Οι δεσμεύσεις με τις αντίστοιχες υποχρεώσεις αλλά και τα αντίδωρα που παλιά κρατούσαν όρθιο τον κοινωνικό ιστό, έχουν δώσει τη θέση τους στην ανεξαρτησία και την πλήρη αυτοδιάθεση των ατόμων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι περάσαμε γενιές με αρρωστημένες ισορροπίες κι ανομολόγητες στρεβλώσεις.
Παρ' όλα αυτά, η ελευθερία με τη συνακόλουθη ευθύνη που φυσιολογικά εγείρει, έφερε τον καθένα μας απολύτως απέναντι στον καθρέφτη του και, ένα υπαρξιακό κενό, πήρε τη θέση της δυσφορίας που προκαλούσαν οι "στενές" παραδοσιακές κοινωνίες.
Σαν τα πούλια, σε ένα τεράστιο επιτραπέζιο στο οποίο τα πιόνια δεν είναι δώδεκα αλλά πολλά εκατομμύρια, είμαστε τώρα τόσο ασήμαντοι & μικροσκοπικοί ώστε μια βαριά μαύρη απαισιοδοξία εδραιώθηκε και μας παρεμποδίζει...
Μας παρεμποδίζει να επιτύχουμε την "πραγμάτωση" σε πλήθος ουσιαστικών για την ψυχική μας υγεία γεγονότων. Παρεμποδίζει την ενβάθυνση λίγων και καλών σχέσεων που θα ανεβούν επίπεδο και θα αποφέρουν φιλίες. Παρεμποδίζει την σεξουαλική πραγμάτωση πλασμάτων που βλέπουν ελπιδοφόρες γνωριμίες να πηγαίνουν άπατες. Παρεμποδίζει την αποφόρτιση των αντιθέσεων εντός ασθενών οικογενειών και ευρύτερα εντός μικρών κοινωνιών όπου οι παρεξηγήσεις από ασήμαντες αιτίες σέρνονται επ αόριστον. Η ενβάθυνση σχέσεων είναι ο λόγος που επιχειρούνται σχέσεις εξ αρχής. Κανείς δε θα έλεγε με σοβαρότητα σε κάποιον : Λες να γίνουμε ελαφρώς γνωστοί ; Ελαφρώς κουμπάροι ; Ελαφρώς εραστές ; Δεν είναι ωραία που μένουμε ελαφρώς δίπλα ; Όμως αυτό είναι που κάνουμε. Σχετιζόμαστε μονάχα ελαφρώς.
Εαν κάνουμε ένα βήμα πίσω, θα δούμε ότι, εκείνο που μας έφερε τόση δυσφορία, η δυνατότητα των ανθρώπων που μας περιέβαλαν πνιγερά να επεμβαίνουν στις επιλογές μας και να καταπατούν τον ιερό προσωπικό μας χώρο, δεν ήταν θετικά. Ήταν προβληματικά και ορθώς πλέον οριοθετήθηκαν. Ο 20άρης δεν είναι πλέον "της μανούλας το παιδί" , ο πατέρας δεν είναι "ο πάπας" και η/ο σύζυγος δεν είναι "το αφεντικό του σπιτιού". Οι άνθρωποι πλέον αποχωρούν όταν κακοποιούνται. Κουνάνε μαντήλι.
Συνεπώς τίθεται το ερώτημα μιας νέας συνθήκης συνεργίας με επιλεγμένους ανθρώπους, όχι φυσικά τους υποχρεωτικούς, κατά την οποία θα δίνουμε πρόσβαση και θα εγκαθιστούμε αλληλεπίδραση για το συναισθηματικό μας όφελος : Συνεργία είναι μια κατάσταση στην οποία η αξία του όλου είναι αισθητά μεγαλύτερη από το άθροισμα των ατομικοτήτων, των μερών του. Παρ' όλα αυτά... με πορδές αυγά δεν βάφονται . Πρέπει να μπεις σε μια διαδικασία, ενσυνείδητα, με κέφι και πίστη .
Έχω την εικόνα της θείας στο χωριό που έχει σηκωθεί και επί μισή ώρα στην εξώθυρα όλο φεύγει κι όλα δε φεύγει. Αυτό το σύνδρομο του μισού βήματος μέσα μισού έξω είναι η ασθένεια των καιρών μας.
Υπάρχει πολύ μεγάλο ποσοστό ατόμων ( βαίνει αυξανόμενο καθώς οι γενιές αναννεώνονται ) για τα οποία, το να δώσεις πρόσβαση, αποτελεί συνθήκη πανικού ! Σε σημείο που να προκαταλαμβάνουν τις σχέσεις τους πριν αυτές πλησιάσουν το σημείο των υποσχέσεων και πολύ πριν να φτάσουν σε ορόσημο ώστε να επιδέχονται έναν πρώτο απολογισμό. Τόσο πρόωρα, ώστε να "υπηρετούν" τον φαύλο κύκλο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Ο πανικός του γαμπρού την παραμονή του γάμου, έχει δώσει τη θέση του στον πανικό της πρώτης ερώτησης : Εμείς τώρα τα έχουμε ; Είναι σαν να σκέφτεται κανείς με το που βλέπει την άκρη μιας παρονυχίδας, μήπως τελικά χρειαστεί να του κόψουν κανένα δάχτυλο.
Τι είναι αυτό που κάνουμε ; Σχεδιάζουμε πολύ τα πάντα ώστε να μην βρεθούμε προ εκπλήξεως ; όχι. Σχεδιάζουμε πολύ τα πάντα για να αποκλείσουμε όλες τις εκπλήξεις. Ίσως δε φαίνεται η διαφορά, ε ;
Όλο αυτό το σκηνικό έχει "θάψει" μια σειρά από υπέροχες ενδιάμεσες διαδικασίες, όπως είναι το φλερτ και η περίοδος της σαγήνης, όπως είναι οι μικροί θυμοί και οι παρεξηγήσεις και εξηγήσεις που τελικά εδραίωναν φιλίες, μέσα από την φυσιολογική αναμέτρηση του ασύμετρου με το υγιές, μέσα από τις δοκιμές των ορίων καθενός. Έχει ακυρώσει σταδιακά και την εμβάθυνση των διερευνητικών σταδίων αφού η όποια προοικονομία μας είναι αρκετή για να τελεσιδικίσουν οι αποφάσεις μας . Κλείνουμε τους κύκλους από τις πρώτες 30 μοίρες.
Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι θα σχετιστεί με ένα άτομο χωρίς να δώσει πρόσβαση ; Πρόσβαση στις αδυναμίες του, στις φοβίες του, στις προκαταλήψεις του, στις τραυματικές του ιστορίες ; Όχι. Δεν θα πρόκειται για σχέση, θα πρόκειται για υποκατάσταση, για προβολή αναγκών, ή για μια αυθυποβολή. Οι πάντες βαριούνται και αναχωρούν από αυτές τις χειριστικές ή ανούσιες καταστάσεις. Θέλει περισσότερα.
Και αφού δεν δίνουμε πρόσβαση σε κανέναν, διαμαρτυρόμαστε για την ένδεια ενσυναίσθησης ! Αυτό κι αν είναι τραγελαφικό. Δε μας καταλαβαίνει κανείς ! Αφού δεν έχουμε το ελάχιστο πλαίσιο των ανθρώπων στους οποίους εγκαίρως και με νηφαλιότητα να έχουμε εμπιστευθεί τις προσδοκίες κι εκστομίσει τα ανομολόγητα όνειρά μας, ποιός θα έλθει να μας κατανοήσει την στιγμή που κρασσάρουμε ; Κάποιος αυτόκλητος ; Είμαστε σαν αναρχικοί που τσιρίζουν : ρε παιδιά κάποιος να τηλεφωνήσει στο 100 !
Έχουμε το λοιπόν ομαδοποιήσεις, όχι κοινωνικό ιστό, αλλά ομαδοποιήσεις ατομικοτήτων που συνήθως ετεροκαθορίζονται , συσπειρώνοντας αντιδράσεις εναντίον ! Έχουμε "ηθικούς" , έχουμε "οπαδούς", έχουμε "πατριώτες", έχουμε φανατικούς "φυσιολογικούς" και φανατικούς "εναλλακτικούς", έχουμε τους δικομανείς και έχουμε και συμμορίες που δέρνουν ανυποψίαστους περαστικούς. Δεν έχουμε κοινωνίες. Δεν έχουμε παρέες. Δεν έχουμε ζευγάρια. Δεν έχουμε υγιείς μοναχικούς. Δεν έχει κανένας ένα σταθερό πλαίσιο. Έχουμε απλά συγκεκριμένους χειρότερους να σιχαινόμαστε και αλλιώτικους να μαλώνουμε.
Στη φύση τα πάντα είναι σε σχέση με : ο κισσός με την οξυά και το ποτάμι με τις όχθες. Κι εμείς για να κατορθώσουμε να είμαστε υγιείς πρέπει να βρούμε τρόπο να λειτουργούμε σε σχέση με ... ναι , είναι μια κάποια λύση το καημένο το σκυλάκι αλλά δεν το έχει ρωτήσει κανείς. Το σκυλάκι αποδεικνύει κάθε μέρα ότι υπάρχει μια βαθειά σχέση εκεί έξω, σταθερή, σημείο αναφοράς και θα έπρεπε άνθρωποι να την επιδιώκουν με συνέπεια και θάρρος.
Υ.Γ.
Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης οφείλουν την κατακλυσμιαία επικράτησή τους στην παροδική υπόσχεση ότι, αποκτώντας άλλον έναν "φίλο" ενισχύεις ένα κάποιο "πλαίσιο". Η ανασφάλεια της μοναξιάς μπαίνει κάτω από το χαλί και μια ευεξία που συνοδεύει την υποτιθέμενη "αποδοχή" χαϊδεύει τα αυτιά μας. Φευ, η πρόσβαση που μας δίνεται είναι κίβδηλη. Δε συνοδεύεται από κάποια "δέσμευση". Είναι μια πρόσβαση της κλειδαρότρυπας πίσω από την οποία κάποιος άλλος έχει στήσει μια παλιά γυμνή φωτογραφία του και όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, ο νταβατζής, ο ηδονοβλεψίας και ο νάρκισσος έχουν το πάνω χέρι.
Για τον ιδρυτή της ιστοσελίδας , χαλάλι του. Για τους άλλους δυό ... τρομάρα τους.
