τι θα απογίνω εαν ...

     Η υγεία ως εμπόρευμα έχει ανατεθεί όπως διαπιστώνουμε σε λάθος χέρια.  ( Roche vs Novartis ) . Πρόκειται για αγαθό μαζικής αντιμετώπισης και εμπορίας . Επικεντρώνεται μάλιστα σε φαύλο στόχο. Να διατηρήσει το αξιόμαχο των μαζών στους χώρους της εργασίας και όχι στους χώρους που ο πολίτης αναπτύσσεται προσωπικά και ψυχαγωγείται. Ανάμεσα σε ένα νέο παιδί ανατρεπτικό και άναρχο και σε ένα πειθήνιο κατατονικό πλάσμα οι γνωστές φαρμακοβιομηχανίες σαφώς επιλέγουν να μας ποτίσουν με τις ουσίες για το δεύτερο στόχο. ( Βλέπε αποτελέσματα ετευνών για τραγική υπερδιάγνωση συνδρόμου απώλειας συγκέντρωσης και υπερχορήγηση σε παιδιά αντιστοίχων ουσιών που εμπορεύεται η Novartis ) .
    Η υγεία ως ευεξία από την άλλη μεριά, μέσα σε τέτοιες συνθήκες πίεσης των μαζών αποτελεί προνόμιο για τους εκλεκτούς ...για όσους έχουν σχετικώς δεμένο τον γάϊδαρό τους. .. Και τι γίνεται με τις ευρύτερες λαϊκές μάζες ; Νά , τι γίνεται :    
   Αναίτια μαστιγωμένα παιδιά , μόνο και μόνο επειδή δε κουμπώνουν στις νέες συνθήκες, γρήγορα εξελίσσονται σε αποκαρδιωμένους νέους, μεταλάσσονται σε κατατονικούς επαρκείς εργαζόμενους, καταλήγοντας μελαγχολικοί μεσήλικες και ηττημένοι τρομοκρατημένοι ηλικιωμένοι... και αυτό είναι ο σύγχρονος κύκλος της ζωής για τις μάζες της μεσαίας τάξης στον ανεπτυγμένο κόσμο. Γιατί στον υπανάπτυκτο τα τραινάκια οι μπάλες και οι κούκλες είναι συνήθως κάτω απ' τις ερπύστριες.
  Το μυστικό της ελευθερίας στις αποφάσεις και τις επιλογές είναι να μη σε ζώνει φόβος τι θα απογίνεις εαν...  αυτό το μυστικό, που δεν είναι μυστικό, έχει μπει στο μικροσκόπιο των χειραγωγών και οι μηχανές τρόμου το ποτίζουν και το προσέχουν σαν να ήτανε η τελευταία παπαρούνα στον πλανήτη. Σε όλες τις ηλικίες πλέον έχει φωλιάσει αυτός ο παραλητικός φόβος : Τι θα απογίνω εαν...
  Δεν αρκεί πλέον να επαναπροσδιοριστείς κάτω από τις σύγχρονες καταναλωτικές τάσεις της λιτής αυθονίας που μελετούν εδώ και χρόνια οι Γάλλοι φιλόσοφοι. Δεν αρκεί να απομυθοποιήσεις το πολύ χρήμα. Πρέπει να βρεις τρόπο να νικήσεις την παράλυση από τον φόβο για το μέλλον σου.
   Εμείς , οι ενεργοί ενήληκες , πρέπει να παίξουμε ένα θεατρικό κόντρα ρόλο , τουλάχιστον τις ώρες που συναναστρεφόμαστε με παιδιά. Πρέπει το μήνυμα που εκπέμπει η ματιά μας να είναι διαφορετικό από τη θλιμένη μας καρδιά. Πρέπει το μήνυμα να είναι ότι δεν θα χαθούμε. Δε θα πάμε χαμένοι. Μέσα σε δυσκολίες που δεν είναι συγκρίσημες με εκείνες στις υπανάπτυκτες ζώνες, εμείς και όλοι όσοι αποδειχτούν πείσμωνες και δημιουργικοί θα βρούμε τον τρόπο να δικαιώσουμε το πέρασμά μας από τη ζωή. Αυτή η θετική ματιά, η δική μας, είναι το μόνο εμβόλιο που χρειάζονται τα νέα παιδιά που τώρα κρέμονται από τα χείλη μας...
   Μην τριγυρνάμε άλλο μέσα στο σπίτι με σκυμένο το κεφάλι. Τα παιδιά μας, μας παρατηρούν. Στο φινάλε, τι θα απογίνουμε ; Θα μεγαλώσουμε κι άλλο, ανάμεσα σε φιλαράκια με τα ίδια αδιέξοδα, τα οποία θα συζητάμε σε καφενέδες με έναν μέτριο με ολίγη και θα ανταλάσσουμε λεμόνια με ρακή.
  Ε, δε θα πεθάνουμε κι όλας !!!