τα χαμένα μας κορμιά στη μπάντα

   









  Αν κάποιος μπορούσε να τους δει, αμέτοχος στο πάθος τους, θα ‘λεγε πως το αδιέξοδο της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της ή πως η ψυχή όλων των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο ( Πεθαίνω σαν χώρα, σελ 19. Δημήτρης Δημητριάδης ). 

     Το φρόνημα των φρόνιμων βασίζεται σε διαπιστώσεις κι όχι σε υποθέσεις εργασίας. Από αυτή τη σκοπιά, οι τεχνοκράτες έχουν υποστεί στις μέρες μας μεγαλύτερη ζημία από τους θεωρητικούς. Έτσι, αν κάποιος έσκιζε αυτή τη χώρα, την Ελλάδα, με μια κίνηση στα δύο, ώστε να κατοικηθεί αριστερά από τους θεωρητικούς και δεξιά από τους τεχνοκράτες, ενδεχομένως να άλλαζε την τύχη της.

      Μια και είναι όμως αδύνατος, ένας τέτοιος βίαιος διαχωρισμός, επιχειρήθηκε ήπια δια  μέσου της πολιτικής. Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε ούτε τους τεχνοκράτες  μνημονιακούς  ούτε τους θεωρητικούς αντιμνημονιακούς. Επειδή παρόλο που στοιχίστηκαν σε δυό στρατούς, στράφηκαν εναντίον ενός κοινού εχθρού, με υπέρτερες δυνάμεις. Έτσι κατέληξαν με εκτεταμένες απώλειες να μαζεύουν τους νεκρούς τους και να τους σκεπάζουν με τις ασπίδες τους.

     Εκτός από τα όρνια, ουδείς χαίρεται πάνω από ένα πεδίο μάχης που μυρίζει ήττα. Εάν ο στρατηγός είναι ζωντανός, είναι συνήθως ο μόνος που μετράει όρθιους, όλοι οι υπόλοιποι μετρούν κορμιά στο χώμα.

    Το φρόνημα του όχλου είναι διαφορετικό από το φρόνημα των φρονίμων. Επηρεάζεται από ασήμαντες εκφάνσεις και πυροτεχνήματα χωρίς ιδιαίτερη αντίληψη του όλου. Θα ΄λεγε κανείς ότι πρέπει να εμπιστευθεί έναν ηγέτη, μια χώρα που πεθαίνει, παραδίνοντας εν λευκώ τις τύχες της στις αποφάσεις του και το φρόνημα του όχλου στις δεξιότητές του. Αλλά ο ηγέτης αναδεικνύεται μέσα από τον όχλο σε περιόδους εμπόλεμες, κι όχι την απαύριο μιας ολοκληρωτικής  ήττας. Οπότε ηγέτες, τέλος.

     Τώρα, σαν σχισμένη στα δύο, και μετά ξανά σχισμένη στα τέσσερα, και στα εικοσιτέσσερα και στα ενενήντα έξι, η πατρίδα δείχνει πολύ μικρή για να διεκδικήσει ρόλο στην ιστορία.

     Η ψυχή όλων των κατοίκων της είναι το δικό της αδιέξοδο. Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι η απόσυρση της γενιάς που πήρε μέρος στην έσχατη μάχη. Θέλω να πω, ποιος άλλος παρά ένας δεκαεφτάχρονος, μπορεί στις μέρες μας να κατέλθει στο πεδίο με φρόνημα ; Είναι ο μόνος που δεν έχει παραμορφωμένα σωθικά και πρησμένα πόδια. Ακόμα και στις πορείες διαμαρτυρίας η γενιά αυτή, η νέα, η επόμενη, η  άχραντος και αμόλυντη, απαξιεί να στοιχηθεί με τους γέρους, παρατηρώντας τα τμήματα του ώριμου όχλου και τα γραμμένα του αιτήματα με μια εχθρική απέχθεια. Μια απέχθεια που συμπυκνώνεται σε τούτο : Ποιος νοιάζεται για την έκβαση μιας μάχης οπισθοφυλακών ;  

   Έχετε ακούσει από έφηβο την ατάκα, ε ;  

    - Το χέζω το ψωροχιλιάρικό σας ( εννοώντας τον μισθό του δημοσίου ). Εαν είναι το τίμημα της παράδοσής μας σε ένα ψυχοσωματικό τέλμα, το χέζω, σας το χαρίζω.

    Είναι η αντίδραση ενός σπουδαστή που η μάνα του τον πιέζει να τελειώσει όπως όπως, άμεσα, χωρίς χρονοτριβές την τυπική εκπαίδευσή του για να τοποθετήσει εγκαίρως  ένα βιογραφικό στην ιλιγγιώδους μεγέθους λίστα κουφαριών, από την άποψη του φρονήματος,  προς μελλοντική τακτοποίηση στο δημόσιο.

    Πεθαίνω σαν χώρα, θα πει, έχω άρρωστα νιάτα. Εκείνο που μένει να προλάβουμε και πάσει θυσία να αποτρέψουμε, είναι μια νόσος ανίατη στις ψυχές της επόμενης γενιάς. Και το πρώτο, το πρώτο που πρέπει να καταφέρουμε, είναι να κάνουμε με ωραίο, ενσυνείδητο, περήφανο τρόπο, τα κορμιά μας στην άκρη. Εκείνοι, θα περάσουν, βαδίζοντας προς τα μέτωπα της μάχης και θα προτάξουν αποτελεσματικότερα όπλα, εαν βεβαιωθούν ότι τα επινίκια θα είναι αποκλειστική τους υπόθεση.