το καρυδότσουφλο

      Ο Ντίνος δίπλωσε την πολιτική του εισήγηση στα δύο. Μετάνιωσε, την ξεδίπλωσε και την έκανε ρολό. Κύλινδρο. Κοίταξε γύρω του με αποφασιστικό ύφος. Υπήρχε ένα εμφανές μαύρο στίγμα που μετακινούνταν διαρκώς, δε φορούσε και τα γυαλιά του, άπλωσε νηφάλια, αργά το χέρι με το κείμενο  και κατάφερε στη μύγα ένα αστραπιαίο ολοκληρωτικό χτύπημα. Σκεφτόταν το συνέδριο. Τέτοια χτυπήματα δε μπορούν να προκληθούν με λέξεις, σκέφτηκε. Φόρεσε τα γυαλιά του και κοίταξε με αποστροφή τα υπολείμματα του εντόμου. Πράξεις. Οι πράξεις αλλάζουν το τοπίο. Και πάντοτε έχουν επιπτώσεις. Αυτή τη φορά χύθηκε αίμα , μιας μύγας, ποιος θα το πει ασήμαντο , λερώθηκε το ντουβάρι μάλλον ανεπανόρθωτα, θα είναι εκεί το στίγμα να θυμίζει το χτύπημα, το θύμα,  χώρια που προφανώς πρέπει να τυπωθεί ξανά το οπισθόφυλλο.  Εαν στο μέλλον οριστεί επέτειος για ποιό πράγμα θα γιορτάζουμε ; Για το θάνατο της μύγας, για το λέρωμα στο τοίχο ή για το τσαλάκωμα της εισήγησης ; Δε χρειάζεται να το αποφασίσουμε... Φυσικά... Τι χαζός. Θα τη λέμε απλώς 17 Δεκέμβρη.
       Αποφάσισε να αφήσει την επιδιόρθωση και τις επιπτώσεις πίσω. Μόνο και μόνο με το αστραπιαίο χτύπημα ήταν σαν να αποφορτίστηκε κατά 90%. Τώρα αυτό ήταν καλό ; Οι βανδαλισμοί αφοπλίζουν τις μάζες που τους πραγματοποιούν με το τέλος των βιαιοπραγιών ή παραμένει η ιδεολογική παρακαταθήκη που τους υποκίνησε, ζωντανή για να παράγει και ουσιαστικότερες εκβάσεις ; Με λίγα λόγια, μέσα σε αυτούς που χρωστούν στην κοινωνία μια προοδευτική αλλαγή συμπεριλαμβάνονται δυνητικά οι περιστασιακώς βάνδαλοι ; Θα μπορέσουν να ενταχθούν δημιουργικά ; Πόση ενέργεια έχουν να προσφέρουν εάν οι πράξεις που θα απαιτηθεί να γίνουν προϋποθέτουν υπομονή για το αποτέλεσμα, συνέπεια και συστηματικό έργο ;

    Ο Ντίνος πλησίασε τη ντουλάπα για να διαλέξει ρούχα για το συνέδριο. Οι κινήσεις του ήταν ανόρεχτες. Σαν τις κινήσεις ενός χαμάλη του οποίου η δουλειά, με όσο ενθουσιασμό και να τη μπολιάσει, δεν πρόκειται να επιβραβευτεί από τα αφεντικά ούτε με ένα θετικό νεύμα. Τράβηξε το πουκάμισο με τις διακριτικότερες κόκκινες ρίγες. Πήρε τη κεραμιδί αντί για την κατακόκκινη γραβάτα . Σκέφτηκε, αν είναι να είμαι μέσα στη «ταμπέλλα» καλύτερα να μην είμαι εκκωφαντικός. Το μάτι του έπεσε στο γαλάζιο πουκάμισο, πήγαινε με τα μάτια του και τον έκανε δέκα χρόνια νεότερο. Έκλεισε τη ντουλάπα πριν τη δεύτερη σκέψη.

   Οδήγησε προς το πρώην Ολυμπιακό Γυμναστήριο βυθισμένος σε μια ανάλυση βαρύτητας που δεν λειτούργησε υπέρ του. Κοίταζε συχνά προς τον ουρανό. Ήταν βαρύς. Σκιερός. Δεν του έδωσε σημασία. Ούτε η μύγα είχε δώσει σημασία στη σκιά του κυλίνδρου με την εισήγηση. Αισθάνθηκε μικροσκοπικός. Ότι ανα πάσα στιγμή, ένα τυχαίο φαινόμενο μπορεί να μετακινήσει τόσο τα δεδομένα, ώστε όλο το έργο της τετραετίας να μοιάζει οπερέτα. Όχι μονάχα ο ίδιος, όχι μονάχα το κόμμα, όχι μονάχα ο ευρύτερος ιδεολογικός χώρος, αλλά ούτε ο λαός ολάκερος, δε μπορούσε να έχει στιβαρότερη προοπτική από ένα καρυδότσουφλο που το ρίξανε στο κύμα. Πάρκαρε ανάμεσα σε πολύ ακριβά για το συγκεκριμένο συνέδριο αυτοκίνητα. Έκρυψε το κλειδί του αυτοκινήτου βιαστικά.

    Περπατώντας προς τις εγγραφές αντάλλαξε βλέμματα με τους συντρόφους. Τα περισσότερα δεν ήταν καθαρά. Ούτε ένα δεν ήταν παιδιού. Δε τον πείραζε πλέον. Έτσι είναι τα πράγματα και στους απέναντι, αφού... 

    Καταβρόχθισε ένα κρουασάν από το μπουφέ και γέμισε ένα πλαστικό ποτήρι σκέτο γαλλικό. Κάθισε στα πίσω και διάβασε την εισήγησή του. Ήταν χλιαρός. Ο καφές. Την έσκισε και αισθάνθηκε σαν να ξαναέδωσε στη μύγα τη ζωή της πίσω. Ποιος ήταν αυτός που θα εισηγηθεί ότι για το γενικό καλό, ένα 7% ακόμη του λαού πρέπει να οδηγηθεί στα πρόθυρα της συναισθηματικής κατάρρευσης ;  Ένα 2% σε αργό θάνατο ;  Ένα 0,3% στην αυτοχειρία ;  

     Σηκώθηκε και πλησίασε το πόντιουμ.  Άνοιξε άκαιρα το μικρόφωνο και τεστάρισε : 

  - Μηδέν, μηδέν...τεστ... δώσε λίγο, μηδέν... ΟΚ.  

    Γύρισαν αποροενοχλημένοι μπουκωμένοι μπισκοτάκια χοντροί άνθρωποι. Κοίταζαν !

  - Σύντροφοι καλημέρα. Βρισκόμαστε σε μια καταιγίδα , στοιβαγμένοι στο καρυδότσουφλο, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ο φάρος είναι αναμμένος ακόμη, όσες μαλακίες γίνανε γίνανε, ο φάρος σύντροφοι είναι εκεί και δείχνει, πρέπει ο καθένας μας να σκεφτεί μήπως τραβάει ανάποδο κουπί. Σύντροφοι, καρυδότσουφλο, καρυδότσουφλο ναι, με τόσα κουπιά δε γίνεται να μη πλησιάζουμε στη στεριά. Τραβάμε λάθος κουπί. Ο αρχηγός που θα με διαδεχτεί στο βήμα αισθάνομαι ότι θα σας ανακοινώσει κάποιες αλλαγές. Θα ανταλλάξει βάρδιες και πόστα. Μερικοί θα αισθανθείτε θιγμένοι. Αυτός όμως σύντροφοι είναι πάνω στη γέφυρα, έχει τα όργανα μπροστά του, βλέπει από ψηλά όλο το καρυδότσουφλο, βυθόμετρα, δρομόμετρα, εξάντες και GPS σύντροφοι είναι μπροστά στα μάτια του. Εγώ σκίζω την εισήγηση και περιμένω εντολές. Αρκετές ιδεολογικές αναζητήσεις έχουν εκπονηθεί. Σβήνω το όνομά μου από τη λίστα. Καλό μας συνέδριο, και σύντροφοι, αυτή τη φορά, ας ακούσουμε πολύ και ας μιλήσουμε ….με πράξεις.Ο φάρος σύντροφοι δείχνει ότι στόχος είναι η επιβίωση όλου του πληρώματος. Το πλήρωμα σύντροφοι είναι το σύνολο του λαού.

    Κατέβηκε μέσα σε γελάκια, πλάγια κοιτάγματα και χλιαρά κλάπα κλάπα. Δεν είχε όρεξη για χειραψίες, πήγε περιφερειακά και ανέβηκε στο πιο απόμερο θεωρείο. Άνοιξε ένα λευκό φύλλο χαρτί. 

    Πριν αρχίσουν οι χαιρετισμοί είχε ζωγραφίσει ένα φάρο μέσα σε φουρτούνα. Ήτανε σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία... Είχε καλό χέρι ο κερατάς ο κομμουνιστής. Κρίμα να πηγαίνει χαμένο.