Έκθεση : μια μέρα του Γιάννη Πάριου

   Ξυπνάω, πλένομαι, ντύνομαι, πίνω ένα χλιαρό γάλα. Το μάτι μου πέφτει στο ημερολόγιο , 14 Φλεβάρη, στο πορτραίτο μου στο πιάνο με υπογραφή ο βάρδος του έρωτα, στο ψυγείο που έχω το μπέϊκον, αντιπαρέρχομαι, στο γραφείο με τα τσαλακωμένα χαρτιά από τις χθεσινές απόπειρες και τελικά βρίσκω τις παντόφλες πριν αρχίσουν συμπτώματα κρυοπαγήματος. Δε γίνεται, σκέφτομαι. Δε γίνεται τα πόδια ενός Πάριου να κρυώνουν όλη νύχτα στο κρεβάτι.
    Αγγίζω το εικονίδιο του fb και πατάω το κουμπάκι της nespresso. Με το πρώτο γουργουρητό το βλέμμα μου στρέφεται προς το ψυγείο που έχω το μπέϊκον, αντιπαρέρχομαι δεύτερη φορά και αγγίζω το εικονίδιο με τις 127 ειδοποιήσεις. Σκρολάρω και το μάτι μου σκανάρει τα εικονίδια από τις ευαίσθητες ψυχές που πρωί πρωί στις 14 του Αγίου Γεωργίου Μυτιλήνης ( Βαλεντίνου ) έχουν αφιερώσει μερικά δευτερόλεπτα για να με θυμηθούν. 75% των εικονιδίων έχουν συμβολικό πορτραίτο , τα μισά αιλουροειδούς, το υπόλοιπο 25% σκοτεινή φωτογραφία μιας μεσήλικης.
    Γεμίζω το φλυτζανάκι και το άρωμα της βανίλιας μου δημιουργεί ξανά ρομαντικούς συνειρμούς. Ο νους μου ταξιδεύει σε βραχώδη παραλία του Πηλίου και διαλέγω ένα μήνυμα με εικονίδιο γάτας. Το ανοίγω ρουφώντας και βογκώντας, πονάει το πλευρό, διαβάζω και είναι από τον Γιώργο !
   - Μαλάκα, μου γράφει, έχω στερέψει, τι λουλούδι να πω να στείλουν στην Αννούλα ;
    Πληκτρολογώ :    Δε με χέζ ι ς ρε Νταλάρ ε ; ?
    Πρέπει να πάω σε ρευματολόγο, με τόσο μικρά κινητά, σε λίγο τα γραπτά μου θα είναι ιερογλυφικά.
    Σηκώνομαι, που λέει ο λόγος και πάω να βάλω πλυντήριο, μάλλινες κάλτσες. Το μάτι μου πέφτει στο ψυγείο που έχω το μπέϊκον. Αυτά.