Η ηλιλιωμένη άστεγη διδάσκει πάλι γαλλικές λέξεις στους καινούργιους γέροντες στο καφενείο της γωνίας. Στραβοπατάει σε δυό παντόφλες τα σιχαμερά πόδια της. Κανένας δε σκύβει να τα κοιτάξει, έτσι κι αλλιώς, όλοι την προσπερνάνε κρατώντας αποστάσεις, μήπως και μυρίζει απλυσιά. Έχει αφήσει τον μπόγο κάτω και σουφρώνει τα χείλια της. Αλόνζ ανφά ... ανφά...
Το "έϊ τι εμ" αργεί να τα ξεράσει και η γραία με αποσπά. Της γυρίζω μια ενοχλημένη ματιά και την πιάνει στον αέρα. Μετανιώνω αυτομάτως....
- Πιο σιγά να μιλάτε γιατί ο κόσμος εδώ πρέπει να βγάλει τα λεφτά του. Αλόνζ ανφά ντε λα εουρώ.
Δε δίνω συνέχεια, το μηχάνημα έχει κολλήσει, δεν έχω τσακιστή, θα βγάλω από αλλού...
- Ακούστε τι θα γίνει τώρα, λέει εκείνη με το μπόγο στους άλλους, να τα ακούει η πεθερά... Θα σας βάλουν φερμουάρ στο στόμα. Λουκέτο TAXIS. Δε θα ανοίγει αν δε τα στάξεις... Φερμέ λα μπούς
Απομακρύνομαι, θέλω να περάσω απέναντι και να πάρω το εκεί πεζοδρόμιο, δε θέλω αυτηνής το λογίδριο στο πρωϊνό μου, έχω να μαζέψω τα μυαλά μου, αυτοκίνητα, πολλά αυτοκίνητα, ένα ποτάμι αυτοκίνητα και δε μπορώ να περάσω απέναντι, συνεχίζω να ακούω την άστεγη...
- Θα υπάρχουν γεύματα παντού αλλά δε θα ανοίγει το στόμα σας. Πώς κάθεται σήμερα που μιλάμε ένας χωρίς πιστωτική και σας κοιτάει να τραβάτε λεφτά στο μηχάνημα, θα υπάρχει φαϊ στη γη και δε θα επιτρέπεται να ανοίξετε το στόμα σας.. Τα σάλια που θα σας τρέχουν θα τα καταπίνετε. Έξω δε θα βγαίνει τίποτες, ακτός αν είσαι φορολογικά ενήμερος, ταχτοποιημένος, ατσαλάκωτος...
Λεφτά υπάρχουν, σκέφτομαι, οι τράπεζες χρηματοδοτούν αλλά ποιούς χρηματοδοτούν ; Οι μισθοί μπαίνουν αλλά ποιοί είναι ακατάσχετοι ; Με ζώνουν φίδια, και πρέπει να περάσω και μπροστά από την άστεγη που μου ρίχνει μια ματιά με νόημα... πήρες τα τέτοια σου κι εσύ ;
- Εγώ κυρ Μανώλη, δεν έχω κάρτα να βγάζω λεφτά. Μου την πήρανε. Τι να μου κάνουνε άλλο ; Να μου βάλουν φερμουάρ στο στόμα ; Θα χρειαστεί μεγάλο φερμουάρ γιατί η μάνα μου πριν πεθάνει, ένα πράμα μου είπε, τελευταίο, ένα πράμα... να δούμε εσένα ποιός θα σου μάσει το στόμα...
Έχω περάσει και απομακρύνομαι. Μυρίζει γύρος, τρέχουν τα σάλια μου. Δεν έχω τσακιστή, ψάχνω τη τσάντα να βρω κέρματα. Ένα και τριάντα πέντε μέσα, κι έξι κάρτες. Κοιτάζω γύρω μου με τρόμο για την κοντινότερη τράπεζα, πεινάω, με τσάκισε ο γύρος, έχω και μύτη ραντάρ, τρομάρα μου, είμαι και λιχούδα, τρομάρα μου... πρέπει να βγάλω αμέσως λεφτά. H πείνα σκέφτομαι, είναι το τελευταίο στάδιο, η αφορμή που θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους. Κάτι θα γίνει, ε ; Δε νομίζω να το ρισκάρουν. Να αφήσουν τον κοσμάκη να πεινάσει.. Δε γίνονται αυτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;