η διαδικασία της προσαρμογής στο περιβάλλον..

 ..προκαλεί την αλλοίωση των "φυσιολογικών" χαρακτηριστικών σε πάρα πολλά πλάσματα ... Τούτο είναι ένα παράδειγμα ψαριού της αβύσσου. Κάτω από την αφόρητη εξωτερική πίεση έχει διατηρήσει μοναχά τα στοιχειώδη :  καταπίνει ό,τι πέφτει στα πόδια του , όπως ένας ανεκτικός ευγενικός άνθρωπος, προσπαθεί να απορρίψει τις εξοργιστικά μεγάλες ποσότητες φτωχικής συναισθηματικά τροφής που συλλέγει από τη δυστοπία και επιδεικνύει το απλούστερο κατά το δυνατόν σχήμα ( εδώ μιας μπουρμπουλίθρας ) δίνοντας την εντύπωση ενός ταπεινού ευχαριστημένου. Σε μια άλλη ζωή ενδεχομένως να ζήσει ως κυρίαρχο όν.  

   Δεν σας έχω πληροφορίες για το οικογενειακό δέντρο του συγκεκριμένου ψαριού. Ενδεχομένως να μην είναι απότοκο της αβύσσου το σχήμα του, αλλά ποιός θα βάλει το χέρι του στο ευαγγέλιο , ειδικώς στο συγκεκριμένο ευαγγέλιο που ορκιζόμαστε εδώ γύρω, για να το υποσχεθεί ; Υπάρχει πάντως η περίπτωση να πρόκειται για ένα πλάσμα σύζυγο αυταρχικού συντρόφου, τέκνο αυταρχικού γοννέος, υφιστάμενο αυταρχικού προϊστάμενου, γοννιό αυταρχικού παιδιού, εραστή αυταρχικού συντρόφου ή απλώς ηλιθίου πλάσματος εξ απαλών ονύχων. 

  Ο Δαρβίνος υποστήριξε ότι παίρνει αιώνες για να προσαρμοστείς. Το έχω δει να γίνεται σε λίγες ώρες.

εντροπία -> ερωτική ανορεξία -> συναισθηματική ερημοποίηση

         Νομίζω ότι όλοι μπαίνουμε καλοπροαίρετα στις πρώτες μας σχέσεις με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν όσο είμαστε νεαρά πλάσματα. Υπάρχει ενέργεια για ξόδεμα και δεν μας πειράζει εαν ένα μέρος της δεν μετουσιωθεί σε χειροποιαστό αποτέλεσμα. Μπορούμε να ρίχνουμε καλό στο γυαλό.

        Σύντομα ανακαλύπτουμε τα όρια των προβολών μας και μια ουσιαστική πραγματικότητα : Ότι καθώς πασχίζουμε να αξιοποιήσουμε τα συναισθηματικά μας αποθέματα υπάρχει ένα ποσοστό που φαίνεται να μένει αχρησιμοποίητο. Κανένας δεν λαμβάνει το σύνολο της ενέργειας που του δίνουμε.

       Καθώς οι σχέσεις λαμβάνουν ένα τέλος και άλλες τις αντικαθιστούν, εμείς , ελαφρώς σοφότεροι, απευθύνουμε φθίνουσες ποσότητες όρεξης περιμένοντας να διαβάσουμε τι ποσοστά θα αξιοποιηθούν. Πολλές φορές , όταν οι συνθήκες δείχνουν ευνοϊκές , ξαναγινόμαστε παιδιά, δηλαδή αθωότεροι. 

      Με τον καιρό εμφανίζονται σημάδια φθοράς και όσο πυκνώνουν τόσο δυσχερέστερο είναι να μην τους δώσουμε τη δέουσα σημασία. Έτσι  πριν απευθύνουμε οποιαδήποτε θετική ποσότητα ενέργειας σε μια υφιστάμενη σχέση, πόσο μάλλον σε μια νέα που λίγο άργησε να φτάσει, μετράμε και ξαναμετράμε εαν έχουμε στην αποθήκη μας συναισθηματικά πυρομαχικά. Είναι ένα σημείο καμπή στη ζωή μας. 

     Εδώ χωρίζονται οι άνθρωποι σε δυό κατηγορίες αναλόγως του χειρισμού που θα κάνουν. 

      1η κατηγορία :  κατασταλάζουν στις γηραιότερες των σχέσεων και απευθύνουν ανορεκτικά μονάχα την ανοχή και την πίστη ότι είναι πολύ αργά για να καταρρεύσουν, είναι το "σπίτι". Η εντροπία σε αυτή την περίπτωση σταματάει να έχει σημασία. Οι σχέσεις, εαν αναλυθούν τείνουν προς το χάος αλλά με μερικά στραβά μάτια και δυο τρεις μισές αλήθειες μπορούν οι συμμετέχοντες να θεωρούν ότι την ύστατη περίοδο της ζωής τους "δε θα πάνε σαν το σκυλί". 

      2η κατηγορία :  αντιλαμβανόμενοι ότι δεν τους περιμένει στα ραδίκια μια δεύτερη ζωή, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν ενέργεια εν γνώσει της απαγορευτικού ύψους υπάρχουσας εντροπίας, με αποτέλεσμα να επικεντρώνονται αποκλειστικά στην ελπίδα ότι το νέο, ό,τι κι αν είναι, μπορεί να μην έχει γεύση σκατά. 

     Τρίτη κατηγορία δεν υπάρχει.

     Οι άνθρωποι που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν σέβονται τους απέναντι επειδή θεωρούν ότι η επιλογή τους να ξοδεύονται για μια ουτοπία είναι αφελής. Οι άνθρωποι που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία δεν σέβονται τους απέναντι επειδή θεωρούν ότι παίζουν όλη τη ζωή τους για την ισοπαλία. 

    Όλοι βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα, απλά το να έχουμε τους μισούς από εμάς να μην τους σεβόμαστε μας δίνει την ικανοποίηση που έχει ο Αμερικανός ότι στην κρίση εκείνος τουλάχιστον ψήφιζε κάποιους. 

   Οι "Ρεπουμπλικάνοι" των σχέσεων ξέρουν ότι το παράδειγμα συντηρητισμού που δίνουν στα παιδιά τους θα τα κάνει "Δημοκρατικούς" λόγω σιχαμάρας. Οι "Δημοκρατικοί" των σχέσεων ξέρουν ότι η εικόνα τους της ταλαιπωρίας που δείχνουν προς τα παιδιά τους θα τα κάνει "Ρεπουμπλικάνους" λόγω ρεαλισμού. Έτσι πάντα παραμένουμε μισοί μισοί και δεν υπάρχει κίνδυνος να ξεμείνουμε από εκείνους που δεν θα σεβόμαστε. 

    Όλοι καταλήγουμε σε μια συναισθηματική έρημο στην οποία το μόνο παρήγορο είναι ότι δε φυσάει. Με το να μην φυσάει, μας επιτρέπει να βλέπουμε χιλιάδες πατημασιές προηγούμενων που παίθαναν από δίψα.  Εμείς όμως δεν ξέρουμε. Δεν τους βλέπουμε κάτω τεντωμένους. Βλέπουμε μονάχα πατημασιές

   Η ζωή είναι πολύ όμορφη μόνον όταν το μέγεθος της εντροπίας είναι ακόμη δυσδιάκριτο, αμελητέο. Η ζωή σκατώνει όταν με την πάροδο των ετών , όσο κι αν προσπαθήσεις , πετάς φασόλια σε τρύπιο ταψί. Η ζωή σκοτώνει όταν όλα είναι ένα χάος. Και τους αισιόδοξους και τους ρεαλιστές. Απλά οι μισοί την έχουν ζήσει. 

   Απλά οι μισοί την έχουν ζήσει.

. 

 

Εντροπία είναι ό,τι χάνεται καθώς η ενέργεια μεταφέρεται, μετατρέπεται, απευθύνεται από εδώ προς εκεί  _________________________ 

 S※  όλα τα φυσικά συστήματα [...] οδεύουν φυσιολογικά προς την αταξία και το χάος. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, η εντροπία θα αυξάνεται συνεχώς έως ότου κάποτε δεν θα υπάρχει πια άλλη ενέργεια για να μετατραπεί σε θερμότητα, η εντροπία θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της [...] οπότε θα επέλθει και ο λεγόμενος «Θερμικός Θάνατος» του Σύμπαντος (Σιμόπουλος, Διονύσης Π. Η άνοιξη του σύμπαντος. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2018