37° 18' 30" N, 023° 44' 06" E

     Ονομάσαμε το κτηνώδες drone μας Ιάσονα. Είχε πίσω του δυο χρόνια επιστημονικής εργασίας. Το …αμολίσαμε από την κορυφή του Χολωμόντα ένα ήπιο πρωϊνό στις 6.30 . Σύμφωνα με το λογισμικό του Ντίνου θα πετούσε τυχαία μέχρι εξαντλήσεως της ενέργειάς του. Όχι εντελώς τυχαία. Σύμφωνα με τις φιλοδοξίες μας θα ακολουθούσε επιλεγμένα οπτικά και ενεργειακά ερεθίσματα, πετώντας διαρκώς σε ένα αποδεκτό ύψος καταγραφής και θα μας έστελνε εικόνα, πίσω στο τροχόσπιτο. Δεν είχαμε την βεβαιότητα ότι θα τον μαζέψουμε πίσω. Είχαμε προτεραιότητα να μαζέψουμε ενδιαφέρον οπτικό υλικό. Καθισμένοι σε τέσσερις σκοτεινούς θαλάμους, μέσα σε ένα παλιό μετασκευασμένο τροχόσπιτο, εμείς, εφοδιασμένοι με νερό και ξηρά τροφή και ..μονωμένοι από κάθε εξωτερική παρεμβολή, θα γράφαμε για λίγες ώρες σε ένα blog όσα αισθανόμασταν παρατηρώντας τα εισερχόμενα ντοκουμέντα.

      Ο Ιάσονας “γλίστρησε” στις πράσινες πλαγιές της ορεινής Χαλκιδικής τραβώντας Νοτιοανατολικά.  Ήμουν καθισμένος αναπαυτικά στο ιδιότυπο γραφειάκι μου και περίμενα. Σας μεταφέρω τώρα τις σημειώσεις μου, χωρίς επιμέλεια :  

   18 Μάη '16 Περικλής/πείραμα Ιάσονας

    7.15 a.m. αναφορά στην άκρη της οθόνης [39.9198° N, 25.1415° E]

  ..οι πρώτες εικόνες που αξίζουνε δυο παράδες. Ρουφώ τον δεύτερο καφέ μου. Ένα κοπάδι πάπιες σε σχετικώς άναρχο για τα δεδομένα τους σχηματισμό, τραβάει Νότια. Ο Ιάσονας δείχνει να απολαμβάνει την παρέα. Ο αρχηγός των λευκών πουλιών, πετάει αγέρωχα μπροστά, φαίνεται να ξέρει ότι τα καλύτερα έρχονται. Τα περισσότερα πουλιά στη μέση του κοπαδιού έχουν ένα χαμένο ύφος, αν καταλαβαίνει κάποιος τι θα πει χαμένο ύφος σε μια πάπια, εγώ το ερμηνεύω ως το ύφος κάποιου που πιστεύει χωρίς να ερευνά… Ξέρετε τώρα, ύφος γριάς Κυριακή πρωί με το χέρι απλωμένο για αντίδωρο, ύφος υποψήφιου έξω από το σχολείο πρώτη μέρα πανελλαδικών, ύφος πρόβατου που περνάει τη δημοσιά ενώ πλησιάζει φορτηγό φρενάροντας, τέτοιο ύφος.  Οι νεαρές πάπιες όμως, αυτά τα μικρόσωμα ζωηρά πουλιά, είναι όλα τα λεφτά. Δεν πετάνε ευθεία αυτά ! Ξοδεύουν ενέργεια που δεν ξέρουν αν τους περισσεύει.  Τα μάτια τους είναι φρέσκα. Το ένα πειράζει το άλλο. Αυτά δεν φαίνεται να πιστεύουν απλώς ότι τα καλύτερα έρχονται. Αυτά βιώνουν τα έως τώρα καλύτερά τους. Που και που μεγαλύτερα πουλιά μένουν πίσω για να τα βάλουν σε σειρά. Τα παπάκια κάνουν πως συνετίζονται. Εγώ τα βλέπω. Σας λέω ότι τα βλέπω καθαρά στην οθόνη. Είναι εντελώς, αισιόδοξα. 

    7.36 a.m. αναφορά στην άκρη της οθόνης [39.0725° N, 26.5492° E]

  Χωρίς να μπορώ να πάρω το μυαλό μου από την άγνοια κινδύνου των νεαρών παπιών, μασουλάω ένα σάντουιτς με τόνο και ντομάτα. Απομακρύνω τα ψίχουλα ανάμεσα από τα πλήκτρα φυσώντας δυνατά. Ένα κομμάτι ντομάτας προσγειώνεται στην οθόνη. Δίπλα στο κομμάτι ντομάτας υπάρχει ένα κομμάτι μιας λέμβου. Τα σωσίβια είναι ασορτί με τη σαλιωμένη μου ντομάτα. Ξέρετε τώρα, εκείνο το χρώμα της σάλτσας, ενός hansaplast από μέσα όταν το βγάζεις από το σχισμένο σου δάχτυλο, το χρώμα ενός υπερτασικού στα μάτια. Εγώ, τέλος πάντων, σκουπίζω την οθόνη χωρίς να μπορέσω να αφαιρέσω ούτε ένα κομμάτι της λέμβου που κοντεύει. Είναι κενή. Η λέμβος, εννοώ, δεν έχει πάνω κανέναν. Οι συνειρμοί ορμάνε με άγριες διαθέσεις στο κεφάλι μου. Ερευνώ γύρω τη θάλασσα για ίχνη. Τίποτα. Πάλι καλά, θέλω να πω, no news good news. 

   8.31 a.m. αναφορά στην άκρη της οθόνης [39.2645° N, 26.2777° E]

   Οι συνειρμοί μου έχουν κόψει την όρεξη, το drone μας όμως έχει πάρει από πίσω δυο δελφίνια. Τρία. Τέσσερα !!! Πέντε ; Όχι, όχι είναι τέσσερα, τουλάχιστον τέσσερα. Τα κήτη είναι χάρμα οφθαλμών. Αφήνουν τον αφρό να σκεπάζει τα πτερύγιά τους σα να ‘τανε το πρώτο τους Μαγιάτικο μπάνιο. Τα “μούτρα” τους, να ! φαίνονται τώρα από πιο κοντά, είναι μούτρα ενός πλάσματος που όπου γης και πατρίς… Μούτρα επηρμένα. Ξέρετε τώρα, μούτρα Χριστιανού αμέσως μετά την μετάληψη, μούτρα μαλάκα που άφησε δέκα cents σε κιθαρίστα του δρόμου, μάτια πιωμένου που κατεβαίνει από την πίστα με λερωμένο το λουστρίνι μετά την τελευταία ζεϊμπεκιά. Μούτρα για selfie. Με το drone πάνω τους ξεσαλώνουν, σα να έχουν την υποψία ότι θα τους τραβήξει την πρώτη τους φωτο για ένα ελπιδοφόρο βιογραφικό. Τα δελφίνια έχουν νοημοσύνη αντάξια της δικής μας, λένε. Ξέρω γω ;  

   9.10 a.m. αναφορά στην άκρη της οθόνης [37.7548° N, 26.9778° E]

   Αυτό που πλησιάζει στην οθόνη μου όμως, ξέρω. Είναι γνώριμο. Είναι ένα θαλάσσιο ποδήλατο, μέσα στο πουθενά, με ένα ζευγάρι νέων ολόγυμνων. Χτυπάει συναγερμός. Μέσα μου, εννοώ, σημαίνει το κουδούνι για μια ενδιαφέρουσα, γαργαλιστική, οξεία αντιπαράθεση με την ηθική μου. Θέλω να δω, παρακαλώ το drone να σηκώσει το γάντι, να πλησιάσει. Ερεθίζομαι. Οι νέοι είναι τόσο όμορφοι. Γυρίζουν και μας κάνουν χειρονομίες να τους αδειάζουμε τη γωνιά. Ξέρετε τώρα, χειρονομίες σαν ποδοσφαιρόφιλου πριν από το πέναλτι που του πασάρεις το τηλέφωνο, παιδιού που ανοίγει δώρο και εσύ θέλεις να του βάλεις άλλη μια μπουκιά στο στόμα, σκυλιού που τρώει ένα κόκκαλο και πας να το χαϊδέψεις. Το drone πλησιάζει, υπακούοντας στο λογισμικό μας. Η κοπέλα είναι ξυρισμένη παντού. Το αγόρι έχει μούσι και μεγάλο μόριο. Οι καμπάνες μιας ευοίωνης διασταύρωσης εκκωφαντικές. Ζηλεύω τρομερά. Μαγνητίζομαι από το μόριο του αγοριού. Ήθελα να έχω τόση πίστη στο μέλλον, που να μη διστάζω να γονιμοποιώ, κορίτσια ξυρισμένα παντού. Δεν μπορούμε να παρέμβουμε στην πτήση. Το drone παραμένει γύρω από το ζεύγος ενοχλητικά. Οι δύο εραστές χάνουν το ενδιαφέρον τους και βουτάνε στο νερό. Το θέαμα τερματίζεται εδώ. Ψάχνω το μισοφαγωμένο σάντουϊτς. 

9.52 a.m. αναφορά στην άκρη της οθόνης [38.3682° N, 26.1310° E]

    Τελειώνω ένα μπουκαλάκι νερό. Τρίβω τα μάτια μου και τα κλείνω γιατί τσούζουν. Τεντώνομαι και τα ανοίγω ξανά. Φοράω τα γυαλιά μου και στρέφομαι ξανά στην οθόνη.

Ένα καΐκι γεμάτο κορμιά παραπαίει στο μπλε. Πάνω του, με ζωηρό για τα δεδομένα τους τρόπο, δεκάδες τεντωμένα χέρια τραβάνε εμάς, θέλω να πω, τον Ιάσονα που πλησιάζει, φωτογραφίες. Τώρα τα πλάσματα είναι σε απόσταση αναπνοής. Το πετούμενο έχει θαρρείς μαγνητιστεί από την ενέργεια που είναι συγκεντρωμένη σε ένα τόσο μικρό εμβαδόν. Ο επι κεφαλής στην πλώρη έχει ένα αρχοντικό ύφος. Φαίνεται ότι υπολογίζει πως τα καλύτερα έρχονται. Στο βάθος του σκάφους οι φυσιογνωμίες έχουν ένα ύφος λίγο χαμένο. Ένα ύφος, πίστευε και μη ερεύνα, ξέρετε τώρα, να μη τα ξαναγράφω… ύφος γριάς Κυριακή πρωί με το χέρι… κλπ κλπ. Τα μικρόσωμα νεαρά παιδιά είναι όμως όλα τα λεφτά. Ξοδεύουν ενέργεια που δεν ξέρουν καν αν τους περισσεύει.  Τα μάτια τους είναι φρέσκα. Το ένα πειράζει το άλλο. Αυτά δεν φαίνεται να πιστεύουν απλώς ότι τα καλύτερα έρχονται. Αυτά βιώνουν τα έως τώρα καλύτερά τους. Που και που μεγαλύτεροι επιχειρούν να τα βάλουν σε σειρά. Τα παιδάκια κάνουν πως συνετίζονται. Εγώ τα βλέπω. Σας λέω ότι τα βλέπω καθαρά στην οθόνη. Είναι εντελώς, αισιόδοξα. Το drone πλησιάζει την πρύμνη. Στο τιμόνι, κάτω από μια νεοϋρκέζικη τραγιάσκα, το πρόσωπο που βλέπω είναι γνώριμο. Είναι το πρόσωπο τραπεζίτη την ώρα που εσύ υπογράφεις, σελίδα σελίδα, μια υποθήκη, είναι το πρόσωπο μπαμπά που περιμένει το γιό κρατώντας χαρτζιλίκι, είναι το πρόσωπο ανθρώπου που η εξουσία του εκτείνεται πέρα από την συνήθη της εμβέλεια. Συνήθως προσωρινά, εισέτι όμως επι μακρόν. Ο Ιάσονας γλιστράει στα απόνερα. Δεν καταλαβαίνω γιατί απομακρύνεται από ένα τόσο πλούσιο “υλικό”. Μετά αμέσως  καταλαβαίνω. Τα απόνερα δεν είναι άδεια. Είναι γεμάτα ρούχα, μουσκεμένα ρούχα. Μερικά άδεια. Όχι όμως όλα. Όχι όλα. Ο Ιάσονας δεν παίζει… αναλαμβάνει τώρα να μας μετασχηματίσει. Πλησιάζει σε κάτι που επιπλέει. Είναι ένας μπόγος , ένα έρμαιο άχρηστων υπέρβαρων παιχνιδιών. Ευτυχώς. Μετά ακόμη ένας. Και μετά αυτό…  Ένα κορμί μιας νεαρής που είναι ξυρισμένη παντού. Ένα κορμί ενός αγοριού που το μόριό του δεν είναι σφριγηλό. Καμία πιθανότητα ευοίωνης διασταύρωσης. Το αγόρι έχει μούσι. Το κορίτσι έχει μαντήλα στο κεφάλι. Είναι αφημένοι ανάσκελα και το μόνο που κρατούνε είναι ο ένας τον άλλον. Δε σαλεύουν.  Τα χέρια τους παραμένουν μπλεγμένα. Σαν τα χέρια ηλικιωμένου αντρόγυνου που τα παιδιά τους φεύγουν από το επισκεπτήριο στο γηροκομείο. Σα τα χέρια … 
    ...σαν τα χέρια που ξέρουν ότι έχουνε φτιαχτεί ώστε να μπλέκονται με άλλα χέρια.   
   
  10.17 a.m. αναφορά στην άκρη της οθόνης [36.8915° N, 27.2877° E]

       Τα χέρια ενός ζευγαριού χωρίζουν για να ακουμπήσουν τα πιάτα. Ο σερβιτόρος κατεβάζει μια πιατέλα ζυμαρικών με θαλασσινά. Μέσα στα ποτήρια με το λευκό κρασί ο Ιάσονας πιάνει για λίγο την αντανάκλαση του ήλιου. Ο Ήλιος , που είναι εξάλλου για όλα τα πλάσματα, ζεσταίνει τους ώμους της κοπέλας. Εκείνη βγάζει το top και μένει με ένα μικροσκοπικό μπικίνι. Τα στήθια της έχουν ανασηκωμένες θηλές, υπάρχει εδώ ξανά μια προϋπόθεση, για μια ευοίωνη συναρμογή. Ο μπαμπάς του πρέπει να είναι ξενοδόχος και η μαμά της σύζυγος εφοπλιστή. Όχι, δεν φαίνεται από του Ιάσονα την κάμερα, ετούτο. Το γράφω καθαρά από μια χαιρέκακη παρόρμηση. Δεν ξέρω τι με πιάνει. Ο ήλιος, ίσως, με πιάνει μερικές φορές ο ήλιος και θυμώνω, ο ήλιος, που πρέπει εξάλλου να είναι για όλους μας διαθέσιμος κι αγνός, εκεί για τα δελφίνια και τα drones, τις πάπιες και τους επιστήμονες, τους Χριστιανούς και τους τραπεζίτες, τα κτήνη και τους πονόψυχους, τους ερωτευμένους και τους πνιγμένους.