τον αυχένα μου, το μέτωπό μου, τους ώμους μου, την αναπνοή μου, την καρδιά μου, το συκώτι μου, το πέος μου, τα δάχτυλα των χεριών μου, τα γόνατα και τα πέλματα των ποδιών μου. Ήταν έξυπνο να περάσω εξήντα χρόνια υπό τις οδηγίες του εγκεφάλου μου ;
Και που θές να ξέρω ;
" πιστεύω ότι ανάμεσα σε αυτό που μέσα μας είναι, πνεύμα μόνο, κι αυτό που είναι ..το πνεύμα του σώματος, υπάρχει μια σχέση συμβίωσης, στην οποία μπορεί να προκύψουν καυγάδες . Και όπως συνήθως συμβαίνει, το κατώτερο από τα δύο μέρη είναι αυτό που παρενοχλεί το άλλο "
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΟΑ : Το Βιβλιο Της Ανησυχίας ( εκδόσεις Αλεξάνδρεια ) στη σελίδα 100 !
